Taloc&Gaëlla

[varden]

Taloc knikte en liet haar uiteindelijk alleen even los om een kus van haar lippen te stelen. "Kom op lieverd, ik heb nog een toetje." Waarop hij haar toch maar los liet en een taart uit de oven haalde, hij sneed voor hen beiden een groot stuk af en leidde hen toen naar de bank. Oorlog... Het was een bekend woord in deze stam, maar nooit had het zo zwaar gevoeld als nu. Toch probeerde hij er niet teveel aan te denken. "Wat voor huiswerk heb je allemaal van Torec gekregen de laatste tijd?" Hij miste de uitdaging van Torec's problemen oplossen. Zijn vader hield hield hem genoeg bezig, maar de relatie tussen Baraz en Taloc was op zijn minst moeizaam te noemen en dan miste hij zijn oom en het samenwerken dat hij met hem had gedaan.

[Ravief]

Het was niet iets waar ze het nu over wilde hebben en Gaëlla schoof het dan ook aan de kant. Al was er soms maar weinig over te praten als ze het niet over werk hadden. Vechten en magie en oplossingsgericht denken zat zo in hun bloed dat het niet meer weg te denken was. Dus ze vertelde af en toe wat en over dat ze nieuwe trucjes aan het leren was met haar magie. Ze werd steeds sterker en ze grapte dat ze duVeresova achterna ging.
Maar daarna zweeg ze weer en stond op om wat wijn in te schenken voor hen beiden. Eldon... waar was die onschuldige tijd gebleven? Ze zou zichzelf niet eens herkennen waarschijnlijk als ze terug in de tijd kon gaan.

Inderdaad was er amper een maand verstreken of Gaëlla rende door het dorp en sloeg het noodalarm. Er was een groep aangevallen door de Raèlls; de oorlog kwam er alsnog en als ze nu vertrokken konden ze mogelijk nog een paar mannen redden uit de klauwen van de dood. Haar bepakking stond gelukkig al een week klaar. Ze hees zich in haar volledige uitrusting en schudde haar hoofd toen Mattias eraan kwam. "Nee. Jij blijft hier." Ze verwachtte heel veel doden en gedonder en ze kon het haar moeder en halfzusje niet aandoen om de man en vader mee te nemen. Misschien een actie die haar later verweten zou worden, maar daar zou ze dan maar straf voor krijgen.
Ze knuffelde haar moeder en Bryssa, Taloc kreeg vier lange zoenen en een omhelzing. "Ik houd van je."
Daarna pakte ze haar bepakking en keerde hen de rug toe om haar paard op te zoeken en te zadelen. Het gros van het leger was al verzameld en er was geen tijd om te wachten op de rest. Ze liet één iemand achter met instructies waar ze heen ging en met een strijdkreet voerde ze haar mannen aan, het dorp uit, richting het onzekere. Pas kilometers verderop besefte ze dat ze geen afscheid had genomen van haar zusje en hoewel Gaëlla geen heel gelovige vrouw was, prevelde ze een gebedje of de goden haar wilden sparen.

[varden]

Taloc omhelsde haar stevig, haast wanhopig om haar niet te laten gaan. Maar hij moest wel. Als hij haar hier hield zou ze hem dat nooit vergeven, en de stam zou hem niet meer aankijken. Dus keek hij haar na, nog een hele tijd ook al was ze dan al uit zijn blikveld verdwenen. Ook hij was geen gelovig man, maar ook hij bad nu tot de goden dat hij haar weer in gezonde staat terug zou krijgen.
Die middag ging hij niet naar de bespreking met zijn vader, en zwierf hij alleen maar verdwaasd door het huis. Hij was ineens doodsbang, alles voelde vijandig, hij was onrustiger dan ooit tevoren. Door al dat maakte hij weer inschattingsfouten door zijn blinde oog en stootte hij tegen dingen aan tot hij bont en blauw zag aan één kant. Was dit hoe Gaëlla zich had gevoeld toen hij ten oorlog was getrokken? Maar hij was niet teruggekomen... Of in ieder geval voor een jaar niet. Dat trok hij niet!
Die avond at hij alleen een boterham en ging vroeg naar bed, maar de slaap wilde niet komen. Dus ging hij naar het strand, waar hij lange tijd naar de maan zat te staren. Waar zou Gaëlla inmiddels zijn? Zou er iets zijn wat hij vanaf hier kon doen om te zorgen dat zij en hun manschappen het makkelijker zouden krijgen?

Want de Raélls waren niet van plan dit makkelijk over te laten gaan, en de troepenmacht die ze verzamelden bestonden niet alleen uit hun beste krijgers maar ook hun meest gewiekste. En als er één ding was waar de Raélls goed in waren, waren het verrassingsaanvallen en krijgsgevangenen nemen om te martelen en informatie te ontfutselen.

[Ravief]

De eerste dagen was het simpelweg doorrijden. In de avonden maakten ze kamp en bespraken ze stilletjes tactieken en de beste route naar hun manschappen.
Tegen de tijd dat ze daar waren, was het duidelijk dat ze te laat waren. De grond was blubberig en roodgekleurd. De meeste doden waren van hen, zo te zien. Desalniettemin wilde Gaëlla er zeker van zijn en liet ze een groep de lichamen bekijken om te zien of er niet per ongeluk iemand nog in leven was. De rest moest waakzaam zijn en ervoor zorgen dat ze veilig hun werk konden doen.
Er waren geen overlevenden en diezelfde middag nog begonnen ze met het maken van een lijst om de namen op te schrijven. De meeste lichamen waren te verminkt om terug te sturen naar hun familie en dat betekende dat ze een massagraf zouden maken. Het zou makkelijk zijn om haar magie aan te spreken, maar de manschappen stonden erop dat ze haar krachten spaarde.

Ze kampeerden niet ver van het slachtveld, maar ver genoeg om het niet meer te ruiken. Gefrustreerd streek Gaëlla over haar slangen. Waarom nu? Waarom deze plek? Wat wilden ze hiermee bereiken? Ze keek uit over het terrein en had haar hand op de dolk, die ze behalve haar zwaard ook nog droeg. Ze begreep het niet, tenzij het een actie was geweest om haar wakker te schudden. Of om haar hierheen te lokken. Want bijna het totale leger kwam deze kant op. Er zou weinig overblijven om het dorp te beschermen. Die gedachte liet haar niet meer los en zodra het ochtend was stuurde ze een compagnie terug naar huis.

[varden]

Gaëlla's instincten zaten er niet ver naast, de Raélls waren inderdaad van plan om het leger naar buiten te lokken, maar niet om het dorp verlaten achter te laten. Want als het puntje bij paaltje kwam hadden de Quetzalcoatls een weinig vruchtbaar grondgebied. Alleen de natuurlijke baai en haven die ze hadden zou nog enig nut kunnen dienen en daar waren de Raélls niet in geïnteresseerd. Waar ze wel geïnteresseerd in waren, was wraak. En dat stond al hoog in het vaandel sinds Gaëlla de zoon van de leider had gedood.

Die avond leek het mee te vallen, maar vanaf de volgende dag werd de ravage die de troepen van de tegenstander achterlieten pas echt duidelijk. Langs de weg werden provisorische martelwerktuigen gevonden, wat verklaarde waarom sommige mannen er zo slecht aan toe waren geweest dat hun lichamen niet teruggestuurd konden worden naar hun familie. Ook waren de sporen te vinden van de twee commandanten die niet terug waren gevonden. Hen wachtte geen gelukkig lot...

Ondertussen vrat Taloc zichzelf op in het dorp. Hij kon er niet tegen dat hij hier zat, niets te doen naar zijn idee. Hij had het huis al drie keer schoongemaakt en was voor de tiende keer de wintervoorraad aan het checken. Daar moest nog heel wat aan gedaan worden, maar hij had de rust niet om te gaan jagen of vissen. En dus stond hij hout te hakken, en nog meer hout, en nog meer hout, tot zijn rug er pijn van deed en de houtsplinters tot in zijn haar zaten.

[Ravief]

Baraz kwam hem uiteindelijk maar uit zijn huis vissen. Het was niet veel, maar de lessen boden toch een soort van ritme. Eerst een paar uur theorie, dan een paar uur sparren met Sigrid en daarna mocht hij magie oefenen met Jefta. Daarna kon hij Isild helpen met koken, of op Bryssa passen. Het was simpel, maar het was ook ongeveer het enige wat ze konden bieden. Gaëlla kon niet altijd een bericht naar huis sturen en bovendien moest ze haar hoofd erbij houden en dat ging niet als ze alleen maar aan thuis dacht.

Ze twijfelde een poos. De sporen van de commandanten waren duidelijk, maar Gaëlla was bang dat het een val zou zijn. Ze konden er wel op in gaan en mogelijk hun leven verliezen na het vinden van de lijken. Ze was haar paranoïde, zo erg was ze op haar hoede. Ze had ook nu, nu ze de grootste sporen van de soldaten volgden en niet op afzonderlijke spoortjes ingingen, ook al wilde ze nog zo graag, heel de tijd haar zwaard vast. Als ze aangevallen zouden worden, hoefde ze het wapen niet eerst nog uit de schede te trekken.
Ze was blij dat ze goed op haar mannen was ingespeeld en zij haar ook goed kenden. Ze hoefde maar een gebaar te maken, of iedereen luisterde, zwermde weer naar elkaar toe en slopen in stilte verder. De handgebaren was iets nieuws wat ze had ingevoerd. Tenslotte was er goed wat er in het strijdgewoel verloren ging en ze had geen zin in het meezeulen van hoorns om te blazen.

Ze volgden de sporen van de tegenstander een hele dag en maakten een kamp voordat het te donker werd om iets te zien. Gaëlla liep ook gewoon wacht, al was ze dan generaal. Ze nam geen ereplaats in, had geen betere tent of slaapplek en at net zoveel als alle anderen.
Na drie dagen van zo doortrekken, kwamen de verse troepen ook bij hen aan. Ze waren ontzettend welkom, al konden ze dat nu nog niet weten natuurlijk...

[varden]

Taloc schreef Gaëlla niet, om haar niet af te leiden, maar tegelijk werd hij zo goed als gek. Het was dat hij niet naar de drank kon grijpen, zoals hij vorige keer had gedaan toen Gaëlla nog op Eldon had gezeten, omdat Isild al zijn drank had afgenomen en door de gootsteen had gespoeld.
Maar toen hij, uit een soort pure wanhoop, voor de eerste keer sinds zijn terugkomst weer in Lyov's bar te vinden was had hij een baard van toch wel een paar dagen en stonden zijn ogen haast dof. Maar dat veranderde al snel naar vurig en kwaad, naarmate hij meer glazen whiskey achterover sloeg. De soldaat in hem, jarenlang getraind en verzorgd, wilde op zijn paard springen en achter de troepen aan. Hij wilde nog altijd wraak voor wat hem aangedaan was, en hij wilde bovendien Gaëlla terug.

Heel erg welkom, want hoewel de Raélls baalden dat Gaëlla niet voor het 'lokaas' van de commandanten was gevallen hadden ze meer trucs om uit te halen. Die avond begon de eerste sessie van hinderlagen en verrassingsaanvallen. Kort, krachtig, maar wel erg gemeen en doeltreffend. In het donker, zonder lampen vielen de soldaten van de Raélls aan, verwonden, stalen, of doodden maar tegen de tijd dat er geluid klonk en er eindelijk een lamp kwam voor de tegenaanval waren ze alweer in het donker verdwenen. Het was een proces dat de hele nacht doorging. Het bataljon dat aanviel was maar tien soldaten groot, maar daardoor waren de korte felle en bijna onzichtbare aanvallen mogelijk.

[Ravief]

Het was Myra die erachter kwam. Hoewel ze het hem niet kwalijk kon nemen dat hij dronk, wist ze wel dat drank geen goed iets was op dit moment. Ze glimlachte verontschuldigend naar Caron. Haar vriendinnen hadden het er eindelijk bij laten zitten dat ze hem wilde daten, maar vanavond zou het even moeten wachten.
"Ben je jezelf nou werkelijk ladderzat aan het zuipen? Wat zou Gaëlla wel niet denken?" Ze fronste, zowel bezorgd als boos en leek meer dan ooit op haar moeder.
_____________

De enige schilden die ze hadden, waren rond en stevig, maar niet geschikt voor muren. Gaëlla werd woedend van het spelletje, vooral ook omdat ze niet wist wat ze er tegen moest doen. De aanvallen waren onvoorspelbaar, telkens op andere plekken, telkens andere tijdstippen, telkens net een beetje anders.
Maar het moest anders. Ze werden doodop hierdoor en verloren teveel mannen. Ze besloot om de groep op te delen in groepjes van drie. Het was dan wel midden overdag; ze stopten en zochten wat schaduw op. Groep één kon slapen, terwijl groep twee en drie de wacht hielden. Ze stonden rondom de groep die sliep en dit bleek effectief. Twee middagen werden ze met rust gelaten, maar toen kwamen er nieuwe aanvallen. Paarden verdwenen, de helft van hun voorraad ging erdoor...
Gaëlla was moe en chagrijnig toen ze merkte dat de nacht begon te vallen. Ze gooide haar bepakking op de grond. "Aaargh! Ik heb het zo gehad met dat stelletje lafbekken!" Waarna er een scheldpartij volgde die menig man deed knipperen en bleek zien.

[varden]

Taloc fronste boos zijn wenkbrauwen, hoewel hij ook schaamte op voelde komen. Ja, wat zou Gaëlla denken als ze hem zo zag? Toekomstig leider van lik-me-vestje, dat was hij. Maar het gemis en de woede zat nog even te hoog om dat nu al te accepteren. "Laat me met rust," bromde hij, al enigszins met dubbele tong. Hoewel de gelijkenis tussen Myra en Isild hem een beetje bang maakte.
_____________

De soldaten stonden inderdaad even verbaasd te kijken. Ze wisten heus wel dat Gaëlla echt wel een vechtjas was als ze wilde, en velen hadden met haar getraind of haar te zien trainen. Maar haar net zo krachtig horen vloeken als Taloc en Torec konden, dat was toch wel eventjes iets anders.
"Kunnen we niet gewoon de aanval op hen openen?" opperde iemand. Dit gebied achter zich laten, doorstoten naar de Raélls en de strijd op hun grondgebied voortzetten? Een paar mannen knikten instemmend. Hoezo deden ze dat niet? Het was duidelijk dat strategie niet erg werd geleerd aan de 'gewone soldaten'.

[Ravief]

"Dat dacht ik niet." Ze blikte naar Caron en daarna heel streng naar Lyov. "Geen drank meer voor Taloc." In plaats daarvan kon hij een flink glas water krijgen en pas toen hij dat had opgedronken mocht ie naar huis.
"Kom op, Taloc. Laten we gaan."
________

Gaëlla trok een wenkbrauw op. "Van mij mag je, als je zo graag dood wil." Dat zorgde er wel voor dat ze stilvielen. Ze schetste in het zand een ruwe tekening. "Dit is het gebied van de Raélls. Ze hebben vestigingen, een keer zoveel mannen en schieten ons neer met pijlen voordat we ze maar kunnen bereiken. Maar voordat we daar aan toe zouden kunnen komen, moeten we hun grens over. Die bewaken ze behoorlijk goed."
Maar omdat ze merkte dat de mannen ook de moed begonnen te verliezen, nam ze de leiders van de groepen apart en smoesde een poos met hen. Ze zouden het laten lijken alsof ze zich verslagen terugtrokken, maar in werkelijkheid zouden ze naar een iets hoger gelegen stuk gaan. Daar zouden zij in het voordeel zijn en konden ze de Raélls makkelijker aan.