Taloc&Gaëlla

[varden]

Taloc schoof wat onwennig aan en het duurde even voordat het prikken in het eten, daadwerkelijk eten werd. Hij was hier al een hele tijd niet in huis geweest en al zeker niet zonder Gaëlla. Het voelde haast als inbreuk op het gezin, zeker nadat hij zich zo verschrikkelijk had gedragen. Hij had Isild en Sigrid de huid vol gescholden toen ze hem hadden tegen gehouden achter Gaëlla aan te gaan, en hij had zich schandelijk gedragen door zich vol te laten lopen met drank waar Myra bij was. Dus op Myra's gemompel bromde hij zacht dat het niet nodig was, dat het vanzelf wel over zou gaan. Hij wist amper nog hoe hij de gezinsleden aan moest kijken.
______

Ook Elias, die Gaëlla aan die onderhandelingstafel had ontmoet, vond dit niet klinken zoals de vrouw normaal was. Haar blik was te leeg, haar houding te star, ze zag eruit alsof ze al dagen niet had geslapen. En Elias snapte het ergens wel, gezien hij wist wat haar was overkomen. Maar hij wist ook dat als hij haar hier vanaf probeerde te praten, ze wel eens zou kunnen ontploffen en dat dat hem zijn leven zou kosten. Hij was nog altijd een deel van de Raélls, en daardoor zouden er genoeg manschappen zijn die hem als vijand zagen. Hij zuchtte. "Als dat is wat je wilt..." En toen legde hij uit hoe de vestingen eigenlijk maar één zwakke plek hadden en dat was de watertoevoer. In de forten van de Raélls waren er meestal maar twee of drie bronnen, waarvan de doorstroom de stad in dag en nacht bewaakt werden. Maar ze waren kwetsbaar, en als die werden afgesneden moesten de mensen wel naar buiten komen.

[Ravief]

Ergens wist Gaëlla wel dat ze dit moest laten gaan. Maar als ze dat deed, moest ze naar huis en op dit moment kon ze het niet aan om daarheen te gaan. Zolang ze hier bleef en zich nuttig maakte, voelde het alsof ze een kans had om een stukje van zichzelf terug te krijgen. Ze had alleen niet door dat ze zichzelf alleen maar meer kwijtraakte hierdoor.

Ze stelde een plan op met een stel mannen en trok zich toen terug in haar tent. Niemand wilde ook maar een stap verzetten tot ze wat had gerust. Misschien hadden ze een punt. Maar zo gauw ze haar ogen sloot kwam de nachtmerrie weer naar voren en hoewel ze zowaar een paar uur sliep, zag Gaëlla daarna nog steeds grauw.
Het plan was riskant, maar wanneer was het soldatenleven dat niet?

Ze begonnen bij een uiterste stad. Gaëlla had opdracht gegeven om burgers te laten gaan, maar de rest werd gevangen genomen. Als ze vier van hun steden had aangepakt was het genoeg, beloofde ze zichzelf.

[varden]

De val lukte. Wanhopig door de dorst, vluchtten de bewoners al snel, hoewel de soldaten zich niet makkelijk overgaven. Maar de stad werd ingenomen met in verhouding weinig verliezen. Vanuit daar volgden de volgende twee vrij makkelijk. Elias werd meegesleept om hen informatie te geven over de steden en de mannen erin. Maar hij deed het met tegenzin en naarmate de trip langer duurde, werden zijn blikken naar Gaëlla steeds korter. Het was alsof hij haar niet meer aan kon kijken, deze vrouw die alleen maar uit leek te zijn op wraak en die in niets meer leek op de generaal die hij zo had gerespecteerd dat hij haar had helpen ontsnappen.

Op een avond zat hij voor het provisorische tentje dat hij had gekregen om in te slapen. Hij zat daar maar gewoon een beetje te zitten, gezien hij niet echt iets om handen had om te doen. De soldaten van de Quetzalcoatls waren in een opperbeste stemming door de gevechten en veroveringen. Ze hadden al een enorme buit richting hun eigen stad gestuurd, en waren ervan overtuigd dat nog meer zou komen. Dit was wraak voor de doden, voor de oorlog, voor het leed dat Taloc en Gaëlla was aangedaan. Maar voor Elias en diens geweten was dit net zo'n marteling als de daadwerkelijke marteling van Azel die hij niet lang daarvoor had moeten ondergaan. Dus toen Gaëlla naderde weigerde hij botweg haar aan te kijken, ook al was hij dan officieel haar gevangene.

[Ravief]

Eerst had ze hem meegenomen omdat hij nog op moest knappen. Daarna omdat hij handig was en informatie had die ze nodig had. Maar nu was hij eigenlijk niet meer nodig en wist Gaëlla dat ze hem moest laten gaan. Of ze moest hem echt krijgsgevangene maken. Er was echter iets wat haar dwarszat.
"Waarom ging je terug?" Dat hij haar niet aankeek, deed haar niets. Hij had haar toch al naakt gezien. "Je liet me ontsnappen en daarna ging je terug. Waarom?" Het was mogelijk wel het stomste wat hij had kunnen doen en ze begreep er niets van.
Ze begreep ook niet zo goed waarom ze zich zo leeg voelde en waarom dat niet weg ging. De mannen die haar hadden geschopt, haar lachend van haar kleren hadden ontdaan en haar onder hun smerigheid hadden gespoten, waren ofwel dood ofwel gevangen. Waarom hielp dat niet?

[varden]

"Ik was niet van plan te blijven. Ik wilde mijn spullen pakken en vluchten, zodat iedereen naar mij zou wijzen. En naar niemand anders." Als hij alles had achtergelaten had Azel misschien een ander als zondebok aangewezen, als handlanger. En dat had Elias niet gewild. "Maar vertel me eens, mevrouw Quetzalcoatl. Is dat lege gevoel al weg? Is je bloedlust eindelijk gestild?" Nu keek hij haar wel een, een harde, veroordelende blik. "Wanneer ga je terug naar je man, die waarschijnlijk net zo gek is van zorgen als jij was om hem toen hij verdween?" Want met elke stad die ze aanvielen liep ze weer het risico alsnog te sterven, zeker gezien haar aanvallen steeds roekelozer en wilder werden. Met steeds meer doden, vooral aan de kant van de Raélls.

[Ravief]

Hij riskeerde zijn leven voor iets... stompzinnigs als dat? Ze kon dat niet echt geloven, maar toen hij haar met woorden aanviel, was zij degene die wegkeek. Taloc... Ze wist dat ze naar hem terug moest, dat hij haar nodig had. Al deze mannen verdienden het om naar huis te gaan. Toch kon ze het niet loslaten. Zouden ze met rust gelaten worden als ze zou vertrekken? Zouden de Raélls bij hen wegblijven? Wanneer zouden ze het ooit goed hebben?
Zonder antwoord te geven liep ze weer weg.

Maar de volgende dag was er het bevel om naar huis te gaan. Drie steden waren ook wel genoeg, redeneerde Gaëlla. Dit was vooral niet omdat Elias haar confronteerde met haar gevoelens.
Het was een lange rit. Eentje die ze alleen maakte, niemand durfde dichtbij te komen en niemand durfde haar aan te spreken. Ze ging echter niet direct naar huis. Ze stootte Elias aan en leidde hem weg van de rest, naar links. Er stonden paarden klaar. Misschien dat er in haar oude stam nog iets over was van haar oude zelf.

Het duurde nog een week voor ze er waren. Gaëlla had het harnas afgedaan en zowaar onderweg ergens een bad genomen. Het water was stervenskoud geweest, maar gaf haar toch nog een beetje het gevoel wakker te zijn. Ze sprak weinig tot niet tegen Elias en pas toen ze het dorp binnenreden, keek ze hem aan. "Welkom bij de Laureth's; je nieuwe thuis."
Alles was herbouwd. Alsof er nooit een oorlog was geweest, alsof haar stam nooit aangevallen was, alsof... Ze nam geen afscheid van Elias, die man zou zich vast wel redden. Ze steeg af en liep naar het gebouw waar niemand woonde nu. Ooit was het van haar vader en moeder geweest en het was herbouwd, alleen was het nu een grote zaal waar iedereen kon samenkomen en ze maaltijden deelden.
Misschien was het gemeen om Taloc nog langer te ontlopen, maar ze wist niet meer wie ze was en wist niet hoe ze hem onder ogen moest komen. Gaëlla had gedacht dat ze hier iets terug zou vinden, maar ze voelde zich hier haast een vreemdelinge.

[varden]

Natuurlijk zag Taloc de troepen thuis komen, en natuurlijk zocht hij naar dat ene gezicht dat hij zo verlangde weer te zien. Maar ze was er niet, en haar lichaam werd ook niet op een draagbaar binnen gedragen. Het kostte de man een halve dag voordat een soldaat het durfde toe te geven dat ze met Elias was afgeslagen en een andere richting op was gegaan, en niemand wist precies waarheen.
Dat was een klap die hem bijna van zijn sokken wierp.

Maar dit keer besloot hij eens niet alles kort en klein te slaan, of zichzelf meer kwaad te doen dan verstandig was. Toen hij later 's avonds alleen thuis was, en niemand hem kon tegenhouden, zadelde Taloc zijn paard en gaf dat de sporen. Zijn vrouw was niet bij hem teruggekomen, misschien was ze er wel vandoor gegaan met een ander (want dat had Taloc zich nu in zijn hoofd gehaald), maar als dat allemaal het geval was dan had hij op zijn minst het recht om dat recht in zijn gezicht te horen te krijgen! En dus sleepte hij de soldaat die Gaëlla had zien vertrekken uit zijn bed en beviel hem te laten zien waar zijn geliefde heen was gegaan.
Zo kwam hij op het spoor van de Laureth-stam, iets dat Taloc zelf natuurlijk ook wel had kunnen bedenken.
Toen hij daar aankwam was het een paar dagen nadat de troepenmacht terug was gekeerd, en hij hoopte Gaëlla hier nog te vinden. Want het was diep in de nacht, en wie wist waar ze inmiddels heen was en met wie?

[Ravief]

Uiteraard was ze niet met Elias. Ze was alleen. De dorpelingen hadden vrij snel door gehad dat dit niet de Gaëlla was die ze kenden. Dit was niet de bescheiden vrouw die twee keer per jaar kwam kijken hoe het hier ging en praatjes maakte en vroeg of dingen nodig waren. Deze Gaëlla wilde ook geen mensen om zich heen en dat was ook precies waarom ze alleen was. Dat, en haar slangen en haar gedrag waren best wel eng!

Ze zat op de heuvel die uitkeek over het dorp en staarde naar de lucht en probeerde de sterren te ontwarren en er beelden in te zien. Het was de plek waar ze vaak met haar vader had gezeten en eveneens de enige plek waar ze nog een beetje voelde alsof er iets van haar over was.
Gaëlla reageerde niet eens op de commotie die ontstond toen er een ruiter aankwam en mensen uit bed begon te halen. Ze had de meeste geluiden buiten gesloten en hoe erg ze ook haar best deed om goede herinneringen op te halen, het lukte niet.

[varden]

Het kostte hem even, en heel veel chagrijnige blikken en woorden, maar uiteindelijk wist Taloc te achterhalen dat Gaëlla er nog was, en waar ze was. Stilletjes ging hij naast haar zitten, zich niets aantrekkend van het dreigende gesis van haar slangen, en sloeg zachtjes een arm om haar heen. Wat was er gebeurd dat ze hem ontweek? Dat ze niet naar huis kwam? Ze was verdwenen, en toen weer teruggekomen. Was ze gevangen genomen? Want dan kon Taloc, als hij echt nadacht en dat wilde hij liever niet, heus wel bedenken wat haar overkomen was. Maar daar wilde hij niet aan denken.

[Ravief]

Het moment daarna rolden ze door het vochtige gras. Gaëlla zat al snel bovenop hem en keek behoorlijk pissig. Haar dolk lag tegen zijn keel voordat ze doorhad wat ze deed. Blijkbaar zat ze meer in gevechtsmodus dan ze had gedacht. "Raak me niet aan!" spuwde ze.
Toen er geen gespartel kwam en geen poging om haar aan te raken of te kalmeren, fronste ze lichtjes. Het duurde oprecht even voordat ze doorhad wat ze deed en bij wie!
Geschrokken keek ze naar haar man en krabbelde overeind en schoof op haar achterwerk bij hem weg. Trillend bleef ze haar grip op haar dolk behouden. "T-Taloc?" Wat... was hij hier?