Taloc&Gaëlla

[varden]

Normaal zou Taloc zeker hebben teruggevochten, maar hij was te erg in shock om iets te doen. Dus maakte hij een gebaar dat hij niets deed, niets had, en haar geen kwaad wilde doen en wachtte hij maar tot ze terug kwam bij hem en de dolk van zijn keel haalde. Pas toen ze achteruit schoof krabbelde hij iets overeind. Haar reactie gaf prijs wat haar was aangedaan, en het brak zijn hart in duizend stukken. Natuurlijk werd hij woest, dat iemand Gaëlla in zo'n agressief en tegelijk angstig wezen had veranderd, maar hij wist ook dat woede hen nu niet verder zou helpen. Later misschien. Dus naderde hij haar voorzichtig, stak zijn hand naar haar uit. "Gaëlla," zei hij zacht, en als een soort raar antwoord op haar 'vraag'. "Mijn liefste, ik ben het. Rustig maar." Zou ze toenadering zoeken? Of zou ze van hem wegvluchten?

[Ravief]

Ze wist te kalmeren, maar nam zijn hand niet aan. Ze stak alleen het wapen in de aarde en schoof erbij weg zodat ze niet weer hem iets aan zou doen. Gaëlla bleef zitten waar ze was, een poosje keek ze naar Taloc en zuchtte.
"Het spijt me. Ik... het lukte me niet om naar huis te komen." Was dit een soort van hoe hij zich had gevoeld? Dat hij niet meer wist wie hij was en niet meer wist waar hij goed aan deed?
Ze kreeg het niet voor elkaar om toenadering te zoeken en hoewel ze wilde wegvluchten, lukte het haar wel om hier te blijven zitten. Natuurlijk wist ze wie hij was en dat ze veilig bij hem was, maar aanrakingen waren lastig en ze wist niet of ze überhaupt wilde dat hij haar aanraakte. Nog niet in elk geval.
Gaëlla keek bij hem weg. Ze voelde zich opgesloten in haar eigen lichaam en wist zich geen raad met wat ze allemaal voelde. "Ik had naar je toe moeten gaan, maar ik wist niet hoe." Zou ze nu elke keer in zijn blik zien dat hij wist wat er met haar was gebeurd? Ook al had ze hem nog niets verteld, dan. Ze was er ook niet zeker van of ze wel iets wilde vertellen.

[varden]

Ja, zo had Taloc zich lange tijd gevoeld. Soms voelde hij zich nog zo. Daarom had hij er lange tijd, ook toen hij weer thuis was geweest, aan getwijfeld of hij er wel goed aan had gedaan om terug te komen.
Dat ze zijn toenadering, zo simpel als zijn uitgestoken hand, niet aannam deed hem vreselijk veel pijn. Maar hij vreesde dat hij dat maar gewoon moest accepteren. Dus ging hij alleen maar tegenover haar zitten. "Het maakt niet uit lieverd," zei hij zacht. "We blijven hier zolang je wilt, zolang je nodig hebt." 'We', hij zou nergens heengaan. Zelfs als ze wilde dat hij wegging zou hij blijven. Hij was haar nu twee keer bijna kwijt geraakt, de eerste keer door zijn gevangenschap, de tweede keer door deze oorlog. Er zou geen derde keer komen als het aan hem lag. Nu was hij degene die sterk moest zijn voor hen tweeën, die hen erdoorheen zou slepen. Hij zou er voor haar zijn als ze hem nodig had, en ook als ze hem niet wilde zien.

[Ravief]

Een hele tijd bleven ze daar gewoon zitten, zwijgend. Gaëlla deed oprecht haar best om te ontspannen en op den duur lukte dat zowaar. Haar blik gleed over de sterren en even sloot ze haar ogen, probeerde ze de stem van haar vader te herinneren, maar dat ging niet.
"Ik dacht dat ik me beter zou voelen als ze niet meer bestonden. Niemand meer wat aan konden doen." Haar stem was zacht en zowaar kwetsbaar, al zat huilen er niet in. "Het hielp niet." Ze sloeg beschermend haar armen om zich heen. "Niets hielp," fluisterde ze en ze vocht tegen haar gevoel. Haar angst en verdriet en woede en onmacht die beukten om geuit te worden.
Scherp haalde ze adem. Ze werd zich bewust van alles wat ze had gedaan om maar een beetje lichter te voelen, om zich maar een klein beetje minder verloren te voelen. In elk geval was ze nog net niet op martelen over gegaan en had ze burgers laten leven.

[varden]

"Ik weet het lieverd," zei hij zacht. Hoe goed kende hij dat gevoel, dat verlangen tot wraak wel niet? Nog altijd droomde hij er af en toe van, moest hij zijn best doen om die intense haat niet de overhand te laten nemen in zijn denken en doen. Gezien ze nog altijd duidelijk aangaf met haar uitstraling dat ze niet wilde dat hij haar aanraakte, deed Taloc dat niet maar het kostte hem wel moeite. "Het helpt om.. om verder te gaan. Om te overleven. Om mensen te hebben die je daarbij willen helpen en je laten helpen." Liefdevol glimlachte hij naar haar. "Laat me voor je zorgen lieverd. Laat me je beschermen voor de nachtmerries, voor het gevoel van onmacht. Voor mij, voor onze stam ben je nog steeds de allersterkste." Maar dat betekende niet dat ze dat altijd hoefde te zijn. Ze mocht ook huilen, en zich laten gaan. Als ze die muren nou maar eerst eens liet zakken. Maar dat zou natuurlijk nog lange tijd gaan duren, en niet maar een paar minuutjes, dat wist Taloc heus wel.

[Ravief]

"Dat ben ik niet." Nu keek ze hem weer aan. "Alles waar ik in geloofde, alles waar ik voor stond, alles wat ik wilde bereiken als generaal.. dat hoef ik niet meer. Het interesseert me geen zak, Taloc. Ik was niet beter dan welke Raéll dan ook en het kon me niets schelen."
Ze hoefde de titel niet. Wilde de soldaten niet zien. Wilde niet het medeleven in hun ogen zien, of de haat. De meesten van hen hadden hetzelfde gedaan met anderen voor zij generaal werd. Wat maakte het verschil dat het met haar was gebeurd?
"Ik ga met je mee naar huis," mompelde ze, nu al denkend aan manieren om haar moeder te ontwijken. Ze wist niet hoe haar moeder haar hoofd omhoog hield en hoe ze Mattias weer in bed had gelaten, maar op dit moment wilde ze er niet over praten. Al was het ook wel goed mogelijk dat juist Isild haar kon helpen.

Het was een lange nacht, waarbij Gaëlla geen oog dicht deed en af en toe naar Taloc keek, maar er voornamelijk gezwegen werd. Pas toen het licht werd gingen ze naar hun paarden om naar huis te gaan. "Wil je.. wil je met me mee als ik verslag moet doen?"
Gaëlla keek hem vragend aan toen ze er bijna waren. Het was de eerste taak van een generaal en iets waar ze niet onderuit zou komen.

[varden]

Dat ze zo over zichzelf sprak, dat was misschien nog wel het pijnlijkste. Maar Taloc zei er niets tegen, hij zag in haar ogen dat het voor nu niet uitmaakte wat hij zei. De pijn, de haat, de woede was allemaal veel te vers. Had hij ook zo gekeken toen hij net terug was geweest? Toen hij eindelijk weer een beetje normaal was geweest?
Hij knikte meteen terwijl hij opsteeg. "Natuurlijk ga ik met je mee lieverd." Zij was ook met hem mee gegaan destijds, en nu zou hij haar bijstaan. "Maar laten we eerst veilig thuis komen en jou een paar uur slaap bezorgen." Een warm bad, een goede maaltijd, hopelijk zou ze dan kunnen slapen. Hoewel Taloc vermoedde dat het heel erg lang zou gaan duren voor ze hem weer in de buurt wilde hebben. De hele nacht had ze bijna de hele tijd minstens een meter afstand tot hem bewaard.

[Ravief]

Ze schudde haar hoofd. "Ik slaap niet." Het was niet haar eerste slapeloze nacht en zou ook niet haar laatste worden. Er sloop zowaar een beetje emotie in haar blik. "Ik wil eigenlijk het zo snel mogelijk achter de rug hebben." Ze was nerveus. Ze wist niet wie er allemaal zou zijn van de raad en dat waren allemaal mannen.
"Daarna is er nog één ding wat ik moet doen en dan mag je me vertroetelen en ik zal proberen dat toe te laten." Haar blik werd verontschuldigend. Was dat een deal? Want veel meer kon ze niet beloven en ze zag wel aan hem dat hij het nodig had om voor haar te zorgen.

[varden]

Ja, het knaagde vreselijk aan hem dat ze hem niet toeliet, maar tegelijk mocht hij dat niet van haar verlangen. Hij moest zich aanpassen aan haar, niet andersom. Dus glimlachte hij betrapt. "Probeer gewoon te ontspannen, dat is het enige wat je moet doen lieverd. Het komt goed, en ik blijf bij je." En als ze het niet toestond dat hij voor haar zorgde, zou hij dat accepteren.
Dus gingen ze terug naar huis, waar ze natuurlijk bij binnenkomst in de stam werden nagestaard door velen. Van de raad was Baraz er, net als Torec en enkele anderen. Ook Cenek was erbij, ook al was hij van zijn functie ontheven, net als Sigrid. De laatste keek bezorgd naar Gaëlla en Taloc toen die binnenkwamen, maar deed of zei niets.

[Ravief]

Ze slikte toen ze de mannen zag en keek even achterom naar Taloc. Ze kon dit wel. Toch?
Naar gebruiken, kwam ze naar voren en legde haar zwaard op tafel. Daarna haar dolk, al koste het haar moeite. Eveneens was voor iedereen te zien dat het niet de wapens waren waarmee ze was vertrokken. Gaëlla durfde haar mentor Torec niet eens aan te kijken.
"Ik kom verslag afleggen." Waarna ze kort en bondig uitleg gaf over een groot deel van de trip. Over de aanvallen en uiteindelijk dat ze hoger grond hadden opgezocht en dat ze wilde terugslaan. Hier stokte ze.