Taloc&Gaëlla

[varden]

Taloc had kringen onder zijn ogen en zijn lichaam deed pijn van een nacht hazenslaapjes in de stoel, maar hij zou het zo weer doen voor haar. Dus zat hij nu tegenover haar aan tafel om de brieven door te lezen en er zo achter te komen wat er met zijn vrouw gebeurd was. Maar toen de brieven persoonlijker werden, en vroegen naar de gevangenschap die ze had moeten doorstaan wist hij ook even niet wat hij moest zeggen. Taloc vouwde zijn armen onder zich op tafel, zodat hij op zijn ellebogen kon leunen, Peinzend keek hij even naar het tafelblad. "Je kan ze ook gewoon globaal vertellen dat je gevangen bent genomen, en behandeld bent als krijgsgevangene. Dat heb ik ze altijd verteld." Nog altijd waren er maar heel weinig mensen die precies wisten wat Taloc tijdens zijn eigen gevangenschap bij de Raélls had meegemaakt, zelfs Gaëlla wist niet alle details hoewel wel erg veel. Taloc vond niet dat iedereen het maar hoefde te weten en dat sommige vragen puur werden gesteld om lekker te roddelen erna en niet omdat de kennis er nu echt toe deed.

[Ravief]

Het was best een goede oplossing, al wist Gaëlla ook wel dat Baraz en Torec bijvoorbeeld een compleet verslag nodig hadden. Ze schreef dus een algemeen verslag over haar gevangenneming en begon daarna aan een uitgebreide.

'Het begon toen we ons terug trokken na een paar kleine aanvallen. Ik kreeg een commandant op mijn dak die niet van ophouden wist. We vochten, uiteindelijk sloeg hij een slang af. Door de pijn was ik verblind en kreeg hij de kans om me bewusteloos te slaan.
Ik werd wakker in zijn tent, in het kamp van de Raélls. Hij had zijn zin met me en liet me achter voor de rest van de soldaten. Zij sleurden me de tent uit, ontdeden me van de rest van mijn kleren, schopten me en nadat iemand nog zich aan me vergreep, hadden ze genoeg aan hun eigen hand.'

Haar andere hand was als vuist gebald en haar nagels braken ondertussen bijna haar huid, zo hard kneep ze terwijl ze zich door het verslag heen worstelde. Gaëlla begon steeds onregelmatiger te ademen en moest af en toe even ophouden, omdat ze de beelden weer voor zich kreeg.

'Generaal Elias heeft me gered en me bevrijd en laten gaan. Vandaar dat hij ook niet onder de gevallenen is; ik heb hem een vrijbrief gegeven als dank voor het redden van mijn leven.'

Goed, het was alsnog niet heel uitgebreid, maar meer info dan dit gingen ze ook echt niet krijgen. Ze schoof het verslagje van zich af voor ze de controle kon verliezen.

[varden]

Toen Taloc het verslag las, hij had haar niet aangeraakt terwijl ze het schreef ook al had hij haar hand willen grijpen voor ze zichzelf verwondde, werd hij misselijk en woedend tegelijk. Maar hij zei niets en hield zich in om haar onmiddellijk te omarmen. Hier was geen troost voor, geen helende woorden of acties. Alleen tijd zou Gaëlla helpen dit te verwerken... Dus bleef het lange tijd stil. "Dat lijkt me genoeg voor vandaag," zei Taloc uiteindelijk zacht terwijl hij alle brieven en rapporten op een stapeltje legde. Hij keek haar rustig aan. "Wat denk je ervan als ik je slangen behandel lieverd?" Door de tijd op het slagveld glommen ze lang niet zoals ze ervoor altijd gedaan hebben, een paar leken zelfs te vervellen. Gaëlla zorgde normaal beter voor de beesten. Zou ze hem toestaan ze in te smeren met olie?

[Ravief]

Met moeite strekte ze haar vingers weer en ademde een paar keer geconcentreerd in en uit. Ze was aardig gesloopt maar om een of andere reden, kwamen de tranen niet. Haar nagels stonden duidelijk in de palm van haar hand en het duurde even voor ze zich kon focussen op het gesprek met Taloc.
"Ja, dat is goed. Dank je wel." Ze kwam echter zelf niet in beweging en wachtte op Taloc, tot hij gebaarde naar de bank. Gaëlla had haar schoenen uitgedaan en omhelsde haar benen terwijl ze met haar rug naar hem toe ging zitten. Ze sloot haar ogen niet, maar keek stilletjes naar buiten.
"Kunnen we straks naar de zee?" Het was bij uitstek een plek met alleen maar goede herinneringen. Vele wandelingen hadden ze daar gedaan, ze waren er getrouwd, hadden er heerlijke seks gehad, hadden er plezier gehad... misschien zou het haar helpen om te realiseren dat ze thuis was en in veilige handen.

[varden]

"Natuurlijk lieverd." Maar eerst dit. Taloc kneep wat olie in zijn hand en ging zachtjes slang voor slang af tot hun schubben weer glommen en er soms wat tevreden gesis klonk. Dat hij Gaëlla niet aan kon raken, vond hij vreselijk, dus dit was iets wat Taloc met beide handen aangreep. Dus pas toen dat echt klaar was stond hij rustig op, wreef zijn handen weer schoon aan een handdoek en wenkte haar toen met een glimlach opnieuw. "Kom op kuikentje," zei hij zacht, liefdevol. Eigenlijk wilde hij haar hand pakken, hun vingers verstrengelen, maar dat liet hij nog maar even. Misschien als ze buiten waren.

Op het strand woei het lichtjes, waardoor er golven met schuimkoppen te zien waren, en het zand rond hun voeten speelden, maar tegelijk scheen de zon en was het er vredig en rustig. Niemand die hun dit paradijs ooit af zou nemen.
Taloc was dol op het strand, had destijds ook zeker niet dit huis zomaar gekozen. Niemand verstoorde dit oord voor hen. Maar nu genoot hij er minder van dan normaal. Hij hield Gaëlla en haar reacties strak in de gaten.

[Ravief]

Ze genoot er meer van dan ze had gedacht en toen hij bijna klaar was, kon ze ook zowaar echt ontspannen.
Voor buiten had Gaëlla een dikke trui aan van Taloc, over haar gewone kleren. Ze dook lekker weg in het ding en bleef een poos naar de zee staren, voor ze naar hem keerde. Ze stapte langzaam op hem af en sloeg haar armen om hem heen. Met haar hoofd op zijn schouder, durfde Gaëlla ook haar ogen te sluiten. Het duurde even voordat ze echt ontspande en zich zelfs lichtjes tegen hem aandrukte, alsof ze in hem wilde verdwijnen, maar het lukte.
"Je hebt me al in geen jaren meer kuikentje genoemd," zei ze zachtjes en glimlachte tegen zijn huid aan, zo dicht stond ze tegen hem aan. Eerst had ze het een vervelend 'koos'naampje gevonden, maar nu kon ze het wel waarderen en klonk het extra lief uit zijn mond.

[varden]

Zacht, met een warme glimlach op zijn gezicht, sloeg hij zijn armen ook om haar heen. Hij paste wel op dat zijn grip niet te strak zou zijn, Gaëlla kon weg wanneer ze wilde. Zacht streek hij met zijn hand over haar slangen. Normaal zou hij het vreselijk heet vinden om te weten dat ze geen bh aanhad als ze zich zo tegen hem aandrukte, maar voor nu negeerde hij dat maar even. Hij had niet het idee dat ze dat van hem kon waarderen op het moment. Wel drukte hij zacht een kus op haar kruin. "Jij blijft altijd mijn kuikentje," zei op zachte, liefdevolle toon. Hij gebruikte het plagende koosnaampje niet vaak meer, maar had het idee dat ze het nu kon gebruiken als hij haar wel zo noemde.

[Ravief]

Voor het eerst resulteerde ontspannen samenzijn niet in een huilbui van Gaëlla. Ze was moe, maar tevreden voor vanavond, al zou dat morgen wel anders zijn als de kruiden gingen werken. Voor eventjes was haar hoofd gewoon stil en leek het alsof de golven haar gedachten meenamen en wegvoerden. "Het gaat wel even duren voordat alles weer normaal is," verzuchtte ze alleen maar.

De volgende ochtend werd ze wakker met hele heftige krampen. De waarschuwing van Myra dat het pijn ging doen, was niet overdreven. Gaëlla kwam niet uit bed en vroeg Taloc om pijnstillers en af een toe een warme kruik. Hoewel het ontzettend pijn deed en ze maar weinig verdroeg, luchtte het haar absoluut op. Het was alsof er nu helemaal geen spoor meer over was van wat er was gebeurd, behalve dan haar schrikachtige gedrag.

Het duurde drie dagen en toen was het voorbij. Al die tijd dat ze weer thuis was, ontliep ze haar moeder omdat ze simpelweg niet wist of ze het erover wilde hebben. Daarnaast was Gaëlla vooral aan het denken over haar baan en hoe ze zich had gedragen. Alles waar ze zo hard voor had gevochten en waar ze voor stond, had ze weggegooid. Hoe kon ze iedereen onder ogen komen? Helemaal omdat ze wel wisten wat er met haar was gebeurd?

[varden]

En Taloc had een dagtaak aan het weghouden van "nieuwsgierige aagjes", wat vooral inhield dat hij Isild en Myra buiten de deur moest houden en aan hun blikken te zien werd hem dat niet in dank afgenomen. Na hen volgde Sigrid, die zich zorgen maakte en die lastiger was om af te wimpelen maar wat hem uiteindelijk lukte. Gevolgd door een paar vrouwelijke rekruten die wilden kijken hoe het met Gaëlla ging, of vrouwen uit het dorp. De zorgen waren lief, maar het was duidelijk dat de Gorgoon geen zin had in al deze "aandacht". Het enige voordeel eraan was dat er altijd wel iets aan eten in huis was dat hij niet zelf hoefde klaar te maken. Vaak genoeg namen de gasten iets mee "om hen te ontzien".

In de dagen van de krampen zorgde hij verder voor Gaëlla, gaf haar pijnstillers en bezorgde haar kruiken en eten. Zijn slangen sisten daarbij vaak bezorgd terwijl ze vrijelijk om Taloc's gezicht heen bewogen, iets dat hij voor zijn gevangenschap nooit toestond maar wat nu nodig was om het blinde oog te compenseren. De man probeerde haar af te leiden, zorgde dat de kamer gelucht werd door de deuren en de ramen af en toe open te zetten, en tussendoor probeerde hij zoveel mogelijk werk gedaan te krijgen. Een deken en kussen die over een van de leuningen van de bank waren gedrapeerd maakten duidelijk waar hij zelf sliep. Hij had er niets van willen horen dat de verhouding anders was: de slaapkamer gaf meer rust en privacy en dat had zijn vrouw harder nodig dan hij. Op een ochtend werd hij zacht brommend wakker, streek zijn kleren (er was een kans dat Gaëlla 's nachts naar beneden zou komen of dat Isild of Myra binnen kwam en hij voelde er weinig voor om dan naakt te slapen) een beetje glad, ging met zijn hand over zijn slangen (die ontevreden sisten), en terwijl hij de slaap nog uit zijn gezicht probeerde te wrijven liep Taloc naar de keuken om koffie te zetten. Zijn kaak zat onder de stoppels van twee dagen niet scheren. Hij was zich niet bewust van de vragen die Gaëlla zichzelf stelde, en misschien was dat maar beter. Want hij zou haar streng de les lezen over dat ze niet zo moest denken, maar tegelijk stelde hij zichzelf de vragen nog vaak genoeg. Gisteren had hij nog een aanvaring gehad met zijn broer, en zijn vader ontliep hij sinds Gaëlla's terugkomst. Hij claimde dat het was om voor zijn vrouw te zorgen, maar het kwam ook omdat Taloc simpelweg geen meer had in de constante stroom lessen over hoe hij zich als leider zou moeten gedragen. Terwijl de koffie opstond, en er eieren in de pan lagen, liep Taloc naar boven. Nog altijd ging dat niet met twee treden tegelijk, en hij stootte zich voor de miljoenste keer (hard) aan de trapleuning omdat hij de afstand verkeerd inschatte. Zacht klopte hij op de deur van de slaapkamer. "Gaëlla, lieverd? Ben je al wakker?" Het was zo vreemd om tegen deze gesloten deur te leunen, wachtend op een antwoord van haar.

[Ravief]

Ze was, zoals wel vaker sinds ze thuis was, bij het eerste licht wakker geworden. De kracht om op te staan en zich aan te kleden kwam altijd pas later en dus lag Gaëlla in bed te luisteren naar de geluiden. Het was alweer bijna lente, bedacht ze zich toen ze vogeltjes herkende en er een bepaalde lucht naar binnen kwam waaien. Hoe kon het zo zijn dat de tijd zo snel ging en er zoveel was gebeurd? Hoe kon het dat ze, na alles wat er al was voorgevallen, zoveel meer hadden moeten doorstaan? Wanneer was het genoeg?
De geluiden van Taloc die beneden in de weer was, zetten haar verder aan het denken. Ze wist dat zijn herstel ook nog lang niet klaar was. Dat er zoveel mensen op hen rekenden en dingen van hen wilden was beangstigend. Het liefst zou ze een tas in pakken en er samen vandoor gaan.
Uiteindelijk wist ze zich uit bed te krijgen en was ze aangekleed toen ze het geluid herkende van het vuur. Gebakken eieren, bedacht ze na een tijdje en met die gedachte liet haar maag van zich horen.

Ze wist niet eens meer hoe het zo kwam, maar toen Taloc aan de deur kwam, zat ze op bed met een van zijn oude leren borstharnassen. Eentje die zij aan had gehad. Eentje waar ze in had getraind en waar ze in had gelopen tot ze haar eigen had laten maken. "Ik ben wakker! Kom erin." Haar vingers gleden over het gebarsten leer -het ding was niet meer onderhouden sinds ze hem in de kast had gehangen. Gaëlla keek eventjes op naar haar man en richtte haar blik toen weer op het harnas. Ze wist van een paar butsen nog hoe die veroorzaakt waren tijdens haar zware trainingen. Zou ze ooit weer haar gezicht kunnen tonen bij de barakken? Les kunnen geven? Hoe kon ze zichzelf in de spiegel aankijken en weer Generaal worden? Alles waar ze zo voor stond had ze laten varen. Respect voor de doden, respect voor gevangenen, niet onnodig moorden, geen onnodige risico's voor de manschappen nemen... Ze zuchtte diep en legde het ding weg. "Ruik ik eieren?" vroeg ze zacht, en glimlachte een beetje terwijl ze zijn blik weer opzocht.