Belevenissen van Destan en Aya

[Ravief]

Edmond moest lachen om de woorden van haar moeder en drukte de vrouw een kus op de wang. "Je hebt helemaal gelijk mam." Waarna hij opstond en Themis uit haar stoel trok. "Kom mee jij." Hij leidde haar naar hun kamer, waar ze zich omkleedden. Hij in een T-shirt en korte broek en Themis ook in iets wat minder zou plakken. Vervolgens nam hij haar hand en leidde haar naar buiten voor een flinke wandeling. De wind en beweging zou hun goed doen.

Shani keek het stel lachend na. Dat was ook nieuw, dat Edmond haar mam noemde, maar ze was alleen maar blij dat de jongeman zo op zijn gemak was bij hen. Ze wierp een blik op Lonan en schudde haar hoofd. Soms wilde ze wel Themis terug halen hierheen. Alsof ze hier veiliger was en minder mee zou maken. Tegelijk zou ze haar dochter nooit zoiets opleggen.
"Die twee hebben nog een aardige weg te gaan." Edmond zag er nog steeds niet fit uit, maar ook Themis kon elk moment omvallen, leek het wel. Bovendien hadden ze absoluut het nodig om tijd met Aelia door te brengen, gezien het meisje niet zo levendig was als ze haar anders wel hadden meegemaakt. Ze kon alleen maar hopen dat haar dochter niet te koppig zou zijn en gewoon een keertje alles zou uitspreken naar Edmond.

[varden]

In een losvallend jurkje, een kledingstuk dat ze op Eldon niet snel zou dragen omdat het niet erg praktisch was in de kassen, liep Themis met Edmond mee. Maar haar moeders observatie was wel juist. Ook Themis was gesloopt door de epidemie ook al was ze dan niet ziek geworden. Ze was nog altijd doodmoe, emotioneel een wrak, en ook lichamelijk kon ze wel een paar extra kilo's gebruiken. Toch was ze er beter aan toe dan Edmond en het kostte haar moeite om hem niet belerend toe te spreken was wel en niet verstandig zou zijn in zijn staat. Ze kon het niet helemaal helpen.

Maar nu genoot ze van de zeewind die ze op Eldon toch stiekem altijd miste, en van het leven in het stadje. En natuurlijk van de vulkaan. Ze vond het heerlijk dat de wind met haar haren kon spelen, wat daardoor wat warrig om haar horens zat. Zacht glimlachend keek ze naar Edmond. "Heb je zin om de vulkaan te beklimmen?" Met hun huidige condities zouden ze niet hoog komen, maar het was een plek waar elke Duivel zou kunnen uitrusten en opladen.

Toen Aelia wakker werd van haar dutje, en met warrig haar en de slaap nog uit haar ogen wrijvend de woonkamer in liep was ze verbaasd haar ouders niet te zien. Een klein beetje verloren keek ze om zich heen, tot ze haar oma bezig hoorde in het kleine tuintje. Meteen ging ze op het geluid af, niet echt comfortabel met alweer alleen zijn. "Kan ik helpen?" vroeg ze wat bedremmeld. Thuis hielp ze altijd in de tuin, maar alles hier was zo anders dan thuis. Het was warmer, droger, de planten die oma groeide kende ze niet goed. En haar oma eigenlijk ook niet echt.

[Ravief]

"Een stukje dan." Edmond had haar niet nodig om te weten wat hij wel en niet kon. Hij wist heus wel dat hij er nog lang niet was, maar lekker wandelen was voor iedereen goed.
Het klimmen deden ze voornamelijk zwijgend en hijgend. Zijn conditie was echt helemaal nul maar Edmond had goede hoop dat dat hier weer ging veranderen. Shani had gelijk. Alles op Eldon herinnerde hen aan de epidemie. Hier zou hij gewoon kunnen aansterken en lekker kunnen sporten en rondrennen als wolf, zonder elke keer te denken aan wat er was gebeurd. Zolang iedereen ophield met betuttelen dan.
Ze gingen zitten op een uitkijkpunt en Edmond wiebelde rustig met zijn benen en genoot van het uitzicht, de hitte en het samenzijn. Hoewel hij de sfeer niet wilde verpesten, keek hij wel even opzij. "Ik denk dat je met Nova moet praten over dat je wegging. Ze heeft ons allebei nodig, maar ik heb het idee dat ze je niet volledig vertrouwt momenteel." Hij sloeg een arm om Themis heen en trok haar tegen zich aan. "En dat kan wanneer jij er klaar voor bent."

Shani vond dat natuurlijk helemaal geen probleem en nodigde haar met een grote glimlach uit om erbij te komen. Rustig vertelde ze wat over de planten en vroeg haar naar de kassen en waar ze zelf mee werkte. Een poosje was het stil, maar haar blik gleed af en toe oplettend over het meisje heen. "Hoe gaat het met jou, Aelia?"

[varden]

Themis vond het lastig hem niet te betuttelen, maar ze hield zich zo goed mogelijk in. Misschien had haar moeder wel gelijk, misschien hadden ze dit echt nodig. Want op dit moment voelde hun relatie minder goed dan anders, breekbaarder en uit balans voornamelijk. De angst hem kwijt te raken zat er nog diep in bij Themis.
Ze zuchtte bij zijn woorden en bleef lang stil. Maar toen knikte ze. "Ik weet het," zei ze zacht. "Ik heb haar meer gekwetst dan ik me voor had kunnen stellen." En dat was helemaal niet haar bedoeling geweest, maar ze had zo graag wraak willen nemen. Ze had niet kunnen leven met het idee dat Charles, de moordenaar van Sam en zovelen anderen, vrij had rond gelopen terwijl hij zijn vreselijke experimenten voorzette.
"Ik... Ik wilde het doen Ed," zei ze zacht. "Ik wilde hem laten lijden." Ze hadden het er wel over gehad, maar alleen maar heel globaal. Themis had nooit uitgesproken hoe het was om Charles op te jagen, om zo'n intense haat te voelen branden van binnen. Maar had ze nog wel thuis kunnen komen als ze dat had gedaan? Had Edmond haar dat ooit kunnen vergeven?

Aelia haalde haar schouders op. "Wel goed." Voor haren waren voornamelijk de maanden van alleen zijn 's avonds het zwaarst geweest. Heel soms waren Nova en Senna langs geweest, of haar moeder, of was ze naar de familie DuVeresova gegaan, maar nog veel vaker had ze alleen gekookt, gegeten, en geslapen. Om dan 's ochtends nog steeds alleen wakker te worden, zonder een teken van leven in het huis. Aelia was door de epidemie ook vrienden en docenten verloren, maar ze vreesde nog het meeste dat ze iets van haar ouders en zus kwijt was geraakt dat niet meer terug zou komen.

[Ravief]

Die angst voelde hij heus wel, maar het was iets wat hij niet ging voeden door er aandacht aan te geven. Bovendien was hij niet eens meer ziek, alleen nog maar mager met de conditie van een oude man.
"Dat weet ik," reageerde hij rustig en bleef naar de zee staren. "En hij verdiende dat ook. Maar dat zou jou niet anders maken dan hem en toen Destan die woorden naar je gooide, brak je haast." Edmond keek eventjes opzij, er was geen oordeel in zijn lichtbruine ogen. "Het was goed dat je mee was met Amiel. Die kinderen daar hadden een moederreactie nodig om jullie te vertrouwen. Tegelijk was het niet aan jou om te beslissen over een ander leven en ben ik opgelucht dat Amiel dat op zich heeft genomen." Die man had een verleden waar Edmond niets mee te maken wilde hebben, maar soms kwam het wel goed uit dat zo'n persoon bestond. Tenslotte kon hij het Amiel niet kwalijk nemen dat hij wraak wilde nemen op de man die hem zijn dochtertje had ontnomen.

Shani keek haar aan. "Lieve schat, je hoeft je niet groot te houden bij mij." Ze trok haar handschoen uit en streek Aelia over haar rug. "Het kan soms moeilijk zijn om tegen je ouders te zeggen wat je voelt. Maar misschien wil je dat even oefenen bij mij?" Ze legde nu ook haar gereedschap weg en nam Aelia op. "Want volgens mij is er heel veel wat je graag kwijt wilt bij iemand."

[varden]

Die woorden herinnerde Themis zich goed... Ze kon Destan nog steeds niet recht aankijken zonder de onuitgesproken haat in de ogen van de man te zien. Ze snapte hem, snapte dat hij kwaad was op haar, maar tegelijk deed het haar vreselijk veel pijn om iemand te zien denken dat ze werkelijk een duivelin was. En dan niet als zijnde het ras...
Themis leunde tegen Edmond aan, voelde haar schouders kort krampachtig schokken. "Als die kinderen er niet waren geweest, dan had ik het gedaan Ed," biechtte ze zacht op. Hij moest niet denken dat er een morele reden was waarom ze het niet had gedaan. Het was puur omdat haar moederinstinct groter was, dan haar haat. "Later bedacht ik pas wat het jou had aangedaan." Over de band had hij die moord, die martelgang, immers doodleuk meegekregen. "Het was niet mijn plek, maar toch wilde ik die beslissing zo graag nemen. En ik vind nog steeds dat hij er te makkelijk af is gekomen." Charles' dood was te snel gekomen, veel te snel in verhouding tot het leed dat hij had veroorzaakt.

Het duurde even voor Aelia de tranen registreerde die over haar wangen begonnen te lopen. Ze was zo bang om weer alleen te zijn, zo bang dat ze haar ouders zou verliezen of haar zus. En ze was het zo zat om volwassen te moeten zijn en voor anderen te moeten zorgen terwijl haar hoofd pijn deed en ze al zo lang niet meer had kunnen transformeren omdat ze het te druk had of omdat er niemand was om mee te gaan rennen. Dat vertelde ze allemaal snikkend tegen haar oma, die ze eigenlijk nauwelijks kende maar in wiens armen ze zich nu verstopte. Aelia leek in zoveel dingen vreselijk veel op haar moeder, en net als Themis droeg ze dit allemaal bij zich en had ze het niet willen zeggen.

[Ravief]

Het was ook een reden waarom hij ergens dankbaar was dat die kinderen er waren. Hij had haar smeulende haat en woede gevoeld en hij had geen kracht gehad om ook maar iets te doen, behalve haar via de band toeschreeuwen dat ze het niet moest doen. En zij had hem buiten gesloten. Hoewel ze het daar al over hadden gehad, was Edmond niet gelukkig met hoe het allemaal gegaan was.
"Hij is er niet meer, daar gaat het om," antwoordde hij wat vermoeid. Hij had geen antwoorden voor haar. "Hem laten lijden zou uiteindelijk niets helpen, dat weet je toch? Imre en Sam komen er niet door terug, Destan krijgt zijn half jaar dat hij was opgesloten niet terug en Maëlys komt ook niet meer tot leven. Het enige wat je nog kapot maakt ben jezelf." Amiel had haar iets soortgelijks verteld, al wist Edmond dat niet. Hij had gezegd dat een stuk van je ziel zou sterven en je het nooit meer terug zou krijgen.
Edmond drukte een kus op haar lokken. "Laat het gaan, Themis. Charles is dood, wij leven nog. Richt je nou maar op wat we hebben."

"Och lieverd toch." Shani nam haar direct in haar armen en liet haar niet gaan. Ze streelde zacht over haar rug en liet haar huilen. Ondertussen was Nova ook weer wakker en ze stond van een afstandje naar het tweetal te kijken. Ze zou tegen Edmond zeggen dat hij moest rennen met Aelia en zelf zou ze haar best doen om haar kleine zusje zich weer als zusje te laten voelen. Maar tegelijk was het niet aan haar. Het was iets wat Ed en Themis als ouders op zouden moeten nemen.
Maar voor nu liet ze hen zitten en ging zij een potje thee maken en hield ze een beetje salade apart zodat Senna zo wat kon eten.

[varden]

Zacht snikkend drukte Themis haar gezicht tegen Edmond's schouder. "Het spijt me zo Ed, het spijt me zo," fluisterde ze, met samengeknepen stem. Ze had hen nooit alleen moeten laten, had zich nooit zo moeten laten opvreten door haar haat en woede. Hij had gelijk, ze moest het loslaten. Charles kon niemand meer kwaad doen, maar zijn einde had inderdaad niemand terug gebracht. Het had de tijd niet teruggedraaid. Wraak had hen uiteindelijk niet verder gebracht, maar het had haar wel verscheurd en haar familie beschadigd doordat zij was vertrokken. "Ik mis ze zo," zei ze zacht. Ze miste Sam, en hoe hij Nova aan het lachen en stralen kon krijgen. Ze miste Imre, en zijn dubbelzinnige grappen maar dat hij ondanks dat een goede oom was geweest voor de jonge roedelleden. Ze miste hoe Destan wel eens in de kassen was gekomen om Aya te verrassen als die daar bezig was, of om thee op te halen om zijn mate te laten ontspannen. Ze hadden geen hele hechte band gehad, maar hij was wel goed geweest. Ontspannen, zonder de afschuw die hij nu voor haar voelde. En misschien had hij wel gelijk. Was ze nog wel dezelfde persoon als voor de epidemie? Of was het Charles onbedoeld gelukt dat ook stuk te maken?

Het duurde nog wel even voordat Aelia uitgehuild was, en tegen die tijd brandden haar ogen en deed haar hoofd pijn. Van de rust die ze had gevonden door het dutje was weinig meer over. Ze voelde zich uitgeput, maar wel ietsje beter doordat ze dit nu eindelijk eens had uitgesproken. Zacht snikte ze nog een paar keer na en wreef met haar mouw langs haar ogen. Dankbaar, maar nog wat bibberig, glimlachte ze naar haar oma.

[Ravief]

Zacht nam hij haar in zijn armen en liet haar een poos met rustig. Pas toen haar gedachten helemaal op hol sloegen, snoerde hij die de mond door haar zachtjes te kussen. "Ssht, lieverd. Je bent nog steeds de fantastische vrouw waar ik al die jaren terug verliefd op werd." Edmond keek haar serieus aan. "Het heeft tijd nodig, maar ik weet zeker dat het goed komt. Ook tussen jou en Destan zal het wel weer normaal worden. Maar kom eerst zelf bij. Geniet wat en kom tot rust en zoek je vriendin op als ik met Aelia op stap ga. Oké?" Ze vrat zichzelf veel te veel op. Het was goed dat ze het er eindelijk eens uitgooide, maar tegelijk moest ze opletten dat ze niet in het verleden bleef hangen. Hij miste ook hoe de roedel was geweest, maar dat betekende niet dat ze zo zouden blijven. Ze konden juist wel nog dichter naar elkaar toe groeien.
Zelf miste hij vooral hoe onbezorgd en gelukkig Nova was geweest. Goed, ze had twee kleine kinderen gehad, maar ze had haar leven eindelijk op de rit. Een huisje, een vent, werk en ze was gelukkig. Hoe zij kon stralen, maakte altijd iedereen in haar omgeving weer blij. Edmond kon alleen maar hopen dat ze op den duur weer verder zou kunnen.

Shani gaf haar een kus op haar voorhoofd en streek zachtjes de laatste tranen weg. "Kom maar lieverd, dan gaan we even thee drinken. Als je wilt mag je daarna me weer helpen in de tuin, maar je mag ook gerust het dorp verkennen hoor."
Binnen had Nova inderdaad de thee klaar en schonk voor iedereen in, maar knuffelde Aelia eerst heel lang.

[varden]

Hij wist haar nog altijd stil te krijgen als dat nodig was, dacht een klein sprankje hoop in Themis' achterhoofd en zacht kuste ze hem terug. "Ik hou ook van jou lieverd," zei ze zacht, dankbaar, waarna ze naar hem luisterde en knikte. Ze ging iets verzitten waardoor ze weer tegen hem aan kon leunen, zijn geur in haar neus en de warme zon op haar gezicht. Ooh, die had ze zo gemist tijdens de dagen in de ziekenboeg, die heerlijke warme stralen die haar huid nog iets roder kleurde dan hij al was (of dan hij hoorde te zijn tenminste).
Zijn gedachten over Nova kreeg ze mee, en ze stemden haar droef. Nova had het niet makkelijk gehad... En nu deze klap... Het was een wonder te noemen dat het meisje er niet aan onderdoor was gegaan. Zacht streek ze over Edmond's hand. Het klonk als een goed idee dat hij met Aelia op stap ging, dus knikte ze. Zij zou Nani dan weer eens op gaan zoeken. Dat ze die nog niet had gezien, was behoorlijk vreemd. Normaal had ze haar neus inmiddels heus al wel laten zien. Even keek Themis op, en drukte een zachte kus op Edmond's kaaklijn. "Heb ik de laatste tijd nog wel eens gezegd dat je een fantastische man bent lieverd?" Wat moest ze toch zonder hem om haar gedachten af en toe te ordenen, en tot rust te brengen? Wat zouden Nova, Aelia, en zij zonder hem moeten?

Aelia sloeg haar armen stevig om Nova heen en knuffelde haar lang terug. Maar ze was een beetje stil bij de thee, en besloot daarna in haar eentje door de straten te sloffen. Ze had lang genoeg binnen gezeten en wilde ook wel eens zien waar ze waren. Onderweg had ze niets begrepen van het Italiaans, maar gelukkig sprak men hier Shanea (met een beetje een accent). Ze had beloofd voor het eten terug te zijn, tenzij ze verdwaald zou raken.
Aelia vond het raar om tijdens het lopen de wind in haar haren, langs haar horens te voelen strijken. Ze was het duidelijk niet echt gewoon om een Duivel te zijn, in plaats van een wolf.

Shani keek na de thee naar Nova en nam het meisje even op. "En wat wil jij hier graag doen lieverd?" Natuurlijk bijkomen en uitrusten, genieten van een vakantie. Maar was er nog iets dat Nova graag wilde zien of doen terwijl ze hier was? Voor zichzelf, of met haar kids?