Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

Het was inderdaad vals, maar genoeg om iemand als Lea aan het twijfelen te brengen. Over veel dingen liet ze zich niet zomaar uit het veld slaan maar met relaties was het altijd anders geweest. Ze vond het belangrijk hoe anderen haar zagen en dat iemand zoiets zei over een vriendschap waar ze veel waarde aan hechtte, vond ze absoluut niet fijn.
"Vergeet het maar rustig. Ik trouw niet met je. Nooit van mijn leven." Ze stond op en pakte haar boeken. "Weet je waarom? Omdat je een achterlijke zak hooi bent en het karakter van een klootzak. Je kunt hier alleen maar zijn omdat je rijk bent, niet omdat je slim bent." Waarna ze haar spullen verzamelde en de zaal uit liep. Ze was woest en had een momentje nodig, anders zou ze nog prompt veranderen.

[varden]

Mattias liep bijna vol tegen Lea op toen die net naar buiten stormde. Hij had even nodig om zich te herpakken en keek haar toen verbaasd aan. "Lea? Waar ga je heen?" De les zou zo beginnen en ze zag eruit alsof ze er juist van weg wilde lopen. Dat was niets voor Lea? Pas toen Mattias in Lea's ogen keek zag hij dat er iets mis was. Hij kon haar wolf bijna zien, en ze leek overstuur. "Hé? Gaat het wel? Is er iets gebeurd?" Bezorgd keek hij haar aan.

[Ravief]

Ze staarde naar hem en had inderdaad moeite om haar wolf binnen te houden. Het was alweer even geleden dat ze echt zo overstuur was geweest dat de wolf haar wilde beschermen en het was een vreemde sensatie. Lea voelde tranen branden en ze keek van hem weg. "Is het waar? Ben je alleen maar bij me in de buurt omdat je weet dat je ouders ons willen verbinden?" Haar stem klonk zacht en beverig en ze keek hem niet aan. "Zodat we in elk geval met elkaar kunnen opschieten? Is dat waarom.." ze haperde en klemde haar boeken tegen zich aan. Het was een nare beschuldiging waarvan ze hoopte dat deze niet waar was, maar hij was er zomaar uitgefloept. Het liefst van alles liep ze nu gewoon heel hard weg, maar ze kon wat moeilijk om Mattias heen.

[varden]

Geschokt staarde Mattias naar haar, maar het volgende moment liet hij zijn tas uit zijn handen op de grond vallen en sloeg hij zijn armen om haar heen om haar in een (behoorlijk stevige) knuffel te trekken. Er zat blijkbaar meer kracht in de jongen dat de meesten dachten. Het was een beschermende houding die hij ook wel eens bij Frida aannam als ze verdrietig was en getroost moest worden. "Natuurlijk niet Lea," zei hij meteen, zich even niet bewust van alle afkeurende blikken om hoe ze nu stonden. "Natuurlijk niet. Ik.. ik weet pas kort dat mijn ouders met je grootouders hebben gepraat. En.. en dat maakt me niet uit. Ik ga met je om omdat ik dat wil, omdat je een hele toffe meid bent, omdat ik.. ik..." 'Omdat ik vreselijk verliefd op je ben', maar dat kreeg hij nog net niet uit zijn keel. Wat was er gebeurd dat Lea dit van hem dacht? Het stak namelijk wel, hij had gedacht dat Lea wel beter over hem dacht.

[Ravief]

Lea leunde lichtjes tegen hem aan, haar boeken nog steeds tegen haar borst geklemd en nu tussen hen in. Ze knikte lichtjes op zijn woorden, maar het liet haar nog niet direct beter voelen. Ze wist hoe graag hij iemand wilde die zijn interesses deelde en in elk geval hem mocht op een vriendschappelijke manier. Dat was zo bij hen. Hij had haar uitgenodigd voor de schrijversclub en zij vertelde hem over haar interesses en ze trokken veel met elkaar op. Hoewel altijd met anderen erbij.
"Ik.. ik ga naar huis, ik voel me niet goed. We.. we spreken elkaar snel weer." Ze glimlachte lichtjes naar hem maar maakte zich van hem los en keek niet om toen ze richting de deuren van het grote gebouw ging. Ze aarzelde kort, maar zag toen haar vaste koetsier kletsen met een van de anderen en schoot hem aan.

[varden]

Dat was niet helemaal de reactie die Mattias verwacht had, of waar hij op gehoopt had. Ze mopperde vaak dat de knuffels waar ze aan gewend was, hier niet werden gegeven, en dan gaf hij er eentje en reageerde ze zo.. stijf? Het voelde helemaal niet goed...
Lea keek misschien niet om, Mattias keek haar wel na terwijl zijn hart in zijn schoenen zonk. Wat was er zonet gebeurd? Het duurde even voor hij zijn eigen tas opraapte en het lokaal inliep waar hij een uitbrander kreeg omdat hij laat was en toen maar plaatsnam naast Martijn die deed alsof hij van niets wist.

Het duurde twee dagen voor hij Lea weer zag, hoewel hij af en toe een glimp van haar had opgevangen in de gangen of de bibliotheek. Met een glimlach ging hij naast haar zitten in de collegezaal. "Hé, waar heb jij uitgehangen?" Hij leek zich van geen enkel kwaad bewust. "Gaat het weer een beetje met je? Ze had hem behoorlijk doen schrikken.

[Ravief]

Ze had amper haar kamer gehaald voor ze was veranderd. Gelukkig was er niemand binnen gekomen.
Lea had een vervangende opdracht gekregen voor het missen van een les en had zich uit de naad gewerkt. Ze was dan ook bleek en moe toen Mattias naast haar kwam zitten. Ze had even geen puf meer om hem te ontlopen en ze schudde lichtjes haar hoofd. "Het.. het gaat niet goed met opa," mompelde ze verstikt. Het was maar goed dat niemand anders het kon horen behalve Mattias, want iedereen was dol op sappige roddels.
Ze was de kamer uitgestuurd toen de dokter was gekomen gisteren, maar ze had nog wel een paar woorden opgevangen die niet goed klonken. Daarnaast wist ze nog altijd niet wat ze hiervan moest denken. Toen ze haar oma ernaar had gevraagd bleek dat de familie Du Tomás al meer dan een half jaar haar zagen als een goede kandidate voor Mattias. En dan wist hij er nog maar net vanaf? Terwijl hij het wel van de andere dames wist? Hoe zat dat?
Maar meer tijd om te praten hadden ze niet voor de les begon en Lea had al haar aandacht nodig om goede notities te maken.

[varden]

De wallen onder haar ogen, en die woorden maakten dat Mattias zich alleen maar meer zorgen maakte. Voor de verandering maakte ook hij gedetailleerde aantekeningen, zodat Lea ze kon overnemen als ze haar aandacht er niet meer bij kon houden.
Na het college wachtte hij haar dan ook op. In het gebouw zoemden door de omhelsing van een paar dagen eerder genoeg roddels rond inmiddels, dus de jongen paste wel op dat ze weer alleen zouden zijn. Hij wist dat Lea roddels haatte. "Lea, wil je anders even wat gaan drinken? Wil je erover praten?" Dan bedoelde hij over haar opa, niet over dat ze kennelijk vermoedde dat hij al een half jaar tegen haar loog.

[Ravief]

Er was een cafeetje in het gebouw waar ze uiteindelijk terecht kwamen. Lea draaide afwezig met haar lepeltje in haar kopje thee en staarde naar iets zonder wat dan ook te zien. Het duurde lang voordat ze wat durfde te zeggen. "Ik ben bang," zei ze zachtjes. "Het gaat echt niet goed en.. ik moet er niet aan denken wat er kan gebeuren.." ze kreeg tranen in haar ogen. Wat zou er met oma gebeuren? En met haar? Kon ze wel blijven? En wat zou er met de zaak gebeuren? Ze wist hoeveel tijd en liefde haar opa daarin had gestoken en dat straks mogelijk een vreemdeling dat zou overnemen was teveel voor haar.

[varden]

Zacht legde Mattias zijn hand over één van de hare, op een manier die nog net kon. "Hé, het komt wel goed," zei hij zacht. "Je opa is een vechter, hij slaat zich er wel doorheen. Met een bezorgde blik keek hij naar haar. "En.. en als dat niet zo is dan heeft hij jou toch? Je bent fantastisch goed in wat je doet Lea, dat weet je opa ook. Dus maak je alsjeblieft geen zorgen om je oma en om jullie allemaal oké? En als je hulp nodig hebt, dan ben ik er altijd om je te helpen." Gewoon, als vrienden, maar ook (als ze dat wilde) als zakenpartner. Zijn vader en Lusio deden immers al veel zaken samen.