Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

Ze wreef snel langs haar ogen en glimlachte beverig naar hem. Hij had gelijk. Toch?
Ondanks dat ze het fijn vond dat hij haar steunde en ze weer een beetje moed kreeg, voelde Lea zich niet heel erg gesterkt. Het leek erop dat ze misschien nog wel een vak of twee moest laten vallen, wilde ze de universiteit combineren met de zaken van haar opa. In elk geval waren een paar van de oudere heren die haar inmiddels hadden geaccepteerd. Ze vonden haar innemend en hartverwarmend en tegelijk konden ze er niet omheen dat Lea wist wat ze deed. De zaak in Spanje ging als een tierelier. Ondanks dat de druiven daar nog wel even nodig hadden voordat ze echt lekker waren, waren de likeuren zeer gewild.

Maar het ging niet beter. Dat de art nu ongeveer elke dag langskwam, deed Lea geen goed. Haar wolf was dan ook helemaal niet speels, maar vooral erg aanhankelijk toen ze Mattias zag. Ze lag tegen hem aan met haar kop op zijn benen en wilde kriebeltjes en aaien. Toen Lea zich ging aankleden en daarna bij hem terug kwam, was duidelijk dat het niet zo goed met haar ging. Ze had juist heel erg uit gekeken naar dit moment samen, zonder pottenkijkers. Dit was een moment geweest waarin ze dingen hadden kunnen delen en het over haar wolf hadden kunnen hebben zonder afgeluisterd te worden. In plaats daarvan omhelsde ze hem lang, bedankte hem voor het komen en zei dat ze moest gaan en proberen een beetje te slapen.

Binnen een maand dat Lea terug was, zei ze ook Architectuur op, waardoor ze nu nog vier vakken volgde. In gedachten was ze al aan het nadenken wel vak zou volgen als ze dit tempo niet meer zou kunnen volhouden. Het was een vreselijk slechte timing -maar in de ogen van zijn ouders waarschijnlijk juist een goede timing- dat de ouders van Mattias langskwamen en met haar en Nozomi het hadden over een mogelijk huwelijk. Normaal zou het meisje in kwestie daar niet bij zijn, maar vanwege Lea's... bijzondere positie bespraken ze het met haar erbij. Hoewel ze de ouders van Frida en Mattias best mocht -ze waren alleen wat afstandelijk- schoot dit bij Lea in het verkeerde keelgat.
De dag erna wachtte ze Mattias op zodra haar lessen erop zaten. "Mijn opa is hartstikke ziek en jouw ouders komen langs om me te overtuigen van een huwelijk?! Kun je hen alsjeblieft duidelijk maken in de taal die zij spreken dat ik daar echt niet op zit te wachten nu!" Ze was doodop en dat was natuurlijk geen excuus voor wat ze zei, maar ze meende het wel. "Als dit echt alleen maar daarom gaat, heb ik liever dat je me met rust laat." waarna ze hem liet staan en naar huis ging.

[varden]

Dat Lea directe contacten in Spanje en Rusland hielp haar geloofwaardigheid voor de handel enorm, en inmiddels was ook het echtpaar Olissinger-Thahira in Schotland (waarvan niemand veel wist, alleen dat ze rijk waren en lokaal heel veel aanzien genoten) vaste afnemers van de familie Zeresh.

Dat ze aandacht wilde was meteen al duidelijk en zonder iets te zeggen gaf Mattias haar dat dan ook. Knuffels, aaien, hij dolde half wat met haar, vertelde haar verhaaltjes om haar te kalmeren, het was Mattias heus wel duidelijk dat wolf en mens het beiden erg moeilijk hadden en dat ze gewoon rust en aandacht wilden om even over iets anders na te denken. En als Lea dat verlangde, dan gaf Mattias het maar al te graag. Hij wist niet precies wat de situatie met haar opa was, behalve dan wat er in het roddelcircuit rond zoemde maar daar begon hij maar niet over. Er waren veel mensen die zeiden dat hij niet lang meer te gaan had, dat het zijn hart was, en Mattias hoopte maar dat ze het fout hadden...

Met grote ogen keek Mattias naar Lea, maar kreeg niet eens de kans om in de verdediging te schieten. Zijn ouders mochten haar misschien betrekken in dit proces, Mattias had er zelf maar heel erg weinig bij in te brengen. Hij had niet eens geweten dat zijn ouders waren langsgegaan om haar over te halen. Maar hij kreeg de kans niet om dat te zeggen, om ook maar iets uit te leggen. Hij rende haar nog achterna, riep haar (tegen alle etiquettes in) na maar of ze negeerde hem, of ze hoorde hem niet. Mattias vreesde het eerste, en dus zag hij haar in de koets stappen en vertrekken. Ook de dagen erna zou blijken dat ze hem niet wilde spreken, want ze negeerde hem, ontliep hem, en zelfs Mattias zag na een paar dagen heus wel in dat al zijn wanhopige pogingen geen zin hadden. Het laatste dat hij dan ook deed, was Frida (die eindelijk eens langskwam om met muziek te oefenen, een poging van Nozomi om Lea wat te laten ontspannen) een paar velletjes meegeven. Het was een oud, ingewikkeld muziekstuk voor de vleugel dat hij had gevonden in één van zijn vaders boeken. Het had Mattias uren gekost om de noten over te schrijven, gezien hij geen noten kon lezen en vaak fouten had gemaakt, maar uiteindelijk was het hem toch gelukt. In het hoekje van het laatste vel stond alleen Liefs, monsieur Du Tomás. Meer had hij er niet opgeschreven, omdat hij dacht dat Lea al zijn woorden niet zou waarderen.
Frida gaf het iets na haar aankomst schoorvoetend aan Lea, maar alleen omdat ze het aan Mattias had beloofd. Vragend keek ze de jonge vrouw, die ze toch beschouwde als haar vriendin, aan. "Lea? Wat is er tussen jullie gebeurd?"

[Ravief]

Het was in elk geval een poging die meer doordrong dan andere dingen. Ze vond het meisje fijn gezelschap en als meisjes onder elkaar hoefde er ook geen chaperonne bij te zijn. Ze hadden gewoon elkaar, tot Frida weer opgehaald zou worden. Lea sloeg haar blik neer bij die woorden, want voor een deel had ze echt wel door dat de situatie aan haar lag. "Ik.. heb iets gezegd en.. hij ging daar niet tegenin." Lea had hem inderdaad niet gehoord toen hij achter haar aan was gekomen.
Maar ze wuifde het weg en probeerde Frida uit te horen over wie ze nou leuk vond en of Maria er al achter was gekomen. Vervolgens hadden ze het over kunst, een bal wat bij een familie zou zijn waar zij geen contact mee hadden en waar de Zeresh dan ook niet voor uitgenodigd waren, muziek en wat al niet meer.

In de avond zat Lea in haar eentje in de muziekkamer waar een piano stond. Het ding was een stuk simpeler dan de mooie vleugel in de salon, maar het zou wel werken. Voorzichtig schikte ze de blaadjes van Mattias op het daarvoor bestemde plankje en probeerde aarzelend een paar stukjes uit. Het was moeilijk, maar een mooi stuk, dat had ze direct door. Het duurde even voor ze een paar stukjes kon spelen en toen ze doorhad hoe warm en mooi de melodie was, had ze het niet meer. Ze barstte in snikken uit en vluchtte weg naar haar kamer, waar ze de deur op slot deed.
Ze huilde zichzelf in slaap, want ze werd wakker in haar kleren van de vorige dag. Met een duf hoofd en opkomende hoofdpijn keek ze om zich heen en had wat moeite om zich te oriënteren. Daarna pas registreerde ze dat er iemand heel de tijd aan het kloppen was.
Wat verbaasd keek ze naar haar oma, die er ook niet zo best uitzag. "Eleanora, lieverd. Het lijkt me het beste als je deze week thuis blijft." Wat Nozomi ook al had doorgegeven aan de universiteit. Er was genoeg te regelen nu bleek dat haar man niet lang meer had en als het een beetje kon, kon ze de hulp van Lea daar goed bij gebruiken.
Ze had geen trek meer toen ze die woorden hoorde en knikte alleen maar stilletjes. Lea nam een douche en trok een jurk aan waarvan ze wist dat opa hem mooi vond en sloop zijn kamer in toen de dokter wegging. Het rook er naar ziekte en ze rimpelde haar neus wat, maar het weerhield haar er niet van om op de zijkant van het bed te gaan zitten en over haar opa te waken.

[varden]

Frida had het idee dat het wel iets genuanceerder lag dan dat, maar ging er maar niet over door. Ze had wel door dat het niet zo goed ging met Lea, en ze wilde het meisje niet nog verder van streek maken.

Lusio opende niet lang daarna zijn ogen en glimlachte wat zwak naar zijn kleindochter. "Hé meisje," klonk er zacht. "Kom je even op een oude man letten?" Hij wist heus wel dat zijn einde eraan zat te komen. De man was dan ook al dik in de 70, wat voor deze tijd een hele hoge leeftijd was. Het kostte hem wat moeite, maar hij nam zacht Lea's hand vast. "Hoe gaat het met je lieverd?" vroeg hij met zachte, breekbare stem. Lusio had er in zijn leven nog nooit zo zacht, zo toegankelijk uitgezien als nu.

[Ravief]

Lea kreeg het niet voor elkaar om wat te zeggen en staarde naar de man die ze nog maar zo kort kende, maar al zo heftig in haar hart had gesloten. Het moment erna drukte ze zich voorzichtig tegen zijn borst en omhelsde hem zo stevig als ze durfde. Met dichtgeknepen ogen leunde Lea tegen haar opa aan en kon het niet helpen dat er hete tranen ontglipten.

Ze bleef de hele dag bij hem en las hem af en toe voor uit het boek waar ze in bezig was. Lea had nog nooit iemand verloren en het idee dat dat zou gaan gebeuren maakte haar zowel woest als bang en machteloos. Ze haatte het gevoel ontzettend.

[varden]

De volgende dag ging het niet veel beter, en op Lusio's verzoek werd er een brief aan Avyanna geschreven. Een lange brief die hij dicteerde. Een gedeelte van die taak kwam ook bij Lea terecht. Zoveel de man nog kon praatte hij met haar, met Nozomi, en met Avyanna door middel van de brief (waarin hij onder andere zijn dochter prijsde om haar dapperheid haar eigen leven te hebben gekozen, en dat hij zo blij was geweest haar met haar twee dochters nog een paar keer te hebben gezien). Maar het noodlot kon niet langer worden afgewend. Twee dagen later overleed de man in het midden van de nacht.

Het nieuws van Lusio's overlijden verspreidde zich natuurlijk snel door Wenen, en ook Mattias en zijn familie stuurden bloemen en een condoleance. Mattias vrat zich ondertussen op over dat Lea niets meer van hem wilde weten, en dat zijn ouders ondanks dat ook met andere kandidaten gingen praten. Inmiddels had hij zich voor het eerst hard tegen een huwelijk met Inés uitgesproken, iets dat het meisje tot op het bot beledigd had en ze was begonnen een paar nare roddels over hem en Lea te verspreiden als wraak.

[Ravief]

Lea vond het moeilijk om die brief te schrijven. Het was echt een gigantisch dik ding. Blijkbaar waren er veel dingen die niet uitgesproken waren tussen vader en dochter en hoewel ze vermoedde dat haar moeder vrij snel deze kant op zou komen, had Lea ook wel door dat het te laat zou zijn.

Ze had geen tijd om zich bezig te houden met roddels. Lea regelde samen met haar oma alles voor de begrafenis. Het was een dingetje waar eigenlijk ook de hele 'upper class' bij aanwezig was. Hoeveel handen ze wel niet schudde en schouderklopjes ze kreeg, was niet bij te houden. De dag ging in een waas voorbij, net als het eten en de vele kaarten een plekje geven en wat al niet meer.
Veel tijd om te rouwen en alles een plekje geven, kreeg ze niet. Er waren al snel weer vergaderingen gepland en daar toonde Lea zich een sterke zakenvrouw. Ze was koppig, doortastend maar luisterend en voorlopig hadden de partners het met haar te doen.
Het kostte haar anderhalve week om alles op orde te stellen en ze liet weten dat ze ook Biologie -een vak waar ze juist zoveel plezier in had- zou laten gaan na nog één toets te hebben gemaakt zodat ze een goed gemiddelde had. Met drie vakken (Taal en Geschiedenis, Muziek en Management en Financiën) was het voor haar te doen om alles van de zaak erbij te nemen. Door dit alles was het echter al zeker drie weken geleden dat ze Mattias voor het laatst had gesproken en ze weer op maandag in de les verscheen van Management en Financiën. Het verbaasde haar dan ook niet om hem bij zijn vrienden te zien zitten en hoewel ze even fronste toen er heel wat jongens naar haar staarden en vuil begonnen te fluisteren, reageerde ze er niet op.
Lea ging vooraan zitten, maar ze leek wel heel iemand anders. Haar normale zachte uitstraling was er niet meer. Het zou misschien nog een dag of wat duren voordat ze het doorhad, maar Lea was eenzaam. Ze had niemand meer nu ze Mattias een beetje ontliep -al was dat de laatste tijd vanzelf gegaan omdat ze zoveel te regelen had.

[varden]

Mattias was ook op de begrafenis, en schudde net als velen anderen Nozomi, en Lea de hand. Dat Lea hem daarbij amper aankeek en amper een hand teruggaf probeerde hij niet te persoonlijk te nemen. Het was duidelijk dat het verlies van haar opa Lea heel erg veel pijn deed.

Maar dat hij haar daarna ook niet meer zag, of zelfs iets van haar hoorde, stak wel. Op de schrijfclub schreef hij nu in zijn eentje, en zijn werk was daardoor lang niet zo goed. Hij begon ook een beetje te experimenteren met dichten, maar daar was hij ook niet zo goed in (hoewel hij onbewust wel teksten schreef die goed zouden klinken op muziek).
Toen Lea zich eindelijk weer in de collegezaal liet zien zag Mattias haar meteen. Hij had gehoord dat ze Biologie, een ander vak dat ze samen hadden gehad, had laten vallen en dat vond hij spijtig want hij wist hoe dol ze was op haar kassen en het vak. Natuurlijk wilde hij meteen naar haar toelopen, tot die weg hem tot zijn verbazing door zijn vrienden werd geblokkeerd. Verbijsterd staarde hij naar de jongens, maar voor hij zich langs hen heen kon forceren begon de les en kreeg hij de kans niet om op haar af te stappen. Ook Mattias, die zich had verstopt in zijn schrijven, zijn studie, en zijn nieuwe 'werk' bij het houtwerkers-gilde, had niet veel meegekregen over de roddels die inmiddels over hen gingen.

Ondertussen was Lusio's laatste brief op Eldon aangekomen, samen met het bericht van hun dochter dat de man de avond na het afmaken van de brief was overleden. Mano was degene die de brief aannam bij de poort, en die hem naar Avyanna bracht. Hij wist niet wat er in stond, maar zo'n dikke brief met het officiële zegel van haar vader, dat kon nooit goed nieuws zijn.

[Ravief]

Lea zat alleen met de lunch. Ze had geen trek en uiteindelijk liep ze maar weg zonder een hap te hebben gegeten en vertrok stilletjes naar het muzieklokaal. Meestal was er wel een leerling of een docent en ze schoof achter de piano zonder verder nog op iemand te letten. Niet dat er veel uit haar vingers kwam, maar het gaf haar in elk geval minder het gevoel van alleen zijn dan in een volle kantine zitten. Ze had het niet opgemerkt, maar ook hier waren veel blikken geweest en ook hier hadden de vrienden Mattias tegen gehouden en hadden hem bijgepraat over de stand van zaken. Ze wilden ook wel weten hoeveel daarvan waar was. Tenslotte wist iedereen dat Lea misschien wel thuishoorde hier, ze hield zich niet zo goed aan de etiquette en was wat meer van de aanrakingen dan normaal was.


Zo'n dikke brief was inderdaad niet goed nieuws en dat was waarschijnlijk ook voor het eerst dat Rosa en Jaïr hun moeder zagen huilen. Het overleg over gaan en wie dan allemaal mee zouden gaan, voerden ze zachtjes met elkaar zonder dat de kinderen het hoorden.
"Lea kennende neemt die alle taken op zich die ze maar kan vinden." Avyanna had de tranen nog over haar wangen lopen, al waren haar gedachten vooral bij haar oudste dochter. "Lieverd we moeten erheen.. jij ook. Ze heeft je niet alleen als vader nodig, maar ook als wolf."

[varden]

Mattias was geschokt door de roddels, ontkrachte ze allemaal, en was ronduit kwaad en beschaamd over de verhalen die er rondgingen over hem. Vooral omdat Martijn en nog wat anderen hem ermee pestten en hem erom belachelijk maakten.
Nozomi maakte zich ondertussen zorgen over haar kleindochter, hoewel ze zelf ook getekend was door de rouw om haar man.

Mano en Lusio hadden nooit echt met elkaar door een deur gekund, maar dat wilde niet zeggen dat hij het einde van de man niet betreurde. Hij had zijn arm stevig om zijn vrouw geslagen en knikte. "Ik ga regelen dat we zo snel mogelijk kunnen gaan lieverd, maak je geen zorgen. Schrijf je moeder maar dat we er snel zullen zijn." Waarop hij Avyanna nog even stevig in zijn armen vasthield, en toen met Kaspar en Tamira ging regelen dat de lessen verzet werden en zijn diensten werden overgenomen.
Twee dagen later waren ze al onderweg, Jaïr en Rosa veilig onder de hoede van het gezin Armell (en indien nodig het gezin Izanagi). Toch zou het nog even duren voor ze aankwamen. Net op de dag dat Frida, op verzoek van Nozomi, weer eens langs was gekomen. Ook Elias en Annabelle hadden weinig uit Lea kunnen krijgen bij Muziek en Nozomi had Frida dan ook langs gevraagd in de hoop Lea een beetje tot rust te laten komen. Frida had een klein boekje meegekregen van Mattias. Het zat vol met tekeningen van bijzondere planten die het in haar kassen goed zouden doen omdat ze de warmte van de tropen nodig hadden. Er zat zelfs een klein zakje zaadjes bij. Het had Mattias heel wat moeite gekocht om het te pakken te krijgen, maar hij miste Lea bij Biologie en was er vrij zeker van dat zij het vak ook miste. Frida ging in de salon naast Lea zitten en gaf haar het pakje van haar broer. "Hij hoopt dat het goed met je gaat," zei ze er zacht bij. Niemand wist dat die avond Mano en Avy aan zouden komen.