Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

Ze voelde zich ook onrustig en snapte dat niet zo goed. Ze had het altijd fijn als ze met Mattias op stap was, al helemaal als ze alleen waren. Dus dan was het toch haar wolf. Alsof het beest instinctmatig aanvoelde dat er iets stond te gebeuren. Lea schudde dan ook haar hoofd toen hij de vraag stelde. "Nee.. mijn.. mijn wolf kriebelt. Ze wil eruit." Misschien moest ook het beest nog wel accepteren dat ze ging trouwen. Of had ze gewoon ruimte nodig? Lea wist het niet zo goed. Ze deed haar best om haar ogen normaal te houden, maar een paar keer was ze zich er niet eens van bewust dat ze van kleur veranderden.

[varden]

Mattias dacht even na, maar pakte toen haar hand. Hij grijnsde haast kinderlijk ondeugend naar haar. "Kom op!"
Langs Maria sluipen was niet moeilijk, de botanische tuinen hadden meerdere uitgangen, en gezien het in de stad toch al begon te gonzen dat ze verloofd waren had Mattias weinig moeite met de koetsier overhalen hen naar de landerijen te brengen. Goed, het was nog steeds klaarlichte dag, maar hier waren genoeg bossen waarin niemand hen zou zien. Ook al zou hij nog in genoeg problemen komen doordat hij ervandoor sloop met Lea... Maar dat kon hem niet veel schelen. "Tijd om haar de ruimte te geven, zou ik zeggen," zei hij nog met een knipoog toen de koetsier weer uit het zicht verdwenen was (Mattias had de man's zwijgen haast schaamteloos afgekocht), waarna hij discreet zijn rug naar haar toedraaide.

[Ravief]

Wat ongelovig staarde Lea naar hem, maar grijnsde toen ook. Oké, ze had iemand gevonden die de regels voor haar wilde breken en begreep dat er nog een kant aan haar zat en dat deze kant niet eeuwig in te perken was. Maar ze wachtte wel tot ze echt in de bossen waren voor ze een plekje op zocht om zich uit te kleden. De transformatie ging zo snel dat Mattias waarschijnlijk alleen maar een flits van huid zou zien als hij zich had omgedraaid.
De wolf strekte haar poten en rekte zich lui uit. Maar daarna kegelde ze direct Mattias om, moest hij besnuffeld worden en kreeg hij een lik over zijn wang. Ze racete voor hem uit, kwam zigzaggend terug en rende rondjes om hem. Ze moest inderdaad even flink rennen. Maar na een konijn te hebben gevangen en ze hem hoorde roepen -gezien ze echt hard had gerend om een beetje energie kwijt te raken- kwam ze weer aandraven. Haar oren wiebelden vrolijk zijn kant op.

[varden]

Maar hij had zich niet omgedraaid, hij wilde Lea's vertrouwen niet schaden op die manier, dus toen ze hem omkegelde eindigde hij plat op zijn buik en begon prompt te lachen terwijl ze hem besnuffelde. Zijn handen gingen haar vacht in en al snel waren ze verwikkeld in een soort halve kriebel-worstelpartij.
Hij liet haar in alle rust rennen, jagen, haar energie de vrije loop laten. Tot hij haar echt niet meer zag, pas toen riep hij haar om haar weer te vinden. Hij ontspande zichtbaar toen ze weer op hem af kwam rennen, ook al betekende het dat hij al snel weer op zijn rug op de grond lag. Mattias was meer op zijn hoede dan normaal, toch een beetje bang dat iemand haar zou zien, maar dat hield hem niet tegen plezier te hebben met haar. Dus gingen zijn handen weer haar vacht in en kroelde hij haar zacht. "Zo, dus jij vond het nodig om je mens gek te maken?" plaagde hij, aan zijn toon duidelijk te horen dat hij de wolf net zo goed als een intelligent wezen beschouwde als de mens en dat hij begreep dat die twee beiden een eigen persoonlijkheid hadden.

[Ravief]

Er kwamen tevreden, diepe grommen uit haar bij de kriebels en het kroelen. Het was duidelijk dat Mattias snel leerde wat ze fijn vond en wat niet, want hij deed het precies goed en zo vaak had hij haar nog niet als wolf gezien, laat staan aangeraakt.
Bij zijn vraag drukte ze plagend haar neus tegen de zijne, waardoor zijn gezicht natuurlijk alweer nat werd. Als het kon, dan was de wolf absoluut aan het lachen om het gezicht dat hij trok. Maar nu was ze weer kalm en tevreden en legde eventjes haar kop op zijn schouder en uitte een zucht. Ze vond het niet eerlijk dat haar vader weer naar huis ging en ze weer alleen zou zijn. Ze wilde helemaal niet alleen zijn! En tegelijk merkte de wolf ook wel wat van de verloving en het idee dat ze nu met deze tweebeen verbonden was, was ergens toch wel een beetje gek.

[varden]

Die zucht was geladen met emoties, zoveel had Mattias ook wel door en hij wist even niet wat hij moest doen. Hij sprak uiteraard geen woord wolfs, had geen mentale band met Lea zoals bijvoorbeeld Edmond en Themis hadden. Hij zou nooit direct van de wolf kunnen horen wat ze dacht of verlangde. Maar hij kon wel raden. Hij had haar met haar vader als wolven gezien, en hij wist dat Lea al baalde dat haar ouders vertrokken, hoe moest dat dan wel niet voor de wolf zijn? "Ik eh... Ik weet dat ik niet met je mee kan rennen en jagen zoals andere wolven. Maar als je dat graag wilt, dan zal ik altijd met je meegaan? Dan kun je tenminste iemand omkegelen?" stelde hij zacht voor. Het was natuurlijk een schrale troost voor het gemis van een roedel, van andere wolven, maar misschien was het iets? Dat de wolf het vreemd vond om met een mens samen te zijn, dat kwam niet bij Mattias op.

[Ravief]

Ze hield haar kop wat schuin en haar oren op hem gericht. Deze man sprak tegen haar. Wel dat bekakte Duits, terwijl ze veel liever Shanea hoorde, maar hij sprak wel normaal tegen haar. Niet alsof ze 'maar' een dier was. Het was fijn om dat te horen. En de boodschap was ook heel gewenst. De wolf ontspande een beetje, hoewel niet helemaal. Ze was uiteraard nog altijd Bèta, al was ze nu niet in een roedel, en dus was het haar taak om waakzaam te blijven, ook al was het over deze rare mens zonder wolf.
Zacht drukte ze haar snoet tegen zijn schouder en wreef licht met haar kop langs zijn hals. Ja, ze vond het een fijn aanbod, al wist ze niet of ze het altijd zou aannemen.

Het duurde even voordat de wolf naar het plekje hobbelde waar de kleren van de mens lagen. Aankleden duurde iets langer dan uitkleden, maar Lea kwam weer fatsoenlijk tevoorschijn, al was ze nog bezig met haar blonde lokken met haar vingers te kammen terwijl ze op Mattias afliep. Ze glimlachte zacht naar hem. "Dank je wel."

[varden]

Waardoor de mens, tegen de tijd dat Lea terug was veranderd, volledig naar haar wolf rook en onder de witte haren zat. Hij was bezig zijn kleren wat rechter te trekken, zodat het niet allemaal vreemde geruchten op zou wekken als men hem nu zag. Hij glimlachte warm naar haar. "Voor jou altijd," zei hij rustig. "Als je wolf de ruimte nodig heeft, kun je het altijd zeggen dan regelen we gewoon dat ze krijgt wat ze nodig heeft." Want dat dat een heel belangrijk deel van Lea was, en dat het dier bovendien een hele eigen wil had die soms fel tegen die van de mens in kon gaan, was Mattias inmiddels heel duidelijk. "Hoewel ze mijn stem volgens mij vervelend vond." Hij had haar wel een 'gezicht' zien trekken toen hij praatte, hij wist niet dat ze vond dat hij bekakt Duits sprak.

[Ravief]

Ze begon te lachen en schudde haar hoofd en begon hem af te kloppen. Ze wist de meeste haren van hem af te krijgen waarna ze samen terug liepen tot waar ze een koets konden krijgen en ze Maria weer moesten vinden in de tuinen, als de vrouw daar nog steeds was.
"Niet vervelend. Ze vindt het raar hoe je praat. En in welke taal. En waarom jij niet kan veranderen." Lea haalde een schouder op. Waar het voor haar redelijk normaal was dat je mensen en Shanea hebt, vond de wolf het belachelijk dat degenen om wie de mens gaf niet ook konden transformeren. Misschien moest ze Mattias een lesje Shanea geven, maar ze wist niet of dat over grenzen heen ging, waar ze niet overheen mocht gaan. Bovendien wist ze ook niet in hoeverre hij geïnteresseerd was in dat alles en in welke mate dat veilig was bij hem. Ze vertrouwde hem, maar op dit moment zou ze hem nog niet uitnodigen op Eldon.

[varden]

En hoewel Mattias dodelijk nieuwsgierig was, en graag haar wereld zou leren kennen, hield hij nog een beetje een gepaste afstand bij dat onderwerp. Dat zou komen wanneer het kwam, of niet.
Maria's gezicht voorspelde totaal onweer toen ze haar weer vonden. En het volgende moment klonk er gepiep over Mattias' lippen toen ze zijn oor in een hele nare, pijnlijke greep te pakken had en hem terug sleepte naar de koets. Even wierp de jongen een woedende blik op de koetsier, die hem had verraden aan zijn chaperonne. Lea werd onder een dreigende blik de koets, zonder woorden, ingeleid. Maar Maria zou het meisje nooit zo hardhandig aanpakken als ze nu met de jongen deed. Want ze liet Mattias' oor (die nu rood was) pas los toen ze in het rijtuig zaten. "Zijn jullie helemaal gek geworden?" klonk er bits, kil. "Weet je wel hoe ongepast het is om er vandoor te gaan? Wat als iemand jullie had gezien?" Wat zou er dan wel niet over de twee rondgaan? Mattias' wreef met een pijnlijk gezicht langs zijn gemangelde oor. "Rustig aan Maria. Er is niets gebeurd. We wilden gewoon even wandelen zonder dat iedereen steeds naar ons keek," loog hij glashard. En zo'n grove leugen was het niet. Ze waren gaan wandelen, alleen was Lea geen mens geweest. En dat leek Maria toen ook beseffen, toen haar blik zich op een paar witte haren op Mattias' zwarte overhemd fixeerde. Even keek ze de twee peilend aan, maar leek toen iets in te binden. "Laat het niet weer gebeuren jongeheer Du Tomás, anders ben ik genoodzaakt uw ouders te informeren," dreigde de oude dame nog, maar verviel toen weer in stilzwijgen. Haar wolf zou wel graag even met Lea willen praten de komende volle maan.