We find our own way

[Ravief]

Soepjurken klonk interessant. "En als ze een paar uur hebben geprobeerd iets magisch' te doen, is dat een paar uur minder bij je ouders in de buurt zijn?" waagde hij te plagen, maar hij was oprecht wel benieuwd naar deze situatie. Hij had een natuurlijk ontzag voor degenen die zich ziener/priester/sjamaan/wat dan ook noemden, maar dat kwam omdat Anann wel degelijk krachten had die niet uit te leggen waren. Hij had verder nog nooit iemand ontmoet in die richting, maar Nish was wel iemand die open stond voor andere godsdiensten en wat daar bij kwam kijken, zolang het hem maar niet opgedrongen werd.
"Hoelang blijf je daar meestal? Gewoon het weekend omdat je daarna weer aan het werk moet?" Haar leven draaide veel om de boekhandel en haar avondlessen, waar Nish nu noodgedwongen heen ging. Meestal bleef hij buiten het lokaal zitten en nam die tijd om te studeren.
En toen kwam de vraag. Natuurlijk had Nish geweten dat hij daar niet omheen kon en dat ze vroeg of laat deze vraag zou stellen en haar zou moeten uitleggen hoe het zat. Maar het hele verhaal doen.. zomaar op straat vertellen hoe het gegaan was, nee dat zag hij niet echt zitten. Hij wist überhaupt niet of hij haar een antwoord verschuldigd was. Tenslotte vertelde Moyra niet bepaald veel over zichzelf, terwijl hij eigenlijk over alles sprak behalve dit. Wat dacht ze zelf eigenlijk wie Catha was? Zwijgend stak hij de straat over. "Dat is nogal een vraag. Er zit een verhaal bij wat ik niet graag vertel." Het had een poos geduurd voordat hij antwoord gaf en ze waren nu bijna bij de winkel en het pleintje. "Catha.. was mijn zusje." En met die woorden stapte hij opzij zodat Moyra de deur kon openen. De eerste uren zou er geen kip in de winkel te vinden zijn, wat betekende dat ze op elkaar waren aangewezen.

[varden]

Moyra had eigenlijk geen antwoord verwacht, zou hem als hij had geweigerd iets te zeggen verder niets hebben gevraagd. Zij vertelde immers ook weinig, een stil verwijt dat zeker waar was. Nish wist immers alleen hoe haar broertjes heten dankzij Iriza, niet dankzij haarzelf. Bij zijn antwoord verstijfde ze echter, sleutel al in de hand waardoor die kort in de lucht bleef zweven. Zijn... zusje? Meteen schoten Moyra's gedachten naar alles wat ze had gezien en gehoord in Vexgarde. Ze wist dat zijn ouders een offer hadden gebracht voor de geboorte van Nish, ook al zou ze niet vragen wat dat was geweest, en ze wist dat ze hadden gewild dat hij over iemand heen was gekomen. Dat dat Catha was, had ze inmiddels door. Anann had haar op het hart gedrukt niet naar de naam te gaan graven, dat Nish het wel op zou brengen als hij dat zelf wilde. Nish was enig kind... Catha was zijn zusje... Een nare nasmaak vormde zich in haar mond, samen met spijt dat ze hier ooit naar had gevraagd. Ze had de verkeerde conclusie getrokken op basis van de informatie die ze had 'gekregen', ze had gedacht dat Catha een vriendinnetje was geweest, iemand met wie Nish echt iets had gedeeld. Ze wist dat het meisje een ongeluk had gehad op de track, dat had Nish wel moeten delen na zijn paniekaanval om haar eigen korte vliegles daar.

Moyra slikte en opende de deur. "Het spijt me," zei ze zacht. Het speet haar dat hij zijn zusje mogelijk verloren had, het was nooit gezegd dat ze overleden was of niet maar Moyra trok die conclusie toch een beetje, en het speet haar nog veel meer dat ze ernaar had gevraagd. Zelf had ze nooit een dierbare verloren, ze wist niet wat dat voor pijn kon doen maar ze wist wel zeker dat het iets was waar ze niet in wilde gaan graven of gaan porren. Ze was te ver gegaan, had zoiets persoonlijks nooit mogen vragen. Maar tegelijk, als ze nu helemaal zweeg zou dat mogelijk nog veel vreemder en pijnlijker zijn... "Ze eh... Hield ze ook zo van de wind als jij?" De ontwerpen hadden immers in de map met 'Catha' erop gestaan. Hadden ze een gedeelde passie gehad voor Nish' werk? Voor zijn kunde? Zijn gaven? De wind en hun afkomst van raven? Moyra probeerde haar vragen neutraal te houden, zonder als een totaal ijskonijn over te komen. Tegelijk gaf ze Nish de ruimte om het onderwerp af te sluiten als hij dat wilde. Dat ze niet zo goed wist hoe ze zichzelf een houding hiermee moest geven zou wel duidelijk zijn.

[Ravief]

Zwijgend hielp hij haar met het opstarten van de winkel. De lampen aandoen deed hij, net als een ronde door de winkel maken om te zien of alles in orde was en er geen verstekelingen of overvallers waren. De kassa en de systemen liet hij aan haar over. Nish was niet ongevoelig. Natuurlijk had hij door dat ze haar 'het spijt me' meende en dat ze niet goed wist wat ze hiermee moest. Terug bij de balie nam hij haar op. "Moyra, houd erover op. Alsjeblieft." Zijn stem was rauw en er zat een emotie in zijn blik die lastig te peilen was en na die woorden liet hij haar daar achter en verdiepte zich in zijn taalcursus. Normaal was hij niet zo onaardig of ruw tegen anderen -doorgaans was Nish een aardig sociaal persoon- maar dit was een onderwerp waar hij het nog altijd erg moeilijk mee had. Wat ook voor een deel kwam omdat hij zich verantwoordelijk (en dus schuldig voelde) over haar dood. Op de meeste dagen wist Nish heus wel dat dat echt niet het geval was, maar toch bleef het knagen.

De rest van de dag bleef hij uit haar beurt, zei zelfs niets over Peros die haar even kwam opzoeken en een babbeltje maakte en dat terwijl de vent echt een bloesje aanhad wat niet zou mogen. Misschien zei het wel het meeste dat hij niet ging koken maar afhaaleten bestelde en het op tafel zette zonder uitleg. Bij de goden van elke stam en clan op de wereld, wat snakte hij naar een balkon, wind in zijn haar en zon op zijn gezicht!
Anná en Iriza merkten zijn humeur natuurlijk op en keken even naar Moyra, maar deden normaal tegen hem in de hoop dat dat zou helpen.

Pas de volgende avond, Moyra was net klaar met haar avondlessen en stond haar spullen in te pakken, leek hij weer een beetje de oude.
"Hé... sorry voor mijn.. gedrag." Hij keek haar aan met een klein, verontschuldigd glimlachje. Er was amper meer iemand op straat terwijl ze terugliepen. "Er is nogal wat gebeurd rondom Catha en haar dood en dat is niet makkelijk uit te leggen en ik mis haar vreselijk. Het is voor mij een moeilijk onderwerp."

[varden]

Hoewel er veel was wat ze niet over elkaar wisten, kende Moyra Nish nu wel genoeg om te weten dat dit iets was wat ze moest laten. Wat ze misschien nooit zou moeten aanraken. Waar ze ook niet het recht toe had om te weten, ook al zou dat mogelijk een vreemde gedachte zijn. Ze ging hem niet uit de weg, maar zocht hem ook niet bewust op. Zo gaf ze Nish' de ruimte op de enige manier die ze kon bedenken met hun beperkte ruimte. Maar ze kon het niet ontkennen, deze werkdag was één van de zwaarste die ze had gehad. Ze maakte zich zorgen om hem, wilde hem ergens helpen maar ze zou niet weten hoe of zelfs maar waar dat verlangen precies vandaan kwam, maar het enige wat ze echt kon doen voor hem was zwijgen en hem zijn tijd en rust geven.

Toen hij weer tegen haar praatte was ze zich inmiddels behoorlijk aan het opvreten, omdat ze niet kon bedenken hoe hun situatie leefbaar kon blijven als dit was hoe ze nu zouden communiceren. Dus dat hij iets zei, deed een figuurlijke duizend kilo van haar schouders vallen. In de eerste instantie staarde ze enkel naar hem, maar uiteindelijk glimlachte ze zacht naar hem. "Het is goed Nish, ik had er niet over moeten beginnen." Haar toon was zacht, met een vriendelijkheid die nieuw was tussen hen eigenlijk. "Ik had er niet naar mogen vragen. Het is privé, en hoe goed kennen we elkaar nou?" Bij verre niet genoeg om zulke details over elkaars leven te hoeven weten. Dat was duidelijk.
Even viel Moyra weer stil. Ze zat met het komend bezoek aan haar ouders in haar hoofd, en zeker ook wat er gisteren was gebeurd. "Heb je zin om wat te gaan drinken?" Nu, samen, ergens anders dan Iriza's kroeg, of ergens anders waar ze wel eens eerder waren geweest. Nieuw, bijna als een date. Maar met bedoeld om elkaar beter te leren kennen, en die deur trapte Moyra dan ook in. "We spreken het allebei niet uit, maar volgens mij zitten we nog wel even aan elkaar vast. En hoe goed kennen we elkaar nou?" Tot nu toe hadden ze enkel voorzichtig afgetast, en elkaar de ruimte gegeven. Het was Moyra's stijl, methode, en u haar geprefereerde keuze. Maar binnenkort zou hij haar thuis zitten, zou zijn weer meegaan naar Vexgarde. En dit "om te here brij heen draaien" hielp hen niet bepaald verder. Misschien was het eens tijd om het op een andere manier te proberen?

[Ravief]

Er straalde opluchting van hem af. "Een borrel klinkt als het beste idee ooit," stemde hij in. Ondanks Moyra's bezwaren loodste hij haar naar een dure tent in een hoog gebouw, zodat ze op z'n minst naar buiten konden kijken. Verrassend genoeg was er nog een plekje op het balkon vrij en zaten ze even later tegenover elkaar. Hij had al een paar keer in folders zitten kijken waar je het beste buiten kon zijn hier en deze chique toko stond goed aangeschreven. De kaart bleef dicht en toen ze beiden een drankje hadden, begon Nish pas weer over de rest. "Ik neem het je niet kwalijk, Moyra," zei hij zachtjes en zocht haar blik. "Je had de naam gehoord, mijn ouders deden vreemd, ik had een halve paniekaanval en dan kom je het later weer tegen en ik doe er niet echt open over.. het is niet meer dan normaal dat je je afvroeg wie Catha was. Een geliefde of iemand anders en waarom had je haar dan nog niet gezien? Natuurlijk had je vragen erover. Net als ik vragen heb over jou." Hij nam een slokje van zijn wijn. "Je hebt gelijk.. we zitten waarschijnlijk nog wel even aan elkaar vast en dan kunnen we niet zo met elkaar blijven omgaan." Het was alleen maar de vraag of hij haar dit kon toevertrouwen. Niet omdat hij haar niet vertrouwde, maar meer omdat hij nog nooit iemand alles echt had verteld, op Anann na die het zowat uit hem had moeten wringen. De woorden die hij zo vaak dacht, hardop erkennen was een stuk lastiger dan hij had gedacht. Hij zuchtte en keek haar weer aan. "Ik zal je het hele verhaal vertellen als jij een persoonlijke vraag van mij beantwoordt," stelde hij toen voor, zonder aan te geven wat die vraag ook maar zou kunnen zijn. Nish betwijfelde of ze de vraag zou willen beantwoorden, maar hij vond het een eerlijke ruil, gezien wat hij in gedachten had. Tegelijk hoopte hij ergens dat ze zou zeggen dat het niet hoefde, want dan kon hij dit gesprek nog even een heel stuk uitstellen.

[varden]

Zoals verwacht begon Moyra inderdaad te steigeren toen ze de naam van het café hoorde. Ze kende het, ze wist dat het zwaar boven haar normale budget was, maar Nish was schijnbaar niet over te halen.
Wat onwennig keek ze om zich heen toen ze zaten. Ze werden aangestaard, afkeurende blikken die bijna branden. Nish' veren trokken de aandacht maar Moyra zou hem ondanks haar eigen ongemak niet vragen ze te bedekken. Het was haar duidelijk hoe hij erover dacht als ze zo iets vroeg. Ze trok wel haar eigen losse staart los, waardoor de wilde bos haar iets langs haar gezicht viel. Het gaf haar een iets meer geborgen gevoel, en de zachte bries die ze zo hoog op het terras konden voelen deed samen met de wijn de rest. Langzaam ontspande ze, terwijl ze luisterde.

Die ontspanning nam de lichte argwaan niet weg bij zijn voorstel. Ze zou hem niet dwingen zijn verhaal te vertellen, maar tegelijk was ze nieuwsgierig en werd ze moe van het op eieren lopen. Dus bood ze hem niet aan om over iets anders beginnen. Ze waren immers wat gaan drinken om nu eindelijk iets van open kaart naar elkaar te spelen. "Wat is je vraag?" Haar toon was peilend, argwanend, zelfs wat terughoudend. Ze wist niet wat Nish allemaal had geobserveerd, opgevangen over haar in de afgelopen weken, en wat voor vragen hij daarover had bedacht. Maar ze kon zich ergens niet voorstellen dat ze de vraag aangenaam zou gaan vinden, als hij kon worden gebruikt als 'ruilmateriaal' voor zijn verhaal. Dus na haar woorden nam ze een flinke slok van haar wijn, alsof ze zich schrap zette voor wat hij zou zeggen.

[Ravief]

Nish trok zich niets aan van zijn omgeving. Hij was te opgelucht om weer buiten te zijn en het kon hem even niets schelen wat anderen van hem vonden. Dat ging niet altijd gemakkelijk in Grimmere, maar de afgelopen twee dagen waren te vermoeiend en zwaar geweest om zich er nu druk om te maken. Hij moest een beetje glimlachen om haar protest. “Ik betaal, laat je een keertje gaan, Moyra. Het is gewoon een avond en we gaan gewoon wat drinken.” Hoewel het goed mogelijk was dat ze tot laat in de nacht gingen praten, als dit de uitwerking had waar hij op hoopte. Hij hoopte dat het hen zou helpen om verder te komen en dat ze elkaar echt zouden kennen.
“Wat er is gebeurd dat je je schubben verbergt.” Zijn zilveren ogen namen haar rustig op en hij maakte bij zichzelf een gebaar door met zijn vingers langs zijn slapen te gaan, precies waar bij haar de ‘misvormingen’ zaten. “Ik zal niet oordelen,” beloofde hij zachtjes. “Ik wil het begrijpen. Maar volgens mij is het een zwaar verhaal.. zal ik eerst?” Al betekende dat wel dat ze in zou stemmen met het beantwoorden van de vraag.

[varden]

Natuurlijk verstijfde Moyra bij zijn vraag, wat had je anders kunnen verwachten? Ze wist dat hun gedachtegangen over hun vervormingen anders was, dat ze daar andere opvoedingen over hadden gehad. Maar het was toch anders om hem te horen zeggen dat hij wist dat ze de schubben langs de zijkanten van haar gezicht doelbewust verborg, dan dat het als iets onuitgesprokens in de lucht bleef hangen. Het bleef een tijd stil, een tijd waarin ze hem niet aankeek, waarin ze haar blik afwendde naar het uitzicht. Ze nam weer een slok wijn. Moyra wist wel dat ze niet onder het antwoord uitkwam, niet nadat ze hem zo’n persoonlijke vraag had gesteld door te vragen wie Catha was. Niet nu hij dat verhaal wilde delen, in ruil voor één van haar. Dat hij aanbood om eerst te gaan, was lief maar zou dit niet makkelijker voor haar maakte. Dus ging ze daar niet op in, omdat ze vrij zeker was dat ze aan het einde van zijn verhaal in staat zou zijn te weigeren zelf iets te zeggen. De pleister moest er nu maar gewoon in één keer afgetrokken worden, zo leek het.

“Ik heb je verteld dat vervormingen in Ramal allemaal wat anders worden gezien dan in Vexgarde,” begon ze zacht, na nog een slok, terwijl ze hem weer aankeek. “De priesters leren ons dat we misschien wel verbonden zijn aan een slangengod, de menselijkheid het belangrijkste goed is. Hoe meer vervormingen, hoe verder je van dat pad zou afdwalen.” Het was voor haar niet moeilijk om de preken tijdens school te herinneren, de blikken die ze trok toen haar schubben verder bleken te groeien dan verwacht, hoe haar ouders hadden geprobeerde de ‘uitbreiding’ van dat ‘kwaad’ tegen te gaan maar hoe dat nooit was gelukt. Met de dunne lijnen op haar gezicht hadden ze nog kunnen leven, maar de brede lijn langs haar gehele ruggengraat was als een brandmerk in de ogen van de priesters en die hadden veel invloed op haar familie. “Ik… ik ben er niet het ergste aan toe. Ik heb één neef die meer slang is dan mens. Zijn ouders hebben hem verstoten, maar ik heb wel nog contact met hem. Hij is aardig, maar na hem heb ik het meeste schubben van ons allemaal. De meest verticale pupillen. De Palomers zijn nogal trots dat we de meest menselijke familie van de Ryuu-clan zijn, dus ik ben nogal een doorn in het oog.” Dat was allemaal nog tot daar aan toe, dit waren dingen die ze her en der wel had laten doorschemeren aan Nish. Het feit dat ze hem tijdens dit verhaal wel een paar keer had aangekeken, en haar blik nu echt afwendde zei dat er wel degelijk meer aan de hand was dan ouders die haar op strenge toon hadden vermaand haar schubben te verbergen. Waarom zou ze het anders in Grimmere zijn blijven doen? Doordat ze haar gezicht had weggedraaid vielen een paar laatste zonnestralen op haar gezicht, waardoor haar schubben nog roder en haar ogen nog groener leken. Moyra zuchtte. Ze was eigenlijk niet van plan geweest dit verhaal nog een keer te vertellen. Haar glas was inmiddels leeg en in plaats daarvan speelde ze nu een beetje met een lok weerbarstige krullen. Doordat ze zo hoog zaten bewoog haar haar licht in een zacht briesje. Ze kwam hier nooit, maar voor hun beider mentale gezondheid was het misschien verstandig dat wat vaker te doen. Wind en zon ontspande hen beiden immers.

Het duurde even voor ze weer sprak, voor ze zover was dat ze dit kon uitspreken. “Ik ben verloofd geweest,” zei ze zacht. “Indra was heel menselijk, net zoals Peros eigenlijk.” Dat maakte het misschien makkelijker voor Nish om zich voor te stellen hoe menselijk Indra was geweest. “De hele relatie was enigszins gearrangeerd, maar we waren wel al een tijdje aan het daten toen onze ouders met elkaar begonnen te praten. Het leek erop dat ze eruit zouden komen en we verloofden ons officieel.” Weer viel ze stil, peinzend over haar woorden, maar het was duidelijk dat het haar moeilijk viel. Het was vreselijk pijnlijk geweest destijds, hoewel die pijn wel was verminderd over de jaren. “Ik ehm… Ik droeg mijn haar altijd los in die tijd, hij had de schubben op mijn gezicht natuurlijk wel gezien. Het is niet echt alsof ik die volledig kan maskeren. En.. en toen… toen we voor het eerst samen in bed lagen…” Dat was de meest uitgebreide manier waarop Moyra uit haar keel kreeg dat ze op het punt had gestaan om voor het eerst seks te hebben toen. “Nou ja… Toen pas zag hij de schubben op mijn rug. En viel hem ineens de vorm van mijn pupillen op.” Moyra moest diep inademen om controle over haar emoties te houden. “Laten we het kort houden. Hij is meteen vertrokken. De volgende dag kwam hij met veel drama in de tempel van Damballah zijn verlovingsring terugeisen, en beschuldigde zijn familie de mijne ervan dat ze hadden gelogen over hoeveel ‘slang’ ik was. Wat natuurlijk met veel beschuldigingen over de valsheid en geniepigheid van slangen ging. Mijn ouders hebben die schande nooit los kunnen laten.” Moyra was de week erna met slechts één koffer op de trolley naar Grimmere vertrokken, en woonde twee weken na dat drama bij Anná en Iriza. Hoewel ze wel nog op bezoek ging bij haar ouders had ze nooit meer overwogen terug te verhuizen naar Ramal.

Lange tijd, en met een nieuw glas wijn, bleef Moyra in de verte staren. Haar blik was peinzend, bedachtzaam, alsof ze een puzzel probeerde op te lossen. Ze kon het allemaal rationaliseren, het was niet zo dramatisch als ze het zo vertelde, maar de klap was zo pijnlijk geweest dat ze het nooit helemaal achter zich had kunnen laten. Jarenlang werd het ingepeperd door haar ouders en andere volwassenen met invloed dat haar schubben iets ‘slechts’ waren, en dan als druppel die de emmer deed overlopen verliet de jongen van wie ze hield haar vanwege die schubben. Net op het moment dat ze had gedacht dat haar ouders het fout hadden gehad. Indra had haar immers gezegd dat ze knap was, slim, prachtig op elke manier. Hij had gezegd dat hij van haar hield. En toch waren de schubben zo vreselijk geweest dat hij haar had gedumpt, haar had ‘verlaten’. Daarom drong het niet tot haar door dat er in Vexgarde naar haar werd gekeken omdat ze de schubben als exotisch zagen. Daarom kon ze niet zien dat de sierlijke lijnen langs haar gezicht haar gezicht juist accentueerden, en dat ze goed kleurden bij haar groene ogen en wilde bruine krullen. Als Moyra in de spiegel keek zag ze twee rood met zwarte sporen die als een soort littekens dwars over haar huid liepen, om over de strook van twee centimeter breed op haar rug nog maar te zwijgen.
Het lukte haar pas na een tijdje en heel wat nadenken om zichzelf te herpakken. Ze kuchte, trok haar gezicht weer in de plooi, en keek Nish eindelijk weer aan. “Goed, jouw beurt denk ik.”

[Ravief]

Hij luisterde rustig en knikte op haar woorden. Het meeste had hij inderdaad wel kunnen vermoeden en waren meer een bevestiging van wat hij dacht, dan dat het echt iets nieuws was. Ze werd echt afgerekend op hoe ze eruit zag en Nish kon zich zo voorstellend dat dat niet veel goeds deed met een vrouw.
Maar het nieuws van haar verloving hakte er aardig in. Verbaasd, en deels geschokt, keek hij haar aan ook al keek zij van hem weg. Verloofd? Verlegen, terughoudende, niet over seks-willen-pratende Moyra was verloofd geweest? Maar toen de narigheid op tafel kwam, betrok zijn gezicht en hij bestelde twee nieuwe wijntjes voor hen toen ze weer in zwijgen verviel. Het kostte hem moeite om niet boos uit te vallen, maar wist zijn eerste reacties in te houden. Zacht raakte hij even haar arm aan, om haar blik weer te trekken maar liet zijn aanraking niet langer duren dan nodig was, omdat dit zeker niet het moment daarvoor was. "Moyra.. Indra is een gestoorde idioot dat hij je heeft laten gaan. Ik had gezegd dat ik niet zou oordelen, maar die gast kan maar beter hopen dat we hem niet tegenkomen als we in Ramal zijn." Nish zou in staat zijn om hem een flinke dreun te verkopen.

Ja, het was zijn beurt. Maar eerst bestelde hij het een en ander aan hapjes, want zoveel goede wijn drinken op een relatief lege maag was geen goed idee. Nish wachtte tot dit werd gebracht en dacht na over hoe hij moest beginnen. Misschien net als zij, met de achtergrond en wat ze al wist om vanuit daar over te gaan naar de rest.
“Weet je nog dat ik vertelde over dat mijn ouders een offer hebben gebracht om mij te krijgen met de… gaven die ik heb?” zijn zilveren ogen keken haar vluchtig aan. Nish was niet op zijn gemak met het onderwerp, maar tegelijk voelde het wel goed om er over te beginnen. Misschien juist wel omdat hij haar amper kende. Dan kon ze hem niet veroordelen, of misschien eerlijker oordelen en hem vertellen dat het niet zijn schuld was. Hij verlangde ernaar om dat te horen, ondanks dat hij het niet direct zou aannemen.
“Daardoor heb ik veren, heb ik mijn band met de wind en wat al niet meer. Daar stond tegenover dat, mochten ze nog een kind krijgen, dat dit tweede kind niet gezond zou zijn en zeg maar zou boeten voor hun gretigheid om mij te maken zoals ik ben. Op welke manier de gezondheid zou laten afweten werd niet gezegd. Magie is nogal een vaag en gevaarlijk iets.” Hij nam een slokje en een blokje kaas om zijn stem wat te smeren in de hoop dat hij straks -aan het einde- niet zou klinken als een geëmotioneerde sukkel. “Mijn ouders vonden dat niet zo’n probleem. Als ze het maar bij één kind hielden, dan was het een prima prijs om te betalen. Maar toen werd mijn moeder nog een keer zwanger en hoe bang ze ook waren voor de gevolgen, in Vexgarde respecteren we de natuur en is abortus geen optie. Ik was vier toen Catha geboren werd.” Er speelde een glimlach om zijn mond en zijn uitdrukking verzachtte. Hoe pijnlijk de situatie ook mocht zijn, het was duidelijk dat Nish goede herinneringen had aan het zijn van grote broer. Wat voor een deel zijn beschermende houding ook wel verklaarde.
“Catha leek kerngezond, op haar benen na. De aandoening was niet echt te benamen maar ze kon niet lopen, al had ze wel gevoel in de spieren en huid. Voor een Fiach om gekluisterd te zijn aan de grond…” Hij schudde zijn hoofd. “Catha was dol op de wind en op hoogten en op snelheid, misschien nog wel meer dan ik ben. Als haar broer voelde ik me verplicht om haar een zo normaal mogelijk leven te geven. Haar te helpen om naar die hoogten te gaan en de wind in haar haar te laten voelen.” Hij grinnikte. “Ik heb in een paar jaar tijd echt armspieren opgedaan.. niet normaal. We waren voor een deel onafscheidelijk en met haar op mijn rug bracht ik haar meestal waar ze maar heen wilde. We waren nauw betrokken bij de bouw van het track. Ik ontdekte al snel dat ik daar goed in was en samen bedachten we plannen en ik hielp met de uitvoering en de testritten.” Nish keek haar nu recht aan. “Het was een mooie, maar lastige tijd. We scheelden vier jaar en ik wilde niet elk moment van mijn leven aan haar vast zitten. Ik kreeg mijn eigen plannen en wist nu in elke richting ik me wilde ontwikkelen. Op mijn drieëntwintigste was er genoeg geld dat ik naar de GU kon. Je weet waarom ik weer naar huis ging, maar dat had ook te maken met Catha. Het ging toen al niet goed met haar. Ze zakte weg in depressies en toen ik terug kwam, hielp haar dat zoveel dat ik niet meer weg ging. Ik studeerde thuis en zocht naar mogelijkheden om haar te helpen, maar er was medisch gezien geen oplossing.” Hij zweeg een poos. Nu kwam het lastige gedeelte.
“Het ging een poosje goed, maar op haar tweeëntwintigste was het weer mis. En ik stelde het enige voor wat we nog nooit hadden gedaan in de hoop weer eens haar glimlach te zien.” De pijn en het verdriet was duidelijk van hem af te lezen nu. “We gingen naar het track. Eerst samen. Catha genoot en we gingen ontelbare keren naar beneden en haar plezier was genoeg voor me. Maar daarna wilde ze het alleen doen. Je had toch geen benen nodig en haar evenwicht bewaren kon ze wel. Ze vloog ergens bij de scherpe bochten uit de baan en had haar hoofd gestoten. Daarna was ze nooit meer dezelfde. Ze leek een schim van zichzelf en was lang niet altijd helder om ons te herkennen of om kenbaar te maken wat er in haar omging.” Nish dronk zijn wijn op en wendde zijn blik af. Er verscheen een frons en hij slikte een paar keer moeizaam voor hij zijn stem genoeg vertrouwde, al trilde deze alsnog een beetje toen hij verder ging: "Twee weken daarna wist ze 's nachts uit het huis te komen. Ze.. ze heeft er waarschijnlijk de hele nacht over gedaan om vanaf daar bij de Klif te komen, om daarna.. om.. ze.. Ze heeft zich laten vallen daar, kwam tegen de rotsen en is verdronken." Het woord 'zelfmoord' kreeg Nish niet over zijn lippen. De Klif, waar hij zo vaak vanaf was gedoken en gesprongen.. Maar zonder de extra aanloop kwam je inderdaad gevaarlijk terecht en zelfs als dat niet was gebeurd was ze verdronken. Hoelang kon je je immers boven water houden met alleen kracht in je armen?
Hij balde zijn hand tot vuist op tafel en knipperde krampachtig zijn tranen weg, al ontsnapten er alsnog een paar.

[varden]

Moyra gaf nauwelijks een reactie toen Nish haar aanraakte, verzonken als ze was in gedachten. Het koste haar best wat moeite om helemaal terug te komen in het hier en nu, en zijn woorden kregen pas weer wat bij haar los. Ze glimlachte naar hem, zowaar warm en dankbaar. Een glimlach die ze nog niet eerder had laten zien, maar die haar een stuk zachter maakte dan dat harde, bijna ‘work-aholic’- achtige dat ze normaal had. “Dank je,” zei ze zacht, hoewel ze niet precies wist waar ze voor dankte. Want ze zou niet willen dat hij Indra een dreun verkocht, nog was ze het gewoon om een compliment zo makkelijk te accepteren.

Maar voor wat, hoorde wat in dit geval. En nu was zij het die naar zijn verhaal luisterde, en haar gezicht in de plooi probeerde te halen. Dat het verhaal zwaar was, had ze vermoedt, maar dat het zo’n enorme lading zou hebben had ze niet kunnen voorspellen. Ze hield haar lippen stijf op elkaar, om zo haar mening over zijn ouders in te houden. Ze vond het onverstandig, spelen met een ongeboren (en schijnbaar onbedacht) leven zonder over de risico’s na te denken. Dat Nish het zichzelf allemaal zwaar aantrok, was al duidelijk geweest maar ze had nooit kunnen beseffen hoe groot dat schuldgevoel was. Had nooit kunnen bedenken hoe dit verhaal zou eindigen. Moyra had gedacht dat Catha was omgekomen bij een ongeluk op de track, of tenminste door de schade daarvan. Zelfmoord… Nee dat had ze niet voorzien. Dus na zijn verhaal bleef ook zij even stil, voor zij dit keer zacht Nish’ hand pakte. Maar in tegenstelling tot hij liet zij niet direct los. Zacht, bemoedigend kneep ze erin, zoekend naar woorden van troost voor iets waar nooit genoeg troost voor was. Woorden waarmee ze hem vrij zou pleitte had ze wel, maar ze wist dat het nooit genoeg zou zijn om hem in zijn hoofd ook echt vrij van schuld te maken. Niet van zoiets zwaars.
“Ik denk…” begon ze dan ook zacht, na heel wat stilte om hem de kans te geven weer tot rust te komen. “Ik denk dat je het beste hebt gedaan voor haar. Het enige wat je kon doen Nish. Je hebt haar het genot van vrij zijn gegeven. Jullie hebben jullie plezier in wind en snelheid met elkaar kunnen delen. Wat er verder is gebeurd, dat is niet jouw schuld. Dat had jij nooit tegen kunnen gaan, niet kunnen veranderen.” Wie wist immers of de depressie niet ook nog een naschok was van het offer dat zijn ouders hadden gebracht? Maar Moyra wist beter dan die gedachte uit te spreken. De band met zijn ouders was al zo moeizaam zonder dat iemand nog meer olie op dat vuur gooide. “Je bent een fantastische grote broer voor haar geweest, dat weet ik zeker.” Ze glimlachte zacht naar hem, troostend, vriendelijk op een andere manier. Ze begreep echter nu wel een paar dingen van hem die ze eerder niet had kunnen plaatsen. Zijn beschermende gedrag over haar, zijn zorgende houding over Anná en Iriza. Zijn moeizame relatie met zijn ouders van wie hij duidelijk hield maar die hij tegelijk niet te lang om zich heen leek te kunnen verdragen. Zijn oneindige respect maar tegelijk lichte angst voor Anann’s magie. Misschien zat er meer nog van Catha in Nish dan hij zelf zou kunnen zien, vormgegeven in die enorme hunkering naar vrijheid, naar onbelemmerd zijn leven kunnen leiden, en naar open ruimtes waarin hij kon gaan en staan waar hij maar wilde. En dan had zij hem net meegesleept naar Grimmere, waar juist dat alles leek te ontbreken… Moyra zuchtte en nam een hap van het één of ander. Het smaakte, maar tegelijk ook niet helemaal door de zwaarheid van hun gesprek. De drank mistte in ieder geval niet zijn werking. “Volgens mij is het weer mijn beurt,” zei ze toen maar zacht. Niet omdat ze die vragen nou zo graag beantwoordde, maar om Nish de kans te geven zijn gedachten af te leiden.