We find our own way

[Ravief]

Hij schrok even van haar aanraking, had met zijn gedachten ergens anders gezeten, maar ontspande toen zijn hand. Zachtjes hield hij die van haar vast en nam even de tijd om op adem te komen en zijn tranen weg te vegen. Nish knikte stug op haar woorden. Hij had zijn best gedaan om Catha alles te geven wat hij ook had gehad. Het gevoel van vrijheid en gaan waar je willen en liggen op een plateau en de sterren bekijken.. Het was nooit genoeg geweest en toch gaf hij zichzelf de schuld. Toen hij was vertrokken was de depressie echt begonnen en ook al was hij voor haar terug gekomen, het had niet geholpen. Het ongeluk op het track was de druppel geweest die haar over de rand had gedreven.
Nish had even geen trek meer maar hield haar hand vast en keek naar haar wilde krullen en moest licht glimlachen. "Ik heb me bedacht. Als we jouw ouders overleven, moeten we die sukkel maar even opzoeken en dan timmer ik hem in elkaar." Hij kneep in haar hand. Het een beetje lichter maken mocht wel. "Wat vind je het fijnste aan Ramal? En dan niet de bibliotheek en tempel, want dat kan ik wel raden." En waarom ging ze eigenlijk weer terug naar haar geboorteplaats? Het was niet alsof haar ouders zaten te springen van blijdschap om haar telkens weer te zien en zij had ook duidelijk geen behoefte aan hun constante commentaar. Maar ja, hij kon ook niet zomaar zonder zijn ouders. Hij gaf wel om ze, ook al was er veel wat niet goed zat en waar Nish hen mogelijk nooit voor zou vergeven. "Wat kan ik doen om ons verblijf daar zo goed mogelijk te laten verlopen?" Waren er bepaalde dingen die hij moest laten, of dingen die hij maar moest gaan doen om te zorgen dat er niet al te veel commentaar was en ze het nog een beetje oké doorstonden?

[varden]

Moyra wist niet zo goed waarom, maar ze moest zowaar lachen toen hij dat aanbood. Indra zou geen schijn van kans maken, vermoedde ze, maar tegelijk wilde ze haar ex-verloofde dat toch niet aandoen. Hoewel dat geheel af zou hangen van zijn gedrag mochten ze hem tegen het lijf lopen. Soms deed hij alsof ze niet bestond, andere keren behandelde hij haar alsof ze tot de laagste klasse behoorde en hij haar dus schijnbaar als oud vuil kon behandelen. Moyra wist niet wat erger was...
"Ik hou van Ramal," zei ze als antwoord op zijn vraag. "Niet per se vanwege mijn familie, of vanwege de mensen. Maar ik hou van de stad. Het is open, warm, de gebouwen zijn laag, er is frisse lucht. Als je mazzel hebt zijn er zandduinen waar je vanaf kan boarden, of waar via je op de daken van de huizen kan klimmen om daar ongestoord tot rust te komen terwijl je het geluid van de stad maar een paar meter onder je hoort. Daar ga ik voor terug, want Grimmere knijpt het leven uit me." Dat zou ook zijn onuitgesproken gedachten mogelijk verklaren. Moyra ging terug naar haar ouderlijk huis omdat het gedeeltelijk van haar verwacht werd, maar ook vanwege de vrijheid en ruimte om haar heen die ze nergens anders leek te kunnen ervaren. Hoewel Vexgarde het haar ook had gegeven, maar die optie had ze niet gekend tot een maand geleden. De Ravenstad inkomen was immers niet voor iedereen zo gemakkelijk als haar ouders het hadden laten doen lijken met Moyra's ontvoering. "En ik zou je kunnen vragen je veren te bedekken, maar eigenlijk kan ik niet wachten op het gezicht van de priesters als ik met een lid van Fiach thuiskom dus doe dat maar niet." De grijns die Moyra liet zien was net zo brutaal en plagend als toen ze de kraai had ontmoet in Vexgarde, een grijns die hij slechts één keer eerder had gezien en die niet veel anderen hadden mogen aanschouwen. "Verder... Mijn familie is vrij traditioneel en ik weet dat jij anders bent opgevoed en je leven leidt. Maar ga alsjeblieft niet in discussie over de rolverdelingen. Ik heb het al honderd keer geprobeerd en het resulteert alleen maar in hoofdpijn voor alle partijen." Haast smekend keek ze Nish aan. Ze wist dat hij gewend was veel dingen te doen, maar in een conservatieve plek als Ramal zou hij toch echt een andere rol toebedeeld krijgen. Waarna ze een vraag terugkaatste. "Wat als je morgen de loterij wint? Wat ga je dan doen? Alles is mogelijk." Ze waren niet aan elkaar gebonden. Zijn Clan zo niet vreemd kijken als hij het huis verliet ondanks dat hij nog niet verbonden as aan iemand. Alles was mogelijk. Wat was Nish' grootste droom om te doen in het leven?

[Ravief]

"Is geen andere stad waar je heen zou willen? Verder bij je ouders weg, meer ruimte en meer frisse lucht?" Hij nam haar op. Het was goed om haar te horen lachen en daardoor kon hij de zware verhalen ook wat meer naast zich neer leggen. Ze hadden nog zo gezegd dat het elkaar leren kennen natuurlijk had moeten verlopen, maar het werkte blijkbaar niet. Maar toch, nu ze hier zo zaten en beiden hun zwaarste last hadden gedeeld, voelde dit niet geforceerd. "Ik denk dat het voor ons allebei gezonder zou zijn als we meer frisse lucht krijgen of sterren konden bekijken." Maar hij zou haar niet dwingen hierover na te denken. Dan zou ze immers haar baan moeten opzeggen voor iets wat onzeker was.
"Oké.. ik ga mijn best doen, maar meer dan dat kan ik niet beloven. Wat voor rol zou ik hebben daar?" Ze kon hem maar beter goed voorbereiden op hoe hij zich moest gedragen, want Nish wist nu al dat hij de mist in zou gaan ergens. Toch klonk Ramal niet vervelend, op de priesters en de strenge rolverdeling na.
"De loterij hm?" Daar moest Nish even over nadenken. Ondertussen deed zijn maag weer normaal en kon hij wel weer een hapje eten. De warme snacks waren een goede uitvinding en pasten verrassend goed bij de wijn. "Ik denk rondreizen. Naar de zee, naar ijs, naar de jungle, naar verschillende klimaten en clans om te zien hoe het leven daar is. Het nieuwe vliegmodel waar ik aan werk in alle rust afmaken en kijken of het werkt en waarschijnlijk een arm breken." Een glimlach verscheen. "Een tatoeage laten zetten en er spijt van krijgen en er een mooiere overheen laten zetten. Domme fouten maken en gewoon van het leven genieten."

[varden]

Hun methode van 'het natuurlijk en ongeforceerd laten gebeuren' leek meer een methode te zijn geweest om er moeiteloos omheen te draaien en het te vermijden ja...

"Vast wel. Maar ik ken Ramal, dus het is makkelijk. Bovendien weet ik waar ik me kan verstoppen, waar anderen me met rust zouden laten. Ik ken de sterrenhemel er uit mijn hoofd en zou nooit verdwalen. Het is gemak, maar het is ook ergens wel een gedeelte van me." Die uitgestrektheid, die rust. Het leven ging langzamer, je nam meer de tijd voor dingen in de hitte en eenzaamheid van de woestijn. Voor iemand die zo gefascineerd was door het heelal was het een prima landschap. Als ze er maar zou kunnen ademhalen, wat lastig ging door de druk die er vaak op haar werd gelegd als ze langskwam.
"Mannen hebben de rol van de verdieners, de wachters. Mijn moeder werkt, maar het meeste geld wordt door mijn vader binnengehaald. Vrouwen hebben in Ramal een wat meer verzorgende rol, vaak zijn ze ook leraren. Je komt pas bij de soepjurken terecht voor de hogere klassen." Moyra trok een gezicht. Ze was een goede student geweest tot ze bij hen was gekomen en ze zich ineens had moeten focussen op lessen zoals verpleging en verzorging. Ze kon nog niet eens een plant in leven houden, laat staan een patiënt met serieuze verwondingen! Hoewel ze er nog wel wat nuttige dingen had geleerd, die Nish in Ramal wel zou ontdekken. "Ik denk dat je de markt wel leuk zal vinden. Het is een beetje een vrouwendomein, maar je bent geen Ryuu dus ze zullen het je niet kwalijk nemen." De markt, het bonzende hart van de stad. De plek waar alle laatste roddels werden gedeeld, waar vrouwen inkopen deden, waar gewaden en kleden geweven werden, en meubels gemaakt en verkocht. Alles vond plaats op de markt.
"Ik heb altijd al een keer naar de ijsvlakten gewild," mijmerde Moyra zachtjes op basis van zijn antwoord. Maar een reis erheen kostte een klein fortuin en hoewel ze het idee had gekregen dat Nish dat misschien verdiende, deed zij dat niet bepaald in de winkel. "Hé, vertel nog eens wat meer over die Morrigan van jullie. Je was nogal verbaasd over die kraai volgens mij." En hij had er wel iets over gezegd, maar het was een beetje weggezakt, bovendien vond ze het idee van een religie met enkel een vrouwelijke godin wel interessant. Moyra voelde de wijn wat naar haar hoofd stijgen, maar het voelde best prettig. Rozig, warm, een beetje zweverig. Ze was meer ontspannen deze avond dan in een hele lange tijd.

[Ravief]

Zou ze beseffen dat haar ogen leken op te lichten als ze over Ramal en de fijne plekken sprak? Dat ze zich niet bewust van zichzelf was en zich compleet leek te ontspannen? Nish glimlachte naar haar en zou de hele avond dit zo kunnen volhouden. Een beetje sparren en elkaar vragen stellen, drinken en eten en tot laat in de nacht kletsen.
Hij hoorde nog niet heel veel nieuwe dingen. Hij was opgegroeid met het idee dat man en vrouw beiden dezelfde kansen en mogelijkheden hadden en de rol konden aannemen die ze wilden. Hij wist echter prima dat er genoeg plekken waren waar dat anders werkte. Waar de vrouw thuis bleef en zorgde voor het huishouden en de kinderen. Inderdaad verzorgden ze vaak het lagere onderwijs en hadden ze van die zorgende functies als verpleegster en kraamvrouw en wat al niet meer. Nish verdiende echter heel prima dus dat zou niet echt een probleem zijn. "Oké, dus ik moet maar niet beginnen over gelijkheid voor man en vrouw.. Dan weet ik dat, maar als je me dan op die manier ziet gedragen moet je het je ook vooral niet aantrekken." Hij trok een gezicht. "Hoe zit het dan met koken? Want als ik 'markt' hoor, dan moet ik direct denken aan een heleboel nieuwe ingrediënten.." Maar zouden ze daar personeel voor hebben? Of was dat een vrouwentaak? Of zou het oké zijn dat hij dat leuk vond omdat hij uit een andere stam kwam? Wat ingewikkeld allemaal...

Met een glimlach begon hij haar te vertellen wat hij wist. De Morrigan was een vrouw geweest die in een kraai/raaf kon veranderen (of een zwerm van die beesten) en genoot van de vrijheid die haar dat gaf. Ze nam uiteindelijk twee wezen onder haar hoede en deze werden verliefd en startten een gezin. Als dank voor haar zorgen en dat ze nu een goed leven konden leiden, leerden ze hun kinderen alles over Morrigan en over raven, over lucht, over natuur en langzaam maar zeker kwam er meer interesse in deze manier van leven. In alle rust, met respect voor elkaar en voor de natuur. Morrigan kwam af en toe langs, zag dat hun leer goed was en zegende hen met gaven die zij zelf ook had. Wat er uiteindelijk met Morrigan was gebeurd was onduidelijk. Sommigen zeiden dat ze zich nog steeds liet zien in de vorm van een raaf of kraai en dat ze de wijste van de stam regelmatig bezocht en haar bijstond bij moeilijke beslissingen. "Dus dat een kraai zich liet voeren en liet aaien door iemand die geen Fiach is, is heel bijzonder. Alsof Morrigan het goedkeurde dat je in Vexgarde was." Het was een lichtelijk bijgeloof, maar Nish geloofde wel dat er een kern van waarheid in dit alles zat. Pas nu liet hij haar hand los om een laatste wijntje voor hen beiden te bestellen en een karaf water.
"Ik heb trouwens mijn vergadering weten te verplaatsen naar de avond, zodat je geen problemen hebt met Baako." Hij rolde met zijn ogen. Moyra was niet de enige die weer ontspannen was. Baako, die stommeling van een baas... Hij was er nog steeds van overtuigd dat ze beter kon doen en kon krijgen, maar wilde niet de sfeer verpesten door daar over te beginnen.

[varden]

"Koken is een vrouwentaak, maar als buitenstaander denk ik dat je hoogstens enorm veel bekijks trekt. Beetje zoals Anná al de hele dag naar je staart," zei ze met een plagerige grijns. Anná had zich niet altijd even braaf gedragen als bij hun binnenkomst, zeker als ze binnen kwam na een avond borrelen met medestudenten. Moyra kon er wel om lachen als haar huisgenoot zich zo misdroeg en Nish probeerde te verleiden, zolang ze haar maar met rust lieten.

"Ze klinkt eigenlijk een beetje als Wadjet," zei Moyra, die duidelijk ontspannen was en de geschiedenisles als een spons in zich op had gezogen. De gedachtegang achter de ravengodin leek haar te bevallen, het was iets waar ze zich makkelijk naar zou kunnen schikken. "De mythe gaat dat ze de beschermer was van alle landen, en omdat elk land slangen heeft koos ze de slang als dier om haar te vertellen wat er gaande was. Soms werd ze een slang, om ongezien zelf te kunnen kijken wat er gaande is. Ik vind het fijner om het wat kleiner te trekken, dat ze ook gewone mensen beschermd. Maar slangen of raven, dat verschilde natuurlijk niet zoveel dus misschien hadden Wadjet en Morrigan meer gemeen dan anderen zouden denken. De mythes over Damballah, die met zijn 7000 staarten de wereld en de orde zou hebben geschapen, trok haar minder. En de bombastische tempel en diensten voor de Grote Luchtslang was niet aan haar besteed. "Ik denk dat je de bibliotheek wel leuk zal vinden. Ik ga erheen voor het Zonneritueel, maar tussen de tempel en bibliotheek zit niet veel ruimte dus we kunnen daarbinnen vrij rond bewegen." Zonder het risico de ander om zeep te helpen doordat je onbedacht te ver weg beweegt... "De priesteressen zullen je bovendien vast graag helpen te vinden wat je zoekt." Wat dat ook mocht zijn. Moyra hoopte vooral dat de trolley in één keer zou rijden. Lange overstaptijden kwamen voor, door zandstormen en duinen die de weg blokkeerden en weggeruimd moesten worden, maar echt prettig was anders.

[Ravief]

Hij lachte. Bekijks trok hij toch wel omdat hij zijn veren liet wapperen. Dat juist losbol Anná hem wilde verleiden, deed hem dan weer niet zoveel. Hij had al wel door dat ze om de week een ander had, en hoewel Nish ook wel eens een fijne avond had beleefd met een dame, was hij nu niet op zoek naar zoiets. Veel liever zou hij gaan voor een relatie, maar ook dat was een beetje lastig momenteel door Ihigot Vótaí en dus was hij niet echt geïnteresseerd in wat dan ook.
"Het Zonneritueel? Wat is dat?" de priesteressen konden Nish niet zoveel schelen. Hij ging liever zelf op ontdekkingstocht, als dat mocht tenminste en vragen kon altijd nog.

Het was behoorlijk laat toen ze het appartement weer binnenstapten. Ondanks de twee zware onderwerpen, had Nish toch een goede avond gehad. Het was gezellig geweest, ze hadden kunnen praten over kleine en grote dingen en ze waren niet eens heel erg aangeschoten dankzij de glazen water die ze toch maar hadden gedronken. Iriza en Anná haalden in elk geval ook weer opgelucht adem nu Nish weer normaal deed en het was weer een stuk gezelliger in de woning.
Twee avonden later gaf Nish zijn presentatie en was de laatste go gegeven om het project in de volgende maand af te ronden. Het weekend daarop maakten ze zich klaar om naar Ramal te gaan. Nish pakte wat schone kleren in en zijn schetsblok, maar niet veel meer. Hij was benieuwd naar de trolley en of het ding zou rijden en of er wat aan te verbeteren was. Toch was hij ook een beetje nerveus. Moyra's ouders klonken niet heel hartelijk en dit was niet bepaald hoe hij zich had voorgesteld om ouders van een vrouw te ontmoeten waar hij een band mee had. Al was deze band dan vriendschappelijk (aan het worden), het was niettemin een band -vrij letterlijk ook. Maar zo gauw ze Grimmere achter hen lieten en hij weer de wind voelde, ontspande Nish alweer. Hij zou wel zien wat er komen zou en zou zich er niet al te druk om maken. "Hoe ver is het reizen? Word je opgehaald, of verwachten je ouders je bij hen thuis weer te zien?"

[varden]

Het Zonneritueel was een jaarlijks ritueel van de Ryuu, waarin ze de respectievelijke goden die ze aanhingen dankten voor de warmte en het zonlicht waar ze allen zo verknocht aan waren. Moyra's ouders en broertjes zouden naar de Tempel van de Grote Luchtslang gaan, maar Moyra verkoos de kleinere, intiemere ceremonie van de tempel van Wadjet. Het kwam wel mooi uit met een bezoek aan de bibliotheek.

De trolley zou rijden die dag, Moyra had geen voorspellingen gezien voor stormen, maar er zou genoeg te verbeteren zijn... "De trolley brengt ons naar het station van Ramal, en het is niet zo ver lopen van daar naar mijn ouderlijk huis. Bovendien kan ik nog wel een momentje rust en vrede gebruiken." Het laatste zei ze met een grijns, maar er zat ook wel degelijk een kern van waarheid achter.

De trolley, een gammel en vooral schommelend wagentje dat liep op de stroom gegenereerd door de zonnepanelen op het dak. Hun snelheid was een redding als je de woestijnstad uit wilde komen, in vergelijking met de trage karavanen van kamelen, maar tegelijk was het een zwakte. Het gebeurde niet zelden dat een karretje ontspoorde van de gammele smalle rails. Elk wagentje bestond uit twee karretjes, waarvan de voorste eersteklas was en het voordeel had van iets van een airconditioning en zachtere banken. Wat de karretjes gemeen hadden was dat de ramen niet open konden, en dat ze alsnog vol lagen met stof en zand. In theorie reed er elk uur een trolley, maar in werkelijkheid waren er op een goede dag drie uit Grimmere, en drie uit Ramal. Vergeleken met de vlotten van Vexgarde was het een gammel geheel, dat haast prehistorisch aandeed. Moyra legde haar tas in de netten die boven de hoofden van de passagiers aan het plafond zaten, waarna ze plaatsnam op één van de harde bankjes. Ze had een boek bij zich, want de reis duurde bijna vijf uur en hoewel het op het spoor van Grimmere nog redelijk soepeltjes verliep, zouden ze de laatste drie uur door de woestijn reizen. Toen ze vertrokken, en het karretje met een flinke schok in beweging kwam, keek Moyra niet op. Ze was het duidelijk gewend om zo te reizen.
De reis door de woestijn was snel, stoffig, heet, en erg schommelig. Twee keer stopten ze bij een tussenstation, met zo'n schok dat er koffers en tassen uit de netten vielen, maar de rest van de reis ging redelijk voorspoedig.

Ramal was levendig. Er werd handel bedreven, vrouwen praatten op straat, kinderen speelden in het zand. Het was niet rijk, huizen vertoonden verschillende statussen van verval. Dit was de stad van de Ryuu, van lagere klassen, van een paar midden-klassen, en van veel handelaren. Moyra groette hier en daar iemand terwijl ze over straat liepen, ze had bij het uitstappen haar haar omhoog gebonden vanwege de hitte maar wel een omslagdoek omgeslagen. Ze trokken nu al bekijks vanwege Nish, en bij de poorten van een grote tempel (die zo centraal lag dat je hem wel moest passeren) werden ze kritisch nagekeken door een paar figuren in lange, overdadig borduurde gewaden. Zo nu en dan wees Moyra dingen aan. De grote tempel (met de soepjurken voor de deur), de simpelere tempel van Wadjet die er een stuk vandaan lag. De markt, die je eerder hoorde dan echt zag, en zo hier en daar nog iets.
Haar eigen huis lag in een rustigere wijk en haar moeder stond al in de deur. Met een glimlach, hoe moeilijk de vrouw het haar ook maakte, begroette Moyra haar en stapte toen iets opzij. "Mama, dit is Nish." En vanwege Anu's ronduit kritische blik op de veren besloot Moyra maar met de deur in huis te vallen. 'Nish en ik, ehm... We zijn mashur." Vervloekt, behekst, gebonden door magie bij bloed. Het woord had een enorme lading, het zou duidelijk maken dat dit niet iets was om mee te sollen en hopelijk zou het de ernst in één keer duidelijk maken, want Anu's steun krijgen bij haar vader was iets wat Moyra zeker wel kon gebruiken als hij terugkwam van zijn werk...

[Ravief]

Nish pakte al snel zijn schetsblok eruit en begon te schrijven over de afgelopen paar dagen en over de reis. Hij deed het echter in zijn eigen taal, want er zat naast hem een nieuwsgierige oude vrouw die telkens een blik op de pagina's wierp. Vervolgens ging hij zo goed en zo kwaad als het ging vanwege het schommelen, bezig met een tekening over de karretjes. Hij had direct bij het zien van die dingen al zijn twijfels gehad over een comfortabele reis en het probleem van de tassen die uit de netten vielen, was iets wat makkelijk op te lossen was.

Hij keek zijn ogen uit in Ramal. Allereerst was de warmte iets waar hij niet aan was gewend en hij mompelde iets over dat hij luchtigere kleding nodig ging hebben. Verder was er overal kleur, geluid en beweging. Overal waren nieuwe dingen te zien en Nish kwam tijd en ogen tekort om alles in zich op te nemen. Ondanks dat hij het er niet mee eens was, had hij gekeken hoe Moyra met ervaren bewegingen haar haar en schubben in de doek verstopte en schudde lichtjes zijn hoofd. Waar hij wel gewend was aan blikken, was dit van een heel andere aard. Nish werd zich bewust van zichzelf op een vervelende manier en hoewel hij te koppig was om ook zijn haren te bedekken, was er klein stemmetje vanbinnen dat vroeg of dat niet beter zou zijn. Hij richtte maar snel zijn blik op Moyra en vroeg haar dingen over de architectuur, over de mannen in die geborduurde dingen en of ze niet smolten, over hoe ze in de vrede omgingen met zand in je schoenen.. (nou ja, zand overal).

De vrouw leek hem nog net niet het huis uit te schoppen, of hem te verkolen met haar blik. Nish had nog nooit zoiets meegemaakt en was dan ook blij dat Moyra hem even voorstelde, voordat hij naar haar glimlachte en zijn hand uit stak. "Cair Nishant, mevrouw."
Anu was niet gediend van vriendjes die zij niet had uitgekozen, maar toen haar dochter begon over mashur kreeg ze het idee dat dit niet vrijwillig was en het dus ook geen vriendje was. Ze wierp een blik op zijn hand, knikte hem stug toe en wenkte hen naar binnen.
Nish trok zijn wenkbrauwen op, haalde daarna zijn schouders op en liet Moyra voorgaan. "Wat is mashur?" vroeg hij fluisterend en volgde de vrouwen naar een aparte kamer. Anu gebaarde naar de stoelen waar ze plaats moesten nemen, regelde wat te drinken voor hen en schoof bij hen aan. Net als Moyra had zij haar lokken in een omslagdoek en was het lastig te bepalen of haar dochter op haar leek of meer van haar vader weg had. "Mashur is niet zomaar iets, Moyra. Vertel. Alles.. voordat je vader terugkomt."

[varden]

Moyra had haar krullen zeker van haar moeder mee gekregen, maar geen van haar naaste familieleden had ogen als de hare. Bij binnenkomst deed ze haar schoenen uit en negeerde ze de blik van haar moeder op haar kleding. Ze zou zo wel wat anders aantrekken dan “de stadse outfit” die ze nu droeg. In tegenstelling tot haar moeder droeg Moyra de omslagdoek losjes, een paar lokken haar ontsnapten eronder, en los over haar rug in plaats van strak in haar nek vast gebonden. Als kind had ze het vaak zoals Anu gedragen, al was het maar omdat het de enige methode leek te zijn om het constant rondvliegende zand uit je haar te houden. Naar haar weten droeg haar moeder het niet om schubben te verbergen, hoewel ook Anu twee sierlijke (maar minder lange) lijnen langs de randen van haar gezicht had lopen, in een zandbruine kleur.

Moyra wierp een korte blik op Nish. “Mashur is het soort beheksing die je tot in je bloed bindt. Het is machtige magie.” Iets wat hun priesters niet konden verbreken, ook al zouden ze het zeker gaan proberen. Waarna ze op de bank ging zitten en diep zuchtte. Voor de derde keer nu, de eerdere keren zijnde Anná en Iriza, begon ze te vertellen. Maar de versie was een beetje aangepast. In deze versie had ze ’s avonds over straat gelopen na het sluiten van de winkel, ze herinnerde zich dat ze een stem hoorde, en verder niets. Toen ze wakker werd was ze bij Nish thuis in Vexgarde geweest en kwamen ze er beiden achter dat ze door Ihigot Voltai gebonden waren aan elkaar. Ook dit keer liet Moyra details weg uit het verhaal. Zoals dat ze ontvoerd was door Nish’ moeder, dat die het had gedaan om een huwelijk af te dwingen, de dingen waarvan ze wist dat ze alleen maar zouden zorgen voor een clan-overstijgende rel en die bovendien Nish zelf niet in erg goed daglicht zouden stellen hier. Dat ze naar een club was gegaan werd ook heel erg verzwegen. Ze benadrukte de schok van hen beiden, dat ze zochten naar een oplossing om eronder uit te komen. Dat er verder niets speelde tussen Nish en haar (ook geen onbelangrijk detail in dit gezin…), en vooral een paar keer de gevolgen als ze meer dan 15 meter uit elkaar waren. Want daar moesten haar ouders echt niet de limieten van uit gaan testen. “Ik hoopte dat de priesteressen ons misschien meer konden vertellen over vervloekingen,” eindigde Moyra haar verhaal. Het gaf een ongelimiteerd excuus om veel tijd in de bibliotheek te besteden voor en na het jaarlijkse ritueel. Even blikte ze naar Nish, een korte zoektocht naar steun maar ook een herinnering dat hij beter niets kon zeggen. Anders zou haar moeder nog op het idee kunnen komen te testen of een plotselinge ontbranding van Nish een mogelijkheid was om onder deze vloek vandaan te komen… “Zijn Carwyn en Hide nog niet thuis?” Ze probeerde zo snel mogelijk het onderwerp te veranderen door over haar broers te beginnen. Het was rustig in huis, wat meestal een teken was dat de twee er niet waren. In tegenstelling tot hun ouders waren ook de twee jongens moderner ingesteld, ze kleedden zich nooit in de wat meer traditionele kleding, en waren ook niet bepaald op traditionele wijze op zoek naar een vriendin. Beiden gingen vaker uit, en kwamen vaker dronken thuis in één week dan Moyra in een jaar. Ze had eigenlijk geen flauw idee of ook maar één van hen overwoog de winkel en handel van hun ouders over te nemen, of dat ze beiden op zoek waren naar ander werk.