Een toverwoordje om haar ouders tevreden te houden dus. Iets om hen met rust te laten over de vloek en waardoor ze niet per ongeluk een van hen zouden vermoorden (of wat minder per ongeluk) om te zien of de vloek dan wel opgeheven zou worden. Nish fronste lichtjes. Anann had het over twee methoden gehad om hun verbintenis te verbreken. Of van elkaar houden en voor elkaar gaan, of om elkaar geven en elkaar laten gaan. Wat zou er gebeuren als één van hen plots om zou komen en geen van deze opties was bereikt? Zou hem of haar dan hetzelfde overkomen? Inwendig maakte hij een notitie om haar er eens naar te vragen, al was het goed mogelijk dat Anann niet alle antwoorden had en dat ze het maar moesten zien.
Nish onderbrak haar niet en vulde haar ook niet aan. Moyra deed het prima met het hele verhaal anders te vertellen. Hoewel het hem ergens niet verbaasde dat ze een heleboel veranderde, was hij er voornamelijk dankbaar voor. Zo bleef het onduidelijk wat er precies was gebeurd en wie dat had gedaan en bleef zijn familie (en daarmee de Fiach’) buiten schot. Hij keek haar even aan en het moment daarop werd hij apart genomen door haar moeder.
“Heb je aan mijn dochter gezeten?”
Nish betwijfelde of ze echt buiten gehoorafstand waren maar trok lichtjes een wenkbrauw op. “Nee. We slapen apart en ik zit niet aan haar. We proberen allebei om hier onderuit te komen. Moyra gaf aan dat ze vaak aan het einde van de maand naar huis gaat en het leek ons een goede optie om te kijken of we hier er meer over te weten kunnen komen. Bovendien wil ik haar niet de kans ontzeggen om naar huis te gaan.”
“Hmnf. Moge Damballah ons genadig zijn..” prevelde ze. Anu zag de problemen van dit bezoek al wel en ze keek even met een vieze, giftige blik naar Nish’ zijn haar. Kon hij daar niet wat aan doen? Zich kaalscheren ofzo? Dit ging nog problematisch worden als Nava thuiskwam. “Goed. Jullie kunnen er niets aan doen. Maar elk vrij uurtje dat jullie hebben moeten jullie nuttig besteden en kijken hoe je hier vanaf kan komen.” Fel keek ze hem aan.
“Precies wat we van plan zijn, mevrouw.” Nish had nu al moeite met beleefd blijven en blikte naar Moyra en rolde zijn ogen. Dit werd een geweldig weekend…
We find our own way
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra kreunde hoorbaar, daarmee aangevend dat ze bepaald niet buiten gehoorsafstand stonden. "Moeder..." Een giftige blik volgde. Maagdelijkheid was niet iets waar bepaald hoog over op werd gegeven in de stam, en toch dramde haar moeder erop om ongeveer preuts te zijn. "Nish kan er net zo min wat aan doen als ik, dus laten we niet doen alsof we barbaren zijn, hè?" Want dit gedrag was onvoorstelbaar ongastvrij, iets waar zij vroeger een preek van een uur voor zou hebben gehad. Het was wel duidelijk dat ondanks dat Moyra soms best wat timide over kon komen, er tegelijk behoorlijk wat pit in haar zat. En dat dat op bepaalde manieren nog wel eens botgevierd werd op haar ouders. "Nish, ik zal je de logeerkamer laten zien." Waarop ze opstond, haar kop thee nog altijd onaangeraakt, en hem mee nam naar de andere kant van het huis. Ze hadden een kleine binnenplaats met aan weerszijden slaapkamers. De kamer van haar ouders en haar eigen bevond zich aan de oostkant, hoewel haar vader het in alle toonaarden zou ontkennen werd ook hij (net als Moyra) aanzienlijk makkelijker wakker als hij wat zonlicht kon vangen in de ochtend. En aan de andere kant bevonden zich de kamers van haar broers en een ruime logeerkamer. De badkamer bevond zich ongeveer in het midden. Alle kamers waren in lichte tinten geschilderd, met ramen die waren gedecoreerd met fijn glas-in-lood waardoor ze, als de zon erdoor heen viel, werden gekleurd in de meest prachtige kleuren. Het oogde simpel, en tegelijk elegant en rustig. "Vergeef mijn moeder alsjeblieft. Ze maakt zich zorgen. Je weet wel, op het irritante af." Moyra trok een gezicht. "Ik ga me omkleden, als je wilt kun je wel iets van mijn broers lenen. Het is meer gemaakt voor de hitte van de stad." Hoewel de huizen waren gebouwd om die hitte buiten te houden, was het ook hier duidelijk warmer dan in Grimmere of Vexgarde. Kleding hier was dan ook gemaakt van dunne katoen, vaak geborduurd of in de meest uitgebreide kleuren geverfd maar alles viel los en wijd.
Toen Moyra uiteindelijk weer verscheen was ze gekleed in een luchtig gewaad dat haar vormen goed liet uitkomen en waarvan de ietwat licht-rode kleur haar ogen benadrukte, en op blote voeten. "Dit is de enige manier om om te gaan met zand in je schoenen," zei ze met een grote grijns terwijl ze naar haar voeten wees. Haar haar had ze opgestoken gelaten, maar doordat haar rug nu bedekt was door de luchtige jurk had ze de omslagdoek in haar kamer laten liggen. Het zou geheid een opmerking opleveren omdat de schubben langs haar gezicht te zien waren, maar het was haar te heet om het ding te dragen. Aan de herrie in de woonkamer te horen waren haar broers gearriveerd. Met een diepe zucht liep de jonge vrouw dan ook terug naar de woonkamer, waar ze met moeite een glimlach op haar gezicht wist te plakken. Voor ze echter de kans kreeg ets te zeggen stond er al een jongen voor haar neus. Het enige waaraan te herkennen was dat ze familie waren, was dat hij net zulke bruine krullen had als Moyra (al waren de zijne kort geknipt) en een zelfde lijn schubben langs zijn gezicht. Die van Carwyn waren dunner, maar volgenden zijn kaaklijn als een soort baard. "Moyra, wat hoor ik? Je hebt een Fiach meegenomen?" Moyra zuchtte terwijl de glimlach verdween en haar gezicht zowaar geërgerd werd. "Hoi Carwyn, ik heb je ook gemist. Mag ik je voorstellen aan Nish?" Waarop de jongen zich bijdraaide en Nish nu openlijk aangaapte. Op dat moment kwam Hide tevoorschijn, die werkelijk geen enkele gelijkenis met zijn zus vertoonde, en ook nauwelijks schubben. De jongste van de twee zonen wees openlijk naar Nish' haar en sprak het woord uit dat ze beiden dachten. "Veren!" Moyra liet nu openlijk haar hoofd hangen. Ze had twee idioten als broers... Dat kon niet anders... "Nish, dit zijn Carwyn en Hide. Het lot heeft bepaald dat we familie zijn, ik heb daar twijfels over." Een opmerking die haar uiteraard op een giftige blik van haar moeder kwam te staan, die grapjes over vreemdgaan duidelijk niet kon waarderen.
*Moyra draagt het op de linker manier: http://bit.ly/2tI5x59
Toen Moyra uiteindelijk weer verscheen was ze gekleed in een luchtig gewaad dat haar vormen goed liet uitkomen en waarvan de ietwat licht-rode kleur haar ogen benadrukte, en op blote voeten. "Dit is de enige manier om om te gaan met zand in je schoenen," zei ze met een grote grijns terwijl ze naar haar voeten wees. Haar haar had ze opgestoken gelaten, maar doordat haar rug nu bedekt was door de luchtige jurk had ze de omslagdoek in haar kamer laten liggen. Het zou geheid een opmerking opleveren omdat de schubben langs haar gezicht te zien waren, maar het was haar te heet om het ding te dragen. Aan de herrie in de woonkamer te horen waren haar broers gearriveerd. Met een diepe zucht liep de jonge vrouw dan ook terug naar de woonkamer, waar ze met moeite een glimlach op haar gezicht wist te plakken. Voor ze echter de kans kreeg ets te zeggen stond er al een jongen voor haar neus. Het enige waaraan te herkennen was dat ze familie waren, was dat hij net zulke bruine krullen had als Moyra (al waren de zijne kort geknipt) en een zelfde lijn schubben langs zijn gezicht. Die van Carwyn waren dunner, maar volgenden zijn kaaklijn als een soort baard. "Moyra, wat hoor ik? Je hebt een Fiach meegenomen?" Moyra zuchtte terwijl de glimlach verdween en haar gezicht zowaar geërgerd werd. "Hoi Carwyn, ik heb je ook gemist. Mag ik je voorstellen aan Nish?" Waarop de jongen zich bijdraaide en Nish nu openlijk aangaapte. Op dat moment kwam Hide tevoorschijn, die werkelijk geen enkele gelijkenis met zijn zus vertoonde, en ook nauwelijks schubben. De jongste van de twee zonen wees openlijk naar Nish' haar en sprak het woord uit dat ze beiden dachten. "Veren!" Moyra liet nu openlijk haar hoofd hangen. Ze had twee idioten als broers... Dat kon niet anders... "Nish, dit zijn Carwyn en Hide. Het lot heeft bepaald dat we familie zijn, ik heb daar twijfels over." Een opmerking die haar uiteraard op een giftige blik van haar moeder kwam te staan, die grapjes over vreemdgaan duidelijk niet kon waarderen.
*Moyra draagt het op de linker manier: http://bit.ly/2tI5x59
Re: We find our own way
Hij lachte naar Moyra. "Ouders doen dat, zich zorgen maken bedoel ik. Het is ongeveer het enige waar ze uitstekend goed in zijn. Misschien had ik haar maar moeten vertellen dat we samen in jouw smalle bed slapen en ik precies weet hoe het voelt om je in mijn armen te hebben." Nish knipoogde plagend. "Maar zelfs als dat ooit zou gebeuren, is dat veel te veel informatie om te delen." Hij bekeek de kamer eens en was wel blij met het feit dat hij weer een eigen plekje had. Al moesten ze wel oppassen dat hun kamers niet te ver bij elkaar vandaan waren en wat als een van hen eerder wakker werd? Hier moesten ze het maar over hebben of een systeem op verzinnen, want het was wel duidelijk dat je er niets van merkte als je een stap teveel zette.
Nish grijnsde om haar blote voeten en was zelf gekleed in een lichte katoenen broek. En dat was het ook. Een T-shirt hing over zijn schouder en zijn tatoeage was duidelijk zichtbaar op zijn gebruinde huid. Hij hield haar het shirt van de oudste voor -Carwyn?- en gooide het haar toe. "In welke wereld had je gedacht dat ik hierin zou passen?" Het shirt was hem duidelijk te klein -hij had iets teveel spieren en een te lang lijf daarvoor- en hij wurmde zich in zijn eigen shirt toen de rauwdouwers eraan kwamen. "Ik denk dat ik slippers en kleren nodig heb om hier te overleven." Of inderdaad ook maar op blote voeten gaan lopen. Maar het was wel leuk om Moyra in haar geboorteplek te zien. Of met haar haren vast en traditionele kleding aan. Met een glimlach volgde hij haar naar de kamer en trok een wenkbrauw op toen hij aangegaapt werd en er naar zijn haar werd gewezen. Nish haalde er een hand doorheen en blikte naar Moyra. "Je zou denken dat ze nooit uit Ramal komen... Ze hebben in elk geval niet jouw tact, en jij gaapte me niet openlijk aan maar je keek wel," plaagde hij, om zich daarna voor te stellen aan Carwyn en Hide. "Hi, ik ben Nish. En inderdaad Fiach.."
Nish grijnsde om haar blote voeten en was zelf gekleed in een lichte katoenen broek. En dat was het ook. Een T-shirt hing over zijn schouder en zijn tatoeage was duidelijk zichtbaar op zijn gebruinde huid. Hij hield haar het shirt van de oudste voor -Carwyn?- en gooide het haar toe. "In welke wereld had je gedacht dat ik hierin zou passen?" Het shirt was hem duidelijk te klein -hij had iets teveel spieren en een te lang lijf daarvoor- en hij wurmde zich in zijn eigen shirt toen de rauwdouwers eraan kwamen. "Ik denk dat ik slippers en kleren nodig heb om hier te overleven." Of inderdaad ook maar op blote voeten gaan lopen. Maar het was wel leuk om Moyra in haar geboorteplek te zien. Of met haar haren vast en traditionele kleding aan. Met een glimlach volgde hij haar naar de kamer en trok een wenkbrauw op toen hij aangegaapt werd en er naar zijn haar werd gewezen. Nish haalde er een hand doorheen en blikte naar Moyra. "Je zou denken dat ze nooit uit Ramal komen... Ze hebben in elk geval niet jouw tact, en jij gaapte me niet openlijk aan maar je keek wel," plaagde hij, om zich daarna voor te stellen aan Carwyn en Hide. "Hi, ik ben Nish. En inderdaad Fiach.."
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Ze ging bewust niet op zijn geplaag in, wetende dat het een onderwerp was waar ze nou niet bepaald sterk in stond.
Maar toen hij zonder shirt de gang op kwam kon ze het niet helpen dat ze toch wel even keek. Ze had al geweten dat Nish gespierd was, maar ze had hem nog nooit zonder shirt gezien. Ze begreep wel meteen waarom Anná zo achter hem aanzat. Hij was knap, het kon niet ontkend worden. Ze wist echter haar gezicht in de plooi te houden, hoewel ze bewonderend zijn tatoeage bestudeerde. "Wauw... Heb je dat in Vexgarde laten doen?" Het zag er goed uit, vakmanschap dat was duidelijk. Niet dat ze het er lang over zouden kunnen hebben door haar broers. "Als we morgen naar de markt gaan kunnen we ook wel wat kleren voor je kopen, ze hebben goede spullen." Ook wel troep, maar niet zoveel. Er kwamen weinig toeristen in Ramal, wat een beetje te merken was aan haar broers die inderdaad maar zeer weinig buiten de stad kwamen. "Als ze de stad verlaten is het om zich te misdragen met makkelijke vrouwen en veel drank in Grimmere, is het niet Carwyn?" Het laatste werd met de meest lieftallige glimlach die je zou kunnen bedenken gezegd, maar Moyra's blik was ronduit vals. Carwyn vernauwde zijn ogen bij de woorden. Hoewel hun ouders wel wisten dat hun zonen nogal eens wat uitvraten met vrouwen hoefde het niet zo duidelijk uitgesproken te worden. "Ik kom tenminste niet thuis met een beheksing over me heen. Wacht maar tot de priesters het horen." Het was duidelijk dat Moyra het talent van de woordenstrijd had geërfd. Bovendien negeerde ze haar broer door zich weer naar Nish te draaien. "En je ziet eruit alsof je een kip geplukt hebt, natuurlijk kijk ik dan," plaagde ze met een grijns. Ze was in het begin inderdaad wat ondersteboven geweest van zijn veren en hoe openlijk hij die toonde, ze hoopte dat nu recht te kunnen zetten door er een grapje over te maken. Hij wist immers waarom ze haar schubben bedekte...
"Zeg zus, de geruchten zeggen dat je door zo'n vloek nog meer dier kan worden. Is dat waar? Heb je er nog meer schubben bij gekregen?" Moyra kromp bijna zichtbaar in elkaar bij Hide's woorden en keek hem net zo giftig en woedend aan als Anu die middag naar Nish had gekeken. "Dat jij naar de roddels en het bijgeloof van oude vrouwen luistert wil niet zeggen dat het je daar je verstand vandaan moet halen," kaatste ze terug. Ooh ja, dit was een klassiek huishouden waarin broers en zussen elkaar nogal de pan uit konden vechten.
Maar toen hij zonder shirt de gang op kwam kon ze het niet helpen dat ze toch wel even keek. Ze had al geweten dat Nish gespierd was, maar ze had hem nog nooit zonder shirt gezien. Ze begreep wel meteen waarom Anná zo achter hem aanzat. Hij was knap, het kon niet ontkend worden. Ze wist echter haar gezicht in de plooi te houden, hoewel ze bewonderend zijn tatoeage bestudeerde. "Wauw... Heb je dat in Vexgarde laten doen?" Het zag er goed uit, vakmanschap dat was duidelijk. Niet dat ze het er lang over zouden kunnen hebben door haar broers. "Als we morgen naar de markt gaan kunnen we ook wel wat kleren voor je kopen, ze hebben goede spullen." Ook wel troep, maar niet zoveel. Er kwamen weinig toeristen in Ramal, wat een beetje te merken was aan haar broers die inderdaad maar zeer weinig buiten de stad kwamen. "Als ze de stad verlaten is het om zich te misdragen met makkelijke vrouwen en veel drank in Grimmere, is het niet Carwyn?" Het laatste werd met de meest lieftallige glimlach die je zou kunnen bedenken gezegd, maar Moyra's blik was ronduit vals. Carwyn vernauwde zijn ogen bij de woorden. Hoewel hun ouders wel wisten dat hun zonen nogal eens wat uitvraten met vrouwen hoefde het niet zo duidelijk uitgesproken te worden. "Ik kom tenminste niet thuis met een beheksing over me heen. Wacht maar tot de priesters het horen." Het was duidelijk dat Moyra het talent van de woordenstrijd had geërfd. Bovendien negeerde ze haar broer door zich weer naar Nish te draaien. "En je ziet eruit alsof je een kip geplukt hebt, natuurlijk kijk ik dan," plaagde ze met een grijns. Ze was in het begin inderdaad wat ondersteboven geweest van zijn veren en hoe openlijk hij die toonde, ze hoopte dat nu recht te kunnen zetten door er een grapje over te maken. Hij wist immers waarom ze haar schubben bedekte...
"Zeg zus, de geruchten zeggen dat je door zo'n vloek nog meer dier kan worden. Is dat waar? Heb je er nog meer schubben bij gekregen?" Moyra kromp bijna zichtbaar in elkaar bij Hide's woorden en keek hem net zo giftig en woedend aan als Anu die middag naar Nish had gekeken. "Dat jij naar de roddels en het bijgeloof van oude vrouwen luistert wil niet zeggen dat het je daar je verstand vandaan moet halen," kaatste ze terug. Ooh ja, dit was een klassiek huishouden waarin broers en zussen elkaar nogal de pan uit konden vechten.
Re: We find our own way
Hij keek even naar zijn schouder, ietwat verbaasd dat ze het kon waarderen en glimlachte. "Jep, vanaf mijn twintigste en er is telkens een stukje bij gekomen." Dus dit was acht jaar aan ervaring en tatoeages. Het was niet gebruikelijk, maar hij had er eens over gelezen dat ze dat vroeger in andere stammen wel deden en had het betrokken op zichzelf. Hij had hem dan ook zelf uitgetekend en met behulp van degene die hem had gezet, de tekening uitgewerkt en beter gemaakt.
"Je weet best dat er geen zwarte kippen meer bestaan," kaatste hij terug, maar zijn zilveren ogen namen haar geamuseerd op. Het gekibbel tussen broers en zussen was hem wel bekend en het was ergens wel goed om te merken dat Moyra dit had met haar broers. Tenslotte hoorde dat erbij.
"En de geruchten zijn heel anders, als je er toch over begint zou je dat moeten weten." Waarop Nish in een vriendschappelijke wedstrijd met beide broers belandde om de meeste gekke dingen te verzinnen wat er allemaal met je zou kunnen gebeuren onder zo'n vloek. De jongens waren duidelijk enthousiast en Hide keek nog even verbaasd naar Moyra maar grijnsde blij daarna en de twee begonnen Nish onbeschaamd uit te horen. Wat hij op zijn beurt bij hen deed, maar een heel stuk netter.
Ondertussen riep Anu Moyra erbij zodat ze samen konden gaan koken en keek even naar het vrolijk, enthousiaste jongensgesprek en schudde haar hoofd. Mannen. Anders dan Moyra misschien had gedacht, was Anu er niet op gebrand om direct naar de priesters te gaan. Misschien konden ze dit voor zich houden, zou de schande nog meevallen en was die gekke man uit hun leven voor hij Moyra kon beïnvloeden met zijn ideeën.
"Je vader gaat hier niet blij mee zijn," zei ze zachtjes, terwijl ze Moyra aan het werk zette met het een en ander.
"Je weet best dat er geen zwarte kippen meer bestaan," kaatste hij terug, maar zijn zilveren ogen namen haar geamuseerd op. Het gekibbel tussen broers en zussen was hem wel bekend en het was ergens wel goed om te merken dat Moyra dit had met haar broers. Tenslotte hoorde dat erbij.
"En de geruchten zijn heel anders, als je er toch over begint zou je dat moeten weten." Waarop Nish in een vriendschappelijke wedstrijd met beide broers belandde om de meeste gekke dingen te verzinnen wat er allemaal met je zou kunnen gebeuren onder zo'n vloek. De jongens waren duidelijk enthousiast en Hide keek nog even verbaasd naar Moyra maar grijnsde blij daarna en de twee begonnen Nish onbeschaamd uit te horen. Wat hij op zijn beurt bij hen deed, maar een heel stuk netter.
Ondertussen riep Anu Moyra erbij zodat ze samen konden gaan koken en keek even naar het vrolijk, enthousiaste jongensgesprek en schudde haar hoofd. Mannen. Anders dan Moyra misschien had gedacht, was Anu er niet op gebrand om direct naar de priesters te gaan. Misschien konden ze dit voor zich houden, zou de schande nog meevallen en was die gekke man uit hun leven voor hij Moyra kon beïnvloeden met zijn ideeën.
"Je vader gaat hier niet blij mee zijn," zei ze zachtjes, terwijl ze Moyra aan het werk zette met het een en ander.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra liep zonder tegensputteren naar de keuken, wetende dat ze er toch niet onderuit kon komen. Hoewel ze het in Grimmere nauwelijks deed, wist ze hoe ze moest koken en had ze alles wat haar moeder haar over de jaren heen had geleerd opgeslagen. Nu waren de kruiden in Ramal wel een stuk pittiger dan die in Grimmere, maar het verschilde verder niet veel.
"Pap is wel vaker blij met me, dus dat is niets nieuws," bromde ze zacht terwijl ze de groenten sneed. "Het is niet alsof ik hier om heb gevraag mam. Het is gewoon... gebeurd. Je kan niets doen tegen dingen die gewoon gebeuren." Dat zouden haar ouders, die beiden vaak genoeg naar de tempel gingen, toch wel moeten weten. "En Nish heeft niets oneerbaars gedaan. Pap zou blij moeten zijn dat ik vast zit aan deze vent, en niet aan eentje die zijn kans meteen had gegrepen." Hoewel Nish moest oppassen met opmerkingen over 'haar lichaam in zijn armen houden', zoals hij eerder tegen haar had gemaakt, anders kreeg hij een schop van haar.
Terwijl de vrouwen stonden te koken, en de jongens aan het rauwdouwen waren (ze hadden inmiddels ontdekt dat Nish tot halverwege de binnenplaats kon komen zonder dat ze een risico voor elkaar vormden) kwam Nava binnen. Zijn gezicht voorspelde al onweer. Ramal was dan wel een stad, tegelijk was het een dorp en zoals velen Moyra hadden herkend toen ze van het station naar huis waren gelopen, zo was het dus ook gaan rondzoemen dat ze samen met een Fiach was aangekomen. "Moyra?" donderde het dan ook door het huis, de jonge vrouw kromp ietsjes in elkaar. Ooh jee... Daar ging je het hebben. Ze draaide zich om, haar handen onder de kruiden waarmee ze net had staan werken. "Hoi pap. Hoe was werk?"
"Pap is wel vaker blij met me, dus dat is niets nieuws," bromde ze zacht terwijl ze de groenten sneed. "Het is niet alsof ik hier om heb gevraag mam. Het is gewoon... gebeurd. Je kan niets doen tegen dingen die gewoon gebeuren." Dat zouden haar ouders, die beiden vaak genoeg naar de tempel gingen, toch wel moeten weten. "En Nish heeft niets oneerbaars gedaan. Pap zou blij moeten zijn dat ik vast zit aan deze vent, en niet aan eentje die zijn kans meteen had gegrepen." Hoewel Nish moest oppassen met opmerkingen over 'haar lichaam in zijn armen houden', zoals hij eerder tegen haar had gemaakt, anders kreeg hij een schop van haar.
Terwijl de vrouwen stonden te koken, en de jongens aan het rauwdouwen waren (ze hadden inmiddels ontdekt dat Nish tot halverwege de binnenplaats kon komen zonder dat ze een risico voor elkaar vormden) kwam Nava binnen. Zijn gezicht voorspelde al onweer. Ramal was dan wel een stad, tegelijk was het een dorp en zoals velen Moyra hadden herkend toen ze van het station naar huis waren gelopen, zo was het dus ook gaan rondzoemen dat ze samen met een Fiach was aangekomen. "Moyra?" donderde het dan ook door het huis, de jonge vrouw kromp ietsjes in elkaar. Ooh jee... Daar ging je het hebben. Ze draaide zich om, haar handen onder de kruiden waarmee ze net had staan werken. "Hoi pap. Hoe was werk?"
Re: We find our own way
"Het blijft een man, Moyra.. je weet niet hoe lang hij zich blijft gedragen." Dit had grappig kunnen zijn als het niet over Nish' eer ging. "Vertel me eens over hem? Hoe oud is hij? Heeft hij werk? Je bent niet verliefd op hem toch? Waarom draagt hij zijn haar zo los?" Ja, Anu hoorde haar dochter niet echt bepaald subtiel uit. Als deze Nish hier verbleef, dan wilde ze weten wat voor man hij was. En mogelijk moest ze nog maar wat extra bidden deze avond, want die twee waren een tikje te vriendschappelijk naar haar zin.
Nava groette zijn vrouw niet eens, lette niet eens op de kruiden of waar Moyra ook maar aan had gezeten, maar greep haar aardig ruw bij haar arm. Zijn ogen spoten vuur. Ze hadden zoveel gedaan om de schade zoveel mogelijk te beperken bij haar na Indra en hun familienaam weer op te bouwen en dan dit?! "Is het waar? Heb je een Fiach meegenomen naar huis?" hij schudde aan haar arm. "Hoe haal je het in je stomme hoofd!"
Nish, die net nog grapjes had zitten maken met Carwyn en Hide over Grimmere en de clubs en hoe het kwam dat ze elkaar nog nooit waren tegen gekomen als ze zich vaak in dezelfde kringen bewogen, hoorde ook de dreigende 'Moyra'. Het grappen was direct over en hij liet de beide jongens staan op de binnenplaats terwijl hij de kortste route naar binnen zocht. Zijn blik rustte al snel op hoe stevig Moyra werd vastgehouden aan haar bovenarm en voor hem was het direct duidelijk dat hij de man niet mocht.
"Als je Moyra loslaat, dan kan het uitgelegd worden." Hoe hij zijn kalmte wist te bewaren, was hem een raadsel. De sfeer was in elk geval zo gespannen als de lucht die wacht op onweer. Nish deed een stap dichterbij, klaar voor wat dan ook. Hij had de ouders ingeschat als streng en strikt en toch ergens wel liefdevol. Maar hier was hij niet van gediend en hoewel hij Moyra had beloofd om zich zo rustig mogelijk te houden en zich zoveel mogelijk nergens mee te bemoeien, ging dit hem veel en veel te ver. Nish nam de man in zich op en wist dat hij hem aankon, mocht het nodig zijn. "Laat haar los. Meneer." Hij wist nog net het woordje uit zijn keel te wringen.
Nava groette zijn vrouw niet eens, lette niet eens op de kruiden of waar Moyra ook maar aan had gezeten, maar greep haar aardig ruw bij haar arm. Zijn ogen spoten vuur. Ze hadden zoveel gedaan om de schade zoveel mogelijk te beperken bij haar na Indra en hun familienaam weer op te bouwen en dan dit?! "Is het waar? Heb je een Fiach meegenomen naar huis?" hij schudde aan haar arm. "Hoe haal je het in je stomme hoofd!"
Nish, die net nog grapjes had zitten maken met Carwyn en Hide over Grimmere en de clubs en hoe het kwam dat ze elkaar nog nooit waren tegen gekomen als ze zich vaak in dezelfde kringen bewogen, hoorde ook de dreigende 'Moyra'. Het grappen was direct over en hij liet de beide jongens staan op de binnenplaats terwijl hij de kortste route naar binnen zocht. Zijn blik rustte al snel op hoe stevig Moyra werd vastgehouden aan haar bovenarm en voor hem was het direct duidelijk dat hij de man niet mocht.
"Als je Moyra loslaat, dan kan het uitgelegd worden." Hoe hij zijn kalmte wist te bewaren, was hem een raadsel. De sfeer was in elk geval zo gespannen als de lucht die wacht op onweer. Nish deed een stap dichterbij, klaar voor wat dan ook. Hij had de ouders ingeschat als streng en strikt en toch ergens wel liefdevol. Maar hier was hij niet van gediend en hoewel hij Moyra had beloofd om zich zo rustig mogelijk te houden en zich zoveel mogelijk nergens mee te bemoeien, ging dit hem veel en veel te ver. Nish nam de man in zich op en wist dat hij hem aankon, mocht het nodig zijn. "Laat haar los. Meneer." Hij wist nog net het woordje uit zijn keel te wringen.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
"Hij is 28, en heeft een goede baan moeder. Hij logeert bij ons in Grimmere en kook elke avond voor Anná, Iriza, en mij. Hij heeft zich nog nooit oneerbaar gedragen. En nee, ik ben niet verliefd. Maar ik zit wel aan hem vast en respecteer de gebruiken uit Vexgarde. Als het bij hen niet gebruikelijk is om hun uiterlijkheden te bedekken dan ga ik het niet van hem vragen." Waarna ze nogmaals haar moeder probeerde te kalmeren dat het heus wel goed zat, maar ja ze ontkende niet dat ze toch wel iets meer vrienden begonnen te worden. Ze konden immers nooit ver bij elkaar zijn, dus wat verwachtte haar moeder dan?
Moyra kromp wat in elkaar door haar vader's grip, die hard was en mogelijk blauwe plekken achter zou laten. Maar op die fysieke reactie, wat puur kwam door pijn, na gaf ze niet echt een kick. Dus toen Nish binnenkwam, voor haar opkwam, spogen haar ogen naar hem vuur. "Nesa!" wierp ze hem toe, en hoewel de taal die ze gebruiken de lokale taal was van de nomadenstammen waaruit Ramal en de Ryuu bestond, was de boodschap duidelijk aan haar blik. Eruit!
Hoewel Nish het goed bedoelde, zou zijn aanwezigheid alles behalve iets goeds doen ten overstaande van haar vader, en de man was dan misschien dominant en streng, Moyra was tegelijk niet bang voor hem. Ze wist waar de gevoelige plekken van de familie lagen, en ze wist dat de man te bang was voor de schande van een publieke scene schoppen. Dus na het woord naar Nish keerde ze zich weer naar Nava. Hun ogen leken ergens op elkaar, maar meer door de blik erin dan door het uiterlijk. "Vader, het is mashur. En laat me los, u doet me pijn." Waarop ze zowaar ietwat vinnig haar arm los trok. In Grimmere was Moyra misschien timide, maar ze kon haar mannetje staan in haar eigen gezin, in het ouderlijk huis zou ze niet onderdoen voor de rest van de inwoners. Ze hield haar rug dan ook recht terwijl ze Nava aan bleef kijken. "Het is niet onze keuze, maar wij zijn machteloos voor magie. Tenzij u een betere oplossing weet." Ze speelde met vuur, dat wist ze, maar soms werkte de directe aanpak beter met haar vader dan een voorzichtige, pleitende had ze al een paar keer ondervonden.
Moyra kromp wat in elkaar door haar vader's grip, die hard was en mogelijk blauwe plekken achter zou laten. Maar op die fysieke reactie, wat puur kwam door pijn, na gaf ze niet echt een kick. Dus toen Nish binnenkwam, voor haar opkwam, spogen haar ogen naar hem vuur. "Nesa!" wierp ze hem toe, en hoewel de taal die ze gebruiken de lokale taal was van de nomadenstammen waaruit Ramal en de Ryuu bestond, was de boodschap duidelijk aan haar blik. Eruit!
Hoewel Nish het goed bedoelde, zou zijn aanwezigheid alles behalve iets goeds doen ten overstaande van haar vader, en de man was dan misschien dominant en streng, Moyra was tegelijk niet bang voor hem. Ze wist waar de gevoelige plekken van de familie lagen, en ze wist dat de man te bang was voor de schande van een publieke scene schoppen. Dus na het woord naar Nish keerde ze zich weer naar Nava. Hun ogen leken ergens op elkaar, maar meer door de blik erin dan door het uiterlijk. "Vader, het is mashur. En laat me los, u doet me pijn." Waarop ze zowaar ietwat vinnig haar arm los trok. In Grimmere was Moyra misschien timide, maar ze kon haar mannetje staan in haar eigen gezin, in het ouderlijk huis zou ze niet onderdoen voor de rest van de inwoners. Ze hield haar rug dan ook recht terwijl ze Nava aan bleef kijken. "Het is niet onze keuze, maar wij zijn machteloos voor magie. Tenzij u een betere oplossing weet." Ze speelde met vuur, dat wist ze, maar soms werkte de directe aanpak beter met haar vader dan een voorzichtige, pleitende had ze al een paar keer ondervonden.
Re: We find our own way
Een man met een baan, eentje die kookt en zijn handen thuis hield? Anu was nog lang niet gerustgesteld, maar ze wist -hoopte- dat haar dochter hierover niet zou liegen. Ze keek oplettend naar haar. Elke maand leek ze weer anders en Anu wist niet of de grote stad Moyra goed deed of niet. Hoewel ze vermoeid op haar overkwam, had ze toch het idee dat ze er wel goed uit zag. "Oké lieverd.. als jij het zegt. Maar als moeder ben ik verplicht hem het vuur aan de schenen te leggen." Ze glimlachte zacht naar Moyra en wilde nog wat zeggen over het vlees, toen haar man binnenkwam.
Nava had een kort lontje als het aankwam op sommige onderwerpen en hun voorkomen naar de rest van de gemeenschap was er een. Ze hadden samen hard gewerkt om te komen waar ze nu waren. Toch was hij niet een man die zijn kinderen -of vrouw- iets aan zou doen, dus dat hij Moyra zo hard vastgreep was nieuw. Iets wat Nish natuurlijk niet wist en ze gebaarde naar Carwyd en Hide om hem daar weg te halen. "Nava... ontspan, het verhaal zit allemaal anders in elkaar." Wat niet betekende dat zij het wel gesteld had op Nish, maar het was geen reden om Moyra zo aan te pakken.
Nish keek nu pas naar Moyra, zag haar woeste blik en hoewel hij het woordje niet begreep, voelde het als een klap in zijn gezicht. Hij was niet een man die het er dan maar bij liet zitten, maar het was hem al snel duidelijk dat hij hier niet gewenst was en liet zich door de broertjes naar het binnenpleintje begeleiden. Toch bleef hij naar binnen kijken en liet zich duidelijk niet afleiden.
"Mashur?" Nava keek niet eens naar de man en hield zijn aandacht bij zijn vrouw en dochter. Hoewel zijn blik iets minder streng werd, kreeg ze geen excuses. "Wat voor machtige magie is er gaande, dat je denkt dat het verstandig is om hem mee te nemen naar Ramal? Makana, meisje..." De man zuchtte en knikte lichtjes. "Ik wilde je geen pijn doen, Moyra.. Maar een Fiach? Bij Damballah..."
Nava had een kort lontje als het aankwam op sommige onderwerpen en hun voorkomen naar de rest van de gemeenschap was er een. Ze hadden samen hard gewerkt om te komen waar ze nu waren. Toch was hij niet een man die zijn kinderen -of vrouw- iets aan zou doen, dus dat hij Moyra zo hard vastgreep was nieuw. Iets wat Nish natuurlijk niet wist en ze gebaarde naar Carwyd en Hide om hem daar weg te halen. "Nava... ontspan, het verhaal zit allemaal anders in elkaar." Wat niet betekende dat zij het wel gesteld had op Nish, maar het was geen reden om Moyra zo aan te pakken.
Nish keek nu pas naar Moyra, zag haar woeste blik en hoewel hij het woordje niet begreep, voelde het als een klap in zijn gezicht. Hij was niet een man die het er dan maar bij liet zitten, maar het was hem al snel duidelijk dat hij hier niet gewenst was en liet zich door de broertjes naar het binnenpleintje begeleiden. Toch bleef hij naar binnen kijken en liet zich duidelijk niet afleiden.
"Mashur?" Nava keek niet eens naar de man en hield zijn aandacht bij zijn vrouw en dochter. Hoewel zijn blik iets minder streng werd, kreeg ze geen excuses. "Wat voor machtige magie is er gaande, dat je denkt dat het verstandig is om hem mee te nemen naar Ramal? Makana, meisje..." De man zuchtte en knikte lichtjes. "Ik wilde je geen pijn doen, Moyra.. Maar een Fiach? Bij Damballah..."
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra wreef met een gezicht over haar arm en keek nog even kwaad naar haar vader voor ook haar temperament wat kalmeerde. Ze zuchtte. "Denkt u dat ik het had gedaan als ik een keuze had? We kunnen 15 meter uit elkaar zijn, één stap verder dan dat en één van ons zal sterven. En we hebben al getest of die 15 meter echt zo strak is," benadrukte ze de ernst nog een keer. Waarop ze het hele verhaal, of tenminste de versie die ze eerder aan Anu had verteld, nogmaals vertelde. Pas toen dat gedaan was riep ze Nish weer. Ze keek even verontschuldigend naar hem, over haar harde toon van net. "NIsh, mag ik je voorstellen aan mijn vader? Nava Palomer, Ciar Nishant. En ja, hij is Fiach, maar we zitten hier samen aan vast dus ik zou het fijn vinden als jullie elkaar niet vermoorden." De dreigende blik daarbij was gericht op beide mannen, waarna Moyra zich weer naar het eten draaide.
Pas toen de mannen de keuken uit waren, onder de kritische blikken van Nava, zakten Moyra's schouders weer wat. Ze zuchtte. "U mag hem het vuur aan de schenen leggen moeder, maar wees alstublieft een beetje aardig tegen Nish. Hij is echt aardig tegen me, zeker gezien hij me ook had kunnen dwingen in Vexgarde te blijven." Ze was daar immers wakker geworden, en hij had zijn leven daar half opzij gezet voor haar op het moment.
Nava keek kritisch naar de jongeman, maar zou nooit met zijn vrouw in discussie durven te gaan over zijn aanwezigheid in de keuken en of die wel of niet welkom was. "Dus... Mashur dus," bromde hij. "Is dat één van die spreuken van die sjamaan van jullie?" Je zou het niet zo snel zeggen, maar Nava had enige kennis van de andere Clans omdat hij handel dreef met iedereen die dat wilde en die iets interessants te bieden had. Zo wist hij dat de Fiach in Vexgarde woonden, dat ze verbonden waren aan raven, dat hun godin Morrigan heette en dat de priester daarvoor een sjamaan heette. Hij wist niet dat de sjamaan een vrouw was, en dat Anann wel degelijk echte macht had die hen allen ver boven de pet ging.
Pas toen de mannen de keuken uit waren, onder de kritische blikken van Nava, zakten Moyra's schouders weer wat. Ze zuchtte. "U mag hem het vuur aan de schenen leggen moeder, maar wees alstublieft een beetje aardig tegen Nish. Hij is echt aardig tegen me, zeker gezien hij me ook had kunnen dwingen in Vexgarde te blijven." Ze was daar immers wakker geworden, en hij had zijn leven daar half opzij gezet voor haar op het moment.
Nava keek kritisch naar de jongeman, maar zou nooit met zijn vrouw in discussie durven te gaan over zijn aanwezigheid in de keuken en of die wel of niet welkom was. "Dus... Mashur dus," bromde hij. "Is dat één van die spreuken van die sjamaan van jullie?" Je zou het niet zo snel zeggen, maar Nava had enige kennis van de andere Clans omdat hij handel dreef met iedereen die dat wilde en die iets interessants te bieden had. Zo wist hij dat de Fiach in Vexgarde woonden, dat ze verbonden waren aan raven, dat hun godin Morrigan heette en dat de priester daarvoor een sjamaan heette. Hij wist niet dat de sjamaan een vrouw was, en dat Anann wel degelijk echte macht had die hen allen ver boven de pet ging.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 17 gasten