Beide mannen keken elkaar stuurs aan, beiden met een andere reden. Nish was totaal niet blij om verplicht ergens te verblijven en hoewel hij zich ergens stiekem had verheugd op het proeven van een andere cultuur, was dit niet wat hij had verwacht. Een vader die zijn dochter pijn deed, al was het misschien niet gemeend, wakkerde een gemeen vuur aan in hem en hij was niet van plan om zomaar vriendelijk te gaan doen.
Nava op zijn beurt had helemaal geen trek in een Fiach en al helemaal niet in eentje die zulke duidelijke tekenen van de stam droeg en dan verbonden was aan zijn dochter! Niet nu alles weer op de rit was en Moyra -naar zijn idee- over Indra heen was. Of nou ja, de familie was over het incident heen. Ongeveer.
De mannen schudden dan ook geen hand en Nish had de blik van Moyra niet gezien. Hij ging echter zitten op de bank toen de man daarnaar wees. De vraag vond hij echter lastig. Hij wilde niet dat dit op een rel zou uitlopen en dat Anann hier de schuld van zou krijgen. Tenslotte had ze gedacht dat hij al iemand had gevonden en al verliefd was en dat degene ook in elk geval van zijn bestaan afwist. Het was hem wel duidelijk geworden dat Anann hen beiden dit liever had bespaard. "Het is mogelijk. Anann is degene die ons uitleg over de band heeft gegeven. De vijftien meter is nogal strikt.. anders hadden we hier wel een andere oplossing voor gezorgd." Maar Moyra moest naar haar ouders en naar haar werk en zijn leven had een interessante wending genomen, maar dat betekende niet dat hij dit nog lang vol ging houden. Wat Moyra had gezegd over Grimmere, dat het het leven uit haar kneep, was voor hem misschien wel dubbel zo waar. Al had hij hier niets over gezegd en had hij gewoon met haar gezocht naar een beetje zon of wind elke ochtend.
Waarop Carwyn en Hide, die nu doorhadden dat de sfeer weer een beetje normaal werd, ook weer naar binnen kwamen en Nish weer begonnen uit te horen. Wie was deze Anann dan? Hoe zag ze eruit? Was ze een heks? Wat kon ze allemaal? Het was een kinderlijke manier, maar uiteindelijk ontspande Nish weer en doordat hij Nava gewoon maar negeerde lukte het hem om gewoon te spreken over zijn thuis en hij beschreef Anann. "Ze lijkt van mijn leeftijd te zijn, maar ze was er al toen mijn ouders nog klein waren, hoe ze het doet, geen idee.. Maar ze mooi op een vreemde manier. Welke dag het ook is, ze draag een spijkerbroek en een wit hemd, shirt of bloes." Waarna hij vertelde over haar dreadlocks en haar huis en over alle roddels en gebeurtenissen waar Anann een rol in had. Voor de drie mannen het door hadden, was het tijd om aan tafel te gaan.
Nish bleef wachten, want hij had geen idee of ze de gewoonte hadden om te bidden of wat dan ook. Hij waagde een vluchtige blik naar Moyra toen ze niet naar hem keek en schepte pas op toen de rest dat ook deed. De scherpte van het eten verraste hem even, maar hij kon er gelukkig goed tegen, al had hij duidelijk langzamer dan de rest.
We find our own way
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Anu bidde, kort en in stilte, en de rest van het gezin respecteerde dat door in stilte te wachten en haar dat even te geven.
Na het eten verdwenen Carwyn en Hide om iets te doen, Moyra koos ervoor om het nooit te weten zodat ze niet erin mee gesleurd werd. Zij raakte echter zacht Nish' arm aan en glimlachte naar hem. "Kom op, ik wil je iets laten zien."
Pas toen ze een paar meter bij het huis vandaan waren, het was aanzienlijk stiller op straat op het moment en daardoor leek Moyra meer ontspannen dan toen ze van het station door de stad hadden gelopen, herademende de jonge vrouw. "Hé, het spijt me dat ik zo naar je snauwde. Ik wilde gewoon niet dat de boel zou escaleren." Haar vader zou hen nooit slaan, maar ze wilde ook niet testen of hij Nish wel een dreun zou hebben verkocht, of dat hij op zijn minst was gaan schelden. "Dank je, dat je voor me opkwam." Dat was immers ook niet iets wat ze gewoon was. Indra had het wel eens gedaan, maar meer omdat "het hoorde" dan omdat het echt vanuit hemzelf kwam. Nish daarentegen had het gedaan omdat hij een goed persoon was, zo vermoedde ze want er was immers geen relatie tussen hen die hem ertoe aan had kunnen zetten. "Ik denk dat mijn vader nog wel even bars gaat doen, maar hij werkt overdag altijd dus hij zal ons niet teveel lastig vallen." Tenminste, dat hoopte Moyra maar want ze wilde niet dat Nish zich in het nauw gedreven voelde. Hoewel hij nooit iets had gezegd, had ze het vermoeden dat Grimmere al een aanslag was op zijn gevoel van vrijheid en ze wilde niet dat haar familie hem over het randje zou duwen.
Maar dit was allemaal wel genoeg zwaars geweest voor de avond, dus besloot ze dat het tijd was voor iets leukers. Daarom had ze hem immers ook mee naar buiten genomen. Ze waren inmiddels een behoorlijk eindje buiten het centrum van het dorp. Het zand lag hier soms meters hoog naast de weg, onttrok de rest van de stad van het zicht. En toch waren ze nog niet waar Moyra heen wilde, daarvoor moesten ze nog een eindje lopen.
Lopen en klimmen, want het was een stevig eind de duin op. Maar toen ze de bovenkant hadden bereikt ging ze zitten. In de verte was de zon bezig onder te gaan. Voor hun neus lag de tempel van Wadjet, een bescheiden gebouw met een prachtige glazen koepel waar de zonnestralen doorheen schenen. Het gaf een warm, zacht, haast magisch uiterlijk aan de brede, uitgestorven straten van Ramal en Moyra vond het prachtig om te zien. Bovendien zou, als de zon onder was, de sterrenhemel zich boven hun hoofden ontvouwen. "Weet je nog dat je vroeg wat mijn favoriete plek is in Ramal? Nou, je zit er nu op." Deze duin was zo groot, zo hoog, zo massief dat hij nauwelijks veranderde door de wind. Hij schoof niet op zoals de andere zandhopen in en rond de stad, waardoor de woestijn soms meer op een zee leek. Deze duin was haar rots in de branding als ze rust wilde, hoewel het er midden op de dag te heet zou zijn om zelfs maar overheen te lopen, en haar favoriete plek om sterren te kijken als ze hier was.
Na het eten verdwenen Carwyn en Hide om iets te doen, Moyra koos ervoor om het nooit te weten zodat ze niet erin mee gesleurd werd. Zij raakte echter zacht Nish' arm aan en glimlachte naar hem. "Kom op, ik wil je iets laten zien."
Pas toen ze een paar meter bij het huis vandaan waren, het was aanzienlijk stiller op straat op het moment en daardoor leek Moyra meer ontspannen dan toen ze van het station door de stad hadden gelopen, herademende de jonge vrouw. "Hé, het spijt me dat ik zo naar je snauwde. Ik wilde gewoon niet dat de boel zou escaleren." Haar vader zou hen nooit slaan, maar ze wilde ook niet testen of hij Nish wel een dreun zou hebben verkocht, of dat hij op zijn minst was gaan schelden. "Dank je, dat je voor me opkwam." Dat was immers ook niet iets wat ze gewoon was. Indra had het wel eens gedaan, maar meer omdat "het hoorde" dan omdat het echt vanuit hemzelf kwam. Nish daarentegen had het gedaan omdat hij een goed persoon was, zo vermoedde ze want er was immers geen relatie tussen hen die hem ertoe aan had kunnen zetten. "Ik denk dat mijn vader nog wel even bars gaat doen, maar hij werkt overdag altijd dus hij zal ons niet teveel lastig vallen." Tenminste, dat hoopte Moyra maar want ze wilde niet dat Nish zich in het nauw gedreven voelde. Hoewel hij nooit iets had gezegd, had ze het vermoeden dat Grimmere al een aanslag was op zijn gevoel van vrijheid en ze wilde niet dat haar familie hem over het randje zou duwen.
Maar dit was allemaal wel genoeg zwaars geweest voor de avond, dus besloot ze dat het tijd was voor iets leukers. Daarom had ze hem immers ook mee naar buiten genomen. Ze waren inmiddels een behoorlijk eindje buiten het centrum van het dorp. Het zand lag hier soms meters hoog naast de weg, onttrok de rest van de stad van het zicht. En toch waren ze nog niet waar Moyra heen wilde, daarvoor moesten ze nog een eindje lopen.
Lopen en klimmen, want het was een stevig eind de duin op. Maar toen ze de bovenkant hadden bereikt ging ze zitten. In de verte was de zon bezig onder te gaan. Voor hun neus lag de tempel van Wadjet, een bescheiden gebouw met een prachtige glazen koepel waar de zonnestralen doorheen schenen. Het gaf een warm, zacht, haast magisch uiterlijk aan de brede, uitgestorven straten van Ramal en Moyra vond het prachtig om te zien. Bovendien zou, als de zon onder was, de sterrenhemel zich boven hun hoofden ontvouwen. "Weet je nog dat je vroeg wat mijn favoriete plek is in Ramal? Nou, je zit er nu op." Deze duin was zo groot, zo hoog, zo massief dat hij nauwelijks veranderde door de wind. Hij schoof niet op zoals de andere zandhopen in en rond de stad, waardoor de woestijn soms meer op een zee leek. Deze duin was haar rots in de branding als ze rust wilde, hoewel het er midden op de dag te heet zou zijn om zelfs maar overheen te lopen, en haar favoriete plek om sterren te kijken als ze hier was.
Re: We find our own way
Hij haalde stug zijn schouders op. Nish was niet gewend om afgesnauwd te worden vanwege iets wat hij als een goede daad beschouwde. Maar dat ze nu zo zacht en aardig deed, nam zijn verontwaardiging wel weg. "Ik had me er misschien niet mee moeten bemoeien, maar ik kon het niet helpen." Met zijn handen in zijn zakken nam hij haar eventjes op. Hij had heus wel de pijn op haar gezicht gezien en dat was niet iets wat hij graag nog eens wilde meemaken.
"Ik denk dat je het goed hebt aangepakt met vertellen wat er aan de hand is. Het geeft ons een goede reden om in de bibliotheek te zijn en zelfs de priesteressen daar er eens naar te vragen." Er kwam weer een glimlachje op zijn gezicht en zijn blik was zacht toen hij haar aankeek. Nish begon niet over haar vader en wilde het er verder ook niet over hebben. Even had hij gedacht dat ze er echt ruzie over zouden krijgen, maar nu ze haar excuses aan had geboden wilde hij er verder niet bij stil staan. Als die pa erger was dan dit, dan zou Moyra vast niet terug naar huis gaan. Bovendien had hij half staan afluisteren en had hij gehoord dat Nava haar geen pijn had willen doen. En tot het tegendeel bewezen werd, geloofde hij de man.
Dus ze spraken niet veel tot ze bovenop de zandduin zaten. Hij moest lachen om haar uitspraak. Haar favoriete plek in Ramal was een grote hoop zand! Dat had hij moeten raden, maar het was best vermakelijk. Hij trok zijn knieën op en staarde naar de stad en wist voor een lange tijd niets te zeggen. Het was goed zo. Ergens wilde hij wel iets zeggen, een onderwerp zoeken en elkaar leren kennen door 'two lies and a truth' maar tegelijk had hij daar geen behoefte aan. In dit licht was Ramal inderdaad magisch en genoot Nish gewoon.
"Ik denk dat je het goed hebt aangepakt met vertellen wat er aan de hand is. Het geeft ons een goede reden om in de bibliotheek te zijn en zelfs de priesteressen daar er eens naar te vragen." Er kwam weer een glimlachje op zijn gezicht en zijn blik was zacht toen hij haar aankeek. Nish begon niet over haar vader en wilde het er verder ook niet over hebben. Even had hij gedacht dat ze er echt ruzie over zouden krijgen, maar nu ze haar excuses aan had geboden wilde hij er verder niet bij stil staan. Als die pa erger was dan dit, dan zou Moyra vast niet terug naar huis gaan. Bovendien had hij half staan afluisteren en had hij gehoord dat Nava haar geen pijn had willen doen. En tot het tegendeel bewezen werd, geloofde hij de man.
Dus ze spraken niet veel tot ze bovenop de zandduin zaten. Hij moest lachen om haar uitspraak. Haar favoriete plek in Ramal was een grote hoop zand! Dat had hij moeten raden, maar het was best vermakelijk. Hij trok zijn knieën op en staarde naar de stad en wist voor een lange tijd niets te zeggen. Het was goed zo. Ergens wilde hij wel iets zeggen, een onderwerp zoeken en elkaar leren kennen door 'two lies and a truth' maar tegelijk had hij daar geen behoefte aan. In dit licht was Ramal inderdaad magisch en genoot Nish gewoon.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Ook Moyra zei geen woord. Even had ze het idee dat ze wel iets moest zeggen, dat ze iets moest vragen, maar tegelijk wilde ze dat niet. Ze gebruikte deze plek om tot rust te komen, haar hoofd leeg te laten waaien door de wind en te genieten van de leegte om zich heen. Dat Nish ook niets zei, dat paste er wel bij. Het voelde ontspannen, het voelde.. haast alsof alles weer normaal was.
Uiteindelijk sprak ze natuurlijk wel, maar dat was pas na een hele tijd. Ze hadden bijna een half uur in stilte voor zich uit zitten staren. De zon was inmiddels onder, de laatste strepen schemering trokken over het landschap en de eerste sterren begonnen boven hun hoofden te verschijnen. Met een glimlach wees Moyra een sterrenbeeld aan, vertelde er kort over, zoals ze ook in Vexgarde had gedaan. "Ik kom hier altijd als mijn familie en deze stad een beetje teveel worden," zei ze zacht. "Ik ehm... Ik heb je nooit bedankt dat je met me mee bent gegaan naar Grimmere. Ik weet dat jij in Vexgarde een leven hebt, maar toch ben je... Nou ja, dank je." Ze keek hem met een glimlach aan. Ze zou hier ellenlange zinnen aan kunnen wijden, maar dat wilde ze niet. Ze was hem dankbaar dat hij haar de kans had gegeven om gewoon haar leven te blijven leiden, ondanks dat ze vervloekt waren.
Om het allemaal niet te zwaar te maken veranderde ze het onderwerp snel weer. "Morgen is het marktdag. Dan zijn de karavanen er ook en ik wil je voorstellen aan mijn neef. Ik denk dat je hem wel interessant zal vinden, en het zal hem goed doen om te zien dat er andere Clans zijn die niet zo veroordelend zijn over de uiterlijkheden." Coatz* werd geschuwd door de rest van de Palomers, maar Moyra wist waar hij woonde en ze ging altijd bij hem op bezoek als ze in Ramal was. Hij was aardig, hij was slim, en ze vond het onterecht hoe de anderen hem behandelden alleen maar omdat het lot en hun genen hem niet zo gunstig gezind waren geweest. "Hij is al jaren bezig om een ander model trolley te ontwikkelen, eentje die niet vastloopt in het zand als het stormt." En vooral een model waar hij zelf ook in mee kon reizen. "Maar is er iets dat jij zelf hier nog wilt zien? Naast de bibliotheek dan. De omgeving was omgeven door oases, sommigen klein en onverstoord, sommigen groot met hun eigen dorpjes en markthallen. Aan de rand van de stad waren altijd kampementen van karavaandrijvers te vinden. Ramal leek klein en rustiek, maar het leefde en bruisde.
* Neef Coatz: http://bit.ly/2tPib2d
Uiteindelijk sprak ze natuurlijk wel, maar dat was pas na een hele tijd. Ze hadden bijna een half uur in stilte voor zich uit zitten staren. De zon was inmiddels onder, de laatste strepen schemering trokken over het landschap en de eerste sterren begonnen boven hun hoofden te verschijnen. Met een glimlach wees Moyra een sterrenbeeld aan, vertelde er kort over, zoals ze ook in Vexgarde had gedaan. "Ik kom hier altijd als mijn familie en deze stad een beetje teveel worden," zei ze zacht. "Ik ehm... Ik heb je nooit bedankt dat je met me mee bent gegaan naar Grimmere. Ik weet dat jij in Vexgarde een leven hebt, maar toch ben je... Nou ja, dank je." Ze keek hem met een glimlach aan. Ze zou hier ellenlange zinnen aan kunnen wijden, maar dat wilde ze niet. Ze was hem dankbaar dat hij haar de kans had gegeven om gewoon haar leven te blijven leiden, ondanks dat ze vervloekt waren.
Om het allemaal niet te zwaar te maken veranderde ze het onderwerp snel weer. "Morgen is het marktdag. Dan zijn de karavanen er ook en ik wil je voorstellen aan mijn neef. Ik denk dat je hem wel interessant zal vinden, en het zal hem goed doen om te zien dat er andere Clans zijn die niet zo veroordelend zijn over de uiterlijkheden." Coatz* werd geschuwd door de rest van de Palomers, maar Moyra wist waar hij woonde en ze ging altijd bij hem op bezoek als ze in Ramal was. Hij was aardig, hij was slim, en ze vond het onterecht hoe de anderen hem behandelden alleen maar omdat het lot en hun genen hem niet zo gunstig gezind waren geweest. "Hij is al jaren bezig om een ander model trolley te ontwikkelen, eentje die niet vastloopt in het zand als het stormt." En vooral een model waar hij zelf ook in mee kon reizen. "Maar is er iets dat jij zelf hier nog wilt zien? Naast de bibliotheek dan. De omgeving was omgeven door oases, sommigen klein en onverstoord, sommigen groot met hun eigen dorpjes en markthallen. Aan de rand van de stad waren altijd kampementen van karavaandrijvers te vinden. Ramal leek klein en rustiek, maar het leefde en bruisde.
* Neef Coatz: http://bit.ly/2tPib2d
Re: We find our own way
Het was ontspannen en fijn tussen hen. Vriendschappelijk en ongedwongen en Nish begon dat steeds meer te waarderen. Hij had thuis natuurlijk zijn vaste groepje vrienden, maar dat was we anders dan een vriendschap met een vrouw. En nu, na een maand met elkaar opgetrokken te zijn, vond Nish toch wel dat hij van vriendschap kon spreken. Hij keek opzij en nam Moyra met een glimlach op. Ze was duidelijk op haar gemak hier en het was leuk om deze kanten van haar te zien. Dat felle en nu dat rustige, dat had ze eerder nog niet zo openlijk getoond. "Het is een fantastische plek. Dank je, dat je dat laat zien." Tenslotte had ze er ook voor kunnen kiezen om het voor zichzelf te houden. "Het is goed, Moyra." Nu glinsterden zijn ogen wat ondeugend. "Maar misschien dat ik je wel weer eens mee terug neem voor een weekendje daar." Al was het maar om een beetje op te laden.
"Dat is die neef die verstoten is door de familie?" hij onthield nog wel eens wat als ze spraken. "Ik ben benieuwd hoe dat is.. en ja, die grote markt wat je telkens een beetje voor mijn neus hangt, heeft zeker mijn aandacht gegrepen." Plagend, kinderlijk haast ineens, stak hij zijn tong uit en ontspande nog wat meer en ging verzitten in een luie houding. "Een nieuw model trolley klinkt als een zegen waar iedereen, van welk geloof dan ook, zijn goden om gaat danken. Bij alles wat heilig is, ik heb nog nooit zo gereisd!" Het was lang, ongemakkelijk, langzaam, hobbelig en af en toe met stops om te zorgen dat de baan weer schoon was.
Hij dacht was na. Wat zou hier allemaal te zien en te doen zijn? "Jij bent bekend hier. Zijn er dingen die ik moet zien, anders is een bezoek aan de woestijnstad niet geslaagd? En ik vroeg me af.. kun je hier ergens ook zwemmen? Met deze temperaturen lijkt het me echt heerlijk om in grote hoeveelheid water te plonzen in de middag." Natuurlijk was zwemmen wel weer een dingetjes, want meestal hadden mensen dan niet zoveel aan en Nish wist niet goed of Moyra bereid was om met hem mee te gaan. Maar zijn blik was open en niet zwemmen was natuurlijk een optie. Of misschien pootje baden. Al dat zand dat op plekken ging zitten waar je het niet wilde hebben, was vreselijk vervelend. Morgen andere kleren kopen was dan ook iets waar Nish nu al naar uit keek.
"Dat is die neef die verstoten is door de familie?" hij onthield nog wel eens wat als ze spraken. "Ik ben benieuwd hoe dat is.. en ja, die grote markt wat je telkens een beetje voor mijn neus hangt, heeft zeker mijn aandacht gegrepen." Plagend, kinderlijk haast ineens, stak hij zijn tong uit en ontspande nog wat meer en ging verzitten in een luie houding. "Een nieuw model trolley klinkt als een zegen waar iedereen, van welk geloof dan ook, zijn goden om gaat danken. Bij alles wat heilig is, ik heb nog nooit zo gereisd!" Het was lang, ongemakkelijk, langzaam, hobbelig en af en toe met stops om te zorgen dat de baan weer schoon was.
Hij dacht was na. Wat zou hier allemaal te zien en te doen zijn? "Jij bent bekend hier. Zijn er dingen die ik moet zien, anders is een bezoek aan de woestijnstad niet geslaagd? En ik vroeg me af.. kun je hier ergens ook zwemmen? Met deze temperaturen lijkt het me echt heerlijk om in grote hoeveelheid water te plonzen in de middag." Natuurlijk was zwemmen wel weer een dingetjes, want meestal hadden mensen dan niet zoveel aan en Nish wist niet goed of Moyra bereid was om met hem mee te gaan. Maar zijn blik was open en niet zwemmen was natuurlijk een optie. Of misschien pootje baden. Al dat zand dat op plekken ging zitten waar je het niet wilde hebben, was vreselijk vervelend. Morgen andere kleren kopen was dan ook iets waar Nish nu al naar uit keek.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra moest lachen om zijn geklaag over de trolley, een vrolijk en ontspannen geluid dat over het zand rolde. Ze gaf hem zowaar met een grijns een duwtje met haar elleboog. "Aansteller." Maar deze ontspannen houding tussen hen deed haar ook goed na de korte aanvaring met haar vader. Ze kwam langzaam weer een beetje tot zichzelf, en dan kon je best zien dat ze zich thuis voelde in deze rustige, open stad. En dat was de reden dat ze terug bleef komen, ook al wist ze dat het altijd gedoe gaf om thuis langs te gaan. "Zwemmen kan, er zijn een paar prachtige oases waar het rustig is. We kunnen morgen na het ritueel wel gaan, want overdag is het te heet om door de woestijn te reizen." Dan waren de zon en het zand zo zinderend heet dat je het niet lang vol zou houden voor je zou bezwijken van de hitte of de dorst. Maar het klonk eigenlijk wel als een leuk idee, Moyra was al jaren niet gaan zwemmen terwijl ze twee plekjes wist waar juist de jongeren van Ramal vaak heengingen. Ook vriendinnen van haar, die wel hier blijven wonen, waren daar vaak te vinden. "En verder... Ramal is een beetje een slaperige stad. De markt is het hart, daar is het leven, dan zijn er de tempels die zo ongeveer de longen zijn, dus die moet je sowieso zien. Maar voor de rest... Er zijn een paar schoonheidssalon's die de aandacht weten te trekken, maar ik denk dat je een behandeling in heet zand niet overleefd. Tenzij je als gebraden kip wil eindigen." Weer zo'n grote grijns. Maar toen werden haar ogen groot en begonnen ze van plezier te schitteren. "Ooh! Ik weet nog wel iets dat je leuk zal vinden. Maar dat doen we overmorgen." Ze zou er immers nog wat voor moeten regelen om het gedaan te krijgen.
Re: We find our own way
"Pas maar op jij met dat 'kip'. Gebraden slang schijnt precies zo te smaken," bromde Nish. Serieus, een schoonheidssalon? Hij was niet haar kleine zusje of haar beste vriendin met wie ze kon giechelen en nagels kon lakken. Hij leunde op zijn ellebogen in het zand, wat nog warm was van de hele dag zon. Het was precies goed zo, al kon hij het niet helpen dat zijn gedachten op de loop gingen. Als er ook maar een beetje spanning tussen hen was geweest, dan zou dit een date zijn. Dan zouden ze een kleed mee hebben genomen en eten en drinken en maar hopen dat de wind zou blijven liggen zodat een picknick mogelijk was. Dan zouden ze zoenen, mogelijk seks hebben onder de sterrenhemel.
Fronsend dacht Nish aan Indal, die zak hooi die Moyra had laten liggen op het moment dat ze zich aan hem durfde toe te vertrouwen. Het was belachelijk dat iemand dat deed en hij hoopte maar dat de volgende man die het vertrouwen van Moyra won en die dit plekje te zien kreeg, haar waard was.
Het begon aardig af te koelen toen ze terug gingen naar huis, af en toe sprekend, maar vooral zwijgend. Het zat weer goed tussen hen en ze waren beiden ontspannend, al had Nish vaag een vermoeden dat het niet zo goed kon blijven gaan. Eenmaal in bed, bleef hij nog erg lang wakker.
Dat gastvrijheid naar andere stammen niet zo vanzelfsprekend was hier, werd op de markt wel duidelijk. Nish was samen met Moyra expres vroeg gegaan, want hij wist niet of hij het nog een dag ging overleven in de kleren die hij had meegenomen. De prijs die hij betaalde voor een complete set was simpelweg belachelijk hoog, maar hij ging er niet over in discussie. Dat was een woordenstrijd die je alleen maar kon verliezen en ze konden beiden hun tijd wel anders besteden. Bijvoorbeeld door het ritueel. Het zei Nish allemaal maar weinig, maar hij bekeek het geïnteresseerd van een afstandje en liep met Moyra mee naar de tempel waar zij heenging. Zou hij de tempel in mogen? De bibliotheek?
Fronsend dacht Nish aan Indal, die zak hooi die Moyra had laten liggen op het moment dat ze zich aan hem durfde toe te vertrouwen. Het was belachelijk dat iemand dat deed en hij hoopte maar dat de volgende man die het vertrouwen van Moyra won en die dit plekje te zien kreeg, haar waard was.
Het begon aardig af te koelen toen ze terug gingen naar huis, af en toe sprekend, maar vooral zwijgend. Het zat weer goed tussen hen en ze waren beiden ontspannend, al had Nish vaag een vermoeden dat het niet zo goed kon blijven gaan. Eenmaal in bed, bleef hij nog erg lang wakker.
Dat gastvrijheid naar andere stammen niet zo vanzelfsprekend was hier, werd op de markt wel duidelijk. Nish was samen met Moyra expres vroeg gegaan, want hij wist niet of hij het nog een dag ging overleven in de kleren die hij had meegenomen. De prijs die hij betaalde voor een complete set was simpelweg belachelijk hoog, maar hij ging er niet over in discussie. Dat was een woordenstrijd die je alleen maar kon verliezen en ze konden beiden hun tijd wel anders besteden. Bijvoorbeeld door het ritueel. Het zei Nish allemaal maar weinig, maar hij bekeek het geïnteresseerd van een afstandje en liep met Moyra mee naar de tempel waar zij heenging. Zou hij de tempel in mogen? De bibliotheek?
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Als hij die gedachten zou uitspreken, zou Moyra waarschijnlijk nooit meer stoppen met blozen. Maar ze zou niet kunnen ontkennen dat ze die avond toch lag na te denken over de avond die Nish en zij hadden doorgebracht. De laatste keer dat ze daar zo met een ander had gezeten was met Indra geweest, de sfeer had net zo ontspannen en rustig gevoeld als deze avond met Nish. En met Indra was ze wel degelijk zoenend geëindigd. Het duurde lang voordat Moyra sliep.
De markt was niet zoals ze gewend was. Normaal was er nog te onderhandelen over de prijs, maar zelfs als ze overstapte op de lokale taal werd ze genegeerd en was de prijs die werd gevraagd belachelijk hoog. Ze kon het niet helpen zich zowaar te schamen voor de inwoners van Ramal en hun houding jegens buitenstaanders. Vooral omdat die in Vexgarde zo vriendelijk, of op zijn minst nieuwsgierig was geweest. Toch had ze het daar niet over met Nish, kon ze het ergens niet opbrengen om vrienden en kennissen op die manier af te vallen ook al zou het makkelijk kunnen.
Gekleed in een luchtig gewaad, dit keer van een lichte blauwe tint, liep ze met Nish naar de tempel. De priesteressen stonden buiten, begroeten iedereen met een vriendelijke blik op hun gezicht. Maar zodra Nish in zicht kwam werden hun blikken nieuwsgierig, vragend, terwijl ze van de één naar de ander keken. Moyra glimlachte wat terughoudend terug. "Dit is Ciar Nishant vrouwe," zei ze zacht tegen één van de dames die was gekleed in een simpel gewaad maar wiens ketting bestond uit een ingewikkeld patroon van kleine, gouden slangen die in elkaar gewoven waren. "Hij zou graag de bibliotheek en tempel zien." De dame keek even bedachtzaam naar de jonge man, die ze herkende als Fiach door de veren in zijn haar en ze moest er duidelijk even over peinzen. Maar toen knikte ze. "Wees welkom Fiach," haar stem was zo zacht dat je het nauwelijks kon verstaan, en ze sliste lichtelijk wat de slangenketting alleen maar dominanter aanwezig leek te zijn. "Je nieuwsgierigheid is hier welkom, maar we vragen u het ritueel niet te verstoren." Waarna ze een klein symbool maakte van rood woestijnzand van Moyra's voorhoofd, over haar neus en lippen, tot haar kin. Moyra sloeg haar blik neer, dankte de dame zacht en liep toen naar binnen. Het opvallendste aan de tempel was dat, ook al was hij open voor iedereen, er voornamelijk vrouwen binnen leken te zijn. Waar er voor de tempel van Damballah al een grote, gemengde menigte had gestaan was het hier rustig, sereen. De fontein verspreidde een koele lucht, die een beetje naar de zee rook.
De markt was niet zoals ze gewend was. Normaal was er nog te onderhandelen over de prijs, maar zelfs als ze overstapte op de lokale taal werd ze genegeerd en was de prijs die werd gevraagd belachelijk hoog. Ze kon het niet helpen zich zowaar te schamen voor de inwoners van Ramal en hun houding jegens buitenstaanders. Vooral omdat die in Vexgarde zo vriendelijk, of op zijn minst nieuwsgierig was geweest. Toch had ze het daar niet over met Nish, kon ze het ergens niet opbrengen om vrienden en kennissen op die manier af te vallen ook al zou het makkelijk kunnen.
Gekleed in een luchtig gewaad, dit keer van een lichte blauwe tint, liep ze met Nish naar de tempel. De priesteressen stonden buiten, begroeten iedereen met een vriendelijke blik op hun gezicht. Maar zodra Nish in zicht kwam werden hun blikken nieuwsgierig, vragend, terwijl ze van de één naar de ander keken. Moyra glimlachte wat terughoudend terug. "Dit is Ciar Nishant vrouwe," zei ze zacht tegen één van de dames die was gekleed in een simpel gewaad maar wiens ketting bestond uit een ingewikkeld patroon van kleine, gouden slangen die in elkaar gewoven waren. "Hij zou graag de bibliotheek en tempel zien." De dame keek even bedachtzaam naar de jonge man, die ze herkende als Fiach door de veren in zijn haar en ze moest er duidelijk even over peinzen. Maar toen knikte ze. "Wees welkom Fiach," haar stem was zo zacht dat je het nauwelijks kon verstaan, en ze sliste lichtelijk wat de slangenketting alleen maar dominanter aanwezig leek te zijn. "Je nieuwsgierigheid is hier welkom, maar we vragen u het ritueel niet te verstoren." Waarna ze een klein symbool maakte van rood woestijnzand van Moyra's voorhoofd, over haar neus en lippen, tot haar kin. Moyra sloeg haar blik neer, dankte de dame zacht en liep toen naar binnen. Het opvallendste aan de tempel was dat, ook al was hij open voor iedereen, er voornamelijk vrouwen binnen leken te zijn. Waar er voor de tempel van Damballah al een grote, gemengde menigte had gestaan was het hier rustig, sereen. De fontein verspreidde een koele lucht, die een beetje naar de zee rook.
Re: We find our own way
Hij glimlachte dankbaar en boog beleefd zijn hoofd. "Dank u, vrouwe." Hij volgde Moyra naar binnen en herademde direct. De sfeer hier was heerlijk. Het was een verademing om hier te zijn en de rust die Nish ineens voelde, was zowel heel welkom als een beetje vreemd. Hij begreep echter direct waarom Moyra hier graag kwam. Eventjes keek hij om zich heen, zag dat verder niemand op blote voeten liep en besloot dan ook om zijn schoeisel aan te houden.
Verwonderd ademde hij de schone lucht in en liep naar de fontein, maar nam toen weer wat stappen terug. De paar vrouwen die er waren, leken zich daar te verzamelen en hij wilde niets verstoren. Nish bleef een poosje staren op een afstandje en ging toen op onderzoek uit. Telkens keek hij over zijn schouder om te zien of hij Moyra nog kon zien. De tempel was zeker groter dan 15 meter en hij kon bij de eerste twee lange rijen vol boeken zonder Moyra uit het oog te verliezen.
De achtergrond geluiden kalmeerden hem en brachten een rust en sfeer met zich mee die Nish niet kon verklaren. Maar hij was dan ook iemand die open stond voor het spirituele, voor datgene wat geen logische verklaring had. Met een onbewuste glimlach bewoog hij zich zo stil mogelijk voort en bekeek de titels van de boeken. Af en toe pakte hij er eentje uit, bladerde erin, zette het terug tot hij er een vond die zijn aandacht voor langere tijd wist te pakken en begon daarin te lezen. Af en toe ging zijn blik naar de vrouwen die bezig waren met het ritueel en ook dat was interessant en mooi om te volgen. Nish zou hier oprecht wel de hele dag kunnen zijn.
De vrouw ging de groep voor in een zacht gebed, wat blijkbaar door de aanwezigen bekend was want langzaam voegden de stemmen zich bij de hare. Daarna was er stille tijd voor iedereen om zelf na te denken en stil te staan bij al het goede van het afgelopen jaar. En natuurlijk kon je dan zelf ook stil danken en bidden tot Wadjet.
Verwonderd ademde hij de schone lucht in en liep naar de fontein, maar nam toen weer wat stappen terug. De paar vrouwen die er waren, leken zich daar te verzamelen en hij wilde niets verstoren. Nish bleef een poosje staren op een afstandje en ging toen op onderzoek uit. Telkens keek hij over zijn schouder om te zien of hij Moyra nog kon zien. De tempel was zeker groter dan 15 meter en hij kon bij de eerste twee lange rijen vol boeken zonder Moyra uit het oog te verliezen.
De achtergrond geluiden kalmeerden hem en brachten een rust en sfeer met zich mee die Nish niet kon verklaren. Maar hij was dan ook iemand die open stond voor het spirituele, voor datgene wat geen logische verklaring had. Met een onbewuste glimlach bewoog hij zich zo stil mogelijk voort en bekeek de titels van de boeken. Af en toe pakte hij er eentje uit, bladerde erin, zette het terug tot hij er een vond die zijn aandacht voor langere tijd wist te pakken en begon daarin te lezen. Af en toe ging zijn blik naar de vrouwen die bezig waren met het ritueel en ook dat was interessant en mooi om te volgen. Nish zou hier oprecht wel de hele dag kunnen zijn.
De vrouw ging de groep voor in een zacht gebed, wat blijkbaar door de aanwezigen bekend was want langzaam voegden de stemmen zich bij de hare. Daarna was er stille tijd voor iedereen om zelf na te denken en stil te staan bij al het goede van het afgelopen jaar. En natuurlijk kon je dan zelf ook stil danken en bidden tot Wadjet.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra zat lange tijd met gesloten ogen bij de fontein, genietend van de rust, van de koelte, van de mogelijkheid om haar gedachten gewoon maar te laten gaan. Ze wist niet of dit een macht van hogere hand was, maar in deze tempel kon ze open staan voor dat spirituele. De hield van de tempel van Wadjet, de aanwezigheid van de bibliotheek en de priesteressen brachten haar rust die ze ergens anders nog niet had gevonden. Hoewel het heel erg in de buurt kwam toen ze bij Anann was langs geweest. Na het eerste bezoek met de schok over de vloek na dan.
Ze was zich van niets bewust, ook niet van Nish en de meters die zich tussen hen bevonden. Ze luisterde enkel naar de zachte gebeden, het geluid van het water in de fontein, van de incidentele schuifelende voeten rond hen. En het duurde nog uren voor ze weer in beweging kwam. Toen ze Nish weer opzocht straalde haar gezicht, haar ogen glommen, en er zat een glimlach op haar gezicht. Één van de dames uit de tempel kwam op haar af. Haar gewaad leek op dat van de priesteressen maar ze droeg verder geen van de juwelen die de andere vrouwen hadden gedragen. "Moyra, wat fijn dat je kon komen." Haar stem was al net zo zacht als die van de dame die net bij de deur had gestaan. Nieuwsgierig keek ze naar Nish, maar ze wachtte niet tot Moyra hem voorstelde. "Jij moet Nish zijn. Aangenaam, ik ben Ariadne, de bibliothecaresse hier." De ogen van de jonge vrouw leken haast grijs en ze keek het stel nieuwsgierig aan. Moyra glimlachte naar Nish. "Als je ooit vragen hebt over de tempel dan weet Ariadne alles dat je moet weten over deze plek." Ariadne glimlachte maar keek ook een beetje streng naar Moyra. "Niet zo vleien Moyra, ik weet niet alles." Het was duidelijk dat Moyra zich op haar gemak voelde rond deze vrouw, ook al was het niet meteen duidelijk waarom. Ariadne had een vreemde uitstraling rond zich hangen, waardoor ze er jong uitzag, maar op hetzelfde moment stokoud leek. Carwyn en Hide voelden zich nooit op hun gemak rond Ariadne, die wel eens bij hen langs was geweest toen Moyra net had besloten liever naar Wadjet's tempel te gaan, maar Moyra kon niet begrijpen waarom. Er was iets aan deze vrouw waardoor ze haar alles toe durfde te vertrouwen.
Ze was zich van niets bewust, ook niet van Nish en de meters die zich tussen hen bevonden. Ze luisterde enkel naar de zachte gebeden, het geluid van het water in de fontein, van de incidentele schuifelende voeten rond hen. En het duurde nog uren voor ze weer in beweging kwam. Toen ze Nish weer opzocht straalde haar gezicht, haar ogen glommen, en er zat een glimlach op haar gezicht. Één van de dames uit de tempel kwam op haar af. Haar gewaad leek op dat van de priesteressen maar ze droeg verder geen van de juwelen die de andere vrouwen hadden gedragen. "Moyra, wat fijn dat je kon komen." Haar stem was al net zo zacht als die van de dame die net bij de deur had gestaan. Nieuwsgierig keek ze naar Nish, maar ze wachtte niet tot Moyra hem voorstelde. "Jij moet Nish zijn. Aangenaam, ik ben Ariadne, de bibliothecaresse hier." De ogen van de jonge vrouw leken haast grijs en ze keek het stel nieuwsgierig aan. Moyra glimlachte naar Nish. "Als je ooit vragen hebt over de tempel dan weet Ariadne alles dat je moet weten over deze plek." Ariadne glimlachte maar keek ook een beetje streng naar Moyra. "Niet zo vleien Moyra, ik weet niet alles." Het was duidelijk dat Moyra zich op haar gemak voelde rond deze vrouw, ook al was het niet meteen duidelijk waarom. Ariadne had een vreemde uitstraling rond zich hangen, waardoor ze er jong uitzag, maar op hetzelfde moment stokoud leek. Carwyn en Hide voelden zich nooit op hun gemak rond Ariadne, die wel eens bij hen langs was geweest toen Moyra net had besloten liever naar Wadjet's tempel te gaan, maar Moyra kon niet begrijpen waarom. Er was iets aan deze vrouw waardoor ze haar alles toe durfde te vertrouwen.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 6 gasten