Kijk nou! Was dat een blos? Zijn ogen begonnen te twinkelen en hij moest zachtjes grinniken, al was dat al snel een tevreden glimlach. Hij pakte zijn handdoek om zich wat af te drogen en trok zijn shirt weer aan, maar deed geen moeite met zijn broek. Zijn short was nog nat van het zwemmen en zou dat ook nog wel even blijven en hij had geen zin om naakt in zijn broek te schieten.
"Wil je mijn gaven weten of die voor Fiach'?" Hij keek haar vragend aan, maar maakte het zich toen weer gemakkelijk en dacht na. Hij ging niet in op haar gestamel en dat ze zo duidelijk naar een ander onderwerp wilde. "Het is bij ons voor iedereen verschillend eigenlijk. We hebben een band met de natuur en de meesten van ons weten niet wat verkoudheid is. Bij sommigen houdt het daar op. Anderen hebben weer behoefte aan uitgestrekte velden en behoorlijke hoogtes en kunnen niet zonder. Anderen kunnen voorspellen hoe het weer zich gaat ontwikkelen door de dag heen. Sommigen hebben veren, of vaag uiterlijke kenmerken mee van vogels, hoewel de uilen-clan dat nog veel sterker heeft. Weer anderen kunnen de dood aanvoelen." Hij haalde zijn schouders op en nu was hij het die ongemakkelijk werd. "Voor mij is het bijna alles van dat. Ik heb veren, ik heb de lenigheid en het zicht en ik kan de wind bijna horen fluisteren in mijn eigen taal. Het is voor mij een tweede natuur. Als ik me concentreer kan ik vanaf hier de vleugels van de libelle zien, die daar zweeft.. Ik hoef nooit na te denken bij het klimmen of dalen bij bomen, ik weet waar ik welke tak vast moet houden en hoe ik mijn gewicht moet plaatsen.." Nish keek naar zijn knieën en fronste lichtjes. "Ik heb de wind nodig." Haast teveel. "Ik kan niet zonder.. zo om de zoveel tijd moet ik op een hoge plek staan en de natuurkrachten voelen. Tegelijk... tegelijk is het nogal veel. De balans daarin zoeken is nogal lastig." Hij verwachtte niet dat ze hem begreep in dit laatste. Hoe kon ze ook, hij sprak nogal in raadselen. Nu pas keek hij haar kort even aan, om weer weg te kijken zodat hij aan zijn uitleg kon beginnen. "Op sommige momenten kan ik vergeten wie ik ben en dan is het alsof de wind mijn naam roept en dat ik alleen maar hoef te springen om te kunnen vliegen. Het is.. het is nogal creepy eigenlijk."
We find our own way
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra deed haar best alles te verwerken, te begrijpen wat hij nou probeerde te zeggen over zichzelf. Maar het enige wat haar volledig, voor de volle 100% duidelijk werd, was dat Nish een behoorlijk groot raadsel was. Ook voor zichzelf, zo leek het. Want zoveel gaven in één mens, dat was een recept voor een zenuwinzinking van de ergste soort.
Bij zijn laatste 'bekentenis' over zijn gaven keek ze dan ook even geschokt maar toen peinzend. "Anann zei al dat sommige gaven gevaarlijk konden zijn," zei ze zacht. En gezien hij over Catha had verteld dat ze zich van de klif had laten vallen om zelfmoord te plegen... Dan was de drang om te springen en te vliegen misschien nog veel angstaanjagender. "We kunnen binnenkort wel weer een paar dagen naar Vexgarde?" stelde ze zachtjes voor. Grimmere was geen stad voor iemand die wind nodig had. En Ramal geen stad voor iemand die zijn of haar uiterlijkheden wilde tonen zonder op elke straathoek veroordeeld te worden... Moyra keek vragend naar Nish. Nu ze dit wist zou ze niet meer klagen als hij haar meenam naar een veel te dure sky-bar waar zij een paar laatste zonnestralen kon voelen, en hij de wind door zijn haar kon laten strijken.
Nu er niemand meer in de buurt was, en ze weer een beetje begon te ontspannen, liet Moyra langzaam haar omslagdoek weer zakken. Even gingen haar vingers over de licht-puntige schubben op haar nek. Een ietwat cynische glimlach vertoonde zich om haar lippen. "Het is zo raar om te bedenken dat jouw ouders dolgelukkig waren toen je werd geboren met je gaven," zei ze terwijl ze weer naar het water keek. Een stukje verderop, aan de andere kant van het kleine meertje, zaten Carwyn en Hide en nog wat anderen lol te trappen. Haar blik bleef even op haar broers hangen. "Toen ik geboren wat had ik de schubben op mijn gezicht al, mijn ogen waren meer slang dan mens. Mijn ouders schrokken zich lam, de priesters schijnen dagen bij ons thuis te zijn geweest om alle mogelijke gebeden uit te spreken. De enige die niet veroordeelde was Ariadne," waarmee duidelijk werd dat de vrouw ouder was dan ze leek. "Pas vanaf mijn vijfde begonnen de schubben op mijn rug te ontstaan. Eerst een paar, steeds verder naar beneden. Binnen twee jaar zaten ze over gehele lengte van mijn ruggengraat. Drie jaar daarna waren ze zo breed als ze nu zijn. Mijn ouders zien het als een vloek, en daarbij geven ze het liefst Wadjet de schuld. Maar ik denk niet dat een goed iemand vervloekt met een uiterlijk als deze. Net als ik denk dat je ouders misschien een offer hebben gebracht om te zorgen dat je bent zoals je bent, maar misschien heeft Morrigan daar ook wel mee te maken. Je hebt al haar gaven gekregen, die had je niet gehad als ze niet dacht dat je er iets goeds mee kon doen." Moyra wist niet waar haar woorden vandaan kwamen, ze had ze niet willen zeggen maar toch waren ze over haar lippen gekomen. Nish' gaven, ondanks dat ze soms eng en verwarrend konden zijn, maakten hem tot wie hij was. En die persoon zou hij vast met een reden zijn.
Bij zijn laatste 'bekentenis' over zijn gaven keek ze dan ook even geschokt maar toen peinzend. "Anann zei al dat sommige gaven gevaarlijk konden zijn," zei ze zacht. En gezien hij over Catha had verteld dat ze zich van de klif had laten vallen om zelfmoord te plegen... Dan was de drang om te springen en te vliegen misschien nog veel angstaanjagender. "We kunnen binnenkort wel weer een paar dagen naar Vexgarde?" stelde ze zachtjes voor. Grimmere was geen stad voor iemand die wind nodig had. En Ramal geen stad voor iemand die zijn of haar uiterlijkheden wilde tonen zonder op elke straathoek veroordeeld te worden... Moyra keek vragend naar Nish. Nu ze dit wist zou ze niet meer klagen als hij haar meenam naar een veel te dure sky-bar waar zij een paar laatste zonnestralen kon voelen, en hij de wind door zijn haar kon laten strijken.
Nu er niemand meer in de buurt was, en ze weer een beetje begon te ontspannen, liet Moyra langzaam haar omslagdoek weer zakken. Even gingen haar vingers over de licht-puntige schubben op haar nek. Een ietwat cynische glimlach vertoonde zich om haar lippen. "Het is zo raar om te bedenken dat jouw ouders dolgelukkig waren toen je werd geboren met je gaven," zei ze terwijl ze weer naar het water keek. Een stukje verderop, aan de andere kant van het kleine meertje, zaten Carwyn en Hide en nog wat anderen lol te trappen. Haar blik bleef even op haar broers hangen. "Toen ik geboren wat had ik de schubben op mijn gezicht al, mijn ogen waren meer slang dan mens. Mijn ouders schrokken zich lam, de priesters schijnen dagen bij ons thuis te zijn geweest om alle mogelijke gebeden uit te spreken. De enige die niet veroordeelde was Ariadne," waarmee duidelijk werd dat de vrouw ouder was dan ze leek. "Pas vanaf mijn vijfde begonnen de schubben op mijn rug te ontstaan. Eerst een paar, steeds verder naar beneden. Binnen twee jaar zaten ze over gehele lengte van mijn ruggengraat. Drie jaar daarna waren ze zo breed als ze nu zijn. Mijn ouders zien het als een vloek, en daarbij geven ze het liefst Wadjet de schuld. Maar ik denk niet dat een goed iemand vervloekt met een uiterlijk als deze. Net als ik denk dat je ouders misschien een offer hebben gebracht om te zorgen dat je bent zoals je bent, maar misschien heeft Morrigan daar ook wel mee te maken. Je hebt al haar gaven gekregen, die had je niet gehad als ze niet dacht dat je er iets goeds mee kon doen." Moyra wist niet waar haar woorden vandaan kwamen, ze had ze niet willen zeggen maar toch waren ze over haar lippen gekomen. Nish' gaven, ondanks dat ze soms eng en verwarrend konden zijn, maakten hem tot wie hij was. En die persoon zou hij vast met een reden zijn.
Re: We find our own way
"Een weekend waar dan ook heen, klinkt eigenlijk al geweldig." Hij glimlachte verlegen. Alsnog wist Moyra niet werkelijk wat de stad met hem deed, maar dit zou in elk geval meer over zijn gedrag verklaren. Bovendien hield hij van de sky-bars en daar waren ze nu elke week één keer geweest, telkens naar een andere om te kijken of ze een favoriet konden vinden. Nish hoopte dat ze dat nu meer begreep en niet zou protesteren als hij haar weer eens wilde trakteren. Hij betaalde immers niet mee aan de huur, maar zorgde voor eten in huis en hielp mee met het huishouden verder, maar dat was het ook. Zijn geld ging harder dan het in jaren had gedaan, maar tegelijk maakte het niet uit want waar was geld anders goed voor? Zolang hij nog werk had ging hij het er niet over hebben.
"Ik hoop het," reageerde hij zacht. "Ik hoop dat er een reden is voor dit alles." Nish had vrede met zichzelf -op 99% van de dagen dan. Vrede met hoe hij was en wie hij was. Maar hoe hij zo geworden was, nee dat had wat hem betreft wel anders gemogen. Al had hij daar niets over te zeggen en nu luisterde hij en dacht hij na. "Daarom ben je zo op je gemak bij haar. Ze veroordeelt je niet." Dat verklaarde het wel.
Maar eigenlijk was Nish benieuwd naar iets anders door dit verhaal en keek haar aan. "Mag ik ze zien?" Tuurlijk, ze had een bikini aan maar de meeste tijd was haar rug niet zichtbaar geweest voor hem. En misschien was dit wel weer een vraag waar ze niet mee op haar gemak was, maar hij hoopte maar dat ze het op een goede manier kon opvatten.
"Ik hoop het," reageerde hij zacht. "Ik hoop dat er een reden is voor dit alles." Nish had vrede met zichzelf -op 99% van de dagen dan. Vrede met hoe hij was en wie hij was. Maar hoe hij zo geworden was, nee dat had wat hem betreft wel anders gemogen. Al had hij daar niets over te zeggen en nu luisterde hij en dacht hij na. "Daarom ben je zo op je gemak bij haar. Ze veroordeelt je niet." Dat verklaarde het wel.
Maar eigenlijk was Nish benieuwd naar iets anders door dit verhaal en keek haar aan. "Mag ik ze zien?" Tuurlijk, ze had een bikini aan maar de meeste tijd was haar rug niet zichtbaar geweest voor hem. En misschien was dit wel weer een vraag waar ze niet mee op haar gemak was, maar hij hoopte maar dat ze het op een goede manier kon opvatten.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
"Ik vertrouw haar met alles. Ze heeft altijd raad, en ze heeft me nooit veroordeeld om hoe ik eruit zie of om wat ik zou willen in het leven." Haar ouders hadden ook een mening over haar wensen te gaan studeren en dat dan in astronomie te doen. Moyra glimlachte kort, waarop ze haar been iets boog en naar de tatoeage op haar kuit wees. "Zonder haar had ik die nooit durven te zetten. Ariadne zei dat ik iets moest doen om te bewijzen dat alleen ik over mezelf kan besluiten. Nu ben ik al met één been in de ruimte." Dat laatste was een grapje bedacht wat Iriza had gemaakt toen ze ermee thuis was gekomen. Het had een smak centen gekost maar ze had er geen dag spijt van gehad. Shooting for the stars, dat was wat ze wilde met haar leven.
Zijn vraag wist haar opnieuw van haar stuk te brengen, en aan haar blik was te zien dat ze er weer ongemakkelijk onder werd. Maar ze knikte wel, draaide een kwartslag zodat ze met haar rug naar hem toe zat. Ze verzamelde haar krullen met haar handen en bond ze in een knot omhoog, waardoor haar rug volledig bloot kwam te liggen op de sluiting van haar bikini-top na. Het spoor was zo goed te zien, sommige schubben waren nog een beetje vochtig door het zwemmen eerder en haar haar dat nog nat was. Moyra vond het vreemd om zo 'bekeken' te worden en wist niet zo goed of ze iets moest zeggen, en wat dan.
Zijn vraag wist haar opnieuw van haar stuk te brengen, en aan haar blik was te zien dat ze er weer ongemakkelijk onder werd. Maar ze knikte wel, draaide een kwartslag zodat ze met haar rug naar hem toe zat. Ze verzamelde haar krullen met haar handen en bond ze in een knot omhoog, waardoor haar rug volledig bloot kwam te liggen op de sluiting van haar bikini-top na. Het spoor was zo goed te zien, sommige schubben waren nog een beetje vochtig door het zwemmen eerder en haar haar dat nog nat was. Moyra vond het vreemd om zo 'bekeken' te worden en wist niet zo goed of ze iets moest zeggen, en wat dan.
Re: We find our own way
Nish bewonderde de tatoeage en nu begreep hij ook waarom zij de zijne gaaf had gevonden. Vaak waren het mensen met inkt op hun lichaam die anderen met tatoeages begrepen. Zijn "Gaaf!" kwam dan ook gemeend en vanuit zijn hart over zijn lippen. "Serpens, toch?" Ondertussen had Moyra hem voldoende onderwezen om een paar sterrenbeelden te kunnen herkennen en hij keek haar aan om te zien of hij het goed had en moest blij grijnzen toen dat inderdaad het geval was.
Haar onzekerheid begreep hij wel nu. Door wat hij hier had gezien en wat hij had gehoord van haar over Indra. Daarom wist hij ook dat hij aardig wat van haar vroeg hiermee, maar dat ze hem de kans gaf om haar te bekijken, waardeerde hij des te meer. Nish verschoof wat zodat hij dicht bij haar zat en stak aarzelend zijn hand uit. Heel voorzichtig liet hij een vinger over een paar schubben glijden. "Hoe werkt dat eigenlijk? Is het net zo gevoelig als de rest van je huid?" De uitdrukking op zijn gezicht was simpelweg bewonderend te noemen, terwijl hij met een paar vingers nu het spoor volgde, al hield hij het netjes en ging zijn hand zeker niet te laag.
Haar onzekerheid begreep hij wel nu. Door wat hij hier had gezien en wat hij had gehoord van haar over Indra. Daarom wist hij ook dat hij aardig wat van haar vroeg hiermee, maar dat ze hem de kans gaf om haar te bekijken, waardeerde hij des te meer. Nish verschoof wat zodat hij dicht bij haar zat en stak aarzelend zijn hand uit. Heel voorzichtig liet hij een vinger over een paar schubben glijden. "Hoe werkt dat eigenlijk? Is het net zo gevoelig als de rest van je huid?" De uitdrukking op zijn gezicht was simpelweg bewonderend te noemen, terwijl hij met een paar vingers nu het spoor volgde, al hield hij het netjes en ging zijn hand zeker niet te laag.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Een lichte rilling ging door haar heen toen Moyra zijn vingers op haar huid, in dit geval de schubben, voelde. Haar schubben, net als alle schubben van slangen, voelden glad en koel aan. Zelfs ietwat zacht, wat vreemd zou zijn gezien de puntjes ze er eerder scherp uit lieten zien. En ze waren gevoelig. "Nee. Ze zijn misschien wel gevoeliger omdat gevoel... anders is." Hoe ging ze dit uitleggen? "Ik voel temperatuurwisselingen heftiger in mijn schubben, net zoals slangen zouden doen. Dus een hand voel ik niet alleen als een aanraking, maar ook omdat die vaak een andere temperatuur heeft dan de buitenlucht." En dat gaf kennelijk nogal een rilling ten gevolge. Moyra's schubben werden zelden aangeraakt door iemand anders zijn zijzelf. Toen ze jong was geweest had haar moeder ze wel eens aangeraakt, om ze in te smeren met oliën die de huid soepel hielden. Ze vervelde veel als kind, raakte vaker schubben kwijt dan nu daardoor. Maar dat was al jaren niet meer gebeurd. Moyra deed het nu zelf van tijd tot tijd, hoewel Iriza wel eens had aangeboden het te doen had ze het nooit gevraagd. Het voelde toch... vreemd, te intiem, als iemand dat zou doen. Vandaar dat Nish' nieuwsgierigheid haar ongemakkelijk deed voelen, maar ze had zijn verzoek niet geweigerd omdat ze wist dat hij gewoon nieuwsgierig was.
Re: We find our own way
Een poosje bleef hij zich erover verbazen hoe ze aanvoelden. Hij bekeek de overgang van huid naar schub en andersom en prikte zijn vinger aan een puntje, maar tegelijk waren ze inderdaad zacht, maar glad en koel. Toen hij zich wist te herroepen zodat het niet te intiem werd -Nish werd zich er na een tijdje ook bewust van- schoof hij waar bij haar weg. Nog steeds drukte zijn gezicht iets zachts uit en bewondering was uit zijn blik te lezen. Nish was zich hier niet van bewust, al zou hij wel begrijpen dat Moyra die blik nog nooit eerder had gezien als ze het erover zouden hebben. "Bijzonder," mompelde hij alleen maar. Maar niet op een manier zoals een insectenverzamelaar een nieuw exemplaar vindt om op te zetten. Het was oprecht.
Al met al was deze avond toch weer meer geladen met emoties en elkaar leren kennen op manieren die anderen niet meemaakten, dan de ontspanning die ze hadden gezocht. Toch kon Nish het niet helpen dat hij het niet erg vond om Moyra beter te leren kennen. Goed, de manier waarop was niet zo chill en hij vond het echt niet kunnen hoe de rest van de stam met haar omging, maar het had wel wat.
Al met al was deze avond toch weer meer geladen met emoties en elkaar leren kennen op manieren die anderen niet meemaakten, dan de ontspanning die ze hadden gezocht. Toch kon Nish het niet helpen dat hij het niet erg vond om Moyra beter te leren kennen. Goed, de manier waarop was niet zo chill en hij vond het echt niet kunnen hoe de rest van de stam met haar omging, maar het had wel wat.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra bleef nog even zitten maar trok toen haar haar los, dat rustig terug naar beneden viel en over haar schouders golfde, voor ze zich omdraaide zodat ze elkaar weer aankeken. Maar de blos op haar wangen was zeker nog aanwezig. Verlegen, ietwat gegeneerd, maar subtieler en daardoor juist nog aanweziger dan toen hij haar een compliment had gegeven over de schubben op haar gezicht. Hij had zowaar een gevoelige snaar weten te raken die avond.
Toch stelde ze voor, ook omdat het koeler werd en de mensen om hen heen juist steeds meer begonnen te drinken, om niet veel later naar huis te gaan. Dat was ook omdat de gespannen lading die door de avond in de lucht hing, iets was waar ze niet goed mee om kon gaan. Net als de dag ervoor op de duin, zou dit immers iets zijn waarbij de met Indra jaren geleden zoenend zou zijn geëindigd en gezien ze Nish verder volledig niet kende, en niet verliefd op hem was was dat nogal een spanning om rond te hebben hangen.
In huis, haar ouders sliepen al, keek ze hem wel nog even glimlachend aan. "Dank je nog, voor vanavond." En voor eigenlijk alles tot nu toe. Maar toen kreeg ze weer die plagerige grijns op haar gezicht. "Zorg maar dat je goed uitgeslapen bent voor morgen." Ze had nogal wat in petto voor zijn laatste dag in Ramal.
Toch stelde ze voor, ook omdat het koeler werd en de mensen om hen heen juist steeds meer begonnen te drinken, om niet veel later naar huis te gaan. Dat was ook omdat de gespannen lading die door de avond in de lucht hing, iets was waar ze niet goed mee om kon gaan. Net als de dag ervoor op de duin, zou dit immers iets zijn waarbij de met Indra jaren geleden zoenend zou zijn geëindigd en gezien ze Nish verder volledig niet kende, en niet verliefd op hem was was dat nogal een spanning om rond te hebben hangen.
In huis, haar ouders sliepen al, keek ze hem wel nog even glimlachend aan. "Dank je nog, voor vanavond." En voor eigenlijk alles tot nu toe. Maar toen kreeg ze weer die plagerige grijns op haar gezicht. "Zorg maar dat je goed uitgeslapen bent voor morgen." Ze had nogal wat in petto voor zijn laatste dag in Ramal.
Re: We find our own way
Ook Nish voelde de sfeer aan en maakte deze wat losser door haar weer vragen te stellen over wat dan ook. Hij wist, net als Moyra al wist hij haar gedachten niet, niet zo goed wat hij hiermee aan moest. Ze waren vrienden, meer niet en toch was dit al de tweede keer dat het zomaar had gekund dat ze zoenend zouden eindigen. Het was een grens te ver, veel te ver en Nish wist dat ze die grens niet moesten opzoeken. Hoe normaal ze ook tegen elkaar konden doen, dat was het ook. Meer dan dat was er niet. Er waren verder geen gevoelens van zijn kant en hij had geen idee hoe Moyra hem zag, maar hij wist vrij zeker dat ze niet verliefd op hem was. Of hem ook maar zou willen zoenen.
En dus hadden ze het over de geschiedenis van Ramal, over de oases en hoe ze de huizen koel hielden en wat al niet meer. Maar eenmaal thuis glimlachte hij warm en breed naar haar. "Graag gedaan." Normaal wuifde hij haar bedankjes weg, maar dit keer niet. Het was tenslotte anders dan 'dank je dat je je leven opgeeft en in Grimmere gaat wonen'. Want dat deed hij niet graag. Nish trok een wenkbrauw op en salueerde. "Jawel mevrouw." Maar voordat Moyra weg kon glippen: "Hé, Moyra.. slaap lekker."
Nish sliep als een os en was dan ook uitgerust en klaar voor welk avontuur ze dan ook maar aangingen vandaag. Het ontbijt ging er goed in en af en toe wierp hij een blik op Moyra en als er geen luistervinken waren, probeerde hij uit haar te krijgen wat ze gingen doen. Hij was weer gekleed in de luchtige katoenen kleding en was zo nieuwsgierig als een man maar kon zijn.
En dus hadden ze het over de geschiedenis van Ramal, over de oases en hoe ze de huizen koel hielden en wat al niet meer. Maar eenmaal thuis glimlachte hij warm en breed naar haar. "Graag gedaan." Normaal wuifde hij haar bedankjes weg, maar dit keer niet. Het was tenslotte anders dan 'dank je dat je je leven opgeeft en in Grimmere gaat wonen'. Want dat deed hij niet graag. Nish trok een wenkbrauw op en salueerde. "Jawel mevrouw." Maar voordat Moyra weg kon glippen: "Hé, Moyra.. slaap lekker."
Nish sliep als een os en was dan ook uitgerust en klaar voor welk avontuur ze dan ook maar aangingen vandaag. Het ontbijt ging er goed in en af en toe wierp hij een blik op Moyra en als er geen luistervinken waren, probeerde hij uit haar te krijgen wat ze gingen doen. Hij was weer gekleed in de luchtige katoenen kleding en was zo nieuwsgierig als een man maar kon zijn.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Dit keer was ook Moyra gekleed in een broek, met daaronder zowaar een paar stevige laarzen. Ze gaf geen enkel antwoord op zijn outfit, en kon alleen maar grijnzen als hij alsnog probeerde het uit haar te krijgen. Dat Carwyn en Hide ook zaten te grijnzen, was mogelijk geen heel goed teken.
Na het ontbijt vertrokken ze, Moyra had geen lunch gemaakt en zei dat ze dat wel zouden zien als hij nog leefde. Voor nu leidde ze hem door een ander gedeelte van de stad, tot ze de laatste huizen achter zich lieten. Enkel een klein huisje was nog te zien, waar ze dan ook heen liep. Er waren nog een paar anderen te zien, die net op een kameel klommen en daarmee verder trokken. Met een grijns keek Moyra naar Nish. "En jij dacht dat de trolley erg was? Wacht maar," plaagde ze, waarna ze haar naam doorgaf aan de man in het huisje, wat papierwerk invulde en op de rug van een wachtende kameel klom. Pas toen Nish achter haar zat, liet ze het beest opstaan. Hoewel kamelen normaal alleen door handelaren werden gereden, wist bijna iedereen in Ramal hoe je erop moest rijden, en ook dat ze vreselijk schommelde. Moyra had vaak genoeg mensen misselijk zien worden op de rug van een dergelijk beest. Terwijl ze bleven lopen, heen en weer geschud door 'het schip van de woestijn', wees ze hier en daar dingen aan. Beroemde rotsformaties met hun eigen legendes. Een oase in de verte. Een kenmerkende plek waarop je door de woestijn kon navigeren. Zij verkoos echter de sterren, en ze had zo'n nadruk gelegd op 's ochtends weggaan omdat deze tocht ronduit naar geweest zou zijn gedurende de middaghitte. Want ook nu moesten ze bijna een uur reizen. Af en toe nam ze een slok water uit de zak die aan de zijkant van het zadel hing, en gaf hem daarna aan Nish zodat die genoeg zou drinken. Ze hoopte maar dat zijn maag dit uithield, want elke keer dat hij vroeg waar ze heengingen zei ze enkel dat hij het vanzelf zou zien.
Het gegil bereikte hun oren tientallen meters van tevoren, net zoals het geluid van de oase de avond ervoor had gedaan. Voor hun neus was in de verte een kleine oase te zien, omringt door metershoge zandduinen. Over die duinen zagen ze kleine stipjes naar beneden bewegen. Het zou pas duidelijk worden wat er aan de hand was toen ze nog iets dichterbij kwamen. Aan de oase lagen een paar kleine huisjes, barretjes zou later blijken, en de stipjes die naar beneden bewogen waren mensen die aan het sandboarden waren. Met een grijns keek Moyra eindelijk om naar Nish. "Ik meen me iets te herinneren dat jij van snelheid houdt." Dit was de meest extreme sport, met de hoogste snelheid die je in dit gebied kon doen. Als je de kamelenraces niet meetelde tenminste.
(Ter inspiratie: https://www.youtube.com/watch?v=zjDCx0Ceg_g)
Na het ontbijt vertrokken ze, Moyra had geen lunch gemaakt en zei dat ze dat wel zouden zien als hij nog leefde. Voor nu leidde ze hem door een ander gedeelte van de stad, tot ze de laatste huizen achter zich lieten. Enkel een klein huisje was nog te zien, waar ze dan ook heen liep. Er waren nog een paar anderen te zien, die net op een kameel klommen en daarmee verder trokken. Met een grijns keek Moyra naar Nish. "En jij dacht dat de trolley erg was? Wacht maar," plaagde ze, waarna ze haar naam doorgaf aan de man in het huisje, wat papierwerk invulde en op de rug van een wachtende kameel klom. Pas toen Nish achter haar zat, liet ze het beest opstaan. Hoewel kamelen normaal alleen door handelaren werden gereden, wist bijna iedereen in Ramal hoe je erop moest rijden, en ook dat ze vreselijk schommelde. Moyra had vaak genoeg mensen misselijk zien worden op de rug van een dergelijk beest. Terwijl ze bleven lopen, heen en weer geschud door 'het schip van de woestijn', wees ze hier en daar dingen aan. Beroemde rotsformaties met hun eigen legendes. Een oase in de verte. Een kenmerkende plek waarop je door de woestijn kon navigeren. Zij verkoos echter de sterren, en ze had zo'n nadruk gelegd op 's ochtends weggaan omdat deze tocht ronduit naar geweest zou zijn gedurende de middaghitte. Want ook nu moesten ze bijna een uur reizen. Af en toe nam ze een slok water uit de zak die aan de zijkant van het zadel hing, en gaf hem daarna aan Nish zodat die genoeg zou drinken. Ze hoopte maar dat zijn maag dit uithield, want elke keer dat hij vroeg waar ze heengingen zei ze enkel dat hij het vanzelf zou zien.
Het gegil bereikte hun oren tientallen meters van tevoren, net zoals het geluid van de oase de avond ervoor had gedaan. Voor hun neus was in de verte een kleine oase te zien, omringt door metershoge zandduinen. Over die duinen zagen ze kleine stipjes naar beneden bewegen. Het zou pas duidelijk worden wat er aan de hand was toen ze nog iets dichterbij kwamen. Aan de oase lagen een paar kleine huisjes, barretjes zou later blijken, en de stipjes die naar beneden bewogen waren mensen die aan het sandboarden waren. Met een grijns keek Moyra eindelijk om naar Nish. "Ik meen me iets te herinneren dat jij van snelheid houdt." Dit was de meest extreme sport, met de hoogste snelheid die je in dit gebied kon doen. Als je de kamelenraces niet meetelde tenminste.
(Ter inspiratie: https://www.youtube.com/watch?v=zjDCx0Ceg_g)
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 8 gasten