We find our own way

[Ravief]

Het duurde best een hele tijd voordat Nish haar los liet en doorhad hoe hij met dit schommelende beest om moest gaan. Hij was dan ook maar wat blij als ze een slokje water dronken, of als Moyra over wat dan ook begon om hem af te leiden. Alsnog gingen zijn armen af en toe terug om haar heen en moest hij zich tot kalmte dwingen. Hij zoog haar woorden op alsof het noodzakelijke adem was en vroeg haar het hemd van het lijf over alles wat ze aanwees. Het was de enige manier om zijn maag in bedwang te houden, maar het hielp hem om zich te focussen op andere dingen en dan vergat hij hoe ze aan het reizen waren.
"Dit.. zou niet.. mogen... bestaan.." mompelde Nish toen hij weer met beide benen op de grond stond en echt even een momentje of drie nodig had voordat hij zich weer goed genoeg voelde om helemaal rechtop te staan en niet zijn ontbijt eruit te gooien.

Maar toen was hij een en al oog voor het schouwspel en keek toen naar Moyra. "Kan jij dat? Doe jij dat ook wel eens?" Opgetogen bewoog hij zich door de menigte, tot hij vooraan stond en een goed zicht had op de boarders. Zijn ogen glommen als nooit tevoren en Nish wist nu al dat hij dit wilde proberen. Maar misschien eerst een beetje oefenen...
Al snel was hij bij een kraam om een board te huren en het een en ander aan benodigdheden. Zoals een doek voor om zijn hoofd, een helm en een stofbril en de laarzen die erbij hoorden. Het duurde een hele tijd om zijn balans te vinden en te onthouden dat zijn voeten toch echt vast zaten. Van de 'kinder'heuveltjes af boarden kostte Nish een uur, maar tegen het einde van dat uur gleed hij als een pro naar beneden en had hij de smaak te pakken. Hij voelde de veranderingen aan en wist hoe hij zijn lichaam moest draaien om te blijven staan en te genieten.
Na wat drinken en eten en nog meer drinken (en pissen), was hij klaar voor een groter heuveltje. Af en toe keek hij of hij Moyra nog zag, maar meestal zag hij haar pas beneden en kon hij niet zien hoe vaak ze dit deed en of ze er goed in was. Na nog wat meer oefenen, nam hij zijn board onder zijn arm en ging achter de rest aan die naar boven gingen. Dit ging geheid mis, maar dat kon Nish niets schelen. Hij moest en zou van die heuvel af boarden. Dit was veel te geweldig om te laten!

[varden]

Zijn armen om haar heen hadden wat vreemd gevoeld, maar tegelijk ook niet omdat Moyra wist dat het de enige manier was om op de kameel te blijven zitten. Ze zei een paar keer dat hij er maar doorheen moest bijten, dat het het waard zou zijn. En ze zou gelijk krijgen. Moyra boardde niet meer zoveel als ze vroeger had gedaan, maar ze was er nog altijd dol op. Door de track wist ze dat ook Nish hield van snelheid en extreme sporten dus ze had al wel het idee gehad dat hij het leuk zou gaan vinden. Hoe erg hij ervan genoot had ze echter onderschat, zo leek het, en ze bleef met een geamuseerde glimlach even staan kijken terwijl hij bezig was op de beginnersheuvels. Het was leuk om iemand zo te zien genieten van iets dat zoveel vrijheid gaf.
Pas toen ze een paar oude bekenden tegen kwam liet ze Nish voor wat het was en ging ze zelf een board halen, dat ze bovenop de hogere heuvels vastklemde aan de laarzen die ze al had gedragen. Met een gil van vreugde, een gil die vrijheid en plezier uitdrukte, wierp ze zichzelf over de rand naar beneden. De afstand tussen hen leek steeds net goed te gaan, Moyra had als tactiek ingesteld dat ze Nish nog moest kunnen zien en gelukkig lagen de verschillende heuvels allemaal niet zo ver bij elkaar vandaan.

Toen ze Nish naar boven zag gaan, zette Moyra een korte sprint in tot ze hem had ingehaald. "Ben je er klaar voor?" Ze vroeg het met een grijns. Zou hij het durven? En zou hij te porren zijn voor een korte race?

[Ravief]

Nish had veel te veel plezier gehad om ook maar aan de vijftien meter te denken, maar ze leefden allebei nog en dat was een goed iets. Nu Moyra naast hem stond en hij eens naar beneden keek bedacht hij pas dat het belangrijk was om bij elkaar in de buurt te blijven. Hij aarzelde wat. Uiteraard wilde hij dit kunnen en wellicht als buitenstaander ook een beetje indruk maken op de rest dat hij heus wel wat kon, maar een wedstrijdje doen leek hem geen verstandig idee. Dus grijnsde hij naar Moyra. "Ik denk dat dit faliekant fout gaat, maar wie weet na een paar keer dat ik je weet bij te houden en overeind weet te blijven."
Hij ging zitten, maakte zijn speciale laarzen vast, kwam -na talloze keren vallen op de oefenheuvel- nu soepeltjes overeind en hopte een stukje op zijn board om te zien of alles goed vastzat en keek eens naar Moyra. "Kom me maar achterna, op een tempo zodat het nog leuk voor je is."

Hij had totaal onderschat hoe hard hij zou gaan. Nish uitte een joel toen hij het onder de knie kreeg en sloot direct daarna zijn mond weer om geen zand binnen te krijgen. Lichtjes door de knieën gebogen ging hij met een rotvaart naar beneden. Heen en weer slalommend, maar dan zonder pilonen, lukte het hem redelijk om naar beneden te komen. Af en toe ging hij te scherp en moest hij een handje uitsteken om weer in balans te komen. Hij was buiten adem toen hij beneden weer tot stilstand kwam, maar grijnsde behoorlijk. Dit moest hij minstens nog acht keer doen!

[varden]

Moyra keek hem kort hoofdschuddend, maar met een grote grijns op haar gezicht na, en volgde hem al snel. Dat het hem zo goed beviel was iets dat haar plezier deed, ze was blij dat ze hem kennelijk toch redelijk in kon schatten inmiddels. Ze hadden immers maar weinig tijd gehad om dat voor elkaar te krijgen. Dat er iets aan hun karakters zo matchte als het plezier in racen, dat had ze niet verwacht. Vooral omdat het iets was dat je aan hen beiden niet direct afzag. Ze gedroegen zich verder immers niet als adrenaline-junkies of snelheidduivels, met hun beroepen waarin ze vooral veel stil zaten.

De derde keer naar beneden werd een race, en vanaf dat moment leek de druk eraf te zijn en begonnen ze elkaar steeds meer uit te dagen tot stunts en snelheid. Moyra ging een keer onderuit, Nish volgde niet lang daarna. Ze hadden plezier, genoten beiden van de vrijheid, de zon op hun gezicht, de wind in hun haar, mogelijk van het zand in hun mond want dat hield je niet tegen als je een duik nam.
Moyra voelde het te laat. Op het zand kon je je board niet altijd sturen, en kennelijk waren ze verder van elkaar afgegleden dan de bedoeling was geweest. Waar ze dat eerst nog in de gaten had gehouden, was ze het uiteindelijk door het racen en het uitdagen vergeten. Paniek maakte zich van haar meester terwijl een touw zich om haar nek leek te draaien. Haar hand vloog naar haar keel, een onbewuste reactie om wat het ook was dat haar de adem afsneed los te krijgen. Maar er was niets om los te trekken. Happend naar adem, die ze niet kreeg, ging ze onderuit, rolde door het zand, probeerde wanhopig Nish te vinden of op zijn minst in haar blikveld te krijgen. Waar was hij? Zag hij haar überhaupt wel? Ze probeerde wanhopig kalm te blijven, te blijven denken, te voorkomen dat ze de broodnodige lucht die ze nog in haar longen had meteen op zou gebruiken. Maar dat lukte niet. Een half-hoorbaar geluid wist zich nog uit haar keel te wringen, meer lukte niet met hoe die dichtgeschroefd werd. Wankelend stond ze op, zakte meteen weer door haar benen. Het enige wat ze zag was zand, voor het om haar heen zwart werd.

[Ravief]

Uiteraard verloor hij, en ook de twee keren daarna. Maar ondertussen leerde Nish snel, dat was iets wat hem wel goed deed. Hij durfde kleine sprongetjes te maken ondertussen en daagde Moyra uit, ook al wist hij prima dat ze hem de baas was in het zand. Hij wist niet hoe lang ze dit al niet meer had gedaan, maar blijkbaar waren er dingen die je niet vergat als je ze eerder wel vaak hebt gedaan.
Door al het plezier en uitdagen en springen en de snelheid en af en toe een drankje doen, had Nish ook niet door dat ze de aandacht trokken. En niet zo'n beetje ook.

Nahual kon het niet zo goed hebben dat die vreemdeling hem op zijn knieën had gedwongen. Ook kon hij het niet goed verkroppen dat deze verdraaide Fiach het sandboarden zo goed onder de knie kreeg. Het was verdorie iets van hier, van hun volk en niet iets wat je maar leerde in één dagje! En hij zou die stommeling het wel betaald zetten. Hij wachtte tot ze weer naar beneden gingen en haalde met gemak Nish in en gaf de vent een duw.
Nish kwam nogal ongelukkig terecht en gaf een schreeuw toen zijn gewicht op zijn pols kwam. Hij hoefde er niet eens naar te kijken om te weten dat het gebroken was. Kort was hij verblind door pijn, maar herinnerde zich met een schok Moyra en kwam met moeite overeind. Hij drukte zijn bovenarm en elleboog stevig tegen zijn borst -zijn onderarm omhoog richting zijn gezicht- en schokkerig, stukje voor voorzichtig stukje, gleed hij naar beneden. Waar was ze?!
Zonder voorzichtig te doen zodra hij haar zag, liet hij zich vallen en zijn rechterhand gleed over haar gezicht. Met onhandige bewegingen -dat kreeg je ervan als je links was en je daar niets mee kon doen- deed hij haar helm af. Nish veegde haar lokken uit haar gezicht en voelde direct naar haar hartslag. "Moyra? Moyra! Kom op.. kom op, verdorie!"

[varden]

Zodra Nish weer in de buurt was gekomen, was de druk op Moyra's luchtpijp verminderd, kon ze weer ademhalen en dat was iets waar haar longen dankbaar gebruik van maakten. Toch duurde het nog een tijdje voor ze weer bijkwam, in het begin was het enige teken dat ze alleen maar het bewustzijn had verloren het feit dat haar hart nog sloeg. Toen haar ogen eindelijk weer opengingen, begon het hoesten, hoesten dat hijgen werd terwijl Moyra haar longen vol zoog met zuurstof. Ooh zo heerlijk zuurstof. Snakkend naar adem wilde ze weer overeind komen, maar daar zag ze echt nog teveel sterretjes voor dus zakte ze weer terug in het zand terwijl haar ogen weer weg leken te draaien. Het kostte haar duidelijk moeite om te kalmeren, om de paniek weg te laten zakken, en om volledig bij bewustzijn te blijven.
Daardoor trokken ze opnieuw de aandacht, en een paar mensen stonden geschokt van een afstandje te kijken. Ze hadden Moyra neer zien gaan, en zagen nu hoe weinig het had gescheeld of ze was gestikt. Zacht geroezemoes klonk. Was dit wat het betekende om vervloekt te zijn? Dat je zomaar dood neer kon vallen?

Even sloot Moyra haar ogen weer, voor ze ze opende en er eindelijk weer helder uit keek. Buiten adem, haar borst ging gejaagd op en neer, keek ze Nish aan. Geschrokken, maar weer enigszins kalm. "Dat racen... moeten we maar... even laten," probeerde ze met een grijns te zeggen. Maar hoewel ze de situatie luchtiger probeerde te maken met de poging tot een grapje, waren ze allebei nog eens met hun neus op de feiten gedrukt. Op de ernst van hun situatie. Ze konden wel degelijk elkaar vermoorden... Moyra had dan ook bijna willen zeggen dat ze nu quite stonden, nu ook zij een keer het effect van Ihigot Voltai had gevoeld, wat ze hem bij Anann in de hut al had 'aangedaan', maar ze had nog net wel het gezonde verstand om te beseffen dat dat nogal een vreselijke misplaatste grap zou zijn. Hijgend bleef ze op haar rug liggen, voordat het tot haar doordrong dat Nish nogal... groen zag en zijn arm wat vreemd hield. En dat zijn hand en arm net iets vreemd van elkaar in verhouding stonden. "Wat is.. er met je.. arm?" hijgde ze.

[Ravief]

Een zucht van verlichting kwam over zijn lippen en toen Moyra met haar ogen knipperde, kwam hij wat dichter bij haar zitten. Zachtjes bleef hij tegen haar praten over een heleboel onzin dingen, tot ze genoeg kracht had verzameld om overeind te komen en haar longen weer vol te zuigen. Waar Nish de hele middag twinkelende ogen had gehad en oprecht zich had vermaakt, was dat nu nergens te zien. Een vleug van pijn, maar vooral bezorgdheid domineerde zijn uitdrukking. Hij beschermde zijn arm tegen teveel bewegingen en gaf Moyra de ruimte om op adem te komen.
Ondanks alles moest hij toch wel wat lachen om haar opmerking. "Dat is misschien wel zo verstandig. We zijn een magneet voor ongelukken blijkbaar." Tenslotte had zij een ongeluk gekregen toen hij haar iets liet zien van zijn stam, en nu was het precies andersom. Wat was het toch met hen dat, telkens na een hele goede tijd, de sfeer zo omsloeg? Waar hadden ze dat nou weer aan verdiend? Nish vond het niet echt eerlijk.

Hij trok een gezicht en zuchtte. "Blijkbaar kon die gast van gisteren niet zo goed tegen zijn verlies. Je weet wel, die zo vervelend deed na het zwemmen?" Nish nam Moyra even op. "Hij haalde me in en gaf me een duw waardoor ik viel. Het lijkt erop dat ik mijn pols heb gebroken." Maar behalve dat, keek hij haar recht aan. Hij wilde wel dat ze wist dat hij dit absoluut niet expres had gedaan. Het laatste wat ze konden gebruiken waren 'trust-issues' tussen hen en Nish hoopte oprecht dat ze begreep wat hij tussen de lijnen door wilde zeggen.
"Ik weet niet of je een dokter aan kunt raden, maar ik kan er wel eentje gebruiken denk ik." Verder dan beneden komen en kijken of het echt gebroken was en of het gezet kon worden, wilde Nish niet denken. Hij wist heel prima dat dit nog wel vervelend ging worden, want hij was links en dan moest hij ook net links zijn verwonding oplopen. Serieus, had dat niet eventjes andersom gekund?!

[varden]

Moyra dacht echter niet zo erover. Het was gewoon stomme pech geweest. Als Nish haar immers om zeep had willen helpen had hij dat al tig keren kunnen doen. Met een pijnlijk gezicht wreef ze langs haar keel, die nogal beurs voelde ook al was er niets te zien. Maar daarna luisterde ze bezorgd naar zijn verhaal en bekeek ze zo voorzichtig mogelijk zijn pols. "Die is gebroken ja," stelde ze rustig vast. "Er is een dokterspost beneden. Kom maar." Waarop ze hem zo rustig mogelijk mee naar beneden nam. "En ik denk niet zozeer dat wij ongelukken aantrekken, mijn theorie is dat de ongelukken gewoon smoorverliefd op ons zijn. Iets waar wij verdraaid weinig aan kunnen doen." Ze trok een ernstig, en toen getergd gezicht, om Nish weer een beetje aan het lachen te krijgen. Vandaag was immers een heerlijke dag geweest, tot het pols-breken en bijna-stikken dan...

Eenmaal beneden, bij een arts die vakkundig maar ook zonder enige zachte hand omtrent pijn die het zetten van het bot bezorgde, keek Moyra even naar boven. Ze zag Nahual weer naar beneden komen en zuchtte. "Ik ben bang dat ik mijn excuses daarvoor aan moet bieden. Ik.. Pas na de.. nou ja, pas nadat Indra me dumpte kwam ik erachter wat voor kwallen zijn vrienden eigenlijk zijn. Nahual is.. Ik had moeten weten dat hij nog zo'n streek zou leveren. Het spijt me dat ik je in die oude vete heb betrokken gisteren." Niet dat zij daar echt iets over te zeggen had gehad, maar toch voelde Moyra zich gedeeltelijk verantwoordelijk. Als zij haar schubben bedekt had gelaten, had Nahual hen misschien wel met rust gelaten, hadden Nish en hij niet gevochten, en zou deze nare streek niet geleverd zijn. De dokter had de pols in ieder geval vakkundig gezet, en trok de aandacht van hen beiden met een zachte kuch. "Je hebt je scaphoid gebroken, maar alles zat nog netjes zoals het hoort. Met een week of drie kan het uit het gips, waarna je nog een tijdje rustig aan moet doen. Maar het komt goed." Moyra hield haar gezicht in de plooi bij die woorden, maar het schuldgevoel nam er niet door af. Een paar weken in het gips, terwijl Nish linkshandig was... Ze trok een schuldbewust gezicht naar hem. "Het lijkt erop dat ik nu voor jou moet zorgen." Wat in hun verhouding inhield koken en zorgen dat het huis een beetje opgeruimd was.

[Ravief]

Ongelukken waren smoorverliefd op hen? Hij trok een wenkbrauw op maar kon een glimlach niet tegengaan. Tja, dat was ook een manier van het uitleggen. Het was nog best een stukje naar beneden en het ging verdraaide langzaam. Nish hield een oogje op Moyra, maar kon de pijn niet langer verbergen en tegen de tijd dat ze beneden waren, was hij aardig bleek weggetrokken.

Hoewel Nish echt geen watje was, was de behandeling van de dokter totaal niet mensvriendelijk (in zijn ogen) en deed het verrekte veel pijn. Hij kneep met zijn vrij hand in het hout en richtte zich op de woorden van Moyra. Al snel schudde hij zijn hoofd. "Doe niet zo stom, Moyra. Je kunt niet voorspellen wat anderen doen. En als ik van te voren had geweten dat ik mijn pols zou breken, dan zou ik me er alsnog mee hebben bemoeid." Hij trok een gezicht. "Nou ja, misschien zou ik hem nog wat harder hebben geslagen."
Hij bekeek zijn pols eens en probeerde zijn vingers te bewegen. Dat ging amper en hij begreep dat hij de komende drie weken voor heel wat uitdagingen zou komen te staan. "Bedankt."

Ze liepen door het minidorpje wat vol zat met bars en spullen om te kunnen sandboarden. "Ik hoop dat dit een beetje mee gaat vallen en ik niet drie weken lang chagrijnig ben." Hij grijnsde. "En we kunnen misschien wel samen koken, maar ja... dit is een beetje onvoorzien en onhandig." Nu al. Het was nu al onhandig. Nish was niet gewend aan dingen met rechts doen en dat zou de komende weken in alles gaan merken. "Maar dit was gaaf. Als die stomme vloek langer blijft hangen, en we gaan deze kant weer op, dan moeten we dit zeker nog een keer doen."
Voor nu besloten ze nog wat te drinken en dan moesten ze ook ongeveer weer op de kameel terug gaan, wilden ze het avondeten halen bij Moyra's ouders. En na het avondeten zouden ze weer naar Grimmere gaan omdat maandag de boekwinkel weer wachtte op haar favoriete werknemer.

[varden]

Moyra moest toch lachen om Nish' optimisme voor het boarden. Kennelijk had hij de smaak te pakken gekregen! Met een grijns keek ze hem aan. "Deal, maar dan ben ik degene die je laat zandhappen."
Haar ouders hadden, ondanks de situatie, toch nog vriendelijk gedag gezegd tegen Nish, en hartelijk afscheid genomen van Moyra. De situatie thuis was misschien niet makkelijk, maar ze hielden wel van haar. Op hun eigen manier, zo leek het. Bovendien hadden ze haar een hele hoop vers fruit, verse groenten, en verse kruiden meegegeven ondanks Moyra's openlijke protest. Ze at heus wel goed, en Nish kon heus wel goed koken. Het was niet nodig. Maar Anu en Nava luisterden niet naar dat gesputter dus vertrok het stel met drie extra tassen vol eten.

De trolley was uitgestorven, zoals meestal het geval was bij de laatste wagen op zondag. Het vervoersmiddel waar ze instapten zag er nog gammeler uit dan degene die ze op vrijdag hierheen hadden genomen. Moyra laadde hun tassen in de netten en ging met een zucht zitten. "Nou, dat hebben we ook weer overleefd. Nu nog de rit naar huis." Even keek ze met een ietwat duivelse grijns naar Nish. Ze had zijn onvrede over deze manier van reizen wel onthouden. Toch zou ze het niet geaccepteerd hebben als hij een buggy had willen huren. Ze wist dat hij geld had, en dat hij er geen moeite mee had om dat uit te geven, maar ze voelde zich nog altijd slecht op haar gemak als hij het uitgaf en zij niet op zijn minst haar deel kon betalen. Voor nu maakte ze het zich comfortabel op twee stoelen met een boek. Het voordeel van 's avonds reizen was, naast geen mede-passagiers, dat het karretje niet zo zinderend heet was als overdag. Terwijl het met een schok in beweging kwam keek ze even naar buiten. "Is het raar dat ik het toch altijd een beetje mis, ook al vind ik het vreselijk om erheen te gaan?" Het klonk in ieder geval vreemd in haar eigen oren. Maar ja, een gedeelte van haar hield zeker van Ramal, dat had Nish ook wel kunnen zien in de afgelopen dagen. Ze kon hier ontspannen, als ze op de juiste plekken was.

Ze waren bijna twee uur onderweg, nog een uur bij de eerste tussenstop vandaan met de snelheid van de trolley. Hoewel het ding nogal gammel was, kon hij een flinke snelheid bereiken. Moyra zag een beetje te knikkebollen boven haar boek, moe door de warmte en de inspanningen van de dag. Buiten werd het steeds donkerder, wat in theorie vreemd was gezien de zon pas net bezig was met ondergaan. Wind en zand sloeg tegen de ruiten, waardoor het in het metalen wagentje klonk alsof er ergens een boos nest met bijen verstopt zat. Plotseling kwamen ze met een schok tot stilstand, zo heftig dat een paar van hun tassen uit de netten vielen, en Moyra van de bank. Verstoord, en met een ietwat pijnlijk gezicht keek ze op. Wat was dat voor ongein? Met een frons keek ze naar Nish, tot ze zich besefte dat die er natuurlijk niets mee te maken had dat ze van de bank was gevallen. Pas toen keek ze naar het raam, zag hoe donker het buiten was, hoorde ze de wind. Moyra's ogen werden groot, haar blik ronduit gealarmeerd terwijl ze overeind schoot. "Oh nee... Oh nee oh nee oh nee," kwam er in de eerste instantie alleen maar uit haar mond, maar de werkelijkheid was buiten allang te zien. De trolley was vastgelopen op een grote zandhoop op het spoor, en ze waren vast komen te zitten in.. "Zandstorm," mompelde Moyra met lichte paniek. De laatste keer dat ze in een zandstorm vast was komen te zitten, had ze mazzel gehad omdat er iemand met een buggy langs was gekomen die haar een lift had gegeven naar een tussenstation. Maar ze kende ook verhalen van zandstormen die meer dan een dag duurden, en trolley's die daarna wel een week vastzaten. Hulptroepen konden de rails slecht bereiken als de wind genoeg zand op wist te werpen. Paniek maakte zich van Moyra meester terwijl ze enig teken van een begin of einde van de storm probeerde te zien, hoopte op één of ander onbekend slangen-instinct dat haar misschien zou kunnen vertellen hoe lang dit allemaal zou kunnen gaan duren, maar niets daarvan. Ze zaten vast in wat één van de heftigste stormen zou blijken van de afgelopen jaren...

Moyra ijsbeerde heen en weer, in een poging wakker te blijven. Buiten begon de nacht te vallen, de zon was praktisch onder en het rondvliegende zand leek nog niet van plan te zijn om tot rust te komen. De wind loeide om hen heen, en in werkelijkheid was de jonge vrouw hartstikke moe. Het fruit en de groenten die haar ouders haar hadden gegeven waren van pas gekomen voor een klein, maar wel voedzaam avondmaal en ze hadden de flesjes water uit de eersteklas-wagon geplunderd. Maar toch nam dat niets van Moyra's zorgen weg. Met een zucht ging ze tegenover Nish zitten. "Ik ben bang dat dit nog wel even gaat duren," zei ze kortaf, in een poging haar angst niet te tonen. Het karretje was gestopt met heen en weer te schommelen, maar alleen omdat de onderkant inmiddels volledig zat ingegraven in het zand. Van rails was in de wijde omtrek geen spoor meer te bekennen. Dit was mogelijk Moyra's grootste angst, vastzitten in een zandstorm en uiteindelijk levend begraven worden in het zand, dat niemand haar op tijd zou vinden. En ze moest heel erg haar best doen om geen totale paniekaanval te krijgen.