In de trolley stak hij zijn tong naar haar uit en trok een gezicht. Ook hij had wel iets mee om zich mee te vermaken gelukkig, want anders zou dit een vreselijke reis zijn. Bij haar woorden keek hij nog even op, al ging hij wel door met het zich gemakkelijk maken op het bankje. Het was inderdaad nogal een voordeel dat ze maar met z'n tweeën in de 'kar' zaten. "Natuurlijk is dat niet vreemd. Je hoort er thuis, je hebt er een boel herinneringen aan, je familie is daar, de warmte doet je duidelijk goed en de stad zelf is deel van je." Nish glimlachte. "Natuurlijk kan het hier en daar wel wat vriendelijker en warmer, maar nu ik er zelf ben geweest verbaasd het me niets dat je er vaak naar terug verlangd." Hij glimlachte zacht en vriendelijk naar haar.
Nish was bezig in zijn schetsboek. Nou ja, niet echt bezig, maar meer om alles van de afgelopen maanden eens terug te lezen en te bekijken. Hij had zijn arm rustig tegen zijn borst gedrukt en liet het zo rusten, al moest hij zich af en toe inhouden om zijn hand te gebruiken. Het was zo'n ingesleten gewoonte dat het moeilijk was om er bewust mee om te gaan.
De schok die door de kar ging, slingerde hem tegen de zijkant van de wagen aan en hij kreunde lichtjes toen er een schok van pijn door zijn arm ging. Die schok was niet te vergelijken met de schok die hem trof toen Moyra 'zandstorm' mompelde en hij was in één keer wakker. "Een zandstorm?" Shit, dat was serieuze narigheid. Eerst had hij geen oog voor wat dan ook, dan hoe ernstig het weer tekeer ging, maar tegen de tijd dat ze het water uit de andere kar hadden gehaald en een maaltijd wisten te maken, was het hem duidelijk dat het niet goed ging met Moyra.
Toegegeven, Nish hield ook absoluut niet van opgesloten zijn, maar het weer was toch iets waar je niet echt wat aan deed. En wel iets waar je makkelijker vanaf kwam dan van Ihigot Vótaí. In zijn ogen dan. "Anders probeer je wat te slapen.. ik ben nog aardig wakker. Ik zal je wekken als er iets is, wat denk je daarvan?" Hij wilde liever niet benoemen dat hij haar angst wel zag. Misschien dat ze er dan nog meer in wegzakte en een paniekaanval in deze kleine ruimte, leek hem geen goed idee. Haar afleiden was iets waarvan Nish het idee had dat hij dat nog wel kon. "We kunnen zo'n bankje wel comfortabeler maken met wat kleren." Vragend keek hij haar aan, benieuwd of ze ermee in zou stemmen of dat ze toch liever afleiding in een andere vorm had. De drang om haar even geruststellend aan te raken, was verrassend groot en Nish onderdrukte deze tot het gevoel wegebde.
We find our own way
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra schudde enkel haar hoofd. "Het gaat wel, maar dank je." Ze glimlachte wat bibberiger naar hem dan de bedoeling was geweest, moest duidelijk haar best doen om zichzelf een beetje bij elkaar te houden. Een geruststellende aanraking was iets wat ze juist enorm kon gebruiken op het moment, maar wat haar hoogstwaarschijnlijk in huilen uit zou doen barsten.
Uiteindelijk ging ze aan zijn rechterkant naast Nish zitten, met iets van ruimte tussen hen. Met een zucht keek ze naar het raam, streek even haar wilde krullen naar achteren die daarna doodleuk weer alle kanten op sprongen. "Ik.. ik hou niet van zandstormen," gaf ze uiteindelijk maar toe. Hij zou immers vast wel doorhebben dat ze langzaam doordraaide van angst, en anders was het misschien handig om te weten. "Het idee dat.. dat je... dat je erin zou verdwalen en praktisch leven begraven wordt..." Een rilling trok door haar heen. De temperatuur begon langzaam te zakken door de aanhoudende wind en de zon die onder was gegaan. Moyra vertelde maar niet hardop wat voor vreselijke verhalen ze had gehoord over mensen die in een trolley hadden gezeten met een zandstorm die opstak. Hoe lang zouden ze hier gaan zitten? Moyra keek Nish aan. "Is.. is er iets waar jij bang voor bent?" Het was misschien een te persoonlijke vraag, te direct gesteld ook, maar Moyra zocht naar elke mogelijkheid om zichzelf even af te leiden.
Uiteindelijk ging ze aan zijn rechterkant naast Nish zitten, met iets van ruimte tussen hen. Met een zucht keek ze naar het raam, streek even haar wilde krullen naar achteren die daarna doodleuk weer alle kanten op sprongen. "Ik.. ik hou niet van zandstormen," gaf ze uiteindelijk maar toe. Hij zou immers vast wel doorhebben dat ze langzaam doordraaide van angst, en anders was het misschien handig om te weten. "Het idee dat.. dat je... dat je erin zou verdwalen en praktisch leven begraven wordt..." Een rilling trok door haar heen. De temperatuur begon langzaam te zakken door de aanhoudende wind en de zon die onder was gegaan. Moyra vertelde maar niet hardop wat voor vreselijke verhalen ze had gehoord over mensen die in een trolley hadden gezeten met een zandstorm die opstak. Hoe lang zouden ze hier gaan zitten? Moyra keek Nish aan. "Is.. is er iets waar jij bang voor bent?" Het was misschien een te persoonlijke vraag, te direct gesteld ook, maar Moyra zocht naar elke mogelijkheid om zichzelf even af te leiden.
Re: We find our own way
Het ging wel? Ze zag er niet uit alsof het ging en toen ze naast hem kwam zitten, draaide Nish zich naar haar toe om haar zijn volledige aandacht te geven. Hij luisterde naar haar gehakkel en legde alsnog zijn hand op haar been. "Hé.. het komt echt wel goed. We verdwalen niet. We zitten op het spoor en ja, het is eng dat dat even gaat duren, maar we hebben een goed aanknopingspunt. Als we het de ene kant op volgen komen we in Grimmere en de andere kant op is Ramal." Geruststellend gleed zijn duim over haar knie. "En dankzij jouw ouders hebben we genoeg eten voor een paar dagen." Het kwam heus wel goed. Ze moesten het gewoon met elkaar doen in de tussentijd en zorgen dat ze niet gek werden van elkaar. Plus misschien elkaar wat warm houden, want Nish merkte ook dat de temperatuur zakte. In elk geval hadden ze beiden nog meerdere kleren mee en konden ze dat desnoods nog aantrekken.
"Iedereen is ergens bang voor." Hij dacht even na over haar vraag en ademde een paar keer in en uit. "Ik ben wel eens bang om door te draaien.. dat die stemmen met me aan de haal gaan en ik werkelijk ga denken dat ik kan vliegen." Nu keek hij haar pas weer aan. "En hoezeer ik van Vexgarde houd, ben ik soms bang dat ik zal eindigen als mijn ouders, en dat wil ik niet. Ik wil niet met iemand trouwen om dan haar naar andere partners te zien gaan, of dat zij het heel prima vindt als ik dat doe. Ik denk toch dat mijn clan de plank daar volledig misslaat."
"Iedereen is ergens bang voor." Hij dacht even na over haar vraag en ademde een paar keer in en uit. "Ik ben wel eens bang om door te draaien.. dat die stemmen met me aan de haal gaan en ik werkelijk ga denken dat ik kan vliegen." Nu keek hij haar pas weer aan. "En hoezeer ik van Vexgarde houd, ben ik soms bang dat ik zal eindigen als mijn ouders, en dat wil ik niet. Ik wil niet met iemand trouwen om dan haar naar andere partners te zien gaan, of dat zij het heel prima vindt als ik dat doe. Ik denk toch dat mijn clan de plank daar volledig misslaat."
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
"Ik denk dat het voor sommige partners eerder een redding kan zijn. Maar nee... misschien niet zo 'standaard' als jullie het doen," zei Moyra zacht. Toen glimlachte ze naar hem, alweer licht plagend zoals ze wel eens eerder had gedaan. "En ik verwacht toch echt dat je eruit ziet als een papegaai, als je dan gaat vliegen." Ze wist niet of ze dat mocht, grapjes maken over zijn angst. Maar ze moest iets om zichzelf weer in de hand te krijgen, en ze hoopte ook dat ze het onderwerp daarmee wat luchtiger kon maken voor hen beiden.
Ondertussen raasde de storm door buiten. Het spoor was tientallen kilometers om hen heen bedekt geraakt met meters zand en hoewel Moyra vocht om wakker te blijven ging dat uiteindelijk toch niet lukken. Onbedacht was ze met haar hoofd tegen Nish' schouders in slaap gesukkeld. Ze droomde onrustig, viel van nachtmerrie, in verwarrende droom, en weer in een volgende nachtmerrie. Hoewel ze extra kleren had aangetrokken tegen de kou zat ze alsnog te rillen. Woestijnnachten waren berucht om hun kou, en de kleine wagon had geen verwarming om die tegen te gaan.
Ondertussen raasde de storm door buiten. Het spoor was tientallen kilometers om hen heen bedekt geraakt met meters zand en hoewel Moyra vocht om wakker te blijven ging dat uiteindelijk toch niet lukken. Onbedacht was ze met haar hoofd tegen Nish' schouders in slaap gesukkeld. Ze droomde onrustig, viel van nachtmerrie, in verwarrende droom, en weer in een volgende nachtmerrie. Hoewel ze extra kleren had aangetrokken tegen de kou zat ze alsnog te rillen. Woestijnnachten waren berucht om hun kou, en de kleine wagon had geen verwarming om die tegen te gaan.
Re: We find our own way
"Een papegaai nog wel?! Nou, dan toch wel eentje met heel veel mooie kleuren." Nish moest maar gewoon terug plagen, want wat kon hij ook anders? Hij hield Moyra bezig en leidde haar gedachten af. Uiteindelijk werd het kouder en trokken ze beiden wat meer kleren aan over hun andere kleren.
Nish had haar niet wakker gemaakt toen Moyra tegen hem aan leunde en in slaap viel. Hij glimlachte lichtjes, bleef een poos gewoon zo zitten, maar toen ze toch niet wakker werd, sloeg hij een arm om haar heen en zocht naar een comfortabelere houding. Dat was nogal lastig, want zo fijn waren die bankjes echt niet en ondanks dat hij echt gesloopt was door vandaag, hield de kou hem wakker. Moyra was het enige waar nog wat warmte van af kwam en Nish trok haar nog maar wat dichter naar zich toe. Uiteindelijk hield hij het niet meer en maakte haar zachtjes wakker. "Shhhh, shh, het is al goed. Ik ben het maar.." blijkbaar was dat nogal een droom geweest waaruit hij haar wekte. "We moeten maar iets van een comfortabele houding zoeken en elkaar warm houden. Denk je dat die bankjes in de voorste wagon beter liggen?" Ze hadden er in elk geval zachter en breder uitgezien. Nish zocht ondertussen op de tast naar zijn tas om te kijken wat hij nog meer aan kleding in zijn tas had. Een T-shirt en een trui en dat was het dan... en sokken, iets waar hij direct maar dankbaar gebruik van maakte.
Het was eigenlijk te donker om wat dan ook maar te doen en uiteindelijk besloten ze dat het veiliger was om in deze wagon te blijven. De kussens waren relatief makkelijk uit de bankjes te halen en samen maakten ze een bed op de grond, waar Nish op zijn zij op ging liggen. "Ik weet dat je hier niet zo mee op je gemak bent, maar het is warmer... en ik denk dat we beiden wel wat slaap kunnen gebruiken."
Nish had haar niet wakker gemaakt toen Moyra tegen hem aan leunde en in slaap viel. Hij glimlachte lichtjes, bleef een poos gewoon zo zitten, maar toen ze toch niet wakker werd, sloeg hij een arm om haar heen en zocht naar een comfortabelere houding. Dat was nogal lastig, want zo fijn waren die bankjes echt niet en ondanks dat hij echt gesloopt was door vandaag, hield de kou hem wakker. Moyra was het enige waar nog wat warmte van af kwam en Nish trok haar nog maar wat dichter naar zich toe. Uiteindelijk hield hij het niet meer en maakte haar zachtjes wakker. "Shhhh, shh, het is al goed. Ik ben het maar.." blijkbaar was dat nogal een droom geweest waaruit hij haar wekte. "We moeten maar iets van een comfortabele houding zoeken en elkaar warm houden. Denk je dat die bankjes in de voorste wagon beter liggen?" Ze hadden er in elk geval zachter en breder uitgezien. Nish zocht ondertussen op de tast naar zijn tas om te kijken wat hij nog meer aan kleding in zijn tas had. Een T-shirt en een trui en dat was het dan... en sokken, iets waar hij direct maar dankbaar gebruik van maakte.
Het was eigenlijk te donker om wat dan ook maar te doen en uiteindelijk besloten ze dat het veiliger was om in deze wagon te blijven. De kussens waren relatief makkelijk uit de bankjes te halen en samen maakten ze een bed op de grond, waar Nish op zijn zij op ging liggen. "Ik weet dat je hier niet zo mee op je gemak bent, maar het is warmer... en ik denk dat we beiden wel wat slaap kunnen gebruiken."
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Toen hij haar wekte, kreeg ze ongeveer ter plekke een paniekaanval. Wakker worden in het donker, met de loeiende wind om zich heen hielp niet. En wat hij daarna voorstelde kalmeerde haar niet veel meer, maar Moyra wist dat ze geen andere keuze hadden, niet als ze tenminste gezond wakker wilden worden de volgende dag. Wat onwennig ging ze naast hem zitten op het gefabriceerde bed op de grond even onwennig voor ze ging liggen. Eerst nog met haar gezicht naar hem toe, maar dat hielp weinig voor de warmte en dus draaide ze zich uiteindelijk met en zachte grom en het schaamrood op haar kaken om. Nee, zo liggen met een man was niet iets waar ze zich comfortabel bij voelde, en dat was ook te voelen aan de spanning in haar lichaam, maar Moyra wist ook wel dat hij gelijk had. En dus bedekten ze zichzelf met hun jassen in de hoop wat warmte vast te houden. Snel genoeg nam de vermoeidheid zich weer van haar meester, en niet heel veel later klonk Moyra's rustige, zware ademhaling door de wagon en was ze zich van niets meer bewust. Opvallend was wel dat ze nu een stuk rustiger sliep, en minder nachtmerries had dan daarnet.
Toch was ze de volgende ochtend toen ze wakker werd stijf. Het was lichter buiten en de warmte begon toe te nemen, wat een indicatie was dat het dag was, maar de storm loeide nog steeds rond hen. Met een grote geeuw veegde ze haar haar uit haar gezicht en ging toen eens kijken wat er nog meer in de tassen zat die ze van haar ouders mee hadden gekregen. Ze vond een brood, dat scheelde, en begon wat groenten te snijden zodat ze die op dat brood zouden kunnen doen. Honger zouden ze niet lijden, maar dat was eigenlijk één van hun minste zorgen op het moment. Even keek ze naar Nish, kon het niet helpen iets van dankbaarheid te voelen over zijn initiatief om toch maar een bed te maken en elkaars warmte een beetje te gebruiken om de nacht door te komen. Bezorgd ging haar blik naar zijn linkerhand, in het gips. Wat zouden ze kunnen doen om elkaar niet gek te maken, als ze hier misschien nog wel even zaten?
Toch was ze de volgende ochtend toen ze wakker werd stijf. Het was lichter buiten en de warmte begon toe te nemen, wat een indicatie was dat het dag was, maar de storm loeide nog steeds rond hen. Met een grote geeuw veegde ze haar haar uit haar gezicht en ging toen eens kijken wat er nog meer in de tassen zat die ze van haar ouders mee hadden gekregen. Ze vond een brood, dat scheelde, en begon wat groenten te snijden zodat ze die op dat brood zouden kunnen doen. Honger zouden ze niet lijden, maar dat was eigenlijk één van hun minste zorgen op het moment. Even keek ze naar Nish, kon het niet helpen iets van dankbaarheid te voelen over zijn initiatief om toch maar een bed te maken en elkaars warmte een beetje te gebruiken om de nacht door te komen. Bezorgd ging haar blik naar zijn linkerhand, in het gips. Wat zouden ze kunnen doen om elkaar niet gek te maken, als ze hier misschien nog wel even zaten?
Re: We find our own way
Nish had haar alle ruimte gegeven die ze wilde en nodig had, maar zodra ze sliep, kwam hij toch echt tegen haar aanliggen. Hij had een arm om haar heen en zijn neus ongeveer in die wilde bos krullen. Het rook een beetje naar de wilde bloemen die ze in de oase tegen waren gekomen en waar Moyra hem op had gewezen.
Eigenlijk sliep hij heel goed, zijn linkerarm om haar heen geslagen waardoor zijn hand nergens tegen aan botste en de warmte die ze deelden zorgde er wel voor dat hij een poosje geen last had van de zorgen om de zandstorm. Nish sliep zelfs nog eventjes door, toen Moyra bij hem wegkroop. Hij dook nog wat meer in elkaar en het duurde even voordat hij wakker werd. Compleet gedesoriënteerd draaide Nish op zijn zij en mompelde vaag wat en veegde met zijn hand zijn haar uit zijn gezicht. "Aauweh.." Met een brom gingen zijn ogen uiteindelijk toch maar open en ging hij zitten. Zo gauw hij herinnerde in welke situatie ze zaten, ging hij naar de ramen, maar dat was eigenlijk niet nodig. De wind was nog luid aan het waaien en dat was zowel te horen als te voelen.
Ze aten beiden zwijgend hun ontbijt, maar op den duur had Nish zijn schetsblok echt wel uit en moesten ze plannen maken. Gelukkig was er in elk geval wel een klein wc'tje en dat was een grote opluchting. Zowel letterlijk als figuurlijk.
"Goed... het lijkt erop dat we hier wel even zitten. In elk geval de hele dag nog wel.. Wat kunnen we in de tussentijd doen? Kaarten? Vragen stellen? Boeken uitwisselen? Met de geniale oplossing komen voor Ihigot Vótaí, die we tot nu toe hebben gemist omdat ie zo voor de hand ligt?" Nish kon slecht stilzitten en vond het allemaal maar niets, maar was nog steeds niet in paniek. Leuk was anders, maar dat was het ook wel.
Eigenlijk sliep hij heel goed, zijn linkerarm om haar heen geslagen waardoor zijn hand nergens tegen aan botste en de warmte die ze deelden zorgde er wel voor dat hij een poosje geen last had van de zorgen om de zandstorm. Nish sliep zelfs nog eventjes door, toen Moyra bij hem wegkroop. Hij dook nog wat meer in elkaar en het duurde even voordat hij wakker werd. Compleet gedesoriënteerd draaide Nish op zijn zij en mompelde vaag wat en veegde met zijn hand zijn haar uit zijn gezicht. "Aauweh.." Met een brom gingen zijn ogen uiteindelijk toch maar open en ging hij zitten. Zo gauw hij herinnerde in welke situatie ze zaten, ging hij naar de ramen, maar dat was eigenlijk niet nodig. De wind was nog luid aan het waaien en dat was zowel te horen als te voelen.
Ze aten beiden zwijgend hun ontbijt, maar op den duur had Nish zijn schetsblok echt wel uit en moesten ze plannen maken. Gelukkig was er in elk geval wel een klein wc'tje en dat was een grote opluchting. Zowel letterlijk als figuurlijk.
"Goed... het lijkt erop dat we hier wel even zitten. In elk geval de hele dag nog wel.. Wat kunnen we in de tussentijd doen? Kaarten? Vragen stellen? Boeken uitwisselen? Met de geniale oplossing komen voor Ihigot Vótaí, die we tot nu toe hebben gemist omdat ie zo voor de hand ligt?" Nish kon slecht stilzitten en vond het allemaal maar niets, maar was nog steeds niet in paniek. Leuk was anders, maar dat was het ook wel.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra pakte een pak kaarten uit haar tas, die ze meer per ongeluk bij zich had uit macht der gewoonte voor de normaal al lange en saaie reis en begon te delen. Maar dat was ook maar zo lang leuk. Tussendoor deden ze om en om een dutje om aan de ellendige middaghitte te ontsnappen, maar uiteindelijk was er gewoon heel weinig te doen als je vastzat.
Moyra zuchtte. "Goed, als je je ideale toekomst zou mogen samenstellen. Alles wat je kan wensen komt uit, hoe ziet die toekomst er dan uit?" Ze zaten hier immers vast, dan konden ze elkaar net zo goed wat beter leren kennen. Hierna hadden ze nog het uitwisselen van boeken en een oplossing vinden voor de vloek, maar dat laatste zag Moyra toch niet zo snel gebeuren. Even waren haar gedachten afgedwaald naar Anná en Iriza, die nu wel opnieuw doodsangsten uit moesten staan omdat ze niets van haar hoorde. En toen waren haar gedachten naar Baako gehad en had ze zowaar een stil en kort schietgebedje gedaan dat haar baas haar reden voor haar afwezigheid zou aanvaarden. Maar ze vreesde het ergste. Moyra was net nog een keer naar de eersteklaswagon geweest, met als gevolg dat ze een kilo zand uit haar haar kon borstelen, maar ze gaf Nish wel een blikje frisdrank aan. Het was lauw, doordat de airco het niet deed, maar het was drinken en bovendien suiker en cafeïne.
Moyra zuchtte. "Goed, als je je ideale toekomst zou mogen samenstellen. Alles wat je kan wensen komt uit, hoe ziet die toekomst er dan uit?" Ze zaten hier immers vast, dan konden ze elkaar net zo goed wat beter leren kennen. Hierna hadden ze nog het uitwisselen van boeken en een oplossing vinden voor de vloek, maar dat laatste zag Moyra toch niet zo snel gebeuren. Even waren haar gedachten afgedwaald naar Anná en Iriza, die nu wel opnieuw doodsangsten uit moesten staan omdat ze niets van haar hoorde. En toen waren haar gedachten naar Baako gehad en had ze zowaar een stil en kort schietgebedje gedaan dat haar baas haar reden voor haar afwezigheid zou aanvaarden. Maar ze vreesde het ergste. Moyra was net nog een keer naar de eersteklaswagon geweest, met als gevolg dat ze een kilo zand uit haar haar kon borstelen, maar ze gaf Nish wel een blikje frisdrank aan. Het was lauw, doordat de airco het niet deed, maar het was drinken en bovendien suiker en cafeïne.
Re: We find our own way
Ze leerden elkaar spelletjes die ze van vroeger kenden, probeerden variaties te verzinnen op kaartspelen die ze beiden kenden maar niet met z'n tweeën konden en wisten zo wel een poos de tijd te doden. Maar zoals Moyra al aangaf, op een gegeven moment was het gewoon klaar. Het dutten was wel relaxt, zeker omdat ze nu meer ruimte hadden om te liggen. De bankjes zelf waren niet zo comfortabel geweest, maar nu ze alle kussens eruit hadden gehaald, was het best heel prima allemaal.
"Dat lijkt verdacht veel op de vraag van de loterij. Ik zou gaan rondreizen, de wereld zien, op den duur hopelijk iemand tegen komen die mij wel ziet zitten voor heel wat jaren en het een en ander uitvinden waardoor je jaren later nog zegt: jaa.. dat is een ontwerp van Ciar Nishant, dat zie je direct. En dan heel veel lof en verhalen over hoe ik met mijn denkwijze de wereld heb beïnvloed." Hij rolde zijn ogen om aan te geven dat hij zichzelf niet heel serieus nam, maar toch zat er een grote kern van waarheid in. Nish zou graag wat achterlaten voor de generaties hierna.
Hij opende het blikje en dwong zichzelf om langzaam aan te doen. Kleine slokjes te drinken en het niet achterover te klokken. "Ik kan me voorstellen dat je er niet aan toe bent, of niet over na wilt denken.. maar wat zou je zoeken in een partner?" Nish leunde lui door de warmte achterover en nam haar op. "En denk je dat je weer uit wilt met Peros?"
"Dat lijkt verdacht veel op de vraag van de loterij. Ik zou gaan rondreizen, de wereld zien, op den duur hopelijk iemand tegen komen die mij wel ziet zitten voor heel wat jaren en het een en ander uitvinden waardoor je jaren later nog zegt: jaa.. dat is een ontwerp van Ciar Nishant, dat zie je direct. En dan heel veel lof en verhalen over hoe ik met mijn denkwijze de wereld heb beïnvloed." Hij rolde zijn ogen om aan te geven dat hij zichzelf niet heel serieus nam, maar toch zat er een grote kern van waarheid in. Nish zou graag wat achterlaten voor de generaties hierna.
Hij opende het blikje en dwong zichzelf om langzaam aan te doen. Kleine slokjes te drinken en het niet achterover te klokken. "Ik kan me voorstellen dat je er niet aan toe bent, of niet over na wilt denken.. maar wat zou je zoeken in een partner?" Nish leunde lui door de warmte achterover en nam haar op. "En denk je dat je weer uit wilt met Peros?"
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Daar moest Moyra even over nadenken, terwijl ze een slok nam en even naar buiten keek. Leek het erop dat de storm minder werd, of maakte ze dat vooral zichzelf wijs?
"Ik denk het niet," zei ze zacht. "Mijn ouders zouden dolgelukkig zijn met een jongen als Peros, maar... maar we passen niet bij elkaar heb ik het idee. Hij is misschien niet zoals andere volledig-mensen, maar diep van binnen hecht hij wel veel waarde aan die menselijkheid. Ik kan dat niet nog een keer aan." Daarvoor was Indra nog veel te vers. Maar wat zou ze dan zoeken in een partner? Weer een vraag waar Moyra diep over na moest denken. "Ik zou iemand willen die ambitieus is, die mij ook verder pusht en me laat inzien dat ik meer kan. Avontuurlijk, iemand met wie ik kan lachen en de wereld kan zien. Iemand bij wie ik.. bij wie ik mezelf kan zijn." Innerlijk, en uiterlijk. Iemand die niet afkeurend keek als ze eens haar haar opstak, die haar niet vertelde dat haar dromen belachelijk waren. Moyra wist echter niet of ze zo iemand ooit zou vinden, niet in Ramal in ieder geval, en ook niet in Grimmere had ze het idee. Daar leken de jongeren die hun uiterlijk niet verborgen allemaal aangesloten te zijn bij weer andere rechtlijnig denkende groepen, die weer in het andere doorsloegen had Moyra het idee. "En jij dan?" Vragend keek ze naar Nish. Had hij in Vexgarde niemand rondlopen die zijn blik wist te vangen?
"Ik denk het niet," zei ze zacht. "Mijn ouders zouden dolgelukkig zijn met een jongen als Peros, maar... maar we passen niet bij elkaar heb ik het idee. Hij is misschien niet zoals andere volledig-mensen, maar diep van binnen hecht hij wel veel waarde aan die menselijkheid. Ik kan dat niet nog een keer aan." Daarvoor was Indra nog veel te vers. Maar wat zou ze dan zoeken in een partner? Weer een vraag waar Moyra diep over na moest denken. "Ik zou iemand willen die ambitieus is, die mij ook verder pusht en me laat inzien dat ik meer kan. Avontuurlijk, iemand met wie ik kan lachen en de wereld kan zien. Iemand bij wie ik.. bij wie ik mezelf kan zijn." Innerlijk, en uiterlijk. Iemand die niet afkeurend keek als ze eens haar haar opstak, die haar niet vertelde dat haar dromen belachelijk waren. Moyra wist echter niet of ze zo iemand ooit zou vinden, niet in Ramal in ieder geval, en ook niet in Grimmere had ze het idee. Daar leken de jongeren die hun uiterlijk niet verborgen allemaal aangesloten te zijn bij weer andere rechtlijnig denkende groepen, die weer in het andere doorsloegen had Moyra het idee. "En jij dan?" Vragend keek ze naar Nish. Had hij in Vexgarde niemand rondlopen die zijn blik wist te vangen?
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 10 gasten