We find our own way

[Ravief]

Hij wist niet precies waar hij op had gehoopt of wat hij nodig had, maar dit werkte wel. Na een poosje verstrengelde hij hun vingers en hield haar aan het praten door af en toe een vraag te stellen. Wanneer had ze dit geleerd? Wat was haar eerste sterrenbeeld geweest? Wat had ervoor gezorgd dat ze dit wilde ontdekken?
Hij liet haar weer los om haar hand weer gewoon te omvatten en kneep er even stevig in. Hij keek af en toe naar de sterrenbeelden, maar was vooral aan het luisteren naar haar stem en hoopte maar dat dat genoeg zou zijn. "Je hebt een fijne stem," mompelde Nish, toen het eventjes stil bleef tussen hen omdat ze een duin beklommen en daar hun adem voor nodig hadden. Eigenlijk had hij niet verwacht dat het zoveel zou helpen, maar zolang hij zich op haar kon focussen bleef de wind op afstand. Het bleef vaag en heel zachtjes aan hem trekken, maar was niet meer zo sterk als eerst.

[varden]

Moyra viel even stil, keek hem met grote ogen aan na zijn compliment. Maar toen krulde zich een glimlach om haar lippen, terwijl haar kaken dieprood kleurden. Ze was dankbaar voor het donker, waardoor dat niet te zien was. "Je bent eigenlijk de eerste die zo lang blijft luisteren als ik over sterren praat," zei ze rustig. Even keek ze langs de duin naar beneden, grinnikte zowaar zacht. "Als we die boards hadden meegenomen zou dit zoveel sneller gaan," constateerde ze op zachte toon. Hoewel ze omringt waren door kilometers leegte, voelde het niet helemaal juist om op een andere toon te praten. Alsof ze iets zou verstoren, ook al wist Moyra niet waarom ze dat zo aanvoelde, of wat ze dan zou kunnen verstoren. Een krekel? Een slang? Een schorpioen? Hoewel ze die laatste liever niet tegen zou komen. Als kind was ze ooit gebeten door een slang, maar de beet had haar weinig kwaads gedaan. Ze wist niet of het dier erg giftig was geweest, of dat dat te maken had met haar bloed, maar het was niet iets dat Moyra graag uit zou proberen. Toch was ze er niet bang voor, schorpioenen waren echter een ander verhaal. Daar kreeg ze de kriebels van. "En laten we eerlijk zijn, je hoopte eerder wel op een kameel maar waarschijnlijk was je dan net zo ongelukkig geweest." Ze keek hem met een plagende twinkeling in haar ogen aan, niet wetend of hij die zou kunnen zien.

[Ravief]

Hij glimlachte lichtjes. "Ik denk dat ik uren naar je zou kunnen luisteren, waar dan ook maar over. Maar de sterren zijn best interessant." Nish kneep even in haar hand en hield haar vast terwijl hij langzaam naar beneden begon te gaan en nam voor het eerst de leiding. Maar omdat hij verder niet wist waar ze heen moesten, gingen ze weer naast elkaar verder. Het tempo zakte een beetje, maar beetje bij beetje kwamen ze toch verder en Nish nam af en toe het gesprek over. Zijn blik werd zowaar een beetje helderder en zijn glimlach keerde direct terug bij het zien van die twinkeling. Zijn zicht was goed genoeg om dat te zien, maar de blos kon hij niet opmerken. "Kamelen zijn vreselijk, maar ik zou geen nee zeggen tegen een lift. En jij net zo goed niet denk ik."
"Ik denk dat we Anná straks wel weer van ons af moeten slaan, al zal Iriza van vooral bezorgdheid tonen." Nish keek opzij naar haar. "De situatie is niet super, met vier in een kleine ruimte. Maar je wilt blijven omdat zij het door jou ook kunnen betalen, of niet?" Want na alles wat ze hadden meegemaakt in deze maand dat ze nu samen waren, zag Nish echt geen problemen met samen wonen. Het zou hen waarschijnlijk wel goed afgaan.

[varden]

"Ik denk dat Iriza me hoogstpersoonlijk vermoord omdat ik haar zo ongerust heb gemaakt," zei Moyra lachend. Anná had zich maar te gedragen, hoewel Moyra ergens stiekem haar wel wilde vertellen wat er (bijna) was gebeurd in de trolley. Alleen maar om haar overrompelde gezicht te zien en haar zonder woorden te zien. Maar ze zou het toch maar niet doen. Als ze dat al deelde met iemand, zou het hoogstens met Iriza zijn.
Met een zucht haalde ze haar schouders op. "Ja en nee. Ze kunnen het zonder mij wel betalen, maar echt maar net dus dat is gewoon niet ideaal. En... Ze hebben me opgevangen toen ik in de stad aankwam en iets zocht. Ze zijn zo goed als zussen voor me, ik zou het vreemd vinden om zonder hen te wonen. Een beetje eng misschien." Hoewel ze dit onderwerp al eerder hadden besproken, hadden ze het er eigenlijk nooit echt over gehad. Moyra vond het doodeng om zelfs maar te denken aan wonen zonder haar vriendinnen, zonder haar veilige vangnet om zich heen. Toch had Nish in de laatste tijd wel bewezen dat ze ook veilig was bij hem. "We.. we zouden best rond kunnen gaan kijken als we terug zijn in Grimmere. Ik zou het niet vervelend vinden als we wat meer ruimte hebben." Dat ze niet zo op elkaars lip zaten de hele tijd, alle vier dan. En wie wist hoe lang het zou duren voor ze iets betaalbaars zouden vinden? Ze hoopte wel dat ze iets bij haar vriendinnen in de buurt zouden vinden, dat zou de beste oplossing zijn eigenlijk.

[Ravief]

"Ik wilde je niet naar een keuze dwingen." Hij kneep weer zachtjes in haar hand. "Maar wat je zegt.. Een beetje meer ruimte is iets wat we denk ik wel allebei wel kunnen gebruiken." En ja, dan zou het maar duur zijn of lastig te vinden zijn, maar bij de goden, als hij nog heel veel langer met drie vrouwen moest samenleven zonder een eigen kamer waar hij spullen kon laten slingeren, werd hij waarschijnlijk gek.
Het bleef weer even stil en dat verbaasde Nish niets. Hij had weer eens een onderwerp aangesneden waar Moyra heus wel een mening over had maar dat niet heel hard ging uiten, of zich bij op haar gemak voelde. Maar hoe langer de stilte duurde, hoe meer Nish weer afdreef en hoe meer de wind vat op hem kreeg. Ciar... Ciar... Hij liet Moyra los en zijn hoofd ging scherp naar links. Hij hield zijn hoofd wat schuin om meer op te vangen en hij zette een stap bij haar vandaan. Dat.. dat klonk als Catha. Kom dan.. volg mijn stem.

[varden]

Verzonken in haar gedachten had Moyra niet door dat Nish natuurlijk om afleiding had gevraagd, was gaan praten omdat hij zich niet prettig voelde. Ze dacht na over het idee dat ze niet meer bij Anná en Iriza zou wonen, dat dat natuurlijk een kwestie van tijd was geweest in hun huidige situatie en dat het realistisch was. Ze maakten elkaar gek in dat kleine huisje, ook al zei niemand er iets van was dat iets waar ze echt niet nog langer omheen konden draaien. Net op het moment dat ze er iets over had willen zeggen, dat ze het moeilijk vond maar dat ze wel wist dat ze het kon gaan accepteren als het eenmaal zo was (zoals het wel vaker ging met haar), voelde ze Nish zijn hand lostrekken. Verbaasd keek ze op. Hij was toch niet boos omdat ze even niets had gezegd? Omdat ze geen echt antwoord had gegeven? Het duurde even om in het donker te registreren dat hij ergens naar leek te luisteren, dat hij van haar weg stapte en daarmee van de route. Dat hij naar het zachtere zand liep. "Nish? Wat is er?" Wat was hij aan het doen?

[Ravief]

"Ssh.. ssh.. ik - ik moet.." Hij moest luisteren. Gewoon goed luisteren en dan zou het allemaal wel goed komen. Zijn moeheid vergeten, zette hij nog een paar stappen en stopte weer. Zijn hele lichaam was gespannen en gericht op meer horen. Hij draaide rond om de wind weer te vangen. Catha. Bij Morrigan, wat miste hij haar en wat zou hij er wel niet voor over hebben om gewoon nog een gesprek te voeren met haar.
Nish liet zijn achterdocht en normale 'mentale bewaking' gaan zonder er nog eens over na te denken. Ik luister.. Praat tegen me. Wat moet ik doen? Hij dacht het met zijn hele wezen de wereld in en kon alleen maar hopen dat dat zou werken. Het duurde even voordat hij weer wat opving en hij weer wat stappen bij Moyra weg zette. Om eerlijk te zijn, bestond Moyra niet echt op dit moment.

[varden]

Totaal verbijsterd keek Moyra even naar Nish, tot hij nog een stap wegzette en de schrik haar om het hart sloeg. Had hij immers niet gezegd dat de wind af en toe tegen hem leek te praten? Dat hij dan zichzelf dreigde te verliezen? En was dat niet waar hij juist zo bang voor was? En nu bevonden ze zich midden in een woestijn, en moesten ze door blijven bewegen wilden ze niet bevriezen of verdwalen. Met een schok kwam Moyra zelf weer in beweging en greep Nish' pols stevig vast. "Nish? Nish! Niet doen, niet luisteren." Haar stem had een wat schrille toon, en ze probeerde hem te dwingen haar aan te kijken, met haar meer te komen. Maar hij was groter dan zij, en als hij niet meewerkte zou ze geen beweging in hem kunnen krijgen. "Nish, kom op." Hij zou toch wel terug komen naar hier? Wat was er gebeurd dat hij er nu ineens last van had? Wat was er gaande?

[Ravief]

Dit werd verwarrend. De wind trok aan hem alsof hij elk moment naar Catha kon worden geleid en hoewel hij ergens vaag nog wel wist dat zijn zusje niet meer in leven was, wilde dat ook niet helemaal binnen komen. Maar toen drong Moyra's stem weer door en keek hij totaal verward en daas haar kant op. "Wat.. wat doe je.." Hij stamelde wat en worstelde maar half tegen. Toen Moyra tegen hem bleef praten en hem niet los liet en aan hem trok, kreeg de werkelijkheid weer vat op hem. Nish kreeg een halve paniekaanval en had wat moeite met aarden. Zijn handen pakten die van haar en bleven cirkeltjes wrijven over de rug van haar hand. "Het is niet echt, het is niet echt, het is niet echt," bleef Nish maar mompelen en opende uiteindelijk zijn ogen weer.

[varden]

Bezorgd, angstig, bleef Moyra zijn handen vasthouden, bleef ze hem aankijken. Pas toen hij zijn ogen weer opende zette ze zich in beweging. Ze liet één van Nish' handen los, wat nog best een klus was want hij had ze behoorlijk hard vast, en bracht die naar zijn gezicht. Zacht streek ze langs zijn gezicht, kort door zijn haar. "Rustig maar Nish. Ik blijf bij je." Ze zou hem niet loslaten, letterlijk en figuurlijk. "Focus op mij, oké? Dan komen we hier uit." Ze liet zijn gezicht los en reikte hem een flesje water aan. Ze konden niet te lang stil blijven staan, dat maakte het risico alleen maar groter, maar ze kon ook niet stellen dat ze "maar gewoon door moesten", niet als hij zo in paniek was. Het water was echter ijskoud geworden, wat betekende dat de temperatuur echt begon te zakken. Nog een paar uur en het zou het vriespunt bereiken vermoedde Moyra, en ze voelde de misselijke nasmaak van angst lichtelijk omhoog borrelen in haar keel. En dan was er ook de angst dat de wind straks weer vat zou krijgen op Nish. Wat als ze hem niet tegen zou kunnen houden, hem niet meer zou kunnen bereiken? Wat zou er dan gebeuren?