We find our own way

[Ravief]

Hij dronk wat en leunde met zijn gezicht tegen haar hand aan. Het duurde even, maar toen knikte hij lichtjes. Nish kwam weer een beetje in beweging, maar niet om te lopen. Zacht, langzaam vooral, sloeg hij zijn armen om Moyra heen en trok haar even tegen zich aan. Haar krullen kriebelden tegen zijn wang, maar ondanks hun avonturen rook haar haar nog steeds heel vaag naar de wilde bloemen die hij had gezien toen ze gingen zwemmen. "Oké... oké.. ik ben er weer bij." Net zo langzaam als dat hij haar omarmde, liet hij haar weer los, op één hand na. Nish huiverde, wat vooral kwam door wat er bijna was gebeurd en niet zozeer van de kou. "Blijf tegen me praten, of laat mij praten.. oké?" Ze zetten zich weer in beweging, Nish hield haar hand goed vast en bleef reageren op alles wat ze zei. Ze stopten nog een keer om de laatste laagjes kleding die nog over waren aan te trekken, maar doordat de temperatuur zo zakte bleven ze toch vooral in beweging.

[varden]

Moyra sloeg haar armen om hem heen, hield hem stevig vast, liet hem rustig tegen zich aanleunen en kalmeren. "Zal ik doen." Waarop ze begon te praten. Over alles dat ze kon bedenken, en als dat even niets was stelde ze hem vragen. Ze vertelde over de woestijn, over de dieren die er leefden, over vriendinnen uit Ramal, over familieleden die hij niet had ontmoet. Ze praatte zelfs over het idee om samen een ander huis te zoeken, dat ze begreep dat het nodig was maar dat ze er zou moeten gaan wennen en dat hij dus niet verbaasd moest zijn als ze (tegen de tijd dat ze iets nieuws vonden) de eerste paar dagen nogal schuchter door het huis zou lopen. Toen vroeg ze hem in welk gedeelte van de stad hij iets zou willen zoeken, en of hij dan een gemeubileerde woning zou willen of dat hij dat zelf wilde kiezen. En hoe hij zich een inrichting dan zou voorstellen.
Haar keel voelde na een tijdje schor aan, haar ogen wat dik, haar hoofd bonsde, haar benen waren loodzwaar. Terwijl ze praatte en luisterde kon ze het niet helpen, ze zond een wanhopige smeekbede naar de sterren en alles wat er daarboven zou mogen zijn. Het was nog een keer gebeurd dat ze Nish met moeite mee had moeten trekken, dat de wind toch sterker leek te zijn dan zij, en ook nu voelde ze aan zijn houding dat hij af en toe weer afgeleid raakte ook al bleef hij wel doorlopen. "Wadjet, Morrigan, alsjeblieft. Laat hem bij me blijven, laat me hem niet kwijt raken, ik smeek het jullie." Ze wist niet wat haar bezielde om beide godinnen aan te roepen, maar ze wist niets anders meer. Wist niets meer te bedenken, als hij nu weer afdwaalde had ze fysiek de kracht niet meer om hem weer mee terug te sleuren.

[Ravief]

Over de woning hield ze hem een hele tijd bezig. Dan was het heel makkelijk om hem weer terug te roepen: 'Nish, de bank?' was dan al voldoende. Dus hij vertelde over kleuren die hij mooi vond, hoe belangrijk het was om een goede bank te hebben, maar meer nog wat hij hoopte op een beetje prima keuken. Daarna begon hij uit zichzelf te vertellen over koken en dat dat hem het eerste jaar na Catha's dood erdoor heen had geholpen.
Af en toe kneep hij in haar hand, maar hij was dankbaar dat ze zo hard haar best deed. "Moyra? Wakker blijven.." Zijn stem was niet zo sterk als normaal, maar hij bleef af en toe in haar hand knijpen om erbij te blijven. "Waarom ruikt je haar naar die bloemen?" Wat natuurlijk ontzettend vaag was en dus moest Nish eerst weer vertellen over de oase in Ramal en daarna over dat hij moest zien wat voor exotische bloemen ze hadden. "Je weet wel, die grote paars-roze dingen? Ik ben de naam kwijt." Hij glimlachte zacht naar haar en wisselde van kant, zodat haar hand even rust kon hebben.
"Denk je dat we deze... mashur.. gaan verbreken?" Het was eigenlijk voor het eerst dat ze het er echt over hadden. Serieus over hadden. "Wat denk je dat Anann zou bedoelen met 'genoeg om elkaar geven om elkaar te laten gaan'? Kon het nog vager?"

[varden]

"Je bedoelt de Tranen van de Zon? Ik heb geen idee eigenlijk. Ik heb lang geleden een shampoo gebruikt met die geur, maar Iriza zei ook al dat mijn haar er nog naar ruikt." Terwijl ze de shampoo al zeker een jaar niet meer had gebruikt, of zelfs maar gekocht. Moyra had het nooit geroken, maar als Nish en Iriza het allebei opmerkten moest het toch wel waar zijn?
Vermoeid streek ze over haar gezicht, met de hand die hij tot nu toe steeds had vast gehouden. De volgende dag zouden daar vage paarse afdrukken op te zien zijn van de keren dat hij er in geknepen had. Voor nu voelde hij vooral een beetje beurs, een beetje alsof haar hand in slaap was gevallen. Ze zuchtte bij het onderwerp van hun vloek. Natuurlijk was dit het enige moment dat ze het daar over konden hebben, wat hadden ze anders te doen? Huizen, vervloekingen, wat kwam er straks? Waarom ze niet voor zichzelf opkwam bij haar familie? "Ik weet het niet Nish," zei ze op vermoeide toon, maar beter vermoeid dan kribbig dacht ze nog. "Ik.. ik dacht tot die avond dat mashurs alleen maar in sprookjes voorkwamen, om kinderen bang te maken." Even keek ze op naar de sterren. De neiging om te gaan zitten en niet meer op te staan was zo groot op het moment... "Ik denk dat ze bedoelde... Dat als je echt van iemand houdt, je diegene ook kan laten gaan als dat het beste voor de ander is. Ook al breekt dat je eigen hart. Dat je over je eigen verlangens en ego heen kan stappen. Maar ik weet het niet zeker. Dat zou het in ieder geval betekenen in die sprookjes." Ze keek weer naar Nish, terwijl hun voeten maar bleven voortbewegen, een eindeloos spoor in het zand achterlatend zo leek het. "Het is het ultieme offer in naam van de liefde, denk ik. Ik kan me niet voorstellen dat je zo diep van iemand kan houden, dat je iemand anders zo boven jezelf kan stellen." Zij kende niemand die dat zou doen, ook haar ouders niet. Nish' ouders hadden misschien nog het dichtste bij zo'n offer gebracht, in hun verlangen om Nish zo te krijgen. Maar daarmee hadden ze een offer gebracht dat uiteindelijk niet op hun schouders had gelegen, maar op dat van Catha.

[Ravief]

"Tranen van de Zon? De zon huilt? Dat is nieuw.." Nish bleef er een poosje over nadenken en mompelde wat onverstaanbare dingen erover voordat hij eraan toevoegde: "Het ruikt lekker."
Natuurlijk was het onmogelijk om op te pikken dat ze het hier liever niet over wilde hebben, maar ze moesten het er toch een keer over hebben. Wat als ze nooit om elkaar zouden geven, of van elkaar zouden houden? Zouden ze dan altijd aan elkaar vast zitten? Wat als dit jaren zo zou blijven? Nish wilde daar echt niet over nadenken, maar wilde wel het er met haar over hebben om te zien of er op korte termijn misschien iets was wat ze konden doen. Hij bleef stil na haar conclusie. Ze kon zich niet voorstellen om zoveel van iemand te houden? Of was ze bang dat ze heel goed zoveel van iemand zou kunnen houden en wilde ze dat niet? Zou hij haar laten gaan als ze van iemand ging houden en zichzelf aan hem ging toevertrouwen en die gast was dat waard? Nish fronste lichtjes. Het was liefde.. Als je dan niet iemand boven jezelf kon stellen, dan was het ook geen liefde.
"Het spijt me dat je leven totaal op de kop staat en je hier niets over te zeggen hebt," zei hij tenslotte alleen maar en begon over iets anders tot hij Moyra weer aan het praten kreeg over wat dan ook wat niet te serieus was. Het spijt me dat je aan me vast zit en dat ik in je leven ben gedrongen? Nee. Nish had wel nagedacht over zijn woorden. Hij had er geen spijt van dat hij Moyra leerde kennen, al was het op een ontzettend rampzalige manier.
"Ik wil niet klinken als een kleuter, maar hoe lang denk je dat we die sterren nog moeten volgen voor we kunnen liggen en proberen warm te worden onder de deken?" Bij alle goden die er waren, wat was hij blij dat hij die deken had ingepakt.

[varden]

Ze wist het niet, maar Nish sloeg de spijker op zijn kop. Moyra was bang, was bang dat ze misschien van opnieuw van iemand zou kunnen houden die dat niet beantwoordde. Of dat ze niet sterk genoeg zou zijn om iemand te laten gaan als dat ooit zou gebeuren, als ze ooit in de situatie zou zitten die Anann had beschreven. Ze haalde met een zucht haar schouders over, en glimlachte half naar Nish. "Het is al goed Nish, jij kan er ook niets aan doen. En ik vind het wel leuk om je ontmoet te hebben." Ook al had ze dat graag op een hele andere manier gedaan, en kon ze daarnaast niet met zekerheid zeggen of een kennismaking dan tot de band die ze nu toch wel deelden zou hebben geleidt. Moyra werd nu immers gedwongen meer van zichzelf bloot te geven dan ze ooit had gedaan. En dan was er nog de vorige avond geweest... Zover was ze alleen met Indra ooit gegaan, en elke keer dat ze terugdacht aan de avond sloeg haar hoofd op hol en voelde ze een warme blos naar haar kaken kruipen. Toch... Ergens kriebelde het ook bij haar als ze eraan dacht, op een manier die ze niet helemaal begreep of kon verklaren.
"Dan zal ik niet zeggen dat je wel als een kleuter klinkt," kaatste ze met een lichte grijns terug, waarop ze naar een ster wees. "Op basis van die denk ik nog een kilometer of twee, anders zijn we veel verder afgedwaald dan ik vermoed." Door het losse, zachte zand hadden ze af en toe net een beetje om moeten lopen. "Nog even volhouden." Nu was zij het die in zijn hand kneep, en bemoedigend naar hem glimlachte. En dat terwijl ze die moed zelf nauwelijks tot niet meer voelde...

Tegen de tijd dat de bries nog een graad kouder werd, een indicatie van water, sleepte Moyra zichzelf echt voort. Het was dat Nish net zo moe moest zijn als zij, anders had ze misschien zowaar gevraagd of hij haar niet kon dragen. Ze kon niet meer... Ze was zo moe dat ze alleen nog op Nish kon reageren als hij iets zei of vroeg (omdat hij had gevraagd of ze dat wilde doen zodat hij niet door de wind werd afgeleid) met schorre keelgeluiden in plaats van concrete woorden. Ze kon niet meer... Het kostte haar al haar resterende kracht om niet van uitputting in tranen uit te barsten of door haar benen te zakken, haar keel brandde, haar ogen registreerden niets meer, ze had het zelfs niet door dat voor hun neus de donkere schaduwen van bomen opdoemden. De oase... Groter en bosrijker dan de vorige waar ze waren geweest. En net als bij die waren ze ook hier maar net op tijd, want Moyra's lippen zagen inmiddels blauw van de kou, en haar tenen en vingers waren compleet gevoelloos.

[Ravief]

Nish glimlachte warm terug, maar dacht er nog een poosje over door. Hoeveel van Moyra's leven stond immers op de kop? Het viel nog best mee, want ze kon alles blijven doen wat ze tot nu toe had gedaan. Ze woonde nog bij haar vriendinnen, had haar baan, kon naar haar ouders, ging op date. Goed, hij was in dat alles slechts 15 meter -of minder- van haar af, maar dat was nog best te doen toch?

Uiteindelijk was hij het die helder werd en tegen Moyra begon te praten om haar wakker te houden. Zonder haar als gids was hij echt verloren en daar had Nish geen trek in. Hij vertelde over zijn vrienden, vertelde over hun heel ingewikkelde -volgens buitenstaanders- schoolsysteem en vertelde over alles wat maar in zijn hoofd op kwam.
Het duurde even voordat hij doorhad dat ze er waren. Met een opgeluchte zucht liet hij zijn tas op de grond vallen en keek opgewekt naar Moyra. "Hé.. we..-" Ze zag er niet zo best uit. "Moyra?" Goed, zijn handen waren niet veel warmer dan die van haar, maar Nish had wel door dat niet goed was. Hij groef in de tas naar de deken en wikkelde die om haar heen en trok haar strak tegen zich aan, haar armen tussen hun borsten in geklemd. Om zelf ook warm te worden, begon hij over haar rug te wrijven. Het tintelende gevoel dat zijn vingers weer begonnen te werken was zowel pijnlijk als een opluchting om te voelen. "Moyra? Hé.. Hé.. we hebben het gehaald. Nog heel even wakker blijven, kom op!" Hij sleepte haar op de gok mee naar een goed plekje om te liggen en zitten. Nish ging met zijn rug tegen een boom zitten, liet zijn tas ergens in de buurt vallen, en trok Moyra op zijn schoot. Hij begroef zijn gezicht in haar krullen en bleef zachtjes tegen haar mompelen en bleef haar opwarmen door te wrijven, tot hij uiteindelijk van uitputting zelf in slaap viel.

[varden]

Het kostte moeite om wakker te blijven, zelfs met Nish' hulp, en dan vocht Moyra er echt tegen. Ze wist dat ze niet in slaap mocht vallen tot ze de oase hadden bereikt, dat ze de sterren in de gaten moest houden. Maar ze was zo moe... Haar hele lichaam deed zo'n pijn...

De warme deken om haar schouders, Nish' pogingen haar weer warm te krijgen, het ging allemaal een beetje langs Moyra heen terwijl haar ogen langzaam dicht zakten. Ze voelde wel dat haar lichaam iets schudde doordat Nish waar warm probeerde te wrijven, en ergens registreerde ze wel zijn lichaam tegen het hare. Zijn lichaam dat gelukkig nog wel een beetje warm was. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst en liet toen eindelijk haar ogen dichtzakken. Ze had niet door dat ze de oase bereikt hadden, dat ze veilig waren, het leek eerder alsof ze erin berustte dat ze had gefaald en dat de kou haar de baas zou worden. Iets dat ook gebeurd zou zijn als Nish er niet was om haar, samen met de deken, op te warmen met zijn eigen lichaamswarmte. Diep in slaap, dicht tegen hem aan gekropen, sliep Moyra zwaarder dan ze mogelijk ooit had gedaan. Toen haar vingers warm genoeg waren om weer te bewegen, klampten die zich onbewust vast in Nish' trui, alsof ze onbewust doorhad dat dit haar laatste strohalm was om niet om te komen van de kou. Palomers, en slangen in het algemeen, waren niet gemaakt voor lage temperaturen en ook Moyra kon er slecht tegen als de temperaturen naar beneden gingen. Het kostte haar dan meer moeite om te denken, om te bewegen, ze voelde zich er sloom door en moest al snel extra laagjes aan om warm te blijven.
Het waren de eerste zonnestralen waardoor Moyra een beetje wakker werd. Tussen de bomen door viel het licht op hun gezichten, waardoor ook te zien werd dat het wel degelijk licht had gevroren die nacht. Moyra's haar en wimpers waren bekleed met een fijn laagje rijp, waardoor haar krullen glommen in de zon. Haar lippen waren nog steeds blauw, haar blik op zijn minst daas te noemen, maar ze kon haar vingers en tenen weer voelen en bewegen hoewel dat ontzettend pijn deed. Half verdoofd keek ze naar de zon, die de meest prachtige paarse kleuren losmaakte in de lucht, en goudkleuren over het zand, maar toen legde ze traag haar hoofd weer tegen Nish' borst. Ze liet zijn trui nog altijd niet los. Zijn ademhaling stelde haar gerust, vertelde haar dat hij het ook gehaald had, maar meer dan dat kon ze niet bedenken op het moment.

[Ravief]

Nish was in slaap gevallen voordat hij zich nog zorgen had kunnen maken over wat dan ook. Bijvoorbeeld zijn eigen gezondheid. Tegen de tijd dat het ochtendgloren voorbij was en de ochtend echt begon, kwam de oase ook tot leven. Deze plek was een heel stuk groter dan de vorige en ze zouden dan ook vanzelf ontdekken dat ze niet de enige waren die hier toevlucht hadden gezocht. Er waren nog drie andere reizigers, maar zij waren in een stuk betere staat dan het duo.
Nish merkte niets van de geluiden die begonnen, van Moyra die een beetje bewoog of van de zon die alweer bezig was met kracht te winnen. Net als bij Moyra gisteravond, zagen zijn lippen blauw en had hij een ongezond grauwe kleur. Zijn hartslag was laag en langzaam en hoewel hij Moyra had vastgehouden toen hij in slaap was gevallen, waren ergens tijdens de nacht zijn armen naar beneden gevallen.

'Hoger, Ciar, hoger!' Opgewekte, glinsterende donkere ogen keken hem aan. Hoe kon hij haar weigeren en zeggen dat het zo wel hoog genoeg was? Ze zou immers zelf nooit hoger kunnen klimmen. Met moeite hees hij haar weer in het systeem van riemen wat ze hadden verzonnen en zorgvuldig hadden getest. Langzaam klom hij gehoorzaam hoger, tot ze bij de vlotten kwamen. Het was nooit de bedoeling geweest om zo hoog te gaan, maar Catha nee verkopen lukte hem eigenlijk nooit.
Ze namen een vlot en voeren weg om een lang rondje om Vexgarde heen te maken. Uiteindelijk bonden ze het vlot vast en gingen ze op hun rug naar de hemel liggen kijken. 'Het is bijna alsof we vliegen,' mompelde zijn zusje en Nish glimlachte. 'Bijna wel. Echt vliegen is denk ik nog veel beter.'
Ze rolde op haar zij en keek hem met grote ogen aan. 'Denk je dat ik ooit kan vliegen, Ci?' Hij haalde zijn schouders op. 'Waarom niet?'
'Beloof je me het te proberen? Dat ik zonder hulp kan vliegen?' Hij lachte en gooide haar haar door elkaar. 'Ik ga het proberen, Catha. Ik beloof het.'

[varden]

Het duurde lang voordat Moyra zich opnieuw roerde, en toen ze het deed kon ze alleen maar zacht kreunen van de pijn. Haar keel voelde alsof iemand er schuurpapier in had geplakt. Bevend, trillend door de zware nacht, keek ze op naar Nish. Nu ze iets was opgewarmd lukte het haar om alles weer wat helder te zien en ze schrok zich lam van het zicht van haar reisgenoot. Ze schoot rechtop, weer een geluid van pijn, en schudde aan hem. "Nish? Nish?" Paniek begon zich van haar meester te maken terwijl ze probeerde reactie uit hem te krijgen. Dit keer was zij het die wat warmte in hem probeerde te wrijven, wat warmte en wat leven. "Nish?" probeerde ze nog eens, terwijl ze haar best moest doen niet te gaan hyperventileren. Tranen, van pijn en van angst, ontsnapten en stroomden over haar wangen. Nee, alsjeblieft. Alsjeblieft laat hem niet... Haar moeder zou nu een heel gebed kunnen opzeggen dat bedoeld was om de zieken te genezen, maar Moyra kende het niet en geloofde er bovendien niet in. In de bomen hoorde ze het gekras van een vogel, in het gras zag ze de vage beweging van een hagedis of van een slang, maar tegelijk merkte ze dat alles eigenlijk niet op terwijl ze wanhopig probeerde reactie te krijgen uit Nish. "Alsjeblieft Nish," snikte ze zacht. "Laat me niet alleen." Ze wist niet eens waar die woorden vandaan kwamen, maar het idee hem kwijt te raken deed haar bijna misselijk worden van angst.