Af en toe deed Nish nog een halfslachtige poging om wakker te blijven, maar de perioden dat hij wegzakte werden steeds groter totdat hij uiteindelijk echt lag te slapen. Ze lagen dicht tegen elkaar aan gekruld onder een lading dekens en merkten niets meer van de wereld om hen heen.
Nish droomde weer. Over Catha, over thuis, over vliegen, over Anann, over Moyra. Deze dromen begonnen helder maar werden steeds meer verwarrend naar mate zijn lichaam kouder werd en het bloed naar de meest vitale lichaamsdelen ging.
Hij merkte niets van de hulp die kwam. Net als Moyra belandde hij in een soort van coma en hij reageerde nergens op. Later zou blijken dat de hulp net op tijd was gekomen. Hij ontdooide maar langzaam en terwijl zijn lichaam vocht om alle hulpmiddelen te accepteren en alles weer werkend te krijgen, bleef hij in slaap. Het was dat er een apparaat aan zijn hart zat gekoppeld om hem te monitoren, anders had iedereen zich flink zorgen moeten maken. Het gepiep en de lijntjes waren zo ongeveer de enige tekenen die erop duidden dat hij nog in leven was.
Waar Moyra wakker werd, werd hij dat niet. Dus terwijl de artsen testjes deden en hij soms wel en soms niet automatisch reageerde, was Nish nog onder zeil. De verwarrende dromen bleven maar komen en aan hem trekken en dat was totaal geen pretje. Hoe hij eruit zou komen was totaal onduidelijk voor de artsen. Als hij eerst maar eens wakker werd...
Iriza nam direct vrij toen ze bericht kreeg en nam de eerste de beste taxi naar het ziekenhuis. Omdat de artsen wisten dat haar nummer was doorgegeven door Moyra, mocht ze naar haar vriendin toe. Ze ging bij haar slapende vriendin zitten en vroeg ook nog kort naar Nish, maar kreeg alleen te horen dat hij nog sliep. Dus ze nam Moyra's hand vast en moest zowaar huilen toen haar vriendin wakker werd en haar aankeek. Ze nam Moyra in haar armen waar het ging en knuffelde haar een hele tijd. "Hoe gaat het? Ben je in orde? Wat zeggen de artsen? Bij de goden, Mo..." Ze had doodsangsten uitgestaan om haar vriendin.
We find our own way
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Een schor geluid kwam uit Moyra's keel terwijl ze zich, ondanks de pijn, aan haar vriendin vastklampte. "Iri.. Iriza..." klonk er zacht, terwijl ze langzaam doorkreeg wie er naast haar bed zat. Ze was nog steeds zo ontzettend moe, zo snel uitgeput, en wat de artsen haar ook gaven om haar een beetje rustig te houden: het beviel haar voor geen meter. "Er.. er was een zandstorm en.. en we zaten vast. Zo heet.. zo koud.." Langzaam, hortend en stotend, vertelde Moyra wat hen overkomen was. Niet in details, maar in grote lijnen. Dat ze twee dagen hadden vastgezeten, levend op wat er in de wagons te vinden was, en dat ze daarna aan de tocht waren begonnen omdat ze het nooit nog een paar dagen uit zouden houden in de trolley. Zacht snikkend, door de uitputting die haar lichaam nog altijd voelde, vertelde ze over het krankzinnige plan om te gaan lopen omdat er geen manier was om met iemand in contact te komen vanuit het vervoersmiddel. Dat ze bij voorbaat al wisten dat er een kans was dat ze het niet gingen halen, dat de hitte Nish al bijna de das om had gedaan door oververhitting en uitdroging, en daarna die ellendige tocht door de kou die ook bij Moyra bijna had geveld. Dat ze had gemerkt dat Nish er niet helemaal uit leek te komen gedurende de dag, ondanks de warmte van de zon en het eten en drinken. "Waar.. waar is Nish?" Was hij wakker? Hoe ging het met hem? De dokters lieten haar niet uit bed, bovendien zou ze niet ver komen door alle draden waar ze aan vast zat, maar ze was dodelijk ongerust om haar vriend.
De reacties die de dokters van Nish kregen waren oppervlakkig, als hij kort leek bij te komen. Maar hij was nooit echt wakker te noemen, de reacties waren genoeg om te constateren dat hij in leven was, maar hij leek heel ver weg. De apparaten die ze aan zijn hoofd hadden bevestigd constateerden dat hij droomde, en dat die dromen niet al te prettig leken te zijn. Maar meer dan dat wisten ze niet, want hoewel de apparaten hersenactiviteiten konden vastleggen, konden ze geen gedachten lezen. Met een frons noteerde de arts iets op zijn klembord.
De reacties die de dokters van Nish kregen waren oppervlakkig, als hij kort leek bij te komen. Maar hij was nooit echt wakker te noemen, de reacties waren genoeg om te constateren dat hij in leven was, maar hij leek heel ver weg. De apparaten die ze aan zijn hoofd hadden bevestigd constateerden dat hij droomde, en dat die dromen niet al te prettig leken te zijn. Maar meer dan dat wisten ze niet, want hoewel de apparaten hersenactiviteiten konden vastleggen, konden ze geen gedachten lezen. Met een frons noteerde de arts iets op zijn klembord.
Re: We find our own way
Iriza kreeg grote ogen bij de verhalen. Af en toe liet ze Moyra stoppen omdat ze doorhad dat de vrouw nog niet veel aankon. Dan liet ze haar wat drinken of gewoon rusten en dan gingen ze later weer verder. Het was gekkenwerk wat ze hadden gedaan. Door de woestijn trekken terwijl ze daar eigenlijk helemaal niet voor uitgerust waren en alleen maar omdat ze het niet langer zouden uithouden.
"Jullie hebben echt heel veel geluk gehad." Maar daarna liet ze haar vriendin rusten. In de momenten dat ze wakker was, bleef ze bij haar en vertelde over wat er allemaal was gebeurd in de tussentijd. Anná had drie jongens gehad en gek gemaakt en zij had bardiensten gehad en had een goede kans om de kroeg over te nemen. Dus nu moest ze eens in gesprek gaan met de huidige eigenaar en een man die verstand had van betalingen en verzekeringen. Waarschijnlijk zou ze beetje bij beetje de man uitkopen en langzaam eigenaar worden van De Argos.
Ze had niet veel gehoord over Nish en keek even opzij uit het raam, naar de kamer die aan deze grensde. "Nish slaapt nog. De dokters wilden niet echt wat zeggen." Ze kneep in Moyra's hand. "Zal ik zo eens bij hem kijken?"
Als Nish al 'bij' was, dan was hij nooit echt wakker. Dus kon hij ook niet praten, geen antwoord geven op de vragen of vragen naar wat hem bezighield. Hij bewoog af en toe zijn hoofd was, maar veel meer tekenen van leven gaf hij verder niet. Daarnaast, toen een zuster zijn lakens ging verschonen, bleek dat het inderdaad niet zo goed met hem ging. Ze wist niet echt wat ze ermee aan moest, met al die uitgevallen veren op het kussen...
"Jullie hebben echt heel veel geluk gehad." Maar daarna liet ze haar vriendin rusten. In de momenten dat ze wakker was, bleef ze bij haar en vertelde over wat er allemaal was gebeurd in de tussentijd. Anná had drie jongens gehad en gek gemaakt en zij had bardiensten gehad en had een goede kans om de kroeg over te nemen. Dus nu moest ze eens in gesprek gaan met de huidige eigenaar en een man die verstand had van betalingen en verzekeringen. Waarschijnlijk zou ze beetje bij beetje de man uitkopen en langzaam eigenaar worden van De Argos.
Ze had niet veel gehoord over Nish en keek even opzij uit het raam, naar de kamer die aan deze grensde. "Nish slaapt nog. De dokters wilden niet echt wat zeggen." Ze kneep in Moyra's hand. "Zal ik zo eens bij hem kijken?"
Als Nish al 'bij' was, dan was hij nooit echt wakker. Dus kon hij ook niet praten, geen antwoord geven op de vragen of vragen naar wat hem bezighield. Hij bewoog af en toe zijn hoofd was, maar veel meer tekenen van leven gaf hij verder niet. Daarnaast, toen een zuster zijn lakens ging verschonen, bleek dat het inderdaad niet zo goed met hem ging. Ze wist niet echt wat ze ermee aan moest, met al die uitgevallen veren op het kussen...
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
"Ik.. ik wil zelf.. bij hem langs." En Moyra wist nu al dat dat een gevecht ging worden, iets waar ze gelijk in zou krijgen want lichamelijk was ze nog totaal niet in staat veel te bewegen, en het kostte dan ook al haar overredingskracht om Iriza over te halen een arts te roepen zodat ze het kon vragen. En toen kostte het nog eens zoveel moeite om de arts over te halen haar van de apparaten af te halen en haar naar Nish te laten gaan. Maar het lukte haar. Ze kreeg een uur en Iriza moest haar er in een rolstoel heen brengen.
Moyra schrok zich lam toen ze Nish zag, zag hoe bleek en stil hij was, de uitgevallen veren zag. Trillend pakte ze zacht zijn hand vast, streek langs zijn gezicht, leek even helemaal haar beste vriendin (die ook in de kamer stond) te zijn vergeten. "Nish?" vroeg ze zacht. Eerder had het elke keer geholpen als ze zijn naam noemde, maar ze had hem in de afgelopen dagen nog niet zo slecht gezien. Ze streek een lok haar uit zijn gezicht, waardoor ze één van zijn veren in haar hand had. "Nish, kom op. Het is tijd om wakker te worden." Haar stem klonk verstikt, angstig. Hoe erg was hij er wel niet aan toe?
Moyra schrok zich lam toen ze Nish zag, zag hoe bleek en stil hij was, de uitgevallen veren zag. Trillend pakte ze zacht zijn hand vast, streek langs zijn gezicht, leek even helemaal haar beste vriendin (die ook in de kamer stond) te zijn vergeten. "Nish?" vroeg ze zacht. Eerder had het elke keer geholpen als ze zijn naam noemde, maar ze had hem in de afgelopen dagen nog niet zo slecht gezien. Ze streek een lok haar uit zijn gezicht, waardoor ze één van zijn veren in haar hand had. "Nish, kom op. Het is tijd om wakker te worden." Haar stem klonk verstikt, angstig. Hoe erg was hij er wel niet aan toe?
Re: We find our own way
Ze mocht ook alleen maar in de rolstoel omdat ze onder toezicht stond en Iriza in de buurt bleef. De vriendin keek haar bezorgd aan en bleef in de buurt staan, hoewel ze wel begreep dat die twee gewoon een momentje samen nodig hadden. Ook zij vond het zorgelijk hoe bleek en hoe slecht Nish eruit zag. Ze had altijd gedacht dat niks die vent kon vellen en om hem dan zo te zien... Nee.. dat was lang niet in orde, zoveel was duidelijk.
Er trok iemand aan hem. Nish' ademhaling schokte even, voordat deze weer ontspannen en diep en langzaam werd. De verdovende middelen maakten het niet makkelijker om wakker te worden en ergens wilde hij dat ook helemaal niet. Het duurde even, maar toen sloot hij langzaam zijn vingers om Moyra's hand. Zacht hield hij haar hand vast. Zijn vingers bewogen nog even strelend over haar huid, maar meer sjoege dan dat, gaf hij niet.
Sterker nog, Moyra was de enige waar hij echt op reageerde, maar het duurde nog twee dagen voordat hij uit zichzelf zijn ogen opende. Meteen gingen er heel veel alarmen af en kwamen er drie artsen zijn kamer in rennen, maar hij had alleen oog voor de vrouw die in de rolstoel naast zijn bed zat. Hij glimlachte zacht naar haar, maar liet toen iedereen in hem porren en beantwoorde met heel veel moeite de vragen. Wat er ook gaande was met hem, het was duidelijk dat het niet direct te vinden was maar mogelijk nog wel zijn uitwerking zou hebben.
Zodra ze een momentje alleen waren, en Nish nog wakker was, nam hij zacht haar hand vast. "Moyra..." zijn stem was hees en zacht. "Zodra het kan... wil ik.. naar huis... alsjeblieft?" hij had tussendoor tijd nodig om op adem te komen en dit vroeg allemaal veel te veel van hem, maar dat hij weer helder was als hij wakker was, was een heel goed teken.
Er trok iemand aan hem. Nish' ademhaling schokte even, voordat deze weer ontspannen en diep en langzaam werd. De verdovende middelen maakten het niet makkelijker om wakker te worden en ergens wilde hij dat ook helemaal niet. Het duurde even, maar toen sloot hij langzaam zijn vingers om Moyra's hand. Zacht hield hij haar hand vast. Zijn vingers bewogen nog even strelend over haar huid, maar meer sjoege dan dat, gaf hij niet.
Sterker nog, Moyra was de enige waar hij echt op reageerde, maar het duurde nog twee dagen voordat hij uit zichzelf zijn ogen opende. Meteen gingen er heel veel alarmen af en kwamen er drie artsen zijn kamer in rennen, maar hij had alleen oog voor de vrouw die in de rolstoel naast zijn bed zat. Hij glimlachte zacht naar haar, maar liet toen iedereen in hem porren en beantwoorde met heel veel moeite de vragen. Wat er ook gaande was met hem, het was duidelijk dat het niet direct te vinden was maar mogelijk nog wel zijn uitwerking zou hebben.
Zodra ze een momentje alleen waren, en Nish nog wakker was, nam hij zacht haar hand vast. "Moyra..." zijn stem was hees en zacht. "Zodra het kan... wil ik.. naar huis... alsjeblieft?" hij had tussendoor tijd nodig om op adem te komen en dit vroeg allemaal veel te veel van hem, maar dat hij weer helder was als hij wakker was, was een heel goed teken.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Toen bleek dat het vooral Moyra was waar Nish op reageerde, kreeg ze toestemming om zoveel mogelijk bij hem te zijn. Soms zat ze daar samen met Iriza, te wachten tot Nish weer wakker werd. De twee meiden praatten veel, of zaten te kaarten om de tijd te doden. Als Nish wakker was vertelden ze hem alles wat ze maar konden bedenken, alles om hem in het hier en nu te houden, om hem af te leiden van hoe slecht hij zich voelde.
Moyra kneep zacht in Nish' hand en streek met haar andere hand weer zacht langs zijn gezicht, een gebaar dat ze de afgelopen tijd vaak had gemaakt. "Zodra je beter genoeg bent gaan we naar huis," beloofde ze zacht. "En als je sterk genoeg bent om te reizen gaan we naar Vexgarde, beloofd." Ze had het idee dat het goed voor hem zou zijn om in Vexgarde te zijn, dat hij daar veel sneller en beter zou genezen dan in Grimmere. Bovendien had Moyra niet veel meer te doen in Grimmere. Iriza had het eigenlijk niet willen zeggen, maar Moyra had het bij haar laatste bezoek uit haar vriendin weten te trekken: Ze was ontslagen... Baako had haar niet eens één dag gegeven, was al snel gebleken. Nadat ze maandag niet op werk was komen opdagen was hij direct op zoek gegaan naar een andere werknemer. Toen Iriza woensdag, de dag dat Moyra en Nish met hun tocht waren begonnen, naar de winkel was gegaan om te vragen of Baako misschien iets van hen had gehoord had hij haar enkel bot gezegd dat Moyra niet meer terug hoefde te komen. Dat hij haar laatste loon wel op zou sturen. Dus Nish' onbewuste verlangen was uitgekomen, Moyra had geen verplichtingen meer die haar aan Grimmere verbonden behalve haar vriendschap met Iriza en Anná dan. Iriza, die wel honderd keer had gezegd in de afgelopen dagen dat Moyra zich geen zorgen hoefde te maken om de huur. De jonge vrouw was haar vriendin daar dankbaar voor, maar het zat tegelijk niet in haar aard om op de kosten van een ander te leven. Dus ze zou snel een nieuwe baan moeten vinden, of een andere oplossing, want ze zou er niet mee kunnen leven dat ze haar deel van de huur niet netjes ophoestte.
Moyra kneep zacht in Nish' hand en streek met haar andere hand weer zacht langs zijn gezicht, een gebaar dat ze de afgelopen tijd vaak had gemaakt. "Zodra je beter genoeg bent gaan we naar huis," beloofde ze zacht. "En als je sterk genoeg bent om te reizen gaan we naar Vexgarde, beloofd." Ze had het idee dat het goed voor hem zou zijn om in Vexgarde te zijn, dat hij daar veel sneller en beter zou genezen dan in Grimmere. Bovendien had Moyra niet veel meer te doen in Grimmere. Iriza had het eigenlijk niet willen zeggen, maar Moyra had het bij haar laatste bezoek uit haar vriendin weten te trekken: Ze was ontslagen... Baako had haar niet eens één dag gegeven, was al snel gebleken. Nadat ze maandag niet op werk was komen opdagen was hij direct op zoek gegaan naar een andere werknemer. Toen Iriza woensdag, de dag dat Moyra en Nish met hun tocht waren begonnen, naar de winkel was gegaan om te vragen of Baako misschien iets van hen had gehoord had hij haar enkel bot gezegd dat Moyra niet meer terug hoefde te komen. Dat hij haar laatste loon wel op zou sturen. Dus Nish' onbewuste verlangen was uitgekomen, Moyra had geen verplichtingen meer die haar aan Grimmere verbonden behalve haar vriendschap met Iriza en Anná dan. Iriza, die wel honderd keer had gezegd in de afgelopen dagen dat Moyra zich geen zorgen hoefde te maken om de huur. De jonge vrouw was haar vriendin daar dankbaar voor, maar het zat tegelijk niet in haar aard om op de kosten van een ander te leven. Dus ze zou snel een nieuwe baan moeten vinden, of een andere oplossing, want ze zou er niet mee kunnen leven dat ze haar deel van de huur niet netjes ophoestte.
Re: We find our own way
Het duurde twee weken voordat Nish goedgekeurd was door de artsen. Hij mocht alleen mee met Moyra onder een paar strikte voorwaarden en beloften. Nog altijd was Nish niet altijd even helder en leek hij niet alles te begrijpen of te onthouden.
Het was stil in het appartement toen ze terug kwamen -Anná en Iriza waren aan het werk- en het eerste wat hij deed, was weer op bed kruipen. Hoewel hij wel wat was aangesterkt, had hij zijn oude postuur en kracht nog niet terug. De artsen hadden hem veel gevraagd en hoe het kwam dat hij last had van veer-uitval, maar daar had hij geen antwoord op gehad.
In de avond gingen ze aan de slag om hun spullen te pakken en ze zouden de volgende dag de metro richting Vexgarde nemen. Nish was zwijgzaam en deed lang over zijn bezittingen inpakken. Hij liet een bedrag voor de twee meiden achter voor de huur en als dank dat hij er had mogen wonen.
Het viel direct op dat hij ontspande zodra ze de stad uit waren. Er kwam meer glans in zijn blik en hoewel hij niks zei, kneep hij even in Moyra's hand en zond haar een glimlachje. Het deed hem duidelijk goed om met haar op reis te zijn richting huis, want Vexgarde was toch wel wat hij daarmee had bedoeld.
"Vind je het goed om een paar dagen te blijven?" Nish sprak uiteindelijk pas toen ze echt alleen waren.
Het was stil in het appartement toen ze terug kwamen -Anná en Iriza waren aan het werk- en het eerste wat hij deed, was weer op bed kruipen. Hoewel hij wel wat was aangesterkt, had hij zijn oude postuur en kracht nog niet terug. De artsen hadden hem veel gevraagd en hoe het kwam dat hij last had van veer-uitval, maar daar had hij geen antwoord op gehad.
In de avond gingen ze aan de slag om hun spullen te pakken en ze zouden de volgende dag de metro richting Vexgarde nemen. Nish was zwijgzaam en deed lang over zijn bezittingen inpakken. Hij liet een bedrag voor de twee meiden achter voor de huur en als dank dat hij er had mogen wonen.
Het viel direct op dat hij ontspande zodra ze de stad uit waren. Er kwam meer glans in zijn blik en hoewel hij niks zei, kneep hij even in Moyra's hand en zond haar een glimlachje. Het deed hem duidelijk goed om met haar op reis te zijn richting huis, want Vexgarde was toch wel wat hij daarmee had bedoeld.
"Vind je het goed om een paar dagen te blijven?" Nish sprak uiteindelijk pas toen ze echt alleen waren.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra kneep zacht terug, glimlachte bemoedigend naar hem. Het was goed om weer wat leven op zijn gezicht te zien. De dokters hadden ook geconstateerd dat met een week het gips wel van zijn arm zou mogen, hoewel hij wel nog op zou moeten passen om te voorkomen dat het pas genezen bot opnieuw zou breken. "We kunnen zo lang blijven als je wilt Nish," zei ze op rustige toon. Ze had hem niet verteld dat ze ontslagen was, maar het feit dat ze zonder moeite haar tas in had kunnen pakken en kunnen vertrekken zei waarschijnlijk al genoeg. Ze had Iriza beloofd te bellen en te schrijven als dat ging, zodat de meiden wisten hoe het met het tweetal ging. Maar ook zij hadden gezien dat de twee zich nog altijd niet erg goed voelden.
Moyra had contact gezocht met Gennat, wat nogal gedoe was geweest door het gebrek aan telefoons in Vexgarde, om hen op te komen halen. Ze wilde liever niet dat Nish nu iets overkwam omdat ze voorbarig waren over het varen op vlotten en dergelijken. Niet dat ze een idee had wie ze moest zoeken, ze kende de jongen immers alleen van Nish' verhalen maar ze had zichzelf niet kunnen dwingen tot contact zoeken met zijn ouders. Nog altijd was ze woest op Iria. Dat Nish nog altijd veren verloor baarde Moyra vreselijk zorgen en eigenlijk wilde ze zo snel mogelijk naar Anann.
Moyra had contact gezocht met Gennat, wat nogal gedoe was geweest door het gebrek aan telefoons in Vexgarde, om hen op te komen halen. Ze wilde liever niet dat Nish nu iets overkwam omdat ze voorbarig waren over het varen op vlotten en dergelijken. Niet dat ze een idee had wie ze moest zoeken, ze kende de jongen immers alleen van Nish' verhalen maar ze had zichzelf niet kunnen dwingen tot contact zoeken met zijn ouders. Nog altijd was ze woest op Iria. Dat Nish nog altijd veren verloor baarde Moyra vreselijk zorgen en eigenlijk wilde ze zo snel mogelijk naar Anann.
Re: We find our own way
Het was zeker lastig om contact te hebben en te houden met iemand uit Vexgarde, maar het was hen gelukt om wat af te spreken. De reis zelf was niet heel enerverend, al was Nish heel verbaasd om zijn vriend te zien.
"Nish, kerel, wat heb je jezelf nou weer op de hals gehaald?" Gennat hielp Moyra met hem op het vlot krijgen en keek hem bezorgd aan. Maar daarna maakte hij kennis met Moyra en gaf haar een geruststellende glimlach. Hij maakte flink vaart op het vlot en daarna kwam het drama van naar beneden gaan. Normaal was het een tweede natuur voor hem, maar nu had hij hulp nodig van Gennat en Nish leek zich niet te beseffen hoe zorgwekkend dat was. Gennat liep met hen mee en hielp met hen met installeren.
"Hoelang is hij al zo? En wat zegt hij over zijn veren?" Normaal zou Gennat inderdaad werk maken van Moyra en haar verleiden en met haar flirten. Nadat hij zijn vriend zo had gezien, had hij daar echter helemaal geen gedachten over. Hij maakte zich behoorlijk zorgen en hoopte maar dat het Nish inderdaad goed zou doen om thuis te zijn. Maar hij verzachtte een beetje en glimlachte naar haar. "En hoe gaat het met jou? Ben je wat aan de beterende hand?"
"Nish, kerel, wat heb je jezelf nou weer op de hals gehaald?" Gennat hielp Moyra met hem op het vlot krijgen en keek hem bezorgd aan. Maar daarna maakte hij kennis met Moyra en gaf haar een geruststellende glimlach. Hij maakte flink vaart op het vlot en daarna kwam het drama van naar beneden gaan. Normaal was het een tweede natuur voor hem, maar nu had hij hulp nodig van Gennat en Nish leek zich niet te beseffen hoe zorgwekkend dat was. Gennat liep met hen mee en hielp met hen met installeren.
"Hoelang is hij al zo? En wat zegt hij over zijn veren?" Normaal zou Gennat inderdaad werk maken van Moyra en haar verleiden en met haar flirten. Nadat hij zijn vriend zo had gezien, had hij daar echter helemaal geen gedachten over. Hij maakte zich behoorlijk zorgen en hoopte maar dat het Nish inderdaad goed zou doen om thuis te zijn. Maar hij verzachtte een beetje en glimlachte naar haar. "En hoe gaat het met jou? Ben je wat aan de beterende hand?"
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Zo goed als ze kon hielp Moyra Gennat met Nish naar beneden krijgen, maar ze was niet zo'n geoefende klimmer als de twee en dus had ze al snel haar armen nodig om zelf veilig op de grond te komen. "Hij heeft er nog niets over gezegd, ik hoopte dat Anann iets weet." De blik die ze op Nish wierp was duidelijk bezorgd, ongerust op een heel ander niveau. Toen ze op de grond stonden pakte ze kort zijn hand vast en glimlachte naar hem. Nog even, en dan was hij weer thuis, kon hij dat bed in kruipen waar hij in de woestijn zo naar had verlangd.
Moyra keek verbaasd op bij de volgende vraag en haalde haar schouders op. "Met mij gaat het prima, ik was blij dat ik je te pakken kon krijgen ondanks jullie gebrek aan telefoons." In werkelijkheid deed werkelijk elke spier in haar lichaam nog steeds vreselijk pijn, en keerde de rust in haar hoofd niet echt terug de afgelopen dagen. Het was alsof die woestijnwind, die zandstormen waarin je twee dagen vastzat kon oproepen, nog in haar hoofd zat en al haar gedachten en emoties door elkaar gooide. De storm was soms in haar ogen te zien, zo leek het als ze soms net iets donkerder waren dan normaal. Moyra had moeite met concentreren, dacht soms dat ze iemand naar haar voelde kijken als er niemand was, maar dat alles inclusief de fysieke pijn duwde ze naar de achtergrond als ze Nish zag. Zij had geen veren die uitvielen, zij had niet dagenlang in een soort coma gelegen. En wie wist wat er nog meer met hem aan de hand was waar hij niet over sprak?
Moyra keek verbaasd op bij de volgende vraag en haalde haar schouders op. "Met mij gaat het prima, ik was blij dat ik je te pakken kon krijgen ondanks jullie gebrek aan telefoons." In werkelijkheid deed werkelijk elke spier in haar lichaam nog steeds vreselijk pijn, en keerde de rust in haar hoofd niet echt terug de afgelopen dagen. Het was alsof die woestijnwind, die zandstormen waarin je twee dagen vastzat kon oproepen, nog in haar hoofd zat en al haar gedachten en emoties door elkaar gooide. De storm was soms in haar ogen te zien, zo leek het als ze soms net iets donkerder waren dan normaal. Moyra had moeite met concentreren, dacht soms dat ze iemand naar haar voelde kijken als er niemand was, maar dat alles inclusief de fysieke pijn duwde ze naar de achtergrond als ze Nish zag. Zij had geen veren die uitvielen, zij had niet dagenlang in een soort coma gelegen. En wie wist wat er nog meer met hem aan de hand was waar hij niet over sprak?
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 10 gasten