Ze gingen naar het huis van de Nishants en Moyra hoefde zich geen zorgen te maken over Nish' ouders; die waren er niet namelijk. Hoewel ze zich zorgen maakten om hun zoon, wisten ze ook hoe slecht hij tegen hun bemoeizucht kon en hadden ze besloten om hen niet op te wachten. Pas daar liet Gennat hen alleen, zodat Moyra zich wel zou redden. "Ik zal Anann wel op de hoogte stellen.. doen jullie maar even rustig aan." Waarna hij ging.
Nish wees haar de weg naar zijn kamer, die zij natuurlijk nog nooit had gezien. Het was een ruime, lichte kamer die zo natuurlijk mogelijk was gehouden. Het hout was zoveel mogelijk onbehandeld gebleven, behalve dan tegen regen, en er waren weinig persoonlijke spullen, behalve dan een bureau met van alles aan papieren. Hij zuchtte lichtjes toen hij ging zitten maar pakte Moyra's hand toen ze weg leek te gaan. Of het ook echt zo was, wist hij niet. "Ik ben niet de enige die moet rusten." Zijn zilverachtige ogen namen haar op. "Als je.. als je wilt kun je blijven?" Hij miste haar aanwezigheid als ze er niet was en hoewel hij niet de luchtige en vrolijke Nish was als voor hun avontuur, wilde hij nog steeds geen beslag op haar leggen en haar nergens toe dwingen. Als Moyra het goed vond, dan zou hij haar graag weer in zijn armen tegen zijn borst hebben en zijn gezicht tegen haar krullen.
We find our own way
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra keek verbaasd op toen hij haar hand pakte, en aanbood dat ze kon blijven. Even twijfelde ze, maar waar zou ze anders heen gaan? Ze haalde net het einde van de woonkamer met de meters die ze hadden, en bovendien zou ze zich toch maar zorgen maken om Nish. Met een zachte glimlach streek ze over zijn haar, ze was voorzichtig met zijn veren. "Ik blijf wel," zei ze zacht. Als ze wist wat hij verder dacht zou ze waarschijnlijk zijn gevlucht. "Kom op, tijd voor wat meer slaap voor jou."
Re: We find our own way
Hij glimlachte zacht naar haar en trok langzaam zijn schoenen en een paar kledingstukken uit. Met een tevreden zucht strekte hij zich uit en keek verwachtingsvol naar Moyra. Hij hoopte maar dat ze iets van een boek had, want hij vond het fijn dat ze er was. Dat ze naast hem kwam zitten, was precies goed en hij drukte lichtjes zijn voorhoofd tegen haar been en viel zo in slaap.
Het was een paar uur later dat hij zich een stuk beter voelde en wakker was. Nish keek weer een stukje helderder uit zijn ogen en hoewel hij wat veren op het kussen achterliet toen hij overeind kwam, besteedde hij daar geen aandacht aan. Hij glimlachte naar Moyra, die er blijkbaar nog steeds was. "Hmm... Is het al tijd om te eten?" Hij geeuwde ongegeneerd en het deerde hem niets dat hij verder geen shirt of wat dan ook aan had. Ze had hem toch al bijna naakt gezien. Al had hij er toen wel een stuk beter uitgezien, maar daar dacht Nish liever niet over na. Hij wuifde met zijn hand, terwijl hij zich in schone kleren hees. "Koken wordt was lastig, maar ik kan je leren hoe je een gerecht maakt, wat al jaren in de familie rondgaat?" Met een beetje geluk kon hij meer recepten geven en daardoor zouden ze een weeklang echte Vexgardiaanse gerechten eten. Mocht Moyra er zin in hebben.
"Laten we makkelijk beginnen," plaagde hij en praatte haar door het gerecht heen. Worst in plakjes, met roer gebakken kool, ui, knoflook, tomaten en dan nog zout en kruiden voor de smaak. Al met al een heerlijk gerecht en het stond zo op tafel. Nou ja... op tafel.. Ze gingen natuurlijk naar het balkon om de laatste restjes zon mee te krijgen.
Hoewel hij rustig aan deed, at hij wel een heel bord leeg, al zat hij daarna zo vol dat hij eigenlijk geen stap meer wilde verzetten. Al etende dacht Nish na. Moyra had nogal bezorgd naar hem gekeken en het al over Anann gehad. Ging het zo slecht met hem? Of was zij zo betrokken? Hoe ging het eigenlijk met haar? Vanuit zijn ooghoeken nam hij haar op. Misschien zou het hen beiden wel goed doen om hier weer te zijn en dan voor een wat langere tijd.
"En? Hoe smaakt het je?" Het bleef lastig om te bedenken dat hij dingen hardop moest vragen. Er zat toch iets niet helemaal goed in zijn hoofd, blijkbaar.
off: http://www.food.com/recipe/southern-fri ... age-507731 het recept :)
Het was een paar uur later dat hij zich een stuk beter voelde en wakker was. Nish keek weer een stukje helderder uit zijn ogen en hoewel hij wat veren op het kussen achterliet toen hij overeind kwam, besteedde hij daar geen aandacht aan. Hij glimlachte naar Moyra, die er blijkbaar nog steeds was. "Hmm... Is het al tijd om te eten?" Hij geeuwde ongegeneerd en het deerde hem niets dat hij verder geen shirt of wat dan ook aan had. Ze had hem toch al bijna naakt gezien. Al had hij er toen wel een stuk beter uitgezien, maar daar dacht Nish liever niet over na. Hij wuifde met zijn hand, terwijl hij zich in schone kleren hees. "Koken wordt was lastig, maar ik kan je leren hoe je een gerecht maakt, wat al jaren in de familie rondgaat?" Met een beetje geluk kon hij meer recepten geven en daardoor zouden ze een weeklang echte Vexgardiaanse gerechten eten. Mocht Moyra er zin in hebben.
"Laten we makkelijk beginnen," plaagde hij en praatte haar door het gerecht heen. Worst in plakjes, met roer gebakken kool, ui, knoflook, tomaten en dan nog zout en kruiden voor de smaak. Al met al een heerlijk gerecht en het stond zo op tafel. Nou ja... op tafel.. Ze gingen natuurlijk naar het balkon om de laatste restjes zon mee te krijgen.
Hoewel hij rustig aan deed, at hij wel een heel bord leeg, al zat hij daarna zo vol dat hij eigenlijk geen stap meer wilde verzetten. Al etende dacht Nish na. Moyra had nogal bezorgd naar hem gekeken en het al over Anann gehad. Ging het zo slecht met hem? Of was zij zo betrokken? Hoe ging het eigenlijk met haar? Vanuit zijn ooghoeken nam hij haar op. Misschien zou het hen beiden wel goed doen om hier weer te zijn en dan voor een wat langere tijd.
"En? Hoe smaakt het je?" Het bleef lastig om te bedenken dat hij dingen hardop moest vragen. Er zat toch iets niet helemaal goed in zijn hoofd, blijkbaar.
off: http://www.food.com/recipe/southern-fri ... age-507731 het recept :)
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra zou hem ook niet laten koken op het moment, en nog moest ze hem vaak genoeg in een stoel duwen terwijl zij bezig bleef of hem voorzag van wat te snacken of te drinken. De keuken was logisch ingedeeld, ze kon er al snel haar draai vinden hoewel ze niet overal bij kon. Met als gevolgd dat ze twee keer (heel oncharmant) op het aanrecht moest klimmen om bij een pan of een potje kruiden te komen. Waren alle Vexgardianen zo lang of zo?
Ze aten in stilte, iets wat Moyra fijn vond op het moment. Toen Nish had geslapen, had zij zitten lezen, al was het maar om over hem te blijven waken. Ze begreep niet goed waarom hij had gewild dat ze bleef, waarom hij zo graag tegen haar aan had liggen slapen, maar met het oog op zijn gezondheid en rust had ze zonder nadenken toegegeven aan zijn wensen. Ze glimlachte naar hem en at haar mond leeg voor ze antwoordde. "Het is lekker. Ik ben blij hier weer te zijn." Goed, ze vond Vexgarde nog altijd een vreemde plek, maar het was er rustig en na al het drama was dat precies wat ze nu nodig hadden. Ze had haar ouders met een kort briefje laten weten weer hier te zijn, en dat als ze het daar niet mee eens waren dat ze haar maar moesten komen halen. Ze schatte de kans dat ze dat ook echt kwamen doen een stevige 2%. En dan was ze zeer genereus in haar nummers. Moyra nam een slok wijn en keek nog even bedenkelijk naar de lucht, die ze nauwelijks zag door het bladerendak, voor ze weer naar Nish keek. "Nish... Wat is er aan de hand met je veren?" Waarom vielen ze ineens uit? Wat was er gaande met hem?
Ze aten in stilte, iets wat Moyra fijn vond op het moment. Toen Nish had geslapen, had zij zitten lezen, al was het maar om over hem te blijven waken. Ze begreep niet goed waarom hij had gewild dat ze bleef, waarom hij zo graag tegen haar aan had liggen slapen, maar met het oog op zijn gezondheid en rust had ze zonder nadenken toegegeven aan zijn wensen. Ze glimlachte naar hem en at haar mond leeg voor ze antwoordde. "Het is lekker. Ik ben blij hier weer te zijn." Goed, ze vond Vexgarde nog altijd een vreemde plek, maar het was er rustig en na al het drama was dat precies wat ze nu nodig hadden. Ze had haar ouders met een kort briefje laten weten weer hier te zijn, en dat als ze het daar niet mee eens waren dat ze haar maar moesten komen halen. Ze schatte de kans dat ze dat ook echt kwamen doen een stevige 2%. En dan was ze zeer genereus in haar nummers. Moyra nam een slok wijn en keek nog even bedenkelijk naar de lucht, die ze nauwelijks zag door het bladerendak, voor ze weer naar Nish keek. "Nish... Wat is er aan de hand met je veren?" Waarom vielen ze ineens uit? Wat was er gaande met hem?
Re: We find our own way
Nee, niet iedereen hier was lang, maar de keuken was gebouwd voor Nish en dus was het niet zo gek dat Moyra niet overal bij kon. Hij moest er stiekem om grinniken en na drie pogingen om te helpen, gaf hij toe aan haar woorden dat hij moest blijven zitten. Onbewust gaf het hem een goede mogelijkheid om haar te bekijken en dat deed hij dan ook, met af en toe een opmerking over het eten. Gezien de geuren fantastisch waren, had Nish het idee dat het wel goed zat en maakte zich er geen zorgen meer om.
Er was niet veel meer te zien buiten. De zon kwam 's avonds een stuk lastiger door het bladerdak, ook al was het nog aangenaam buiten. Langzaam maar zeker werd het donker om hen heen en werden er lampen ontstoken in het hele dorp. Door het betoverende zicht hoorde hij bijna Moyra's vraag niet. Zijn veren... Ja, dat was nogal wat. "Het gaat wel weer over. Het betekent dat het niet zo goed gaat." wat kon hij er meer over zeggen? Dat hij van binnen een wrak was en hij aandacht en tijd en geduld nodig had? Dat de eerste en laatste keer dat dit gebeurde met Catha's dood was en hij er toen zelf overheen moest komen? Misschien later eens, maar nu kon hij haar dat niet toevertrouwen. Niet zo open en bloot, maar misschien in een kleinere setting dat het wel zou lukken. Daarnaast had Nish ook het idee dat Moyra niet helemaal eerlijk was over hoe het met haar ging.
"Het is af en toe alsof ik nog steeds de wind hoor razen..." met een grimas wreef hij over zijn voorhoofd. "Maar jij dan? Ga me niet zeggen dat jij nergens meer last van hebt?"
Er was niet veel meer te zien buiten. De zon kwam 's avonds een stuk lastiger door het bladerdak, ook al was het nog aangenaam buiten. Langzaam maar zeker werd het donker om hen heen en werden er lampen ontstoken in het hele dorp. Door het betoverende zicht hoorde hij bijna Moyra's vraag niet. Zijn veren... Ja, dat was nogal wat. "Het gaat wel weer over. Het betekent dat het niet zo goed gaat." wat kon hij er meer over zeggen? Dat hij van binnen een wrak was en hij aandacht en tijd en geduld nodig had? Dat de eerste en laatste keer dat dit gebeurde met Catha's dood was en hij er toen zelf overheen moest komen? Misschien later eens, maar nu kon hij haar dat niet toevertrouwen. Niet zo open en bloot, maar misschien in een kleinere setting dat het wel zou lukken. Daarnaast had Nish ook het idee dat Moyra niet helemaal eerlijk was over hoe het met haar ging.
"Het is af en toe alsof ik nog steeds de wind hoor razen..." met een grimas wreef hij over zijn voorhoofd. "Maar jij dan? Ga me niet zeggen dat jij nergens meer last van hebt?"
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Het ging dus inderdaad niet goed met hem? De dokters hadden wel gezegd dat hij zou moeten aansterken, maar over mentale verzorging hadden ze het niet gehad. Nish' lichaam leek echter niet het probleem te zijn, had Moyra het idee op basis van wat ze van hem zag en hoorde. Maar hij had nooit iets tegen haar gezegd over wat er niet goed zat in zijn hoofd, wat hem dwarszat en bezig hield. Dat zijn veren bleven uitvallen baarde haar nu nog meer zorgen dan eerst. Dat hij de wind nog altijd hoorde, dat was in ieder geval geen goed teken concludeerde ze in stilte op basis van wat hij haar eerder had verteld over zijn relatie met de wind, en op basis van wat ze had gezien in de woestijn.
Ze haalde haar schouders op terwijl ze in de rest van haar eten prikte, ineens was ze haar eetlust kwijt. "Het gaat wel Nish, gewoon wat eten en drinken en dan ben ik weer de oude," loog ze. Natuurlijk had het hele gedoe in de woestijn haar ook een klap gegeven. Een klap die eigenlijk al begon met toen ze in de trein zaten. Levend begraven worden in een zandstorm was Moyra's grootste angst, en de dromen die ze er nu over had waren levendiger dan ooit. Daarnaast was er hun bijna-avond-samen die door haar hoofd bleef spoken en die haar verwarde, vooral omdat ze diep van binnen heus wel wist dat ze het niet erg had gevonden als het niet was geëindigd waar het was geëindigd. En toen de tocht... De kou die haar bijna de das om had gedaan, vooral haar handen deden nog altijd pijn, alsof ze gekneusd waren door de kou, en het idee dat ze Nish kwijt zou zijn geraakt. Die angst liet wel wat achter bij een mens. Ze glimlachte echter zacht naar hem, niet echt bereidt om daarover te praten, voornamelijk omdat ze er geen zin in had omdat ze vermoedde dat als ze woorden gaf aan de angst ze niet meer zou kunnen stoppen met huilen. Dus beet ze door de pijn hen, en verzorgde hem alsof er niets aan de hand was. "Ik stel voor dat we hier sowieso blijven tot jij je weer beter voelt." Daarmee aangevend, zonder het uit te spreken, dat ze voor hem zou zorgen. Er was immers niet veel anders dat ze kon doen met hun 15-meter-grens, bovendien had ze geen baan meer en had ze Iriza gezegd dat als de huur te krap werd ze een ander huisgenootje moesten gaan zoeken. Wie wist wanneer Moyra weer iets had gevonden dat redelijk betaalde? Ze had haar ouders nog niet eens laten weten dat ze ontslagen was, en dat ze naar Vexgarde was gegaan. Ze had weinig zin in de preek over dat ze weer iets had verprutst, en dat ze nu maar net zo goed meteen terug kon komen naar Ramal waar ze in de gaten gehouden kon worden.
Ze haalde haar schouders op terwijl ze in de rest van haar eten prikte, ineens was ze haar eetlust kwijt. "Het gaat wel Nish, gewoon wat eten en drinken en dan ben ik weer de oude," loog ze. Natuurlijk had het hele gedoe in de woestijn haar ook een klap gegeven. Een klap die eigenlijk al begon met toen ze in de trein zaten. Levend begraven worden in een zandstorm was Moyra's grootste angst, en de dromen die ze er nu over had waren levendiger dan ooit. Daarnaast was er hun bijna-avond-samen die door haar hoofd bleef spoken en die haar verwarde, vooral omdat ze diep van binnen heus wel wist dat ze het niet erg had gevonden als het niet was geëindigd waar het was geëindigd. En toen de tocht... De kou die haar bijna de das om had gedaan, vooral haar handen deden nog altijd pijn, alsof ze gekneusd waren door de kou, en het idee dat ze Nish kwijt zou zijn geraakt. Die angst liet wel wat achter bij een mens. Ze glimlachte echter zacht naar hem, niet echt bereidt om daarover te praten, voornamelijk omdat ze er geen zin in had omdat ze vermoedde dat als ze woorden gaf aan de angst ze niet meer zou kunnen stoppen met huilen. Dus beet ze door de pijn hen, en verzorgde hem alsof er niets aan de hand was. "Ik stel voor dat we hier sowieso blijven tot jij je weer beter voelt." Daarmee aangevend, zonder het uit te spreken, dat ze voor hem zou zorgen. Er was immers niet veel anders dat ze kon doen met hun 15-meter-grens, bovendien had ze geen baan meer en had ze Iriza gezegd dat als de huur te krap werd ze een ander huisgenootje moesten gaan zoeken. Wie wist wanneer Moyra weer iets had gevonden dat redelijk betaalde? Ze had haar ouders nog niet eens laten weten dat ze ontslagen was, en dat ze naar Vexgarde was gegaan. Ze had weinig zin in de preek over dat ze weer iets had verprutst, en dat ze nu maar net zo goed meteen terug kon komen naar Ramal waar ze in de gaten gehouden kon worden.
Re: We find our own way
Hij nam haar fronsend op en zijn blik werd een beetje donkerder. "Don't give me that shit, Moyra. Als ik weet wat ik nodig heb en of je daarin wat kunt betekenen zal ik dat zeggen, maar op dit moment weet ik gewoon echt niet wat het beste voor me is." Behalve gezelschap maar dat had hij nu. "Na alles wat we hebben doorgemaakt had ik gedacht dat we wel eerlijk tegen elkaar konden zijn. Ik geloof er geen zak van dat het 'wel prima' met je gaat." Nish verzachtte wat en zijn uitstraling werd weer vriendelijk en rustig. "Als je het er niet over wilt hebben is dat prima, maar je hoeft je niet groot te houden omdat ik er zichtbaar niet zo best aan toe ben."
Nish had niet gedacht dat ze zo snel weer zouden vervallen in dingen stil houden voor elkaar. Zeker niet na die dagen vast hebben gezeten in de wagons. Hij had veel eerder gedacht dat ze juist nu meer een band hadden dan voor dit alles, maar blijkbaar zat hij ernaast en hij wist niet goed waarom maar dat deed meer pijn dan de gigantische hoofdpijn die begon op te zetten. Hij wreef over zijn voorhoofd en zuchtte. "Sorry.. Ik dacht gewoon dat we dat station waren gepasseerd... Ik had niet zo bot willen zijn, maar ik meen het wel. We zijn door een hel geweest, Moyra. Maar daar zijn we ook samen weer uit gekomen. Denk je niet dat we het elkaar een beetje verschuldigd zijn om eerlijk te zijn over basale dingen als hoe het gaat?"
Nish had niet gedacht dat ze zo snel weer zouden vervallen in dingen stil houden voor elkaar. Zeker niet na die dagen vast hebben gezeten in de wagons. Hij had veel eerder gedacht dat ze juist nu meer een band hadden dan voor dit alles, maar blijkbaar zat hij ernaast en hij wist niet goed waarom maar dat deed meer pijn dan de gigantische hoofdpijn die begon op te zetten. Hij wreef over zijn voorhoofd en zuchtte. "Sorry.. Ik dacht gewoon dat we dat station waren gepasseerd... Ik had niet zo bot willen zijn, maar ik meen het wel. We zijn door een hel geweest, Moyra. Maar daar zijn we ook samen weer uit gekomen. Denk je niet dat we het elkaar een beetje verschuldigd zijn om eerlijk te zijn over basale dingen als hoe het gaat?"
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Verbaasd, mogelijk zelfs wat geschrokken, staarde Moyra naar hem. Haar ogen groot, haar mond al iets open om in de verdediging te schieten, maar daar gaf hij haar de kans niet voor. Aan het einde keek ze weer even naar haar bord. Hij had ergens wel gelijk. Ze had het gevoel dat er een band was waar ze eerder niet van hadden kunnen spreken. Waarom hield ze het dan stil? Omdat ze het er niet over wilde hebben? Omdat ze dacht dat hij zich beter op zichzelf en zijn eigen herstel kon focussen? Moyra wist het niet zo goed, en dus bleef het een tijd stil voor ze haar mond weer opende.
"Ik heb last van nachtmerries," zei ze zacht. "Over zand, over kou, over... over jou verliezen," het laatste zei ze zo zacht dat het nauwelijks te verstaan was. Het was immers nogal iets om te zeggen. "En ik weet niet zo goed wat ik er tegen moet doen, of ik er wel iets tegen kan doen. Fysiek gaat het goed met me, behalve dan dat mijn handen voelen alsof ze gekneusd zijn door die koude nachten." Nachten waarin ze letterlijk blauw was uitgeslagen, slangen waren niet gemaakt voor vorst. Moyra's blik bleef op haar handen hangen, die er van buiten prima uitzagen, alsof er niets aan de hand was, maar die in werkelijkheid stijf en beurs aanvoelden. ""Mentaal weet ik het niet zo goed Nish. Ik weet gewoon niet hoe ik alles moet verwerken." En daarin zat ook inbegrepen hoe je ermee om moest gaan dat je iemand langzaam 'door zag draaien', en naar de wind zag luisteren, zichzelf daarmee bijna de dood in jagend.
"Ik heb last van nachtmerries," zei ze zacht. "Over zand, over kou, over... over jou verliezen," het laatste zei ze zo zacht dat het nauwelijks te verstaan was. Het was immers nogal iets om te zeggen. "En ik weet niet zo goed wat ik er tegen moet doen, of ik er wel iets tegen kan doen. Fysiek gaat het goed met me, behalve dan dat mijn handen voelen alsof ze gekneusd zijn door die koude nachten." Nachten waarin ze letterlijk blauw was uitgeslagen, slangen waren niet gemaakt voor vorst. Moyra's blik bleef op haar handen hangen, die er van buiten prima uitzagen, alsof er niets aan de hand was, maar die in werkelijkheid stijf en beurs aanvoelden. ""Mentaal weet ik het niet zo goed Nish. Ik weet gewoon niet hoe ik alles moet verwerken." En daarin zat ook inbegrepen hoe je ermee om moest gaan dat je iemand langzaam 'door zag draaien', en naar de wind zag luisteren, zichzelf daarmee bijna de dood in jagend.
Re: We find our own way
Hij bleef stil toen ze uiteindelijk opbiechtte dat het toch niet zo goed met haar ging als ze wilde laten merken. Zacht nam hij haar op en leek zowaar in alles weer op de Nish die hij in Grimmere en Ramal was geweest. Hij schoof zijn stoel naar haar toe en nam haar bord van haar over en zette deze weg. Rustig nam hij haar handen in de zijne en hield ze zachtjes vast. "Nachtmerries zijn niet meer dan normaal. Ik heb ze ook. Het zal even duren voor het over gaat, maar als we onszelf eraan blijven herinneren dat we nu veilig zijn zullen ze echt wel verdwijnen."
Nish glimlachte lichtjes naar haar en wreef voorzichtig met zijn vrije duim over de rug van haar hand. "Ik denk dat Anann wel wat voor je handen heeft, we kunnen morgen naar haar toe. Laat het me gewoon weten als je wat nodig hebt, oké? Ik weet ook niet zo goed hoe het mentaal met me gaat, maar dat betekent niet dat jij er niet toe doet of dat ik niks voor je kan doen." geruststellend gaf hij een kneepje. Goed, hij had niet zo moeten uitvallen maar in elk geval waren ze weer eerlijk. Met tegenzin liet hij Moyra los en leunde achterover in zijn stoel en keek voor zich uit.
"Ik raak elke keer half in paniek als je niet in de buurt bent.. Vooral omdat ik niet echt kan geloven dat we echt uit die gigantische zandbak zijn gered," bekende Nish zachtjes. Tenslotte gold zijn opmerking net zo goed voor hemzelf.
Nish glimlachte lichtjes naar haar en wreef voorzichtig met zijn vrije duim over de rug van haar hand. "Ik denk dat Anann wel wat voor je handen heeft, we kunnen morgen naar haar toe. Laat het me gewoon weten als je wat nodig hebt, oké? Ik weet ook niet zo goed hoe het mentaal met me gaat, maar dat betekent niet dat jij er niet toe doet of dat ik niks voor je kan doen." geruststellend gaf hij een kneepje. Goed, hij had niet zo moeten uitvallen maar in elk geval waren ze weer eerlijk. Met tegenzin liet hij Moyra los en leunde achterover in zijn stoel en keek voor zich uit.
"Ik raak elke keer half in paniek als je niet in de buurt bent.. Vooral omdat ik niet echt kan geloven dat we echt uit die gigantische zandbak zijn gered," bekende Nish zachtjes. Tenslotte gold zijn opmerking net zo goed voor hemzelf.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra keek naar hun handen samen en knikte. Ze zou open zijn over wat ze nodig had, en wat ze dacht of voelde. Ze kon het echter niet helpen om te moeten glimlachen door zijn opmerking. "Gelukkig kan ik nauwelijks bij je uit de buurt zijn, dus dan zal ik maar rond blijven hangen," grapte ze voorzichtig. Nu vond ze het niet zo vervelend om bij Nish in de buurt te zijn, zeker niet meer zo vervelend als de vorige keer dat ze hier was geweest. Maar dat zou mogelijk wel nog een dingetje voor vanavond worden, bedacht ze in stilte. Hoewel ze samen hadden geslapen in de trein, waren ze nu veilig en op een plek waar het niet van essentieel belang was dat ze elkaar warm hielden. Als hij echter in paniek zou raken elke keer als hij wakker werd en haar niet zag, dan was het mogelijk niet verstandig dat ze in aparte kamers sliepen. Moyra had niet het idee dat hij die stress kon gebruiken, zeker niet op een plek als Vexgarde, waar de wind altijd woei...
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 8 gasten