We find our own way

[Ravief]

Bij haar plagende vraag gleed zijn hand omhoog en streek zacht over haar wang terwijl hij een nieuwe lok pakte. Hij glimlachte naar haar, had de blos wel gemerkt maar wist niet goed wat hij ermee moest. "Het voelt fijn. Ik weet het niet precies." Nish haalde zijn schouders erover op en hoewel hij misschien nog meer moest doorvragen en het onderwerp niet zomaar moest laten gaan, deed hij dat toch voor nu. Zijn arm gleed om haar heen en streek zacht over haar rug. Hij voelde de puntjes van haar schubben door haar kleding heen en liet plagend heel langzaam zijn vingers er over glijden.

[varden]

Misschien moesten ze het er meer over hebben, hoewel Moyra er spijt van had gehad zodra ze erover begonnen was. Voordat ze echter nog iets kon zeggen voelde ze Nish' arm om haar heen en zijn vingers over haar schubben. Zelfs met de stof van haar shirt er nog tussen deed het een rilling over haar rug lopen om daar aangeraakt te worden. Haar ogen sloten zich even en een wat trillerige zucht kwam over haar lippen. Ze kon niet wennen aan hoe gevoelig dat was, op wat voor vreemde manier bovendien.
Toen ze haar ogen opende waren die groot, verbaasd, ergens heel erg onschuldig door die emoties, maar er lag ook iets diepers in, iets smeulends, een verlangen dat graag geuit wilde worden ook al zou Moyra het niet van zichzelf beseffen. Maar wat het ook was, ze vond het ergens ook eng. Eng omdat ze om Nish gaf, maar niet wist op welke manier, en eng omdat dit haast als iets 'verplichts' voelde na de avond in de lobby. Een avond die juist door zijn spontaniteit zo goed had gewerkt voor hen.

Even nam ze Nish op, zoekend, vragend, verward misschien ook wel, voor ze met een zucht haar hoofd tegen zijn borst legde. "Nish..." klonk er zacht. Ze durfde hem amper aan te kijken. "Ik.. ik weet het gewoon niet..." Ze wist niet waarom ze dat zei, wist niet wat ze er eigenlijk mee bedoelde. Het sloeg vooral op dat Moyra zelf niet wist waar ze emotioneel aan toe was, wat ze aankon en wat niet. Punt was dat ook zij mentaal een zware klap te verduren had gehad, en dat ze daar nog lang niet van bekomen was, iets dat ze schoorvoetend had toegegeven die middag. Eigenlijk wilde ze het liefst van alles dat hij haar gewoon vasthield, zei dat het allemaal wel goed kwam, en dat ze beiden gewoon de kans kregen om rustig bij te komen van wat het ook was dat hen zo getekend had.

[Ravief]

Hij zag haar verlangen en herkende het. Ondanks dat ze behoorlijk aangeschoten waren geweest die nacht, had hij haar knoppen, de paar die hij had ontdekt, wel opgeslagen. Dat haar schubben gevoelig waren, was iets wat hij graag een keer zou uitproberen. Maar misschien niet nu. Want haar smeulende verlangen was niet het enige wat Nish in haar blik kon zien. De onzekerheid en terughoudendheid die hij al even niet gezien had, waren ook terug.
Dus toen ze dichter naar hem toe schoof, misschien ook wel om zijn blik te ontwijken, gleden zijn armen om haar heen en plaagde haar niet meer. Warm en tegelijk stevig en zacht hield hij Moyra tegen zich aan en legde zijn hoofd tegen haar krullen. "Dat hoeft ook niet. Ik heb je en we zijn veilig hier, meer hoeven we niet te weten op dit moment." zijn vingers streelden geruststellend over haar haren en Nish bewoog even om een kus op haar hoofd te drukken maar hield haar daarna gewoon weer vast. "Het komt wel goed, Moyra. Ga maar slapen, oké?"
Onbewust voldeed hij aan heel wat van haar eisen, maar Nish deed gewoon waarvan hij dacht dat ze het nodig had. En het waren woorden die hij zelf ook wel kon gebruiken. Hij lag nog lang te luisteren naar haar ademhaling. Zacht trok hij haar tegen zich aan als hij merkte dat die onrustig werd en fluisterde onzinnige woordjes om haar te laten ontspannen. Pas toen ze diep in slaap was, zakte ook hij weg, dicht tegen Moyra aan en haar vertrouwde geur om hem heen.

[varden]

Ze nestelde zich helemaal tegen hem aan toen hij dat 'toestond', dankbaar voor de armen om haar heen, de veiligheid, de rust. Dankbaar dat hij niet iets probeerde wat haar ongemakkelijk zou maken. "Dank je," zei ze dan ook enkel zacht. De beweging naar hem toe was inderdaad geweest om zijn blik te ontwijken, maar ook omdat het haar geborgen liet voelen. Veilig, beschermd.
Het kostte even, maar dankzij zijn goede zorgen zakte ze uiteindelijk in slaap, met haar hoofd tegen zijn borst. Het enige dat ze halverwege de avond nog zou veranderen, was dat ze zich omdraaide waardoor ze met haar rug tegen zijn borst zou liggen, en zo wakker zou worden. Maar ze sliepen een behoorlijk gat in de dag, wat misschien ook wel iets zei over hoe moe ze werkelijk waren. Daas keek Moyra op toen ze vogels buiten hoorde kwetteren, ze had even een minuutje nodig om zich te beseffen waar ze was. De vorige keer dat ze zo wakker was geworden, was ze Nish nog net niet aangevlogen daarna, bedacht ze met een halve grijns.

[Ravief]

Nish sliep uiteindelijk ook goed en diep. Het was de eerste nacht zonder nachtmerries en dat was te zien aan hem. Hij had iets meer kleur in zijn gezicht en zag er ietsjes beter uit. Toch koste het bijzonder veel kracht om wakker te worden. Hij mompelde vaag wat toen hij Moyra voelde bewegen en bewoog vaag zijn hand, maar was gerust gesteld toen hij merkte dat ze er nog was. Even daarna wreef hij in zijn ogen en kwam tenslotte overeind. Moyra kreeg een lome 'goedemorgen' (het was er uiteindelijk toch ingeslopen) en een schuine glimlach.
Ze starten rustig op, Nish met een douche, en daarna een lui ontbijt. Vervolgens stelde hij voor om naar Anann te gaan. Hij zag heus wel hoeveel last ze nog had van haar handen. Daarnaast had hij gisteren Moyra's woorden best gehoord en wist hij dat ze wilde dat hij ook die kant op ging. Misschien kon de vrouw in eerdaags wel wat voor hem betekenen, maar hij vreesde erom. Na het douchen bleek trouwens dat hij de veren in zijn haar kon tellen en dat waren er nog maar een handje vol.
Dus liepen ze op hun gemakje naar het heiligdom. Nish trok zijn schoenen weer uit en haalde diep adem. Ergens was hij best bang voor wat de vrouw zou zeggen. Waar hij niet op bedacht was, was haar strenge blik en daarna een omhelzing voor hen beiden. "Jullie hadden veel eerder moeten komen. Ik kan jullie pijn voelen van acht meter afstand, zo niet meer. Moyra, meisje, kom maar mee." zachtjes leidde ze de jonge vrouw naar de tafel en daar stond al een kom voor haar klaar. Verrassend genoeg met koud water en er dreef iets in wat niet te herkennen was. "Doe hier je handen maar in. Laten weken tot ik zeg dat je klaar bent." Daarna ging haar blik naar Nish en ze trok hem mee zo ver ze durfde van Moyra. Nish liet zich onderzoeken door haar en luisterde naar haar zachte woorden en gaf al even zachte antwoorden, die voor Moyra niet te verstaan waren.

[varden]

Iets aan Anann's strengheid maakte dat Moyra haast ineens kromp, en haar zonder enig protesteren volgde. Ze wist niet wat er in het water lag, ze wist niet wat het zou doen, maar ze deed maar wat haar gezegd werd. Af en toe ging haar blik naar Nish, ze kon het niet helpen om hem in de gaten te houden. Kon het niet helpen dat ze duidelijk bezorgd om hem was. Hij had het over Catha gehad, dat ze tegen hem sprak, dat de wind tegen hem sprak, terwijl hij haar ook al had verteld dat dat zijn grootste angst was. Alles daaraan alarmeerde haar, en de uitvallende veren hielpen ook niet. Toch wist ze beter dan op te staan en dichterbij te komen toen ze hen niet konden horen. Het feit dat Anann zo zacht praatte, betekende vast dat wat er ook gezegd werd het niet voor haar oren bedoeld was.

[Ravief]

Hij was er eerder onderuit gekomen, maar nu moest hij Anann wel alles vertellen. Over de wind, over de reis, over zijn halve dromen/nachtmerries over Catha en dat hij haar stem hoorde in de wind. Hij vond het doodeng, net zo eng als Moyra het vond, maar kreeg geen raad van Anann. Behalve dan het raadselachtige 'je hebt iets nodig wat je grondt. Een soort anker.' En daar kon hij het mee doen. Haar verdere onderzoek leidde niet naar iets wat hij moest doen, maar toch kreeg hij een mengsel mee voor in bad, wat hem rust zou moeten geven. Ze wierp een paar bezorgde blikken op hem maar daarna op Moyra. Er kwam onheil aan voor die twee, voelde ze en hoewel het duo al veel had meegemaakt was dit daar bijna aan gelijk.
Maar ze hield hen bezig op haar eigen manier. Op den duur mochten Moyra's handen eruit en voorzichtig droogde Anann ze af en masseerde daarna de handen en vingers van de jonge vrouw. Het zou moeten helpen. Plagend vroeg ze haar of ze gedacht had aan uit vallende schubben.

[varden]

Moyra moest zacht lachen om dat geplaag en stak haar hand, toen Anann die eindelijk los liet, in haar zak. Toen ze ze eruit haalde lagen er drie schubben op. Twee rode en een zwarte, één van haar gezicht en de andere twee van de schubben op haar rug. "De kou was niet zo goed voor ze, ze vervelden sneller dan ik had verwacht." Normaal had ze daar niet eens op gelet, zolang er maar snel een nieuwe voor terug kwam om de gevoelige huid eronder weer te bedekken, maar omdat Anann er zo duidelijk om gevraagd had had ze ze dit keer bewaard voor ze ze had weggespoeld in de douche.
Dat Anann onheil aan voelde komen, was iets dat Moyra maar beter niet kon weten. Het idee van nog zoiets doormaken als ze in de trolley hadden meegemaakt, zou ze niet echt kunnen hebben op het moment. Ergens, diep van binnen, wilde ze de hele tijd dicht tegen Nish aan kruipen terwijl ze in het heiligdom waren. En de hele tijd weerhield Moyra zichzelf daarvan. Na de avond ervoor wist ze niet zo goed wat ze met de hele situatie, en met het verlangen diep in haar, aanmoest en dat wilde ze eerst rustig uitvinden voor ze ook maar iets besloot te doen. Voorzichtig boog ze haar vingers, die iets beter aanvoelden dan daarnet. Ze hoopte maar dat het zo zou blijven... Moyra vroeg zich stilletjes af of het zou hebben geholpen als ze meteen naar Vexgarde, naar Anann waren gegaan, in plaats van zo lang in het ziekenhuis van Grimmere te hebben gelegen.

[Ravief]

Anann bekeek ze aandachtig. In elk geval was de kleur nog bijna net zo mooi als de 'echten'. Hummend ging ze in de weer om ze op te poetsen en daarna met heel heet gereedschap om er een klein gaatje in te boren. Deze drie waren een mooie aanvulling en ze zou ze met draad vastmaken aan een dreadlock. Haar dreads stonden dan ook voor ontmoetingen met anderen of voor bijzondere gebeurtenissen. En Moyra viel in beide categorieën.
Nish zag het met een klein lachje aan maar vroeg haar daarna of ze niet iets had voor zijn pols. Hij was aardig zat van het gips. "Pfft, zeurkous. Dat gips mag er morgen af. Niet zo kinderachtig doen, Ciar, dat ben ik helemaal niet van je gewend." Waarop hij iets mompelde wat leek op "ik kon het proberen".
Ze bleven nog een poosje bij Anann en de vreemde vrouw had ook Moyra iets mee voor haar handen, maar joeg hen toen weg. Ze had nog wel meer te doen.

Eenmaal buiten, en weer met schoenen aan, keek Nish met een glimlach naar Moyra. "Zal ik je iets geheims van Vexgarde laten zien?"

[varden]

Moyra stopte het potje in haar zak en groette Anann nog beleefd, waarna ze vertrokken. Het idee dat haar schubben in één van Anann's dreadlocks zouden worden verwerkt vond ze een beetje vreemd. Ze moest er nog steeds aan wennen dat men in Vexgarde dergelijke uiterlijke dingen 'mooi' vond.

Vragend keek ze op naar Nish. "Klinkt goed," zei ze, en deed ondertussen haar best om de vraag over hoe ver het was in te slikken. Ze hield Nish en zijn gezondheid nog steeds streng in de gaten, maar wist ook dat het beter met hen zou gaan als ze niet meer zo krampachtig zouden doen over hun gezondheid. Dat ze een stuk sneller zouden herstellen als ze niet zo gestresst deden. En dat hij haar Vexgarde wilde laten zien zag Moyra als een goed teken, hij voelde zich immers thuis en op zijn gemak hier.