Hij nam haar op zijn gemakje mee door het grote dorp. Ze gingen naar een stuk waar Moyra nog niet eerder was geweest en af en toe wees Nish haar op dingen. Verder liet hij, net als eerder, niks los over waar ze heen gingen. Maar hij vroeg naar haar handen en hoopte dat het middel van Anann wat zou helpen.
Na een kleine tien minuten, wees hij naar een houten trap die om een boom heen cirkelde omhoog. Deze beklommen ze en Nish moest even graven naar een sleutel voor de deur waar ze uit kwamen, maar ging haar voor. Binnen duurde het even voor hij licht had gevonden maar daarna werd de ruimte goed zichtbaar. Het was een bijna ronde ruimte, met aan een kant een bureau waar je schrijfgerei kon vinden. Verder waren er allemaal kleine hokjes en was het nog steeds een mysterie wat er precies te zien was. Nish leidde haar naar hok nummer 38 en 39 en opende ze. Voorzichtig stak hij zijn handen in een hokje en trok er iets uit. Pas toen hij zijn handen voor haar opende was de kleine, mechanische vogel te zien. "Dit is hoe we in de stad communiceren. Je kunt een persoon of adres intikken en daar vliegt ie heen. Ze komen altijd weer hierheen terug." Nish overhandigde haar de kleine raaf en glimlachte zacht. "We mogen ze eigenlijk niet gebruiken voor lange afstanden.. Maar ik kan me voorstellen dat je contact wilt houden met Iriza en je ouders. Het is goedkoper dan bellen, als ze maar opgeladen zijn. Naar Ramal zijn ze denk ik twee of drie uur onderweg." Het gaf haar de kans om contact te houden met haar familie en vrienden. Want ondanks dat ze het niet erg met haar ouders op had, kon Nish zich voorstellen dat ze nu wel het hele verhaal wilde sturen en dat ze -een soort van- in orde was ondanks de zandstorm.
We find our own way
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
En Moyra wist inmiddels beter dan het honderd keer te vragen, Nish zou toch niets loslaten.
Haar handen voelden beter, hoewel ze een kort gezicht trok bij de trap. "Serieus. Wat is er mis met de grond?" Het was een halve grap, en half serieus. Want ze zou echt haar conditie moeten gaan opbouwen als ze hier langer zouden blijven. Dat constante geklim, al dan niet met een trap, was behoorlijk vermoeiend voor haar spieren. Zeker na de tijd in het ziekenhuis.
Maar haar gemopper en protest stierf snel weg toen ze de mechanische vogels zag. Moyra's ogen werden groot. Ze had nog nooit zo'n ingenieus systeem gezien, dat zo simpel leek maar geheid enorm ingewikkeld in elkaar moest zitten. Dus nam ze de vogel over en begon hem uitgebreid te bekijken, waardoor ze ineens een beetje op Nish met zijn eeuwige nieuwsgierigheid leek. "Fascinerend," mompelde ze zacht. De wetenschapper in haar zag in één keer wel honderd mogelijkheden. Als dit ding zo goed was in het vinden van adressen, wat voor ingewikkeld navigatiesysteem zat er dan wel niet in? En hoe werkte dat? En hoe was het ontwikkeld? Ze stelde al deze vragen zacht, meer voor zichzelf dan voor de mensen om zich heen, en vond het duidelijk best een beetje lastig om het stuk techniek terug te geven zodat het weer in z'n hokje kon. Maar dit gaf wel mogelijkheden. "Ik zal Iriza laten weten dat we veilig zijn aangekomen, ze zal zich wel zorgen maken." Zoals altijd, dacht Moyra met een zachte glimlach. Maar over haar ouders... Daar moest ze nog even over nadenken. Voornamelijk over wat ze hen moest schrijven, wat ze wel en niet kon zeggen om te voorkomen dat ze hoogstpersoonlijk naar Vexgarde zouden komen om haar terug naar Ramal te slepen. Met een zucht keek Moyra om zich heen, door de ruimte. "Deze plek blijft vreemder en vreemder worden." Vexgarde was zo anders dan ze gewend was, op een goede manier dat zeker, en ondanks dat ze dit keer had geweten wat ze had kunnen verwachten was ze weer helemaal overrompeld door wat ze zag. Het bezoek aan Anann had dat gevoel enkel versterkt.
Haar handen voelden beter, hoewel ze een kort gezicht trok bij de trap. "Serieus. Wat is er mis met de grond?" Het was een halve grap, en half serieus. Want ze zou echt haar conditie moeten gaan opbouwen als ze hier langer zouden blijven. Dat constante geklim, al dan niet met een trap, was behoorlijk vermoeiend voor haar spieren. Zeker na de tijd in het ziekenhuis.
Maar haar gemopper en protest stierf snel weg toen ze de mechanische vogels zag. Moyra's ogen werden groot. Ze had nog nooit zo'n ingenieus systeem gezien, dat zo simpel leek maar geheid enorm ingewikkeld in elkaar moest zitten. Dus nam ze de vogel over en begon hem uitgebreid te bekijken, waardoor ze ineens een beetje op Nish met zijn eeuwige nieuwsgierigheid leek. "Fascinerend," mompelde ze zacht. De wetenschapper in haar zag in één keer wel honderd mogelijkheden. Als dit ding zo goed was in het vinden van adressen, wat voor ingewikkeld navigatiesysteem zat er dan wel niet in? En hoe werkte dat? En hoe was het ontwikkeld? Ze stelde al deze vragen zacht, meer voor zichzelf dan voor de mensen om zich heen, en vond het duidelijk best een beetje lastig om het stuk techniek terug te geven zodat het weer in z'n hokje kon. Maar dit gaf wel mogelijkheden. "Ik zal Iriza laten weten dat we veilig zijn aangekomen, ze zal zich wel zorgen maken." Zoals altijd, dacht Moyra met een zachte glimlach. Maar over haar ouders... Daar moest ze nog even over nadenken. Voornamelijk over wat ze hen moest schrijven, wat ze wel en niet kon zeggen om te voorkomen dat ze hoogstpersoonlijk naar Vexgarde zouden komen om haar terug naar Ramal te slepen. Met een zucht keek Moyra om zich heen, door de ruimte. "Deze plek blijft vreemder en vreemder worden." Vexgarde was zo anders dan ze gewend was, op een goede manier dat zeker, en ondanks dat ze dit keer had geweten wat ze had kunnen verwachten was ze weer helemaal overrompeld door wat ze zag. Het bezoek aan Anann had dat gevoel enkel versterkt.
Re: We find our own way
Nish haalde zijn schouders op. "We hebben maar beperkte ruimte gekregen en dus is dit eigenlijk de enige manier. En het is een keertje geen boompje klimmen.." hij begreep niet wat het probleem was. In Grimmere moest je ook overal voor lopen omdat je niet altijd aansluiting had met de metro. Hier had je in elk geval nog natuur en frisse lucht om je heen. Zijn glimlach werd plagend. "Bovendien is het wel goed voor ons, een beetje rustig aan weer bewegen." Eigenlijk was hun situatie niet om over te grappen, maar altijd maar serieus doen kon hij echt niet.
Met een twinkeling in de ogen zag Nish het aan en had geen antwoorden op haar vragen. "Rhan weet er het een en ander over, maar volgens mij is het beroepsgeheim. Hij heeft mij in elk geval nooit wat willen vertellen." Maar daarna wees hij naar het bureau waar Moyra kon schrijven naar Iriza zodat hij haar kon laten zien hoe je de vogeltjes instelde. Het was een wat lastig systeem, maar als ze het vaak genoeg zou doen zou het vast wel lukken.
Wat verbaasd keek hij haar aan bij die opmerking. "Vreemd? Wat is er zo vreemd aan Vexgarde?" misschien kwam het omdat hij hier was opgegroeid, maar hij begreep het duidelijk niet. Er was natuur, iedereen was redelijk aardig tegen elkaar, er werd niet gek gekeken naar andere rassen behalve dan met nieuwsgierigheid omdat er amper anderen kwamen, en het enige vreemde wat hij kon verzinnen was dat je naar bed kon gaan met wie je maar wilde als je getrouwd was. Nou ja, hier ging dat in overleg, misschien was dat wel beter dan in andere plekken, maar daarom vond hij het nog wel stom.
Met een twinkeling in de ogen zag Nish het aan en had geen antwoorden op haar vragen. "Rhan weet er het een en ander over, maar volgens mij is het beroepsgeheim. Hij heeft mij in elk geval nooit wat willen vertellen." Maar daarna wees hij naar het bureau waar Moyra kon schrijven naar Iriza zodat hij haar kon laten zien hoe je de vogeltjes instelde. Het was een wat lastig systeem, maar als ze het vaak genoeg zou doen zou het vast wel lukken.
Wat verbaasd keek hij haar aan bij die opmerking. "Vreemd? Wat is er zo vreemd aan Vexgarde?" misschien kwam het omdat hij hier was opgegroeid, maar hij begreep het duidelijk niet. Er was natuur, iedereen was redelijk aardig tegen elkaar, er werd niet gek gekeken naar andere rassen behalve dan met nieuwsgierigheid omdat er amper anderen kwamen, en het enige vreemde wat hij kon verzinnen was dat je naar bed kon gaan met wie je maar wilde als je getrouwd was. Nou ja, hier ging dat in overleg, misschien was dat wel beter dan in andere plekken, maar daarom vond hij het nog wel stom.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
"Vreemd in een goede zin," voegde Moyra toe terwijl ze schreef en toen de vogel instelde. Dat was inderdaad nog best ingewikkeld, wat haar nieuwsgierigheid natuurlijk alleen maar erger maakte. Pas toen dat allemaal was gelukt ging ze verder. "Het is allemaal zo... zo wonderlijk hier. Met de vlotten, en deze vogels in plaats van telefoons. En dat alles zo de hoogte in is gebouwd maar tegelijk zo open is en ruim. Dat iedereen je hier gewoon accepteert ongeacht hoe je eruit ziet. Het is... vreemd,
op een hele goede manier." Het maakte haar kriebelig omdat ze het allemaal niet gewend was, omdat ze zich er naar moest aanpassen, maar tegelijk gaf het haar ruimte om tot rust te komen en eens ongestoord na te denken. Na te denken over wat ze wilde met haar leven, haar toekomst, en waar die dan mogelijk zou zijn. Moyra wilde het nog niet helemaal toegeven, in totaal was ze hier immers amper een handvol dagen geweest, maar ze kon wel zien hoe ze haar hart zou verliezen aan een plek als Vexgarde. Het had de openheid en ruimte van Ramal, zonder de bekrompenheid van sommige van de bewoners. Zonder dat iemand constant over haar schouder meekeek en haar veroordeelde.
"Ik moet even nadenken over wat ik mijn ouders moet schrijven, dus wat dacht je ervan om ergens te gaan lunchen? Ik moet ergens mijn laatste geld aan opmaken." Een grapje maar ook half-serieus, net als zijn eerdere opmerking over dat bewegen goed voor hen was. Dat serieuze gedoe de hele tijd was niet goed voor ze. En daarnaast vond Moyra het wel eens tijd dat zij trakteerde, dat had Nish immers al tig keer in Grimmere gedaan.
op een hele goede manier." Het maakte haar kriebelig omdat ze het allemaal niet gewend was, omdat ze zich er naar moest aanpassen, maar tegelijk gaf het haar ruimte om tot rust te komen en eens ongestoord na te denken. Na te denken over wat ze wilde met haar leven, haar toekomst, en waar die dan mogelijk zou zijn. Moyra wilde het nog niet helemaal toegeven, in totaal was ze hier immers amper een handvol dagen geweest, maar ze kon wel zien hoe ze haar hart zou verliezen aan een plek als Vexgarde. Het had de openheid en ruimte van Ramal, zonder de bekrompenheid van sommige van de bewoners. Zonder dat iemand constant over haar schouder meekeek en haar veroordeelde.
"Ik moet even nadenken over wat ik mijn ouders moet schrijven, dus wat dacht je ervan om ergens te gaan lunchen? Ik moet ergens mijn laatste geld aan opmaken." Een grapje maar ook half-serieus, net als zijn eerdere opmerking over dat bewegen goed voor hen was. Dat serieuze gedoe de hele tijd was niet goed voor ze. En daarnaast vond Moyra het wel eens tijd dat zij trakteerde, dat had Nish immers al tig keer in Grimmere gedaan.
Re: We find our own way
Er kwam een warme glimlach op zijn gezicht. Dat waren waarschijnlijk de beste woorden die Moyra nog zeggen over de stad waar hij zich zo thuis voelde. Tenminste, voor haar doen, was het best wat en Nish begreep het wel na hun bezoek aan haar ouders. De sfeer hier was heel anders, wat voor haar inderdaad erg wennen moest zijn, maar op een goede manier.
Hij hielp haar met de vogel maar ging er verder niet op in en gooide het beestje het raam uit en keek hem na tot ie niet meer te zien was. Haar opmerking over het geld denk hem even nadenken, maar hij ging niet protesteren. "Er is een zaakje met wereldgerechten. Nou ja.. Ze doen hun best, ik weet niet hoe betrouwbaar het is, maar het is lekker.." waarna ze de deur afsloten en rustig naar hun bestemming liepen. Het restaurant was in de open lucht, al kon er een soort luifel uitgetrokken worden om droog te zitten, mocht het regenen. Nish schoof de kaart haar kant op en leunde lui onderuitgezakt in de stoel. "Je hoeft je ouders natuurlijk niet alles te vertellen, maar ik denk dat ze wel willen weten hoe het met je gaat. Anders gooi je het maar op mij, dat ik sneller aansterk thuis en we daarom hier zijn." het was tenslotte niet echt een leugen en Nish vond het niet erg om ergens de schuld van te krijgen zodat zij buiten schot bleef bij haar ouders. Hij zweeg even. "Het spijt me van je baan, Moyra.. Ik hoop dat je weer iets kan vinden waar je hart in zit." Nish zei het zacht en zei maar niet dat Baako de slechtste eigenaar en baas ooit was, want ze had het op haar manier goed gehad daar en naar haar zin gehad.
Hij hielp haar met de vogel maar ging er verder niet op in en gooide het beestje het raam uit en keek hem na tot ie niet meer te zien was. Haar opmerking over het geld denk hem even nadenken, maar hij ging niet protesteren. "Er is een zaakje met wereldgerechten. Nou ja.. Ze doen hun best, ik weet niet hoe betrouwbaar het is, maar het is lekker.." waarna ze de deur afsloten en rustig naar hun bestemming liepen. Het restaurant was in de open lucht, al kon er een soort luifel uitgetrokken worden om droog te zitten, mocht het regenen. Nish schoof de kaart haar kant op en leunde lui onderuitgezakt in de stoel. "Je hoeft je ouders natuurlijk niet alles te vertellen, maar ik denk dat ze wel willen weten hoe het met je gaat. Anders gooi je het maar op mij, dat ik sneller aansterk thuis en we daarom hier zijn." het was tenslotte niet echt een leugen en Nish vond het niet erg om ergens de schuld van te krijgen zodat zij buiten schot bleef bij haar ouders. Hij zweeg even. "Het spijt me van je baan, Moyra.. Ik hoop dat je weer iets kan vinden waar je hart in zit." Nish zei het zacht en zei maar niet dat Baako de slechtste eigenaar en baas ooit was, want ze had het op haar manier goed gehad daar en naar haar zin gehad.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra zou al snel constateren dat de gerechten die onder 'Ramalaans' genoteerd stonden, geen gerechten waren die zij ook maar enigszins herkende. Sterker nog, ze bevatten allemaal kruiden of groenten die in Ramal van de dorst om zouden komen, als ze al op zouden komen. Maar dat maakte niet dat wat ze uit de keuken en van andere tafel rook, heerlijk rook en er goed uitzag. Ze haalde haar schouders op bij Nish, haast condoleance-achtige opmerking over haar werk. "Het zit wel goed Nish. Ik zal de winkel wel een beetje missen,
maar Baako niet." Ze zou eens moeten weten hoe hij over haar ex-baas dacht. "Als je zo reageert op iemand die niet op komt dagen, die verder drie jaar lang zonder enig gemor en zelfs maar één zieke dag heeft gewerkt, en dan ook nog eens niet je excuses wilt aanbieden als je hoort dat diegene in het ziekenhuis is geëindigd. Dan spoor je niet helemaal." Dat was nogal een understatement over Baako, maar het waren wel de hardste woorden die Moyra ooit had uitgesproken tegenover Nish. Met een plagende grijns keek ze op. "Misschien ga ik wel echt bij die school langs, om te kijken of ze er werk voor me hebben. Al is er dan wel een kans dat Iriza hier een tweede bar komt openen." Iriza had nu ook weer laten merken het maar niets te vinden dat Moyra vertrok.
maar Baako niet." Ze zou eens moeten weten hoe hij over haar ex-baas dacht. "Als je zo reageert op iemand die niet op komt dagen, die verder drie jaar lang zonder enig gemor en zelfs maar één zieke dag heeft gewerkt, en dan ook nog eens niet je excuses wilt aanbieden als je hoort dat diegene in het ziekenhuis is geëindigd. Dan spoor je niet helemaal." Dat was nogal een understatement over Baako, maar het waren wel de hardste woorden die Moyra ooit had uitgesproken tegenover Nish. Met een plagende grijns keek ze op. "Misschien ga ik wel echt bij die school langs, om te kijken of ze er werk voor me hebben. Al is er dan wel een kans dat Iriza hier een tweede bar komt openen." Iriza had nu ook weer laten merken het maar niets te vinden dat Moyra vertrok.
Re: We find our own way
Daar moest Nish toch wel om grinniken en bestelde wat drinken en de specialiteit van het huis als het ging om lunch: een soort van tosti maar dan met extreem veel kaas en een plak ham in het midden om u tegen te zeggen.
"En ik maar denken dat je je nooit zou uiten over Baako... Maar je hebt gelijk, die man spoort lang niet."
Het was rustig in dit deel van de stad (eigenlijk was Vexgarde gewoon een heel groot dorp maar daar verschilden de meningen over). Desalniettemin was er genoeg te zien en te bekijken, gezien ze aan een soort pleintje zaten. Hij glimlachte naar een paar bekenden, stak zijn hand op naar één en moest toen zijn hoofd schudden om het idee van de wolf hier. Ondanks dat hij het een leuk idee vond, was Vexgarde toch echt De Ravenstad en hij wist dat ze dat zo wilden houden, en niet zoals Grimmere wilden worden. " Ik denk dat ze het hier fantastisch zou doen, alleen is het haar misschien wat te rustig," plaagde hij. Tenslotte kwamen er in De Argos heel veel verschillende klanten en was er altijd wel iets te doen. Dat zou hier wel echt anders zijn. " Maar nodig haar eens uit om langs te komen, ik denk dat ze met eigen ogen wil zien hoe het gaat met je," moedigde hij haar aan. De logeerkamer was immers groot genoeg voor de beide vrouwen en Nish had heus wel opgemerkt dat Iriza nieuwsgierig was naar de stad. Blijkbaar hing er een soort mysterie om deze plek heen.
"En ik maar denken dat je je nooit zou uiten over Baako... Maar je hebt gelijk, die man spoort lang niet."
Het was rustig in dit deel van de stad (eigenlijk was Vexgarde gewoon een heel groot dorp maar daar verschilden de meningen over). Desalniettemin was er genoeg te zien en te bekijken, gezien ze aan een soort pleintje zaten. Hij glimlachte naar een paar bekenden, stak zijn hand op naar één en moest toen zijn hoofd schudden om het idee van de wolf hier. Ondanks dat hij het een leuk idee vond, was Vexgarde toch echt De Ravenstad en hij wist dat ze dat zo wilden houden, en niet zoals Grimmere wilden worden. " Ik denk dat ze het hier fantastisch zou doen, alleen is het haar misschien wat te rustig," plaagde hij. Tenslotte kwamen er in De Argos heel veel verschillende klanten en was er altijd wel iets te doen. Dat zou hier wel echt anders zijn. " Maar nodig haar eens uit om langs te komen, ik denk dat ze met eigen ogen wil zien hoe het gaat met je," moedigde hij haar aan. De logeerkamer was immers groot genoeg voor de beide vrouwen en Nish had heus wel opgemerkt dat Iriza nieuwsgierig was naar de stad. Blijkbaar hing er een soort mysterie om deze plek heen.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Mysterie was nog een understatement, maar Moyra nam het aanbod glimlachend aan. Ze zou het leuk vinden om Iriza hier op bezoek te hebben, het zou een gevoel van 'thuis' hierheen brengen ook al voelde de jonge vrouw zich duidelijk op haar gemak in Vexgarde.
Ze nam een slok van haar drankje terwijl ze rustig om zich heen keek. Het viel haar opnieuw op hoeveel moeite men deed om zoveel mogelijk op raven te lijken. Tatoeages, hele lichamelijk veranderingen om mutaties na te bootsen, ingewikkelde kapsels, waar zij had geleerd alles zoveel mogelijk te verbergen pronkte men er hier openlijk mee. En als ze het niet op natuurlijke wijze hadden verkregen, dan zorgden ze er zelf wel voor. Ze keek pas op, opgeschud uit haar gedachten, toen ze een kraai hoorde krassen. Iets boven hen, op een tak, zat één van de dieren nieuwsgierig naar het stel te kijken. Af en toe leek het een beter zich te willen krijgen en draaide het de kop net weer in een andere hoek. Moyra kon het niet helpen om zacht te moeten lachen en ze wees Nish op de kraai. "Zou hij geïnteresseerd zijn in ons, of in ons eten?" Ze vermoedde het laatste. Ergens kon ze het niet helpen zich af te vragen of dit dezelfde kraai was als de vorige keer, maar dat was vast niet het geval. Er waren vast ontelbaar kraaien hier.
Ze nam een slok van haar drankje terwijl ze rustig om zich heen keek. Het viel haar opnieuw op hoeveel moeite men deed om zoveel mogelijk op raven te lijken. Tatoeages, hele lichamelijk veranderingen om mutaties na te bootsen, ingewikkelde kapsels, waar zij had geleerd alles zoveel mogelijk te verbergen pronkte men er hier openlijk mee. En als ze het niet op natuurlijke wijze hadden verkregen, dan zorgden ze er zelf wel voor. Ze keek pas op, opgeschud uit haar gedachten, toen ze een kraai hoorde krassen. Iets boven hen, op een tak, zat één van de dieren nieuwsgierig naar het stel te kijken. Af en toe leek het een beter zich te willen krijgen en draaide het de kop net weer in een andere hoek. Moyra kon het niet helpen om zacht te moeten lachen en ze wees Nish op de kraai. "Zou hij geïnteresseerd zijn in ons, of in ons eten?" Ze vermoedde het laatste. Ergens kon ze het niet helpen zich af te vragen of dit dezelfde kraai was als de vorige keer, maar dat was vast niet het geval. Er waren vast ontelbaar kraaien hier.
Re: We find our own way
"Waarschijnlijk allebei," antwoordde hij eerlijk en liet dan ook wat korstjes van zijn tosti liggen voor het beest. Ze aten op hun gemakje en uiteindelijk begonnen ze dan toch rustig aan de weg terug. Ze stopten nog om een paar boodschappen te doen, maar verder gebeurde er niet veel meer. Nish bereidde een bad voor zichzelf en hoopte dat de druppels zouden helpen voor rust, zoals Anann had voorzegt. Hij leidde Moyra weer door het kookproces voor wat hij voor deze avond had bedacht en ze zaten nog lang buiten.
Ze sliepen weer samen en Nish hield haar gewoon in zijn armen en verlangde verder niets van haar. Allebei waren ze ook eigenlijk te moe en te stuk om daar echt iets mee te willen.
De dag erna begon goed. Nish wilde op tijd naar Anann, want zij zou hem van zijn gips ontdoen en daar keek hij al naar uit sinds de dag dat hij het had gekregen. Ze ontbeten licht met fruit en een broodje en Nish was duidelijk in een goed humeur.
Anann was haar raadselachtige zelf en hipte om hen heen en gaf ze thee en knipte toen Nish' gips los. Ze bekeek zijn hand en liet hem er voorzichtig een paar oefeningen mee doen. Pas nadat ze haar een poosje gezelschap hadden gehouden en zij tevreden was, konden ze gaan. Zij het met de waarschuwing dat hij voorzichtig moest zijn met zijn pols.
Buiten zagen ze een van de kleine raven vliegen en ze besloten om te gaan kijken of Iriza al had terug geschreven.
Ze sliepen weer samen en Nish hield haar gewoon in zijn armen en verlangde verder niets van haar. Allebei waren ze ook eigenlijk te moe en te stuk om daar echt iets mee te willen.
De dag erna begon goed. Nish wilde op tijd naar Anann, want zij zou hem van zijn gips ontdoen en daar keek hij al naar uit sinds de dag dat hij het had gekregen. Ze ontbeten licht met fruit en een broodje en Nish was duidelijk in een goed humeur.
Anann was haar raadselachtige zelf en hipte om hen heen en gaf ze thee en knipte toen Nish' gips los. Ze bekeek zijn hand en liet hem er voorzichtig een paar oefeningen mee doen. Pas nadat ze haar een poosje gezelschap hadden gehouden en zij tevreden was, konden ze gaan. Zij het met de waarschuwing dat hij voorzichtig moest zijn met zijn pols.
Buiten zagen ze een van de kleine raven vliegen en ze besloten om te gaan kijken of Iriza al had terug geschreven.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra was tegen de avond inderdaad helemaal gaar, hoewel ze niet wist waarvan want eigenlijk hadden ze niet zoveel gedaan. Maar er was iets geweest dat de energie uit haar zoog. Als gevolg daarvan sliep ze echter diep en rustig, zonder nachtmerries, zonder gewoel, stevig en veilig in Nish' armen. Het idee dat het gips de volgende dag weg zou zijn was echter fijn. Het was ruw materiaal waar ze nog wel eens tegenaan botste 's nachts.
Terwijl Anann bezig was met Nish bewonderde Moyra de collectie boeken van de vrouw, het gedeelte waarvan Anann had gezegd dat het oké was om erdoor te neuzen tenminste. Moyra wilde niet weten wat de vrouw nog meer zou bezitten. Hoeveel donkere, oude, en machtige magie zou ze wel niet hebben bewaard in dit heiligdom?
Dus toen ze vertrokken had Moyra weer twee boeken geleend. De dag spenderen met wat lezen vond ze niet vervelend, zeker gezien ze geen andere dagbesteding had. En Nish ook niet op het moment. De opdrachtgever was inderdaad overgestapt toen hij neits meer van hem ahd gehoord, wat Moyra vreselijk oneerlijk vond, maar dat was haar ontslag door Baako ook. Voor sommige mensen waren opdrachtnemers/werknemers schijnbaar makkelijk vervangbaar...
Iriza had terug geschreven, de brief begon met dat ze zo snel mogelijk een keer langs zou komen maar dat het nu nog niet ging omdat ze nu echt de eigenaar van De Argos aan het worden was. Moyra begreep het, ook al miste ze haar vriendin wel. Rustig las ze wat haar beste vriendin allemaal had geschreven, wat meer was dan ze had verwacht. Ze waren immers niet erg lang weg uit Grimmere.
Terwijl Anann bezig was met Nish bewonderde Moyra de collectie boeken van de vrouw, het gedeelte waarvan Anann had gezegd dat het oké was om erdoor te neuzen tenminste. Moyra wilde niet weten wat de vrouw nog meer zou bezitten. Hoeveel donkere, oude, en machtige magie zou ze wel niet hebben bewaard in dit heiligdom?
Dus toen ze vertrokken had Moyra weer twee boeken geleend. De dag spenderen met wat lezen vond ze niet vervelend, zeker gezien ze geen andere dagbesteding had. En Nish ook niet op het moment. De opdrachtgever was inderdaad overgestapt toen hij neits meer van hem ahd gehoord, wat Moyra vreselijk oneerlijk vond, maar dat was haar ontslag door Baako ook. Voor sommige mensen waren opdrachtnemers/werknemers schijnbaar makkelijk vervangbaar...
Iriza had terug geschreven, de brief begon met dat ze zo snel mogelijk een keer langs zou komen maar dat het nu nog niet ging omdat ze nu echt de eigenaar van De Argos aan het worden was. Moyra begreep het, ook al miste ze haar vriendin wel. Rustig las ze wat haar beste vriendin allemaal had geschreven, wat meer was dan ze had verwacht. Ze waren immers niet erg lang weg uit Grimmere.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 6 gasten