Belevenissen van Destan en Aya

[Ravief]

Nova knikte en glimlachte. "Dan kom ik morgen weer en dan kan ik helpen." Maar daarna maakten ze er een gezellige avond van. Zij vertelde het een en ander over Italië en vroeg naar hun tijd hier en over van alles en nog wat. Het was dan ook allang bedtijd toen ze Nyah optilde en hen een goede avond wenste en rustig naar huis wandelde. Haar kleine meisje sliep rustig door en ze legde haar in bed, al was ze wat verbaasd dat Themis en Edmond allebei nog op waren. Edmond met een boek -wanneer niet- en Themis leek.. Had ze gehuild? "Hé.. ik hoop dat ik jullie niet ongerust heb gemaakt? Het liep een beetje uit bij Kaspar en Boaz."
_____________

Ze zat op de tafel en haar groenblauwe ogen keken hem zo vragend aan, dat Amiel er niet omheen kon. Hij trok er een stoel bij en keek haar serieus aan. "Ik weet het niet, Aneya." Waarop hij haar handjes pakte. "Mama voelt zich al heel lang niet zo fijn.. Ik weet niet waar ze heen is liefje. Misschien moet ze even bijkomen." Maar dat was een leugen die hij zichzelf vertelde. Mel was vertrokken het moment dat Maëlys was overleden. Amiel had niet het idee dat ze terug zou komen, maar dat was iets wat hij nu nog niet wilde geloven.
Hoe hij dit aan Lisse en Aran moest vertellen was ook wel een dingetje..

[varden]

Gehuild had ze zeker, maar ze had zelf het idee dat dat allang niet meer te zien was. Themis was echter opgebleven omdat ze wist dat als ze dit gesprek niet nu aan zou gaan, ze het waarschijnlijk nooit zou durven. Of Edmond erbij bleef of niet was aan hem, dat had ze ook tegen hem gezegd. Ze glimlachte naar Nova. "Geen probleem lieverd. Maar... Nova, kunnen we misschien even praten?" Of was ze te moe en wilde ze naar bed? Themis wilde niet teveel van haar vragen, niet in de conditie waarin ze verkeerde. Vragend keek ze naar Nova op. Er was, net als bij Aelia, ruimte genoeg om samen op de bank te zitten maar die keuze was aan de Nimf zelf.

[Ravief]

Gezien Edmond bleef lezen en zich er niet mee bemoeide, had Nova wel een goed idee waar het over zou gaan. Het excuus dat ze in Italië had gebruikt kon ze niet blijven aanwenden en dus kwam ze dichterbij om uiteindelijk toch maar te gaan zitten op de bank, al bleef er aardig wat ruimte tussen hen. Haar tevreden gevoel over de avond bij de twee mannen was wat verdwenen en nu begon er wat van onbehagen te komen. Natuurlijk ging dit over hoe ze met elkaar om gingen en wat zij vond van het feit dat Themis hen had achter gelaten. Hier zat ze niet op te wachten, maar hoelang was het nog uit te stellen? Afwachtend nam ze haar op, niet van plan om als eerste te beginnen.

[varden]

Nee, het was aan Themis om te beginnen en dat wist de duivelin. Net zo goed als ze wel doorhad dat Nova hier eigenlijk geen zin in had, maar ze konden ook niet zo langer door. Dus raapte ze haar moed bij elkaar en zette zich vast schrap voor de woede die ze straks geheid over zich heen kreeg. "Ik ehm... Ik weet dat je kwaad bent, en terecht ook, over het feit dat ik ben weggegaan zo kort na het vinden van een middel tegen de epidemie. Ik had jullie nooit achter mogen laten, maar.. ik zag op dat moment geen andere optie dan met Amiel meegaan en degene die verantwoordelijk was voor al deze ellende... Ik.. ik vraag niet om je vergiffenis Nova, maar ik hoop dat je me misschien wil laten uitleggen waarom ik het heb gedaan?" Ze vond dit zoveel moeilijker dan met Aelia, misschien wel omdat Nova dit gesprek (en haar) al die tijd uit de weg was gegaan. Omdat Themis had beseft dat ze een enorme fout had gemaakt, een fout die ze niet zou terugdraaien als daar de mogelijkheid voor was. Daarnaast kostte het haar duidelijk ook een beetje moeite om te vertellen wat Amiel en zij precies hadden gedaan met Charles, en gaf ze Nova nog een mogelijkheid om haar af te wijzen en dit gesprek af te kappen. Vragend keek ze naar de jonge vrouw, die ze toch ergens beschouwde als haar oudste dochter ook al scheelden ze niet zo gek veel in jaren.

[Ravief]

Ze zuchtte eventjes. Themis zag het goed: hier had ze helemaal geen zin in. Tegelijk wist Nova ook heel goed dat ze inderdaad niet zo door konden gaan. "Je ging weg om Charles te vermoorden en dat deed je op dat moment omdat je het veel eerder had moeten doen." Ze haalde een hand door haar lange haar en keek haar aan. Nova had heel lang gedacht dat ze zou gaan schreeuwen bij deze confrontatie, maar ze voelde alleen nog maar.. tja, wat was het?
"Het is een keuze die ik van Amiel begrijp.. Bij de goden.. ik weet hoe het is om een kind te verliezen en machteloos te staan en hij had Maëlys zeven jaar bij zich. Uiteraard wilde hij Charles wat aandoen.. Maar van jou? Het was niet jouw taak om er wat aan te doen en om eerlijk te zijn vond ik het ontzettend egoïstisch." Haar groene ogen vonkten nu, meer boos dan dat ze bleef hangen in het verdriet wat soms op kwam zetten omdat Zephan er niet meer was. "Je dacht alleen maar aan jezelf en je eigen schrik om Ed bijna te verliezen en dat dat nooit weer mocht gebeuren. Dus terwijl jij lekker op pad was en ons buitensloot, zorgde ik voor een zieke baby. Had ik een hangerig kind en een doodsbange tiener om op te letten en ook nog de taak om Edmond aan de betere hand te krijgen." Nu was ze wel echt boos en haar stem was dan ook behoorlijk beschuldigend. "Dat hij er nog is, komt niet door jou." Wat ontzettend hard was om te zeggen. "Aelia sliep bij mij in bed, omdat ze bang was dat Ed zou sterven en ik ook weg zou gaan en ze er dan alleen voor zou staan. Bij de bosgoden, Themis.. je wist dat ik op mijn laatste krachten liep en je haalde het in je stomme hoofd om weg te gaan." Overstuur veegde ze haar tranen weg, al kwamen er direct weer nieuwe. "Jij en Edmond hebben mij en de kinderen altijd opgevangen en me in zoveel gesteund en dat ik deel mag zijn uit dit gezin, had me echt niet blijer kunnen maken.. maar op dat moment.. die weken dat je weg was kon ik niet helpen te denken dat je niet beter bent dan Petr." Die was ook vertrokken en had haar uiteindelijk laten zitten. Had niet om haar gegeven. Net als haar biologische moeder geen zak om haar gaf. Snikkend omhelsde ze zichzelf en weerde Themis af. "Je hebt geen idee hoeveel pijn dat deed.. Ik dacht echt dat je niet zo kon zijn en dat ik dat niet van je mocht denken.. maar ik weet gewoon niet meer hoe ik op je moet bouwen op dit moment."

[varden]

Al deze woorden waren terecht, had ze verwacht, had ze zich op voorbereid, maar dat betekende niet dat ze minder pijn deden, dat ze niet minder diep sneden. Egoïstisch, onverstandig, "Dat hij er nog is, komt niet door jou.". Het waren nogal dingen om te horen, vooral omdat iedereen wel wist dat Nova hier al heel lang mee rondliep. Themis moest wel degelijk een paar keer slikken, en had moeite om haar rug ook maar een beetje recht te houden. Maar de hardste klap, degene die de meest definitieve barsten wist aan te brengen in Themis' façade en ziel was het verwijt dat ze geen haar beter zou zijn dan Petr. Geschokt, de pijn zichtbaar op haar gezicht, staarde ze naar Nova. De afwerende beweging toen ze haar armen om Nova wilde slaan maakte de pijn alleen maar schrijnender en Themis had nog nooit zo hard gevochten tegen de tranen die haar ogen vulden. Ze had het recht niet te huilen, het enige wat ze kon doen was deze woorden, dit intense verwijt op zich nemen en schuld bekennen. "Het.. het spijt me Nova..." klonk er dan ook moeizaam, woorden naar buiten gewrongen langs een keel die praktisch dichtgeknepen werd. "Het spijt me meer dan je je voor kunt stellen. Ik had nooit, nooit.. Ik.. Ik had dat niet bij jou mogen leggen. Ik.. ik had niet zo over.. overhaast te werk moeten gaan." Bij de goden, wat had ze gedaan? "Maar.. maar als je denkt dat ik niet om je geef, niet om jullie allemaal, dat ik niet alles zou doen wat ik kan voor jullie, dat ik echt ben zoals Petr..." Dan kende Nova haar misschien helemaal niet, dacht Themis in stilte terwijl ze moeite had om haar pijn een beetje in toom te houden. Haar mond was een harde streep, haar ogen gevuld met tranen. "Ik zal alles doen om jullie veilig te houden, om voor jullie te.. te zorgen. Ik.. ik... had nooit mee moeten.. Ik had hier moeten blijven, had je moeten laten rouwen en rusten." Het was niet de eerste keer dat ze in deze woorden toegaf dat ze de grootst mogelijke fout had begaan, dat ze niet met Amiel mee had moeten gaan, maar op dat moment had het niet als een keuze gevoeld. Themis gaf zichzelf ook gedeeltelijk de schuld van wat er gebeurd was. Jaren geleden had ze Charles al tegen kunnen houden, dan was dit alles nooit gebeurd, en dat had ze niet gedaan. Ze had hem laten lopen, ze had hem niet eens echt angst aangejaagd! Hoe kon ze hen die een dierbare hadden verloren aankijken met dat in haar achterhoofd? "Het spijt me zo lieverd," wist ze enkel nog verstikt uit te brengen. Maar hoewel de neiging om op te staan en weg te lopen heel groot was, bleef ze zitten, zich schrap zettend voor de volgende 'aanval'.

[Ravief]

Nova bleef snikken en wist niets uit te brengen terwijl ze naar haar luisterde. Ze hoorde heus wel hoeveel pijn dit Themis deed en hoewel ze onmiddellijk spijt had van haar woorden, wist ze ook dat Themis hierom had gevraagd. Ze wilde eerlijk en dit uitspreken, dan kon ze ook horen hoe zij zich echt had gevoeld. En het was vreselijk geweest. Ze had geen tijd gehad om te rouwen, ze had geen tijd gekregen om zich thuis te gaan voelen in de nieuwe kamers, had zich groot moeten houden en had alleen maar door kunnen zetten. Opgeven was geen optie geweest, want dan was Aelia er alleen met haar doodzieke pa en haar kinderen. Hoe groot de neiging voor haar was geweest om Sam op te zoeken en hem alleen maar te horen in de wind, was iets waar ze nog steeds tegen vocht.
"Het kan me echt niet schelen wat je hem hebt aangedaan.." Amiel kennende had de man wel geleden en leefde hij niet meer. Maar nu keek ze haar adoptieve moeder pas aan. "Maar ik ben genoeg in de steek gelaten.. en ik dacht dat jij er altijd voor me zou zijn en nu weet ik het gewoon niet meer... Ik weet niet hoe ik je moet vertrouwen, ook al wil ik het wel."

Nu was het genoeg geweest. Edmond legde zijn boek weg en kwam tussen Nova en zijn vrouw inzitten, maar trok zonder pardon de kleine Nimf op schoot en sloot warm zijn armen om haar heen. "Nova, lieverd... wij kunnen de fouten van Petr en je moeder niet goedmaken, maar diep van binnen weet je heus wel dat je aan ons vast zit tot we allemaal oud en grijs zijn en zelf Aelia kinderen heeft." Waarna hij Themis betrok in de knuffel en haar erbij trok door een arm om haar heen te slaan. "Themis zag geen keuze op dat moment en we weten allemaal dat het misschien verstandiger was om later achter Charles aan te gaan. Maar liefje, daar valt nu niets meer aan te veranderen." Serieus keek hij Nova aan en streek een paar tranen weg. "Je hebt ons altijd. Waar je ook heen gaat en wat je ook meemaakt. Je hoort bij ons."

Nog nasnikkend keek ze van Themis naar Edmond. De wolf wist altijd wel de rust te bewaren en ze knikte lichtjes op zijn woorden. Waarna ze haar armen naar Themis uitstrekte en bekaf haar hoofd op haar schouder legde. Het zou tijd kosten om haar weer te vertrouwen, maar ze wilde het wel.

[varden]

Hier was inderdaad om gevraagd, Themis zo de woorden ook niet anders willen horen, het was immers niet meer dan terecht wat Nova haar verweet. Het was haar eigen schuld, ze verdiende deze pijn. Maar dat maakte het niet minder.. pijnlijk. Toen ze Edmond's arm echter om zich heen voelde hield ook Themis het niet meer droog. Met schokkende schouders rolden nu ook bij haar de tranen langs haar wangen. Wat moest ze zonder hem, en zonder zijn rust en reden? Dus sloot Themis Nova in haar armen en hield haar stevig vast. "En ik zal altijd bij jullie blijven," beloofde ze zacht. "Ik zal nooit meer weggaan Nova, ik ben er voor je." Het was dezelfde belofte die ze Aelia had gedaan, en Themis was van plan hem te houden. Zacht streek ze over de rug van de nimf tot ze beiden weer ietsjes gekalmeerd leken te zijn, ook al kon Themis wel een aspirientje gebruiken op het moment, waarna ze ze zich zacht losmaakte van Nova. "Maar volgens mij is het nu bedtijd voor ons allemaal. Kom op, morgen is er weer een dag." Ze glimlachte wat bibberig naar Nova. Goed, alles was nu niet op magische wijze weer goed, maar Themis hoopte wel dat ze weer aan hun relatie konden werken in plaats van dat ze maar om elkaar heen bleven draaien en elkaar bleven vermijden.

[Ravief]

Ze knuffelde haar terug en bleef haar vasthouden tot het een stuk beter ging. Het was uiteraard nog niet ineens weer als vanouds, maar ze voelde meer rust nu en misschien was er wel weer een nieuw begin gemaakt. Ze voelde zich in elk geval een heel stuk lichter en het was wel een opluchting om dat eens te kunnen zeggen. Ook al was ze nu wel compleet uitgeput. Maar ze glimlachte net zo bibberig terug en omhelsde haar nog eens, knuffelde Edmond nog en ging toen naar bed. Morgen konden ze het wel hebben over de toekomst en de plannen die ze had en wat Themis ervan vond. Voor nu was het mooi geweest.

Edmond trok haar nog eens tegen zich aan en streelde over haar donkere lokken en drukte een kus op haar voorhoofd. "Dat was heftiger dan ik had verwacht," gaf hij stilletjes toe, maar hield Themis rustig vast. "Maar ik denk dat dit een goed begin is. Dit had er veel eerder uit gemoeten, maar we kunnen haar niet dwingen om alles te zeggen wat in haar om gaat, natuurlijk. Hoe gaat het met jou?"
__________

Het was een rauwe thuiskomst voor Aran en Lisse die best wat roddels hadden gehoord. Maar gelukkig was er voor hen ook wel iets om hen af te leiden. Er was een vreemdeling aan de poort verschenen. Dit was een paar dagen na de confrontatie tussen Nova en Themis. De dagen daarna had ze geholpen om het kasteeltje van Kaspar op te fleuren en te luchten en te stoffen en was ze bezig met Boaz om een programma te bedenken. Af en toe nam ze rust omdat ze om zichzelf moest denken, maar het ging al wel een stuk beter tussen haar en de Duivelin.
Nova stond wel even met haar ogen te knipperen toen ze de man zag. "Bij alle... er zijn twee van die krullebollen!" Ze nam de man eens op. "Het kan niet anders of jij bent een broer van Destan."
Collin trok een wenkbrauw op en glimlachte rustig naar de kleine Nimf. "Ik ben Collin.. Enig idee waar ik mijn broertje kan vinden?" Destan wist niet dat hij kwam, maar het zou wel goed zijn om hier een poosje te zijn.
Nova stelde zichzelf voor, zag dat Senna bij Lilian en Tamira stond en dat dat wel in orde was en nam hem op sleeptouw naar de woning van Aya, Destan en de kids. Voor zover ze wist zouden ze hier zijn. "Het is goed dat je er bent," zei ze nog en ging toen weg, want dit waren haar zaken niet.
Collin klopte beleefd op de deur, wachtte even en stapte toen naar binnen. Het moment daarna werd hij nog net niet omver gekogeld door twee stuiterballen die daarna heel verbaasd omhoog keken. Dit was papa niet! Deze man was ouder en had een baard en had ander haar. "MAM! Er is iemand die op papa lijkt!" klonk het in koor.

[varden]

Na Nova een goede nachtrust te hebben gewenst, kroop Themis tegen Edmond aan en liet haar hoofd op zijn schouder rusten na een diepe zucht. "Hoofdpijn," gaf ze eerlijk toe. "En buikpijn, maar dat komt van de zenuwen hiervoor." Themis had zichzelf van tevoren al zitten opvreten, al sinds haar gesprek met Aelia. Ze was doodsbang geweest hiervoor. En huilen bezorgde haar altijd hoofdpijn. Dus voor nu wilde ze gewoon tegen Edmond aanzitten en straks lekker slapen.
__________

Het deed Boaz duidelijk goed om hiermee bezig te zijn, en soms vroegen ze aan Faye wat ze van het programma zou vinden waardoor het meisje enthousiast door het kasteeltje heen huppelde. Met soms desastreuze gevolgen voor vazen en lampen, de Faun kende niet altijd haar eigen kracht en snelheid. Themis was ook een dag of twee komen helpen, als ze aan de tuin bezig waren om te kijken of ze daar ook iets mee konden voor lessen. Ze zou eens kijken wat ze nog had aan stekjes die geschikt waren en die bovendien langer dan één seizoen bleven leven. De stress moest nog een beetje uit haar systeem na de gesprekken met haar dochters, ze had nog steeds buikpijn hoewel Nova's theeën wel hielpen om het een beetje in te tomen.

Iemand die op papa leek? Dat waren woorden die Aya nog niet eerder had gehoord... Verbaasd kwam Aya de keuken uit, haar haar opgestoken in een warrige knot en een theedoek in haar handen. Verbaasd keek ze even naar de gestalte in de deuropening, die haar twee kinderen aan zijn enkels had hangen. Maar dat gezicht... Het kon niet anders dan dat dit één van Destans broers was, die ze tot nu toe enkel kende van brieven en verhalen. "Sorry voor hen, ik neem aan dat jij één van de schoonbroers bent die ik nog altijd moet ontmoeten?" Hoewel het al heel lang op het schema stond om naar Griekenland te gaan, was de trip tot nu toe altijd een beetje uitgesteld door andere verantwoordelijkheden. Met een warme glimlach stak Aya haar hand uit. "Ik ben Aya, en dit zijn Kaspar en Kiran die beter zijn opgevoed en die weten dat ze zich netjes horen voor te stellen." Ze keek even streng naar haar zoontjes.