We find our own way

[Ravief]

Iriza voelde zich nerveus en keek hem met een glimlachje aan, maar haar aarzeling was zeker te zien. Uiteindelijk liet ze haar tassen maar gewoon vallen en gaf hem een knuffel. Ze moesten zeker praten over alles, maar misschien eerder als ze alleen waren. Zoiets. Ze wist ook niet echt wat ze hadden, tenslotte hadden ze het er nooit over gehad, al zagen ze elkaar om het weekend of tussendoor af en toe en wilde Iriza het liefst van alles dat ze exclusief gingen daten. "Ik heb je gemist," fluisterde ze, terwijl ze zich tegen Gennat aan drukte. Haar lippen beroerden even zijn wang, maar ze was Moyra niet vergeten en ze maakte zich weer los. "Volgens mij ken je mijn beste vriendin al?"

[varden]

Gennat sloot haar stevig in zijn armen en glimlachte bij haar fluistering. "Ik jou ook," zei hij zacht terug, maar toen liet hij haar weer gaan. Zijn glimlach werd echter niet minder bij het zien van Moyra. "Dat klopt, het is goed je weer te zien Moyra." Gennat wist dat Nish nog niet had laten weten dat het goed met hem ging, het was een beetje een schok geweest toen Iriza had geschreven met Moyra langs te komen maar misschien was dit wat die twee wel nodig hadden. Moyra wist niet dat Nish nog leefde, het had ook lang geduurd voordat het zeker was dat hij het overleefde, en Nish had haar niet gevonden toen hij naar Grimmere was gegaan. Er was echter ook een kans dat Iriza hem iets aan zou doen omdat hij niets had laten weten... Maar ze zouden het wel zien. Moyra knikte Gennat toe, niet helemaal in staat iets te zeggen. Ze durfde het niet te vragen, durfde niet te vragen of hij Nish had gevonden nadat hij haar had afgezet. Gennat had wel door dat er geen tekst uit haar zou komen op het moment, dus hij keek weer naar Iriza. "Klaar om de mooiste stad van de wereld te bezoeken?" Hij grijnsde naar haar.

[Ravief]

Iriza rolde met haar ogen en stak haar tong naar hem uit. "Toevallig komen we daar net vandaan, dus ik weet niet of dit er wel aan kan tippen," plaagde ze. Net als Moyra was ze echter onder de indruk van de vlotten. De reis was gemoedelijk. Het voelde als vanouds tussen haar en Gennat en dat was wel welkom, na alle spanningen over hoe het zou verlopen. Natuurlijk zou Het Gesprek nog komen, maar daar wilde ze nu niet al teveel over nadenken. Ondanks haar geplaag, was ze zeker wel onder de indruk van de Ravenstad en ze blikte af en toe met een glimlachje naar haar vriendin. Geen wonder dat ze het hier zo goed en zo fijn had gehad.
Ondertussen begon het al richting de avond te lopen en stuurde Gennat aan naar zijn huis, zodat ze daar konden eten.

Een berichtje dat hij ook naar Nish had gestuurd. Nish had geen idee dat Iriza en Moyra deze kant op kwamen en was een tikje chagrijnig. De reis naar Grimmere had zijn herstel in de war gegooid en hij had flink op zijn flikker gekregen van iedereen dat hij de reis had gemaakt. Hij zou vandaag naar therapie moeten om zijn spieren weer te trainen en onder toeziend oog wat oefeningen te doen. Wat Gennat ook had bedacht, het zou ervoor zorgen dat hij te laat kwam, zo goed kende hij zijn vriend ondertussen wel.
Ondanks dat, was hij toch aan het koken en rook het heerlijk toen de deur open zwaaide. "Dat werd tijd. Potverdorie man, je weet dat ik vanavond naar thera-...." Dat was niet Gennat. Nish draaide zich om en liet een bord uit zijn handen vallen toen hij het gezelschap zag. Iriza? Wat deed zij hier? En was dat...? "Moyra?" Dat kon niet. Toch?

[varden]

Moyra had geen woord gezegd op het vlot, had met een half oor naar Iriza en Gennat zitten luisteren maar verder had ze vooral een beetje droef naar de stad onder hen gekeken. Een stad waar ze zich thuis was gaan voelen, waar ze zelfs heel kort een soort van toekomst was gaan opbouwen. Tot Hide's ongeluk, tot Nish haar op dat vlot had gezet. Het was inmiddels ruim een half jaar verder.

Gennat's huis bevond zich niet zo hoog in de bomen als dat van Nish, maar het was nog wel een beetje een klim. Moyra keek rond terwijl ze haar tas neerzette en glimlachte half. De boomhuizen bleven bijzonder om te zien. Toen ze met z'n drieen de keuken inliepen verstijfde ze echter door wie ze daar hoorde, en zag. Alle kleur trok weg uit haar gezicht, terwijl haar mond iets open zakte. Dat.. dat kon niet...
Het was dat Moyra er de vrouw niet voor was om heel dramatisch flauw te vallen door zoiets, maar de grond werd wel iets onstabieler onder haar voeten terwijl ze probeerde te beseffen wat ze registreerde, wat ze zag, WIE ze zag vooral. Verbijsterd keek ze kort naar Iriza, naar Gennat, en toen weer naar Nish. Dat kon niet! Hij... hoe kon hij...? Ze stond echt aan de grond genageld, niet wetend wat ze moest doen, hoe ze moest reageren, niet eens meer wetende wat ze voelde. Opluchting, geluk, pijn, verdriet, ... woede? Of zodanig onstabiel dat ze mogelijk toch door haar benen zou zakken?

[Ravief]

Hoe? Wat? Wat deed ze hier? Nish was net zo geschokt als Moyra, maar overbrugde snel de afstand tussen hen. Maar wat aarzelend bleef hij voor haar staan, zijn hand al halverwege haar gezicht om haar kaak te strelen, maar hij wist niet zeker of hij dat recht wel had. "Moyra," bracht hij ademloos uit. "Bij de goden, ik wist niet..." Wat kon hij zeggen? Dit ging totaal niet zoals gepland. Hij zou naar haar toe komen, zou voorbereid zijn, zou.. wist hij veel, bloemen mee nemen of wat dan ook. Maar dit was niet wat hij had gedacht. Zijn hart ging zozeer tekeer dat het bijna pijn deed en zijn zilverkleurige ogen werden glazig van tranen. "Ik heb je zo gemist." Zozeer dat het pijn deed. Dat het zijn herstel in de weg zat en dat hij soms niet meer wist wie hij was en hoe hij de dag door zou komen. Waar de nachten goed waren geweest toen hij haar in zijn armen had kunnen houden, had Nish nu elke nacht minstens 1 nachtmerrie, wat ook niet hielp om zich weer optimaal te voelen.

Iriza greep zich aan Gennat vast om niet om te vallen. Hoe kon dit? "Nish?" fluisterde ze. "Hoe.. hoe dan?"

[varden]

Nish was niet de enige wiens ogen glazig begonnen te worden, ook die van Moyra vulden zich met tranen maar tegelijk had ze haar armen om zichzelf heen geslagen en wist ze niet wat ze moest doen. Ze wilden hem omhelzen, maar tegelijkertijd durfde ze het niet. Alsof dit een droom was die ze niet moest verstoren. "Je.. je was..." Ja, wat was hij eigenlijk geweest? Zij had gedacht dat hij dood was. Ruim een half jaar lang had ze zichzelf opgevreten, zich schuldig gevoeld om zijn dood, gerouwd om hem, hem zo intens gemist dat ze soms nauwelijks had geweten hoe ze de dag door ging komen. Ze had zichzelf erdoorheen gesleept, omdat ze wel moest. Omdat ze hem dat beloofd had. En nu stond hij hier voor haar, in Gennat's huis. Waarom had niemand haar ooit verteld dat hij nog leefde?! Waarom had hij haar niet geschreven? Waarom had ze niet mogen weten dat hij nog in leven was?!!!
Langzaam borrelde alle pijn, al het verdriet weer naar boven. Haar lippen werden een dunne, harde streep terwijl ze haar tranen de baas probeerde te zijn. Maar dat ging maar moeizaam. Het was dat Nish er nog te breekbaar uitzag om een flink pak slaag te krijgen, maar anders... "Waarom... waarom heb je.. hebben jullie...?" kwam er verstikt over haar lippen. Waarom had niemand haar laten weten dat hij er nog was?! Gennat had zo veel contact gehad met Iriza, en nooit had iemand de moeite genomen om zelfs maar een briefje te schrijven. Nish leeft nog, hoe moeilijk was het geweest om dat ergens op te krabbelen? Dat niemand die moeite had genomen deed misschien nog wel meer pijn dan hem verliezen, dan hem "voelen sterven". Want zij was ervan overtuigd geweest dat ze dat had gevoeld. Moyra wilde niets liever dan zich in zijn armen storten en tegen hem aan uithuilen, maar tegelijkertijd kon ze het niet. De pijn, de woede, het was te rauw.

Gennat sloeg een arm om Iriza heen, en keek ondertussen van Moyra naar Nish en terug. "Op het nippertje, eigenlijk," zei hij zacht als antwoord op Iriza's vraag. Hij keek zijn vriend aan. "Een flink aantal keer op het nippertje." Ja, Nish had best vaak bijna het loodje gelegd na die dag bij de vlotten. Het ging nu eindelijk pas weer wat beter op een langere termijn.

[Ravief]

Zijn vingers gleden als een fluistering over haar schouder, maar gezien haar gesloten houding, durfde Nish amper echt contact met haar te zoeken. Hij zag haar tranen, zag hoe ze zichzelf wilde beschermen tegen alles wat ze voelde en kromp lichtjes in elkaar toen hij voor een deel haar verdriet en woede in haar ogen zag.
"Ik begrijp het als je woest op me bent, Moyra.. Maar.. wil je me een kans geven om te vertellen wat er is gebeurd?" Nish deed zijn best om zijn eigen emoties ook weg te slikken en keek haar vragend, zo niet smekend aan. Bij Morrigan, hij wilde haar gewoon vasthouden, kussen, strelen, zien of ze in orde was. Hij had haar zoveel pijn gedaan door haar weg te sturen en hij had geen idee hoe hij dat ooit weer goed kon maken. De woorden van Gennat gleden langs hem heen, hoe waar ze ook waren, Nish had alleen oog voor de vrouw voor zijn neus.

Slapjes hing ze tegen Gennat aan en schudde stomverbaasd haar hoofd. Dit was te bizar voor woorden. Nish leefde nog? En niemand had eraan gedacht om dat eventjes te melden?

[varden]

Huiverig kwam haar ademhaling over haar lippen, terwijl ze heel hard vocht om niet in huilen uit te barsten, of te gaan schreeuwen, of beiden. Maar natuurlijk ontsnapten er tranen, hoe kon het ook anders? "O.. oke," zei ze zacht, meer als een piep dan als een echt woord. Als hij praatte werd er in ieder geval niet van haar verlangd dat ze het deed, of dat ze probeerde dit allemaal te begrijpen. Want dat deed ze niet, helemaal niet zelfs. Het zou haar ook niet kunnen schelen als Nish haar graag vast wilde houden of wat dan ook. Had hij enig idee wat hij haar had aangedaan toen hij haar op dat vlot had gezet? Haar had doen geloven dat ze zijn dood op haar geweten had?!! Maar tegelijk met die woede was er het intense verlangen, verdriet, gemis van zijn armen om haar heen, van hem tegen haar aan. Van samen in bed liggen, en wat allemaal niet.

Gennat was het met wel meer dat Nish had gewild niet eens, te beginnen met dat op het vlot zetten van Moyra enige maanden geleden. Maar hij wist nu wel beter dan iets te zeggen. Even keek hij naar Iriza, en toen loodste hij haar (met zijn arm nog stevig om haar heen) de keuken uit. Die twee hadden een momentje privacy nodig, anders zouden ze nooit gaan praten zo leek het hem. Bovendien zag Iriza eruit alsof ze ook beter even kon gaan zitten...

[Ravief]

Nish beet even op zijn lip, maar leidde haar toen naar het kleine balkon dat aan de keuken grensde. Hij ging zitten, zijn rug tegen de muur en wachtte tot Moyra ook zover was. Hij keek een poosje opzij, maar richtte toen zijn blik op de grond. "Ik wist het niet. Ik wist niet dat ik het zou overleven, toen ik je naar Hide stuurde. Ik wist alleen dat Anann had gezegd wat er zou gebeuren als ik terug zou gaan naar Ramal voordat het tijd was en ik wilde niet... sterven daar." Zijn stem was zacht, maar tegelijk ontzettend kwetsbaar. Nish was niet goed in dingen over zichzelf vertellen en dat was gebleken tijdens de paar momenten dat hij zich open had gesteld naar Moyra. Nu voelde het misschien wel nog zwaarden, omdat hij geen idee had hoe ze hem zag. "Ik heb er eerst niets over gezegd omdat we maar zo kort er waren. Ik dacht dat er tijd was." Nu zocht hij haar blik weer en draaide hij zijn lichaam naar haar toe. "Tijd om... om samen.. om te kijken naar hoe we verder zouden gaan en bijkomen van die vreselijke terugreis."
Hij zuchtte en slikte moeizaam. "Toen het nieuws van je moeder kwam, wist ik ook niet wat ik je moest zeggen. Ik wist dat je terug moest naar huis. Ik kon je niet hier houden, al.. al speelde die egoïstische gedachte wel even. Ik wilde.." Nish haperde even en had wat tijd nodig om zich te herpakken. Hij had meer tijd gewild met haar. Wilde samen een leven opbouwen. Had gedacht dat ze samen eindelijk in een situatie waren waarin hij aan de toekomst -samen- had kunnen denken. "Hoe dan ook... ik wist niet wat er ging gebeuren, maar je hoefde het niet te zien. Ik herinner me... jouw stem, terwijl je me riep en daarna..." Zijn gezicht vertrok en zijn hand ging weer naar zijn borst, alsof hij de pijn weer voelde. "Daarna alleen nog pijn. Gennat heeft me moeten bijpraten over de rest, maar ik ben de maanden daarna in en uit coma geweest, blijkbaar. Ik had het een en ander gebroken door de val naar beneden, maar ik kan me er niets meer van herinneren." Hij keek weer naar Moyra en deed langzaam en voorzichtig een poging haar hand te pakken. "Ik heb geprobeerd je te bereiken.. om het je te vertellen. Maar ik mocht eigenlijk niet bewegen en toen ik eindelijk naar Grimmere kon, was je er niet." Nu weer met vochtige ogen zocht hij haar blik. "Moyra.. ik heb je nooit.. ik heb dit nooit gewild, ik weet dat ik je pijn heb gedaan... en.. maar ik hoopte..." Hij kwam niet echt verder dan dat. "Moyra, alsjeblieft.. zeg iets.. Haat me desnoods, schreeuw tegen me, of maak me verwijten.. maar.. alsjeblieft.. ik.. ik.." tranen ontsnapten nu en hij wist de woorden 'ik houd van je' in te slikken. Dat was nu de slechtste timing die hij kon hebben.


Iriza liet zich meeslepen en kroop direct tegen Gennat aan. Ook zij moesten praten, maar haar gedachten zwommen alle kanten op momenteel.

[varden]

Nee, de woorden "ik houd van je" konden maar beter niet worden uitgesproken nu. Dan zou Moyra mogelijk niet voor zichzelf instaan op het moment. Niet terwijl ze dit allemaal te verwerken had. Toen hij haar hand probeerde te pakken trok ze die terug, hield zichzelf bij zichzelf alsof ze zichzelf wanhopig probeerde te beschermen. Tegen wat, dat wist Moyra eigenlijk niet zo goed, maar dat ze zichzelf moest beschermen was duidelijk voor haar.
Maanden in en uit coma, dus hij was echt bijna dood geweest? "Ik... ik dacht dat je... Toen ik weg.." weggestuurd werd, wilde ze eigenlijk zeggen. Want zo had het gevoeld, alsof hij haar wegstuurde. "Ik dacht dat we samen iets hadden Nish," wist ze uiteindelijk over haar lippen te wringen. Ze kon hem niet aankijken terwijl ze dit zei, haar zicht was troebel door de tranen. "We.. ik wilde hier... hier iets opbouwen maar.. maar jij..." Hij had haar op dat vlot gezet. Daarmee had hij Hide's leven gered, dat zou ze niet kunnen ontkennen, maar tegelijk had hij haar weggestuurd. Zijn leven uit. Hij leefde nog..., die drie woorden werden opnieuw en opnieuw door haar hoofd afgespeeld. Hij leefde nog. "Ik... Ik wist niet meer..." Wat ze had gemoeten, met zichzelf, met het idee dat ze zijn dood op haar geweten had, met haar leven zonder hem. Langzaam, heel langzaam, begon ze kennelijk te verwerken wat die drie woorden betekenden. Hij leefde nog. En niemand had haar iets verteld. Ze was in de waan gelaten dat hij dood was! "Bij Wadjet Nish, waarom heeft niemand, NIEMAND, me iets laten weten?!!" En daar was de woede... Ze kneep haar ogen dicht tegen de tranen die dreigden te ontsnappen, haar handen balden zich tot vuisten, terwijl die verlammende pijn die ze had gevoeld op het vlot toen ze zijn naam had geschreeuwd, toen ze ongeveer met Gennat had gevochten om terug te komen, weer helemaal opnieuw door haar heen sneed. Ze had hiernaar toe kunnen komen toen Hide weer beter was, ze had hem kunnen helpen in zijn herstel, maar in plaats daarvan was ze buitengesloten. "IK DACHT *@&!!)@[insert meer flinke vloeken hier] DAT JE DOOD WAS!! DAT IK DAT HAD GEDAAN!! DAT IK JE... DAT IK JE..." nooit meer zou zien, nooit meer vast zou houden, nooit meer met hem zou kunnen lachen, plannen, racen, wat dan ook. Woedend keek ze hem aan, terwijl de tranen over haar gezicht liepen, en ze wel degelijk begon te schreeuwen...

Gennat was zich niet bewust van dat Iriza ergens mee zat en sloot haar alleen maar stevig in zijn armen. Zacht streek hij door zijn haren, terwijl hij Moyra door de muren heen tekeer hoorde gaan. "Het spijt me dat ik niets heb gezegd," tenminste, toen hij had geweten dat Iriza en Moyra vriendinnen waren. "Nish wilde het graag op zijn manier doen." Of dat de handigste methode was viel te bepraten.