We find our own way

[Ravief]

Hij had haar reactie verdiend, dat wist hij, maar toch voelde het als een klap in zijn gezicht dat hij niet eens meer haar hand mocht vasthouden. Nish hield zich stil en gaf haar de ruimte om te reageren, om te verwerken, om boos te worden.. wat dan ook. Hij dook ineen bij het horen van haar woorden -die veel te hard waren voor de korte afstand die tussen hen was- maar ging niet tegen haar in. Hij liet haar razen, wreef ondertussen over zijn borst om te proberen zijn hartkloppingen onder controle te houden en nam alles van haar in zich op. Hij ging niet tegen haar in, al viel er genoeg te zeggen. Dat hij pas een maand genoeg hersteld was om zelfstandig rond te lopen zonder dat er iemand bij bleef. Dat hij niet had geweten dat Gennat met Iriza had. Dat Gennat ook niet had geweten wie Iriza was voor Moyra. Dat hij raven had gestuurd maar ze terug waren gekomen. Dat hij door te reizen voor het kon, twee maanden herstel overhoop had geschopt. Dat hij met haar iets had willen opbouwen hier. Dat haar op het vlot zetten het moeilijkste was wat hij had 'moeten' doen in zijn leven.
Nish sloeg zijn blik neer en concentreerde zich even op de oefeningen die hij van de therapeut had gekregen om rustig te worden na paniekaanvallen en nachtmerries. "Moyra." Schor mompelde hij haar naam. Een reflex, want hij wist niet wat hij haar moest zeggen. Natuurlijk had zij het niet gedaan.
Hij vergat zijn pijn en omvatte haar vuisten met zijn handen. "Je hebt gelijk. Ik stuurde weg." Nish keek niet van haar weg nu en hield haar blik vast. "Maar niet hierom. Niet omdat ik je niet in mijn leven wilde. Moyra. We hadden iets moois, iets om aan te beginnen, om samen te ontdekken en dat zou ik nooit van je af willen nemen." Na alles wat ze had doorstaan -deels door hem- zou hij haar nooit een baan of kans of wat dan ook ontzeggen. "Ik wilde je besparen wat ik heb gevoeld door het verlies van Catha. Als ik dood was gegaan en door dat mengsel van Anann was Hide blijven leven, dan was dat het me waard voor jou. Voor jou. Ik zei je dat wat er ook zou gebeuren, dat het niet jouw schuld was en dat is nog steeds zo. Moyra..." Zijn gezicht verzachtte en wat tranen gleden over zijn wangen. Hij zou elke dag zijn leven voor haar geven, maar dat zei hij maar niet. Nish sloot zijn ogen even en liet haar langzaam los. Dit ging niet echt als gepland... en hij ging zijn afspraak missen. Wat zo'n ontzettend stomme gedachte was op dit moment dat hij in lachen zou uitbarsten als hij zich zou herinneren hoe dat moest.

Ze krulde zich op op zijn schoot en zuchtte. "Ze komen er wel uit, samen." Ooit, ergens een keer. Het was niet zo handig dat ze niet eerder hadden uitgevonden hoe de relaties tussen hen vieren zaten, anders was haar beste vriendin zoveel pijn bespaard. Maar daar viel nu niets meer aan te doen. "Gennat.." shit, ze vond dit eng. Hij had haar brief wel gekregen over wat er was gebeurd in de thermen, toch? Aarzelend keek Iriza hem aan. "Kunnen we... hoe.. hoe zie jij precies wat we hebben?"

[varden]

Terwijl ze tierde, en hij daarna praatte was Moyra kort opgesprongen en ijsbeerde ze heen en weer tot dat niet meer ging omdat hij haar handen pakte, maar zelfs toen duurde het nog even voor ze weer ging zitten. Pas toen ze zijn tranen zag hield ze het zelf ook niet meer. Hard beet ze op haar lip, maar ze kon ze niet meer inhouden. Haar schouders begonnen te schokken terwijl de tranen nu echt onbelemmerd begonnen te stromen. "Ik.. ik wist niet meer wat ik moest Nish," snikte ze zacht. "Iedereen vroeg naar je en.. en ik miste je zo erg... Het doet gewoon zo'n pijn." Dat onverwerkte verdriet, de schok dat hij al die tijd in leven was geweest, het voelde alsof iemand haar hart had vertrapt, en er nu doodleuk nog eens een dansje op deed. Opnieuw vloekte ze zacht, iets dat helemaal niets voor Moyra was. "Ik mis je zo," fluisterde ze nog eens, niet wetend hoe ze zichzelf een houding moest geven. Aan de ene kant was ze woedend, op hem, op Gennat, op Anann, op iedereen die haar niet had laten weten dat hij nog leefde, dat ze naar hem terug had kunnen en moeten komen.

Nee, die brief was nog niet aangekomen, dus Gennat keek een beetje verbaasd naar haar. Dat was een vraag waar hij even over na moest denken. Gennat had wel eens een vriendinnetje gehad, maar dat was altijd kortstondig geweest, en niet zoals met Iriza eigenlijk. "Ik... ik weet het niet zo goed," zei hij dan ook eerlijk. "Ik heb er niet echt over nagedacht, ik ging er gewoon een beetje vanuit dat we toch wel een soort van samen zijn?" Misschien niet uitgesproken exclusief, maar zo voelde het inmiddels toch wel voor hem.

[Ravief]

Wat had hij haar aangedaan? Had dit anders kunnen verlopen? Was het beter geweest als hij mee was gegaan naar Ramal en haar niet alleen had gelaten? Als hij haar eerder -en bovenal eerlijk- had verteld hoe het met hem ging en hoe hij eraan toe was, had ze er dan meer vrede mee gehad? Had hij dit beter aan kunnen pakken en haar meer tijd kunnen geven om dit te verwerken in plaats van dat veel te lange en veel te heftige en tegelijk veel te korte (half) uur bij het afscheid?
Het kon hem niet meer schelen als ze hem zou slaan. Nish verschoof en sloeg zijn armen om haar heen en trok haar tegen zijn borst. "Oh Moyra," verzuchtte hij en hield haar stevig vast. "Het spijt me zo.."

Die woorden maakten haar blijer dan ze had verwacht en Iriza's gezicht lichtte op door haar grijns. Ze knikte vrijwel direct op de vraag/zin. "Ja.. maar.. we hebben het er nooit echt over gehad en ik wilde een beetje weten waar we staan enzo.." Waarop ze verschoof en tussen zijn benen in ging zitten en haar benen ook om hem heen sloeg. "Vooral omdat.." ze haperde wat. Iriza had nooit echt moeite gehad met zoenen, feesten en weer doorgaan, maar dit voelde toch anders. "Omdat ik het toch ook zo zie. Dat we samen zijn en daarom voelt het ook zo... enorm stom." Waarop er heel snel uitkwam dat ze half aangeschoten met iemand had staan zoenen en dat ze het helemaal niet had gewild en zich daar schuldig over voelde, want ze vond Gennat wel echt veel meer leuk dan gewoon leuk.

[varden]

Maar hij had geluk, Moyra sloeg hem niet. Snikkend greep ze zich vast in zijn shirt, verborg haar gezicht erin, was niet meer van plan hem ooit nog los te laten zo leek het. Goed, ze was nog steeds woedend, maar bovenal besefte ze zich nu pas ten volle hoe erg ze hem had gemist, hoe vreselijk pijn het haar had gedaan om hem te 'verliezen'. Nu zag hij er ook nog steeds niet bepaald uit als de oude, maar dan nog. "Waarom... waarom heeft niemand iets laten weten?" snikte ze moeizaam. Waarom had niemand de moeite genomen om die drie woorden (Hij leeft nog) ergens op te krabbelen en naar haar gestuurd. Moyra zou er niets van begrijpen als hij zei dat zijn raven weer terug waren gekomen.

Oké, dat vond hij niet leuk om te horen, maar misschien hadden ze dit gesprek wel moeten hebben voor ze naar het Noorden ging. Dan was het duidelijk geweest dat ze samen waren. Dus bromde hij lichtelijk ontevreden en hield haar toen stevig, en een tikje hebberig in zijn armen. "Nou, dan denk ik dat ik vanaf nu graag zou willen stellen dat we samen zijn. En dat als een gozer dat nog eens doet, met jou zoenen, hij een dreun op zijn neus krijgt." Gennat grijnsde naar haar, om de situatie ook niet al te zwaar te maken. Dat was de situatie in de andere kamer waarschijnlijk al...

[Ravief]

Hij liet haar huilen en hoopte dat er ondertussen iemand slim genoeg was om het eten van het vuur te halen, anders had hij voor niets twee uur staan zwoegen. "Lieverd..." Nish streelde door haar krullen die hij zo had gemist en snoof de geur van haar shampoo op. Hij had haar zo gemist! Met zijn wang op haar hoofd en haar in zijn armen, sloot hij zijn ogen en zond een paar dankgebeden de lucht in. "Ik heb het geprobeerd, maar ik kon je niet bereiken." Elke keer dat hij raven had gestuurd, was dat op niets uitgelopen. "Ik ben een paar weken geleden daarom naar Grimmere geweest, maar toen was je net weg met Iriza. Anná had geen adres, anders had ik absoluut van me laten horen. En Gennat... Gennat wist niet dat je Iriza's beste vriendin bent en hij heeft me pas twee weken geleden van zijn relatie verteld."

Iriza ging met haar vingers door zijn lokken en glimlachte naar hem. "Er is er maar eentje met wie ik wil zoenen," mompelde ze, voor ze hem lang, intens en intiem kuste. "Zullen we het eten eens gaan redden en kijken of Moyra de tent heel heeft gelaten?"

[varden]

Het duurde nog een hele tijd voordat ze stopte met huilen, en dan alleen maar omdat ze gesloopt was, en haar hoofd zo'n pijn deed dat ze haar ogen nauwelijks meer open kon doen. "En... en nu? Hoe gaat het met je?" Hij had het over een coma gehad, hij zag er nog redelijk verschrikkelijk breekbaar uit, het enige teken dat het echt beter met hem ging was dat zijn veren weer terug waren. Maar.. maar wat nu? Zij zou in september beginnen met studeren, een kans die haar behoorlijk op de been had gehouden de laatste tijd, en Grimmere zou hem duidelijk niet veel goeds doen. Bovendien... wat was er nog over van wat ze hadden? Wat ze nu door hadden gemaakt was, net als het begin van hun 'relatie', alles behalve normaal te noemen immers.

Gennat kuste haar met een grijns op zijn gezicht terug en speelde kort met haar haar. "Ze klonk aardig kwaad ja..." Moyra kon behoorlijk tekeer gaan als ze wilde, schijnbaar.

[Ravief]

"Het gaat redelijk. In elk geval weer meer levend, maar nog steeds aan de beterende hand." Hij zou niet liegen, maar tegelijk was het ook lastig te zeggen. Hij had Moyra nodig. Zo voelde het in elk geval. Het was alsof hij nu pas echt zou gaan helen. Nish glimlachte zacht naar haar. "En nu gaan we avondeten. Daarna moet ik me haasten voor therapie en daarna zien we wel. Ik zou graag horen hoe het met Hide is afgelopen en wat je hebt gedaan in de afgelopen maanden en als je niet wilt horen wat Iriza en Gennat de hele nacht gaan doen, ben je welkom om te komen logeren. Maar ik ken je en ik weet dat je veel hebt om te verwerken en te overdenken, dus als jij en Iriza naar huis gaan straks, snap ik dat." Nish streelde de laatste sporen van haar tranen weg en veegde wat lokken uit haar gezicht. Ze droeg het in een staart. Uit zichzelf, terwijl ze uit een vreemde stad kwam. Een warm gevoel maakte zich van hem meester, maar hij maakte geen aanstalten naar meer. Hij kwam overeind, hielp haar met staan en liet haar toen met tegenzin langzaam los.

[varden]

Niet bepaald een mentaal plaatje dat Moyra echt nodig had... Ietwat bevend liet ze zich door hem omhoog helpen, zodat ze naar binnen konden. Ze zag bleek, haar ogen waren rood en haar hoofd deed zo'n pijn dat ze moeite had met het overeind te houden. Moyra had duidelijk moeite met dit alles te verwerken, maar tegelijk wilde ze niet erg ver bij Nish uit de buurt zijn, dat was ook wel duidelijk. Aan Iriza's gelukzalige blik te zien hadden die twee het één en ander uitgepraat, constateerde ze in stilte terwijl ze aan tafel ging zitten. Ze moesten zo maar eens bespreken wat ze gingen doen vanavond en morgen... Het feit dat Nish straks naar therapie zou gaan was vreemd, hem zien en niet aan die rare 15 meter gebonden zijn was.. nieuw. Daarnaast kon ze het niet helpen zich meteen zorgen te gaan maken om hem. Vermoeid wist ze de eerste paar happen te nemen, zich nu ook weer herinnerend hoe goed hij kon koken. Wat was er zonet eigenlijk allemaal gebeurd?, leken haar hersenen zich af te vragen.

[Ravief]

Hij was niet zo dol op therapie. Praten met iemand over je persoonlijke shit was gewoon niet zijn pakkie-an, maar het hielp. Een soort van. De oefeningen tegen paniekaanvallen hielpen in elk geval en de belofte naar therapie (en natuurlijk naar fysio) te gaan, was het enige waardoor hij niet als een kind van twee in de gaten werd gehouden. Dus tja.. die keuze was een soort van makkelijk.
Het eten was gemoedelijk. Iriza en Gennat hielden het gesprek gaande en spraken over luchtige onderwerpen en Iriza wilde graag het recept van hem zodat ze eens kon kijken of ze dit op het menu kon krijgen in De Argos. Nish glimlachte lichtjes en zou er wel over nadenken, maar liet de afwas aan het stel over. Hij keek nog even naar Moyra. "Zie ik je.. straks?" De hoop was in zijn ogen te lezen, maar hij wist het uit zijn stem te houden. Als ze tijd nodig had, zou hij haar die geven.

[varden]

De hoop in zijn ogen was groot genoeg om niet te kunnen missen, maar Moyra knikte. "Ik denk wel dat we hier blijven," zei ze. Ze was gewoonweg te moe om nu nog de hele reis naar Grimmere te maken. Dus toen Nish was vertrokken liep ze naar het stel en sloeg haar armen om Iriza heen. Even keek ze naar Gennat. "Je hebt haar maar even te missen, ik heb een kussen nodig." Een kussen dat een hele hoognodige knuffel kon geven. Gennat grinnikte en knipoogde naar de twee. "Daar is ze goed in. Ik om jullie zo wel iets warms te drinken brengen." Ze konden het zich gemakkelijk maken op de bank, beiden hadden ze al een lange reis achter de rug en de schok was duidelijk slopend geweest voor Moyra.

Toen Nish binnen kwam keek Mira op. "Je bent laat Nish," constateerde ze. Heel erg laat zelfs, en zij zat aan een behoorlijk strak schema. Nish had bij zijn tweede afspraak met de vrouw al laten weten liever Nish te worden genoemd dan Ciar, en dat had Mira gerespecteerd. Maar laat komen was iets waar ze minder makkelijk over deed, al was het maar omdat ze hier zaten voor zijn herstel en niet voor het hare. Een herstel waar Nish tot vandaag heel serieus over was, hij was nog niet eerder te laat gekomen. Was er iets gebeurd? Voelde hij zich niet goed? Mira gebaarde dat hij plaats moest nemen. Laat of niet, ze konden de overige tijd beter goed benutten.