We find our own way

[Ravief]

Hij had er zelf nog niet eens bij stilgestaan. Hij had normaal ongeveer drie paniekaanvallen per dag, of in elk geval een gevalletje van moeilijk ademen, en hoewel hij die ochtend nog enorm benauwd was geweest en de hele scene met het afscheid nemen weer door zijn hoofd was gegaan, was het goed met hem gegaan sinds hij Moyra weer had gezien. Nish knikte op haar woorden. Het huiswerk nam hij altijd zeer serieus en hoewel dit pas iets van de vijfde keer was dat ze een sessie hadden, ging hij elke keer wel een beetje lichter weg.
Vanavond echter niet, want hij bleef nadenken over Moyra. Ze moesten praten. Maar bovenal moest hij haar de ruimte geven en hoewel Nish niets anders had gedaan in hun 'relatie', was dat voor het eerst ontzettend moeilijk.

Tegen de tijd dat hij terug kwam, was Moyra ook weer wakker -al wist hij niet dat ze had geslapen- en zaten de drie aan een kop thee. Nish was moe, wat hij altijd was na het spreken over gevoelens al was deze sessie nog best licht geweest, maar glimlachte naar zijn vrienden.

[varden]

Er werd naar hem terug geglimlacht, door Iriza, door Gennat (die hem ook een kop thee aanbood), maar niet door Moyra. Ze keek hem aan, nam hem opnieuw in zich op alsof ze er echt zeker van wilde zijn dat ze dit niet allemaal maar had verzonnen. Maar dat had ze niet. De persoon die hier voor haar neus stond was echt Nish, in levende lijve. Hij was niet dood, ook al was het duidelijk dat het ook nog niet zoals vanouds met hem ging. Met een zwaar gemoed nam ze een slok van haar thee, terwijl Gennat vroeg hoe therapie was gegaan. Tot nu toe had hij daar nog nooit echt een antwoord op gehad, Nish hield zijn privé zaken nog altijd privé. Moyra's blik schoot steeds weer naar hem toe, keer op keer nam ze hem op zonder een woord te zeggen, haar benen onder zich gevouwen op de bank. Ze had om hem gerouwd, nee ze rouwde eigenlijk nog steeds om hem. Iriza had gelijk gehad, ze had dat verdriet nog helemaal geen plek kunnen geven, had zijn verlies nog helemaal niet verwerkt, en nu werd die rouw ruw onderbroken doordat hij nog in leven was. Dat was iets dat ze maar heel moeilijk kon plaatsen, laat staan dat ze wist hoe ze ermee om moest gaan.
Toch was de paniek minder heftig dan ze had verwacht, Moyra had nog altijd niet de neiging om heel hard weg te rennen ook al bleef ze een lichtelijk zeurende hoofdpijn (gerelateerd aan stress) achter haar ogen voelen. Opnieuw zwijgend nam ze een slok thee, wat hielp met het wakker worden en wat haar wat te doen gaf om zichzelf een houding te geven. Ze deed haar best niet steeds naar Nish te kijken, met elke keer dat ze het deed werden de vragen dringender. Natuurlijk moesten ze praten, dat wist zij ook wel, maar op dit moment had ze er weinig behoefte aan. Net zoals ze niets beters wist te vragen dan wat ze al had gedaan. Hoe kon het dat hij nog leefde, terwijl ze de vloek had voelen knappen? Waarom had niemand haar dat laten weten? En vooral, hoe moesten ze nu verder?

Er was een persoon in Vexgarde die Moyra met al die vragen in haar hoofd misschien nog wel meer wilde zien dan Nish zelf, maar de kans dat ze beleefd zou blijven bij het zien van de oude sjamaan was... behoorlijk niet-bestaand.

[Ravief]

Hij had geen idee hoe hij die vraag moest beantwoorden. Hoe therapie was gegaan? Hij vermoedde dat ze nog maar net aan het begin van een hele moeizame weg stonden en dat er nog een heleboel sessies zouden komen waar hij boos/verdrietig/wat dan ook van weg wilde lopen. Vanavond was wel oké geweest. Nish' blik ging naar Moyra, net op het moment dat zij naar hem keek. Hij miste de fonkeling in haar groene ogen, die hij zo vaak had gezien en waar hij zo vaak zijn best voor had gedaan om die uit te lokken. Even hield hij haar blik vast, voordat hij weer naar Gennat keek en haalde zijn schouders op. "Het ging wel. Niet zo moeizaam, maar dat kan ook maar eventjes duren bij haar." Ze was verrassend 'zachtaardig' voor hem geweest en hij zag nu al op tegen de volgende keer.
Nish zou zich aan zijn voornemen houden, zolang hij het volhield. Hij zou Moyra de ruimte geven voor de eerste stap naar hem toe om te praten. Waarover dan ook maar. Deze ongemakkelijkheid tussen hen was onwennig en even wenste Nish dat ze terug waren aan het begin van deze waanzinnige reis. Dat ze een hekel aan hem had, hem beschuldigde van deze klote-situatie, dat ze niets met hem te maken wilde hebben.. Daar kon hij beter mee omgaan dan met dit zwijgen. De artsen, en vooral Mira, hadden gezegd dat hij van de drank af moest blijven omdat hij niet de eerste zou zijn die een verslaving zou opbouwen, maar bij Morrigan, wat verlangde hij naar een fikse borrel.
"Ik ehm... ga zo maar eens naar huis. Jullie hebben vast veel om over bij te praten." Er volgde zowaar een flauw lachje toen hij naar Iriza en Gennat keek. Nish wist ook wel dat die twee helemaal niet wilden bijpraten, maar elkaar de hoeken van elke kamer wilden laten zien om vervolgens in bed te eindigen. Zou Moyra hier willen blijven, of zou ze ergens anders willen slapen? Hij beet op zijn lip om de uitnodiging van de logeerkamer -wat eerst Catha's kamer was geweest dus- in te slikken.

[varden]

Het probleem was dat Moyra zich dat ook wel besefte, en dat ze hier eigenlijk niet wilde blijven om dat aan te zien of horen. Haar blik ging even naar haar vriendin, en toen weer naar Nish. Ze werd verscheurd, diep van binnen werd ze ongeveer uit elkaar getrokken met wat ze wilde, verlangde, een gevoel waar ze niet van wist wat ze ermee moest. Diep van binnen wist ze heus wel wat ze wilde: tegen Nish aankruipen en hem nooit meer laten gaan. Maar tegelijk wist ze dat dat niet zou gaan, dat ze zouden moeten praten, dat ze hiermee om moesten leren gaan. Nee, ze zou niet met Nish meegaan vanavond. Ze zou desnoods wel op het balkon slapen als die twee haar wakker hielden.
"Is Anann thuis morgen?" Wist zij immers veel of de sjamaan elke dag zomaar te vinden was? Het was het eerste 'normale' dat Moyra vroeg die avond, een vraag waarbij ze hem rustig aankeek. Ze wilde met de sjamaan praten, had een hartig woordje met die vrouw te spreken, ook al bestond er het risico dat Anann haar dan in een kikker zou veranderen. Ergens was Moyra ervan overtuigd dat de sjamaan dat kon.

[Ravief]

Het was niet iets waar Nish over wilde liegen, maar wat kon hij haar zeggen? "Ik heb haar in geen maanden gezien," zei hij zachtjes. Ten eerste omdat hij in een coma had gelegen en ten tweede omdat hij daarna geen stap mocht verzetten zonder iemand erbij en ten derde omdat Anann vermoedelijk niet thuis was. "Ik weet niet waar ze is, maar je kunt altijd haar huis proberen." De vrouw vertrok wel vaker zonder wat van zich te laten horen en kwam dan terug met stapels vreemde boeken, gekke kruiden en verhalen waarvan Nish amper kon geloven dat ze waar waren. Maar misschien had Moyra meer geluk en zou de vrouw er zijn.
Hij stond op en wist niet wat hij met zichzelf moest. Het was een nieuw gevoel, waar hij nog steeds mee om leerde te gaan. Oude Nish had een grapje gemaakt, met zelfspot wat gezegd, iets aangehaald waardoor de sfeer niet zo beklemmend voelde. Maar oude Nish was dan ook niet een keer of 18 doodgegaan. Het was bijna alsof hij soms niet meer wist wie hij was en hoe het verder moest.
Hij knikte lichtjes en mompelde iets over slaap lekker en draaide zich toen maar om. Weer weglopen bij Moyra. Zou hij ooit die stomme afstand die hij had gemaakt weer kunnen overbruggen? Nog even keek hij over zijn schouders naar haar, maar sloeg zijn blik neer en liet het drietal achter met wat ze ook maar gingen doen. Hopelijk zou hij een kans krijgen bij Moyra. Een kans om... ja, waarvoor eigenlijk?

Het klimmen en dalen maakte hem nog altijd misselijk en duizelig, maar dit keer nam hij niet de tijd om bij te komen. Doelloos zwierf hij door de stad. Te opgefokt om naar huis te gaan en te onrustig om te weten wat hij wilde en wat hij nodig had. Hij eindigde bij de Klif. Vanaf hier was het track goed te zien, maar hij zat met zijn rug er naartoe en met zijn gezicht richting het uitgestrekte niets. Hij wist niet eens wat er aan de overkant van de zee was. Meer dat niemand het ooit probeerde en iedereen die het wel probeerde niet terugkwam, of levenloos aanspoelde, weer terug waar ze waren begonnen. Nish zat ver genoeg bij de rand vandaan dat hij er niet zomaar in kon tuimelen -zijn gedachten tuimelden genoeg voor hem. Wat moest hij doen met de situatie tussen hem en Moyra? Was er nog sprake van een hem en Moyra? Wat moest hij met zichzelf? Kon hij ooit weer aan het werk? Zou hij weer zichzelf worden en zelfverzekerd rond kunnen lopen? Weer kunnen reizen en boompje kunnen klimmen zonder dat er een kans was dat hij neer zou vallen? Zou hij ooit zijn belofte aan Catha waar kunnen maken en een manier vinden waarop mensen een soort van konden vliegen, zonder hun benen te gebruiken?
Hij sliep niet die nacht, maar Nish had niet anders verwacht.

[varden]

Hij was niet de enige die een lange nacht voor de boeg had.
Toen Moyra de volgende ochtend bij Anann aanklopte zag ze bleek, en zaten er wallen onder haar ogen. Ze had de hele nacht liggen piekeren, een gedeelte ervan had ze op het balkon gezeten en naar het bladerdak boven de stad gekeken. Ze had geen glimp van sterren kunnen opvangen, het enige wat ze altijd miste als ze hier was, en was al vertrokken voor Gennat en Iriza op waren gestaan. De dauw had nog tussen de bomen gehangen terwijl ze haar weg zocht naar het heiligdom van Anann, ze verdwaalde een paar keer en toen ze dacht Iria te spotten was ze omgekeerd en snel een zijstraat ingeslagen. Ze had geen zin om met mensen te praten, en dus vond ze Anann's woning met meer geluk dan wijsheid. Dus was ze niet alleen bleek, maar ook nat en verkleumd. Ze was vergeten hoe lang het kon duren voordat Vexgarde een beetje opwarmde met zonlicht dat lang niet altijd door de toppen van de bomen heen kwam.

[Ravief]

Alsof de vrouw verscheen op gebed en als je haar het hardste nodig had, had Anann uitgerekend vandaag gekozen om terug te komen. Haar rugzak leek onmogelijk zwaar voor iemand van haar lengte en ze mompelde wat voor zichzelf terwijl ze naar haar huis liep. De zon leek haar te volgen en de madeliefjes tussen het gras hieven aarzelend hun kopjes en vouwden hun blaadjes uit. Al snel was het lichte, ruime huis weer het middelpunt van rust en zaligheid zoals het altijd was als Anann er was.
Ze keek even naar Moyra voor haar deur. "Je had binnen kunnen wachten. Nu ben je verkleumd. Schoenen buiten laten graag." Anann hipte op blote voeten naar binnen. Het leek wel magisch wat er gebeurde. Het huis leek te reageren op haar aanwezigheid en stille wensen. De temperatuur werd aangenaam, de vloer was niet meer koud, de sfeer werd ruim en ademde vrijheid en de stofdeeltjes die in de banen zonlicht dwarrelden leken pure vlekjes goud. Anann liet de tas achter op een krukje, zette water op en pakte kleren uit een kast. Spijkerbroek en hemd en shirt. "Hop hop, voor je kou vat, volgens mij zit je er al langer dan zou moeten." Moyra kreeg niet echt een kans om iets te zeggen, want ze ging alweer de kamer door en was al mompelend haar spullen aan het uitpakken.
Pas toen Moyra droog en omgekleed weer tevoorschijn kwam, was Anann klaar om te luisteren leek het wel. Er stond thee op tafel en haar lichtbruine ogen namen de vrouw op. "Je ziet er niet zo best uit, meisje."

[varden]

Eigenlijk had Moyra boos willen worden op Anann, maar ze was kennelijk vergeten hoe vreselijk lastig dat eigenlijk was. Zwijgend, totaal overdonderd, nam ze de kleren aan en kleedde zich wat schuchter om. Haar schubben stonden wat dof, ze had ze in de afgelopen maanden misschien trotser getoond dan ooit tevoren, ze had ze ook een klein beetje verwaarloosd en niet zo vaak met olie ingesmeerd als misschien had gemoeten. Zo was het eigenlijk met wel meer aan persoonlijkere verzorging gegaan, ook al zou je Moyra niet slonzig kunnen noemen. Maar zoals Nish al had geconstateerd stonden haar ogen wat dof, zonder de normale glinstering, en ze zou eigenlijk ook weer een keer naar de kapper moeten. Stilletjes, op blote voeten ook al voelde dat wat vreemd voor haar (in Ramal was het zand te heet en was de kans gestoken te worden door een giftig beest te groot om op blote voeten te lopen), ging ze zitten en pakte ze de thee aan. "Waarom... waarom heeft u niets laten weten?" Tot zo ver haar voornemen om Anann eens flink de waarheid te vertellen over waarom de vrouw geen contact met haar had gezocht over Nish' toestand, over dat hij nog leefde. Ze wist eigenlijk niet of Anann ooit gebruik maakte van een raaf, maar de vrouw had vast wel andere (magischere) methoden om mensen te bereiken in een andere stad.

[Ravief]

De allesomvattende vraag natuurlijk. Waarom? Het was altijd waarom. Nooit hoe, of wat, of wanneer. Iedereen kwam altijd met waarom. Anann was niet het type om te zuchten, want als ze eenmaal begon zou ze nooit meer ophouden. "Waarom heb je zelf geen contact gezocht?" ze keerde de vraag om, maar haar stem was zacht en haar blik was vriendelijk. Ze pakte een van Moyra's handen in de hare en volgde onzichtbare lijntjes erop met haar vingers. "Moyra, lieverd, als ik het had geweten, was ik persoonlijk naar je toegegaan." Wat ze meende. "Ik was niet hier toen je brief kwam. Ciar Nishant redden, stom en koppig als hij mocht zijn, was een verdraaid lastige taak. Ik ben nog altijd niet zeker waarom hij in leven is gebleven. Hoe het kon dat hij vol bleef houden. Iedereen hier heeft gedaan wat ie kon en ik net zo goed. Tegen de tijd dat ik terug was van mijn reizen en iets had gevonden wat mogelijk kon helpen tegen welke pijnen hij allemaal ook maar had, was hij zelf al zo idioot om terug te reizen naar Grimmere." Ze vond Moyra's blik. "In een zekere zin is Nish wel gestorven toen hij je wegstuurde om je broertje te redden. Wat er van hem over is gebleven en of hij de weg terug weet te vinden... Wie zal het zeggen?"
Ze trok haar handen terug en nipte aan haar thee. "En ik maar denken dat je hier kwam om de boel af te branden en mij de huid vol te schelden." Ze grijnsde maar werd heel snel weer serieus. "Het is nogal ongelukkig dat het zo is gelopen en je meer dan een half jaar deze last hebt moeten dragen. Gennat wist niet dat Iriza met jou bevriend was, Iriza wist niet wie Gennat was, ik was op reis en kon je niet antwoorden, Ciar zijn duizenden pogingen om je een raaf te sturen liepen op niets uit en als hij naar Grimmere gaat, ben jij net op vakantie." Wat viel daaraan te doen? "Noem het het lot, noem het toeval, noem het wat je wilt.. maar waarom zit je hier Moyra? Je wilde weten wat er met hem is gebeurd na jullie afscheid. De uitkomst is heel anders dan iedereen hier had verwacht, maar je hebt de kans om het aan Ciar zelf te vragen. Je hebt de kans om jouw verhaal te doen. Waarom ben je bij mij?"

[varden]

Er was geen haar op Moyra's hoofd die erover nadacht om de tegenvraag te beantwoorden. Ze was bang geweest, bang om de werkelijkheid onder ogen te moeten zien, om Nish' graf te bezoeken. Ze had zich schuldig gevoeld, tegenover Nish' ouders, zijn vrienden, zelfs tegenover Anann dat ze zijn dood op haar geweten had. Dat hij er niet meer was dankzij haar. Het lot, zo noemde de sjamaan het, maar daarop kwam alleen een schamper lachje over Moyra's lippen. Het was een hard, bitter geluid dat niet bij haar paste. Maar Moyra wist wel waarom ze hier was, omdat ze bang was om Nish te zien. Ze sprak het allemaal niet hardop uit, maar in haar hoofd was hij dood. Om hem dan hier, in levende lijve te zien was iets dat er nauwelijks in kon. Hoe kon de vloek ineens verbroken zijn? "U zag dat hij in Ramal zou sterven. Wist u dat hij dit zou overleven?" Aah, daar was toch de woede, het lichte aanvallende. Moyra zou geen brand stichten, maar ze had nog altijd enorm de behoefte tegen iemand te gaan schreeuwen en ze had niet het idee dat dat verlangen snel zou verminderen. Moyra keek Anann nauwelijks aan. Ze zou zich proberen te gedragen, Hide dankte immers zijn leven aan haar, maar daar was ook alles mee gezegd op het moment.