Ze hadden het er eigenlijk niet veel over gehad. Hij wist dat het gevoelig lag, dat er een anders was en dat ze hem niet zo zag en ook nooit zo ging zien. Dat had even tijd gekost, maar daar had hij nu vrede mee. Peros dacht even na. Aan haar woorden te horen was er aardig wat gebeurd. Hij wist natuurlijk niet wie het was en waarom het zo gevoelig lag, maar hij had genoeg kunnen bedenken. Tenslotte was ze ontslagen, woonde ze nu hier en was het een poosje geweest alsof ze van de aardbodem verdwenen was.
"Omdat er aardig wat tijd overheen is gegaan en je in die tijd geen contact hebt gehad?" hij deed maar een gok. Maar ze was altijd hier geweest, hard aan de studie, als hij eens naar haar had gevraagd en wat haar bezighield. Hoe ingewikkeld was het wel niet?! Peros bleef een poosje stil en dacht na, terwijl hij zijn handen om de kop had gevouwen. Het was toch nog te heet om te drinken.
"De vraag is dan denk ik of je nog steeds verliefd op hem bent? Weet hij van je gevoelens af?" Hij wierp even een blik op haar om haar te peilen. "En weet je dan niet wat je moet denken omdat je niet weet of die gevoelens wederzijds zijn, of omdat je bang bent wat er gebeurt als je eraan toegeeft, of vanwege die ingewikkelde dingen waarvan ik verder geen benul heb, omdat ik geen idee heb wat er speelt? Of nog weer anders?"
We find our own way
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra beet op haar nagel, krabbelde wat onzinnige lijntjes met een potlood op een papiertje terwijl ze nadacht over Peros' vragen. "Ik... Hij was ziek, heel erg ziek. Ik.. ik dacht dat hij het niet zou redden," begon ze zacht, om het verhaal op de meest simpele manier vorm te geven. "Hij stuurde me weg, en nu.. nu blijkt dat hij weer beter is. Of in ieder geval aan de beterende hand en.. en ik weet niet hoe ik hem aan moet kijken." Was ze nog steeds verliefd op Nish? Dat was een goede vraag, maar het antwoord was eigenlijk vreselijk simpel. Ja, ze hield nog steeds van hem, ook al had ze dat nooit als zodanig naar hem uitgesproken. Had ze de kans daartoe nooit gehad. Hem verliezen was het meest pijnlijke wat ze ooit had meegemaakt en die pijn was er nog steeds. Zonder Peros aan te kijken krabbelde ze verder. Lijnen, patronen, dingen die nog het meeste op de meest kinderlijk gekraste vogeltjes leken. "Waarom heeft hij me weggestuurd? Waarom..." Ze slikte terwijl haar ogen zich weer met tranen vulde. "Ik mis hem nog steeds, alsof ik maar niet kan begrijpen dat hij nog leeft." Hoe kon je iemand zo heftig missen terwijl je wist dat hij maar een paar uur bij je vandaan was? Waarom leek haar brein niet te willen registreren dat Nish leefde? Dat ze met hem kon praten? Met hem kon...? De gedachte kon ze niet afmaken omdat ze niet wist hoe hij moest eindigen, alsof dat dat grijze gedeelte was dat zich nog altijd moest vormen in haar hoofd voordat ze het uit kon spreken. De gedachte die haar misschien wel tegenhield van zich in Nish' armen te storten.
Re: We find our own way
Dat was even informatie die verwerkt moest worden. Ze voelde iets voor iemand waarvan ze had gedacht dat hij zou overlijden? Ineens werden hem een heleboel dingen duidelijk. Haar verandering van baan had hier misschien ook wel meer mee te maken dan gedacht. En de doffe blik die ze tijden had gehad, alsof ze niet helemaal zichzelf was, die viel nu natuurlijk te verklaren. Peros was inderdaad -zoals Nish had voorspeld- al tijden verliefd op haar geweest en had haar door stille observaties een soort van leren kennen. Het viel uiteraard niet te vergelijken met hun contact van nu, maar dan nog.
"Als hij je wegstuurde, heeft dat verschillende redenen. Waarschijnlijk dacht hij zelf ook dat hij het niet zou redden en wilde hij niet dat je dat zou zien." Met een zachte blik keek hij naar Moyra. Hij aarzelde even maar legde toen zijn hand op de hare en gaf haar een zacht kneepje. "Het klinkt meer alsof je nooit wat met je pijn hebt gedaan en het tegelijk niet wilde accepteren dat hij er niet meer zou zijn. Dat je ineens gelijk hebt, schopt alles behoorlijk door elkaar. Maar dat verklaart nog niet helemaal waarom je hem niet kunt aankijken. Wat houdt je tegen, Moyra?"
"Als hij je wegstuurde, heeft dat verschillende redenen. Waarschijnlijk dacht hij zelf ook dat hij het niet zou redden en wilde hij niet dat je dat zou zien." Met een zachte blik keek hij naar Moyra. Hij aarzelde even maar legde toen zijn hand op de hare en gaf haar een zacht kneepje. "Het klinkt meer alsof je nooit wat met je pijn hebt gedaan en het tegelijk niet wilde accepteren dat hij er niet meer zou zijn. Dat je ineens gelijk hebt, schopt alles behoorlijk door elkaar. Maar dat verklaart nog niet helemaal waarom je hem niet kunt aankijken. Wat houdt je tegen, Moyra?"
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
En Moyra had nooit doorgehad dat Peros verliefd op haar was, zelfs toen ze een paar keer met elkaar uit waren geweest had ze dat nooit echt gezien. Misschien ook wel omdat ze het niet wilde zien, zich niet had kunnen voorstellen dat iemand haar zo zag, en tegelijk was er ok zeker na een tijdje meer gaan spelen tussen Nish en haar.
Bij het vriendelijke gebaar beet ze op haar lip, probeerde opnieuw haar pijn en verdriet achter gesloten deuren te houden, maar ze wist wel dat ze dat gevecht uiteindelijk zou gaan verliezen. "Ik ben zo bang dat hij uiteindelijk toch..." Toch zou sterven, dat hij haar weer weg zou sturen, haar uiteindelijk toch echt zou verlaten door haar te zeggen haar niet meer te willen zien of door toch niet te herstellen. De angst zat diep, en daarnaast had Peros natuurlijk een goed punt te pakken. Dat Moyra elke keer zo hoopvol had opgekeken als iemand van Nish' lengte of met zijn haarkleur binnen was komen lopen was omdat ze altijd hoop had gehouden dat hij misschien toch nog in leven was. Ze had het verdriet geen plekje kunnen geven daardoor, maar tegelijk had het haar van binnen uit opgevreten. En nu bleek dat dat allemaal niet had gehoeven, dat Nish was blijven leven en dat ze veel eerder weer naar hem toe had gekund. Met een zucht legde Moyra haar potlood neer, liet ze het papiertje voor wat het was, en keek ze Peros aan. "Het is... Ik ben dolblij dat hij nog leeft, en tegelijk weet ik niet hoe ik ermee om moet gaan omdat ik mezelf er elke dag weer van heb moeten overtuigen dat hij er juist niet meer was." Dat was zo'n routine geworden elke ochtend dat ze niet wist hoe ze die gedachtegang weer "uit" moest zetten.
Bij het vriendelijke gebaar beet ze op haar lip, probeerde opnieuw haar pijn en verdriet achter gesloten deuren te houden, maar ze wist wel dat ze dat gevecht uiteindelijk zou gaan verliezen. "Ik ben zo bang dat hij uiteindelijk toch..." Toch zou sterven, dat hij haar weer weg zou sturen, haar uiteindelijk toch echt zou verlaten door haar te zeggen haar niet meer te willen zien of door toch niet te herstellen. De angst zat diep, en daarnaast had Peros natuurlijk een goed punt te pakken. Dat Moyra elke keer zo hoopvol had opgekeken als iemand van Nish' lengte of met zijn haarkleur binnen was komen lopen was omdat ze altijd hoop had gehouden dat hij misschien toch nog in leven was. Ze had het verdriet geen plekje kunnen geven daardoor, maar tegelijk had het haar van binnen uit opgevreten. En nu bleek dat dat allemaal niet had gehoeven, dat Nish was blijven leven en dat ze veel eerder weer naar hem toe had gekund. Met een zucht legde Moyra haar potlood neer, liet ze het papiertje voor wat het was, en keek ze Peros aan. "Het is... Ik ben dolblij dat hij nog leeft, en tegelijk weet ik niet hoe ik ermee om moet gaan omdat ik mezelf er elke dag weer van heb moeten overtuigen dat hij er juist niet meer was." Dat was zo'n routine geworden elke ochtend dat ze niet wist hoe ze die gedachtegang weer "uit" moest zetten.
Re: We find our own way
Ze was bang. Uiteraard. "Hé.. bang zijn voor mogelijkheden waarvan je niet eens weet of het gaat gebeuren, zijn niet de moeite waard om je tegen te houden." Hij diepte een zakdoekje op uit zijn tas en schoof die naar haar toe. "Je geeft duidelijk veel om hem. Zou je niet liever over zoveel jaar kunnen zeggen dat je het hebt geprobeerd met hem, in plaats van weg te zijn gelopen? Wie weet is hij de ware en wie weet hebben jullie een paar jaar een geweldige tijd en groeien dan uit elkaar. Er valt niet te zeggen wat er gaat gebeuren, Moyra. Maar zo kun je ook niet verder." Oké, ergens diep van binnen stak het wel om het hierover te hebben. Ze wilde een ander en hoewel Moyra daar misschien nog twijfels over had, was het voor Peros zonneklaar dat ze ontzettend veel om deze onbekende gaf en hem gewoon nodig had in haar leven.
"Als je de dag dan nu eens andersom begint? Dus je begint met een goede herinnering aan hem, of iets wat jullie samen hebben gedaan en dan vertel je jezelf dat hij nog leeft en je een nieuwe kans krijgt." Vragend nam hij haar op. Kon ze hier verder mee? Goed, het was geen oplossing voor haar gevoelens, want dat bleven gevoelens en die moest je niet per se willen oplossen, maar misschien kon ze daarmee verder. Tenslotte was het voor haar en de onbekende liefdesinteresse een nieuwe kans. Waarom zou ze daar niet voor gaan? Waarom die kans niet benutten?
"Als je de dag dan nu eens andersom begint? Dus je begint met een goede herinnering aan hem, of iets wat jullie samen hebben gedaan en dan vertel je jezelf dat hij nog leeft en je een nieuwe kans krijgt." Vragend nam hij haar op. Kon ze hier verder mee? Goed, het was geen oplossing voor haar gevoelens, want dat bleven gevoelens en die moest je niet per se willen oplossen, maar misschien kon ze daarmee verder. Tenslotte was het voor haar en de onbekende liefdesinteresse een nieuwe kans. Waarom zou ze daar niet voor gaan? Waarom die kans niet benutten?
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Keer op keer slikte Moyra, in de hoop haar tranen de baas te blijven, maar uiteindelijk nam ze de zakdoek aan omdat ze toch niet zo hard was als ze soms kon doen. Af en toe knikte ze, ten teken dat ze nog naar Peros luisterde, want wat hij zei klonk eerst nog als een beetje uitgekauwde goede raad, maar werd langzaam wel steeds beter. Zijn raad om de dag andersom te beginnen was iets dat ze zelf nog niet had bedacht, maar wat zeker de moeite waard was om te proberen. Huiverig haalde ze adem terwijl ze hem de zakdoek, vochtig van een paar ontsnapte tranen, teruggaf. Bibberig glimlachte ze naar hem. "Dank je," zei ze zacht. Ze wist dat ze Peros had gekwetst door hem af te wijzen, maar dat hij haar zo hielp met de universiteit en een vriend had willen zijn was iets dat ze meer waardeerde dan ze misschien verwoorde. Moyra slikte opnieuw en keek toen weer naar hun boeken, terwijl ze zuchtte. "Zullen we dan maar nog even proberen of ik in staat ben de beste plek om de komeet te zien te berekenen?" Als het aan Moyra lag zou zij op die plek staan als het stuk ruimtepuin langs de aarde trok, waar het ook mocht zijn.
Toen Peros weg was, hij had ook gewoon werk te doen, liep Moyra naar haar kamertje en pakte het pakketje van Nish uit. Toen ze de kleine mechanische raaf zag keek ze even verbaasd op. Ze had wel door dat het best speciale, en geen goedkope dingen waren. Dus hoe had hij het voor elkaar gekregen er eentje te "kidnappen"?
Toen Peros weg was, hij had ook gewoon werk te doen, liep Moyra naar haar kamertje en pakte het pakketje van Nish uit. Toen ze de kleine mechanische raaf zag keek ze even verbaasd op. Ze had wel door dat het best speciale, en geen goedkope dingen waren. Dus hoe had hij het voor elkaar gekregen er eentje te "kidnappen"?
Re: We find our own way
Hij knipoogde naar haar en schoof de zakdoek weer terug. Ze had hem meer nodig dan hij. "Het komt wel goed, Moyra. Gun jezelf wat tijd om dingen op een rijtje te zetten en te beslissen wat je wil."
Maar daarna zette hij haar inderdaad aan het werk. Zoveel tijd hadden ze nou ook weer niet om te zien waar die komeet het beste zichtbaar zou zijn. Met haar voorkeur voor sterren en al niet meer, begreep hij wel dat dit een kans was die zich niet snel weer zou voordoen. En dus moest ze dat ding zien. Hij hielp haar op weg met een paar berekeningen en opties om het van een andere kant te bekijken. Zelf had Peros inderdaad ook zo zijn werkzaamheden en na dik anderhalf uur, liet hij Moyra alleen en wenste haar succes met haar plannen.
Het was niet precies kidnappen. Maar als het bekend zou worden had hij wellicht een beetje een probleem. De beestjes waren inderdaad niet goedkoop en mochten eigenlijk Vexgarde niet verlaten, maar daar had hij even geen boodschap aan gehad. Lang geleden had Nish heel wat geld neergeteld om twee raafjes te hebben en nu had Moyra er eentje. Op die manier wist ze hem in elk geval te bereiken, mocht er wat zijn. Mocht ze al willen communiceren, of mocht er toch iets gebeuren waardoor haar weekendplan overhoop werd gehaald, dan kon ze het hem laten weten.
Nish had de meest productieve dag ooit. Hij maakte de tekeningen af, probeerde wat nieuwe dingen uit en kreeg een idee voor een nieuw model toen hij aan de avonturen dacht die hij en Moyra hadden beleefd. Bovenal probeerde hij zichzelf gewoon bezig te houden, want anders zou het een vreselijke lange week worden en zou hij zich opvreten over het weekend. Hoe zou het gaan, wat moesten ze doen, zou ze nu wel gebruik maken van de logeerkamer of zou ze na het eten weer naar huis willen? Hij gunde zichzelf geen rust en ook de volgende dag niet, tot hij in de middag wel stil kwam te staan omdat hij een afspraak had met Mira. Hij friste zich eventjes op en ging op tijd weg, zodat hij rustig door de stad naar haar toe kon lopen en niet buiten adem en bezweet aan zou komen. Daar had hij niet zoveel zin in.
Maar daarna zette hij haar inderdaad aan het werk. Zoveel tijd hadden ze nou ook weer niet om te zien waar die komeet het beste zichtbaar zou zijn. Met haar voorkeur voor sterren en al niet meer, begreep hij wel dat dit een kans was die zich niet snel weer zou voordoen. En dus moest ze dat ding zien. Hij hielp haar op weg met een paar berekeningen en opties om het van een andere kant te bekijken. Zelf had Peros inderdaad ook zo zijn werkzaamheden en na dik anderhalf uur, liet hij Moyra alleen en wenste haar succes met haar plannen.
Het was niet precies kidnappen. Maar als het bekend zou worden had hij wellicht een beetje een probleem. De beestjes waren inderdaad niet goedkoop en mochten eigenlijk Vexgarde niet verlaten, maar daar had hij even geen boodschap aan gehad. Lang geleden had Nish heel wat geld neergeteld om twee raafjes te hebben en nu had Moyra er eentje. Op die manier wist ze hem in elk geval te bereiken, mocht er wat zijn. Mocht ze al willen communiceren, of mocht er toch iets gebeuren waardoor haar weekendplan overhoop werd gehaald, dan kon ze het hem laten weten.
Nish had de meest productieve dag ooit. Hij maakte de tekeningen af, probeerde wat nieuwe dingen uit en kreeg een idee voor een nieuw model toen hij aan de avonturen dacht die hij en Moyra hadden beleefd. Bovenal probeerde hij zichzelf gewoon bezig te houden, want anders zou het een vreselijke lange week worden en zou hij zich opvreten over het weekend. Hoe zou het gaan, wat moesten ze doen, zou ze nu wel gebruik maken van de logeerkamer of zou ze na het eten weer naar huis willen? Hij gunde zichzelf geen rust en ook de volgende dag niet, tot hij in de middag wel stil kwam te staan omdat hij een afspraak had met Mira. Hij friste zich eventjes op en ging op tijd weg, zodat hij rustig door de stad naar haar toe kon lopen en niet buiten adem en bezweet aan zou komen. Daar had hij niet zoveel zin in.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra zette het raafje voorzichtig weg, ergens waar het niet stuk zou kunnen vallen maar waar ze het tegelijk wel zou kunnen zien. Ze wist niet waarom, maar ergens was het geruststellend dat ze met Nish in contact zou kunnen komen als ze dat wilde, en daarnaast was ze na de dagen die ze toch wel in Vexgarde had doorgebracht gewend geraakt aan de aanwezigheid van vogels. Ze had ontdekt dat ze hield van vogels, en nu ze zo bezig was met de komst van de komeet en met de hemel en de sterren was ze zelfs een beetje jaloers op de beestjes. Zij zouden immers zoveel dichterbij kunnen komen dan zij ooit zou doen. Met een glimlach zette ze zich weer aan haar werk, waarna ze een shift draaide in de Argos. Iets meer ontspannen dan in de afgelopen tijd bewoog Moyra zich tussen de tafels door, en in een rustig momentje zette ze zich naast Anna terwijl Iriza hen van thee voorzag. Ze had haar vriendin nog niet verteld dat ze Nish had gezien, wanneer had ze daar immers kans toe gehad? "Nish vertelde dat hij hier is geweest," begon ze dat gesprek zelf maar, niet wetende of Anna het uit zichzelf zou beginnen. Moyra keek bedachtzaam in haar thee en zuchtte waarna ze opkeek naar Iriza. "Kun.. kun je me dit weekend missen hier? Ik.. ik heb Nish beloofd naar Vexgarde te komen." Ze vroeg het liever niet, wetende dat het weekend vaak druk was en als zij er dan ook niet was moest Iriza wel werken waardoor ze niet naar Gennat zou kunnen. Nu zou Gennat net zo makkelijk op de vlotten stappen om naar haar te komen, hij had in het weekend immers vrij.
_____
Mira keek op van haar papieren toen Nish stipt op tijd binnenkwam, zoals ze van hem gewend was. Ze hield haar gezicht in de plooi terwijl ze thee voor hen inschonk, maar registreerde in een oogopslag dat hij er een stuk beter uitzag. Meer ontspannen, veerkrachtiger, er zat zelfs iets van een glimp van plezier in zijn blik. "Nish, fijn dat je er bent. Hoe gaat het met je?" Het was de standaardvraag waarmee ze elke sessie begon, om op basis van het antwoord te besluiten waar ze vandaag op zouden focussen.
_____
Mira keek op van haar papieren toen Nish stipt op tijd binnenkwam, zoals ze van hem gewend was. Ze hield haar gezicht in de plooi terwijl ze thee voor hen inschonk, maar registreerde in een oogopslag dat hij er een stuk beter uitzag. Meer ontspannen, veerkrachtiger, er zat zelfs iets van een glimp van plezier in zijn blik. "Nish, fijn dat je er bent. Hoe gaat het met je?" Het was de standaardvraag waarmee ze elke sessie begon, om op basis van het antwoord te besluiten waar ze vandaag op zouden focussen.
Re: We find our own way
Anná had nu veel tussenuren en was dan regelmatig in De Argos te vinden. Zeker als er verder geen vriendinnen waren om mee te kletsen. Ze kwam dan Iriza van haar werk houden, of kletsen met gasten, of gewoon wat werk verzetten. De sfeer in het restaurant was plezierig genoeg om te kunnen studeren, al kon het in de latere uurtjes wel zo gezellig zijn dat je maar beter je boeken opborg en er morgen weer naar keek. Ze grijnsde naar haar vriendin en toen ze over Nish begon, knikte Anná direct. Ze vertelde over de ongemakkelijke ontmoeting, over dat hij direct naar haar had gevraagd en tegelijk ook ietwat bezorgd dat hij er niet heel best uit had gezien. "Moyra.. die vent is echt hartstikke dol op je.. en jij volgens mij ook op hem! Waarom heb je me niets verteld?" Ze waren bevriend tenslotte en Anná had toch wel gedacht dat Moyra haar goed genoeg vertrouwde en kon zeggen dat er wat had gespeeld. "Of hebben jullie allebei niet gezegd hoe je over elkaar denkt, verdorie? Man.. dan moet je dat maar eventjes snel gaan doen in dat weekend dat je er bent."
Iriza was rustiger en knikte naar Moyra. "Komt wel goed, Mo. Ga jij maar naar Nish."
_______
Het was inderdaad een standaardvraag. Tegelijk was het goed, omdat hij elke keer wist hoe het zou beginnen, was de drempel om te blijven komen niet zo hoog. Het hielp hem dat hij wist dat ze met die vraag zou beginnen en dat er thee zou zijn. De rest was altijd een beetje aanzien en aftasten, maar meestal wist ze wel een gevoelige snaar te raken. "Mira," groette hij rustig. Hij maakte het zich gemakkelijk en sloeg de enkels over elkaar. "Ehm.. een beetje verward nog, maar wel goed. Het was vreemd met Moyra. Ongemakkelijk haast. Maar ze wilde van het weekend terugkomen en dat geeft me.. ik weet niet.. hoop, denk ik."
Iriza was rustiger en knikte naar Moyra. "Komt wel goed, Mo. Ga jij maar naar Nish."
_______
Het was inderdaad een standaardvraag. Tegelijk was het goed, omdat hij elke keer wist hoe het zou beginnen, was de drempel om te blijven komen niet zo hoog. Het hielp hem dat hij wist dat ze met die vraag zou beginnen en dat er thee zou zijn. De rest was altijd een beetje aanzien en aftasten, maar meestal wist ze wel een gevoelige snaar te raken. "Mira," groette hij rustig. Hij maakte het zich gemakkelijk en sloeg de enkels over elkaar. "Ehm.. een beetje verward nog, maar wel goed. Het was vreemd met Moyra. Ongemakkelijk haast. Maar ze wilde van het weekend terugkomen en dat geeft me.. ik weet niet.. hoop, denk ik."
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Tussen twee slokken thee door haalde Moyra een beetje beschaamd haar schouders op. Ze was niet zo goed met Anna als met Iriza, maar ze waren zeker wel vriendinnen. "Ik wist niet hoe het ik het moest vertellen," zei ze maar eerlijk. "Hoe vertel je dat je hoogstwaarschijnlijk iemand hebt vermoord?" Ze had haar ouders ook niets verteld, haar broers niet, niemand niet. Hoewel er in de stad genoeg geroddeld werd, ook door Indra's vrienden wat ervoor had gezorgd dat Moyra een van hen had aangevallen terwijl half Ramal stond te kijken. "Ik.. ik wist niet hoe leuk ik hem vond tot de dag van ons afscheid." En toen had ze het hem niet meer kunnen zeggen, en nu durfde ze het niet meer.
Ondertussen glimlachte ze dankbaar naar Iriza. "Ik stuur Gennat wel deze kant op," grapte ze. De dag in Vexgarde had haar nog steeds uitgeput, maar ondanks dat voelde ze zich wel beter dan in lange tijd.
_____
"Heeft ze zelf voorgesteld om langs te komen, of heb jij het haar gevraagd?" Mira keek de jongeman vragend aan. Het zei immers hele verschillende dingen als Moyra het uit zichzelf deed, of omdat Nish het had gevraagd. "En wat voel jij bij het idee dat ze hier over een paar dagen weer is?" Zonder haar vriendin erbij, zonder Gennat tussen hen in? Zorgde dat voor angst, paniek, vreugde?
Ondertussen glimlachte ze dankbaar naar Iriza. "Ik stuur Gennat wel deze kant op," grapte ze. De dag in Vexgarde had haar nog steeds uitgeput, maar ondanks dat voelde ze zich wel beter dan in lange tijd.
_____
"Heeft ze zelf voorgesteld om langs te komen, of heb jij het haar gevraagd?" Mira keek de jongeman vragend aan. Het zei immers hele verschillende dingen als Moyra het uit zichzelf deed, of omdat Nish het had gevraagd. "En wat voel jij bij het idee dat ze hier over een paar dagen weer is?" Zonder haar vriendin erbij, zonder Gennat tussen hen in? Zorgde dat voor angst, paniek, vreugde?
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Michaelsoora en 6 gasten