We find our own way

[Ravief]

Hij schrok niet van haar zucht en trok zich ook niet terug. Hij reikte simpelweg naar haar knie en gaf een kneepje. "Weet ik. Ik verwacht niet minder eigenlijk. Maar misschien kunnen we dat nog even voor ons uitschuiven tot we er zijn en een beetje van de reis genieten?" Nish keek haar open aan. Als ze het nu al wilde aansnijden, dan was dat prima, maar hij ging er liever een beetje voor zitten. Tegelijk.. hier konden ze niet voor elkaar weglopen en dat leek eigenlijk wel goed voor hen te werken.
Nish begon een beetje te vertellen over zijn week en zijn werk wat hem bezighield en vroeg haar naar wat algemene dingen. Voor ze het wisten waren ze er en Nish meerde voorzichtig aan en pas toen Moyra veilig op het plateau stond, kwam hij er zelf vanaf. Even keek hij haar vragend aan, maar ging haar toen maar gewoon voor en ze liepen zwijgend door de straten tot ze bij zijn huis kwamen. "Wat dacht je van het balkon?" Hij glimlachte lichtjes, want hij wilde het gesprek ook weer niet teveel uitstellen. "En je weet waar je je spullen kan laten." Hij zou wat drinken en eten verzorgen.

[varden]

"Ik weet het nog, dank je." Ze glimlachte naar hem en liep naar de logeerkamer om haar tas neer te zetten. Even bleef ze staan bij de deur naar zijn gedeelte van het huis, kort in de verleiding om daar haar tas neer te zetten. Hoewel er veel veranderd was, moest Moyra toegeven dat haar gevoelens voor Nish niet afgenomen waren. Ze waren hoogstens enorm verdraaid en getekend door verdriet en pijn, en dat maakte dit allemaal vreselijk ingewikkeld. Met een zucht liep ze door naar de logeerkamer.

Tegen de tijd dat ze op het balkon was stonden er al drankjes klaar, waar Moyra dankbaar een slok van nam. In haar hand had ze een paar opgerolde stukken papier en ze nam plaats in een stoel. Goed, hoeveel bier zou ze nodig hebben voor ze de moed had om deze dag te gaan doorstaan en te zeggen wat ze moest zeggen?

[Ravief]

Hij had maar logeerkamer gezegd. Hij wilde haar niet opleggen om bij hem te komen slapen. Zeker niet nu het zo vreemd voelde tussen hen. Hij begreep het dat het en grens te ver was en mocht ze er anders over denken dan zou hij het vast vanzelf wel horen of merken. Ergens ging hij ervan uit dat Moyra nog steeds wel die manier van doen had en anders het voorzichtig zou aankaarten of hij het oké vond als ze zijn bed weer ging claimen.

Er stond inderdaad bier, al had Nish zich voorgenomen om er niet meer dan een te drinken. Er was genoeg te bespreken en dat doen met drank op was misschien niet het verstandigste. Hij kwam terug met het een en ander aan knabbeltjes wat genoeg zou vullen tot het avondeten maar de eetlust niet volledig weg zou nemen. Met wat lekkers in de hand, installeerde Nish zich op zijn gemakje in de andere stoel. Hij ging er ontspannen bij zitten en zijn blik gleed nieuwsgierig naar het papier. Het leek erop dat hij niet de enige was die moeite had om zijn gedachten te formuleren...

[varden]

Zijn nieuwsgierige blik deed haar glimlachen. Kennelijk was er iets niet aan hem veranderd, en het deed haar goed dat te zien. Maar na nog een stevige slok nam ze het woord. "Nish," begon ze zacht, waarna ze met een zucht met haar hand door haar krullen ging. "Ik... Ik weet niet wat je overkomen is de afgelopen maanden maar..." Weer een slok. Dit was keihard moed indrinken. "Maar ik weet wel wat mij overkomen is en.. en ik heb gewoon even nodig om uit te vinden hoe ik dat allemaal een plek kan geven voor ik weet wat er.. wat er nog tussen ons gaande is." Ze keek hem aan, haar blik haast wanhopig op zoek naar begrip van zijn kant. "Dus.. ik wil je vragen of we misschien.. misschien voor een tijdje gewoon vrienden kunnen zijn?" Beginnen waar de meesten begonnen. Vrienden, elkaar leren kennen, en dan misschien daten en meer. Moyra was duidelijk nerveus, bang dat ze hem pijn zou doen met haar woorden. Ze wilde Nish in haar leven, dat zeker, maar dan moest ze wel de mogelijkheid krijgen om "deze Nish" te leren kennen. Als een eigen persoon, en niet met de constante herinnering aan die ene nare middag op dat vlot, dat moment waarin ze hem had voelen sterven.

[Ravief]

Wat er nog tussen ons gaande is. Dus van haar kant was er ook zeker wel wat geweest? Toch keek hij even op bij het woord 'vrienden'. Ze hadden het nooit echt gehad over hun relatie, behalve dat ze aan elkaar vast zaten. Hij had haar mooi genoemd en dat ze zich niet moest verstoppen, ze hadden lol gehad en waren samen uit eten geweest en wat al niet meer. Vriendschap was een goede basis. Het voelde niet als een klap in zijn gezicht. Helemaal niet zelfs. Het voelde misschien wel als een opluchting dat ze hem in elk geval nog wilde zien. Zijn blik gleed even naar haar bierflesje en nam zelf een slok. Dat ze zich moed in moest drinken was niet veranderd.
"We hebben het nooit echt gehad over wat er tussen ons was." Open keek hij haar aan. "Vriendschap klinkt goed, Moyra," reageerde hij rustig. "Het gaat lastig zijn om je te zien en niet direct te denken aan alles wat ik van je weet, maar tegelijk is er genoeg wat ik niet van je weet. Ik zou het fijn vinden om je beter te leren kennen.. en om eerlijk te zijn ben ik allang blij dat je wilt kijken naar.. nou ja.. laat ik zeggen dat ik blij ben dat je me niet je leven uit schopt." Nish gaf haar een verlegen, maar tegelijk heel jongensachtige grijns. Vervolgens keek hij naar de papieren. "Wat heb je allemaal voorbereid?" Of zag hij het verkeerd en was het totaal iets anders?

[varden]

Moyra glimlachte warm naar hem, een glimlach die alleen hij en Iriza (en Hide heel misschien) een keer hadden gezien. Maar daarna werd haar gezicht plagend, zoals altijd als het gesprek heel zwaar werd. "Hmm... Als je met iemand veranderd in een levend waterijsje, dan zit diegene wel aan je vast." De nacht in de woestijn was immers bitterkoud geweest... Moyra kreeg, nu de zalf van Anann op was, nog steeds pijn in haar handen als de temperatuur iets daalde.
Maar daarna legde ze de papieren uit op tafel, ook al rolde ze nog niet uit. "Ik ehm... ik dacht.. om elkaar als vrienden te leren kennen... Waarom doen we geen project samen?" Vragend keek ze hem aan. Was het een suf idee geweest? Had ze verkeerd onthouden hoe dol hij was op zijn werk, op het zoeken naar nieuwe oplossingen, op het concept van vliegen? Zou hij geïnteresseerd zijn in samenwerken met haar? Moyra wist niet waarom, maar het had haar een goede manier geleken om weer aan hem te "wennen", om elkaar weer vaker te zien, te spreken, elkaars passies en bezigheden te leren kennen. Er was immers nogal wat veranderd in hun routines. Hij ging naar een therapeut en was nog altijd herstellende, zij schreef essays en ging straks naar colleges. En daarnaast was er werk, voor hen beiden.

[Ravief]

Het was plagend, maar Nish trok een gezicht. "Ja, eerst een ijsje, daarna verbranden en dan weer een ijsje worden. Hadden we niet beter gewoon een ijsbad kunnen nemen en daarna naar een sauna kunnen gaan?" Hij wilde die reis niet nog eens maken. Al wilde hij wel weer nog een keer sandboarden en met haar racen en lokale gerechten uitproberen. Zijn blik werd weer mild, terwijl hij snel die gedachten wegdreef. Hij wilde niet teveel denken aan het feit dat ze bijna dood waren gegaan samen, al hadden ze ook bijna een heerlijke nacht gehad toen. Oké, die gedachte hielp al helemaal niet.
"Een project?" Nish boog nieuwsgierig voorover en zette zijn biertje weg en pakte een rolletje papier op. Hij keek haar vragend aan om te zien of hij het al mocht bekijken. "Een project klinkt leuk, wat heb je in gedachten?"

[varden]

Kijk, dat was de reactie waar ze op hoopte en Moyra rolde de papieren uit. Erop stonden tekeningen, tekeningen, en meer tekeningen. Berekeningen omtrent de komeet, uitgetekende kaarten over waar hij het beste te zien was, en een soort... vogelman? "Dit is de Ruang. Hij komt maar eens in de 1000 jaar langs ons scheren en over een paar maanden is het zover. Ik heb uitgerekend waar je hem het beste kan zien zonder een sterrenkijker en dat is..." ze pakte er snel een kaart bij, "hier." Waarop ze op een piepklein eilandje wees, ongeveer vijf kilometer buiten de klif waar ze eerder over de zee hadden staan kijken, nog geen week geleden. De klif waar Catha had besloten dat ze niet verder zou gaan. Het was echter onmogelijk te bereiken met een boot omdat het kleine eilandje eigenlijk een enorm stuk klif was. Moyra keek op naar Nish. "Er is geen lichtvervuiling, er zullen geen andere mensen zijn. Alleen de komeet. En... Nou ja, ik weet niet of het mogelijk is, maar jij had het over vliegen en er zijn de vlotten en ik vroeg me af... of er niet iets te maken is dat we erheen kunnen vliegen?" Vragend keek ze naar Nish, zich helemaal niet bewust hoe dicht dit bij zijn belofte aan Catha kwam.
Als het niet mogelijk was zou ze vanaf de klif naar de komeet kijken, maar de kans dat ze die plek moest delen met vele anderen maakte de magie toch net iets minder.

[Ravief]

Hij keek wat verbijsterd van de tekeningen naar Moyra en weer terug. Hun passies kwamen samen? Hij luisterde zwijgend naar haar en bekeek de kaarten en berekeningen en de tekeningen. Hij fronste terwijl zijn vingers even over de kaart gleden en daarna weer Moyra aankeek. Vijf kilometer. Het was teveel om te zwemmen en ze zouden ook niet het eilandje op kunnen komen, omdat het simpelweg niet te beklimmen was.
"Een zeppelin zal niet gaan," begon Nish, nadat hij even had nagedacht. "Het landen is niet mogelijk met zo'n grote bak en het eiland is niet zo groot." Hij stond op om ook wat kaarten te pakken en bekeek haar tekeningen nog eens. "Ik ben de laatste paar dagen bezig geweest met iets wat ons naar het eiland kan brengen, maar terug komen gaan problematisch zijn. En het ontwerp is niet af en niet getest en al helemaal niet met twee personen.." Hij pakte een nieuw stukje papier en schetste wat. "Er zou net genoeg ruimte zijn om te landen," mompelde hij en wreef even door zijn haren en keek even naar zijn vingers, maar er kwamen geen veren mee. "Maar dat is iets wat jij kan uitrekenen denk ik.. Hmn.. Alleen terugkomen is lastig.." Nish had nog niet eens gezegd wat hij van het idee vond, maar het was duidelijk dat hij zich op de uitdaging wilde storten. Vervolgens pakte hij de tekening van de vogelman en keek vragend naar Moyra. Wat was dat en wat had het te maken met hun project?

[varden]

Hoe hij erop inging, meteen mee begon te denken, dat er geen veren uitvielen toen hij met zijn hand door zijn haar ging, dat was de Nish die ze kende, de Nish die ze gemist had. Ze kon het niet helpen daardoor behoorlijk ondersteboven te zijn, en tegelijk haar hart een sprongetje te voelen maken om hem weer te zien op die manier. Tot hij de tekening oppakte. Moyra begon zowaar een beetje te stamelen, voor ze uit haar woorden kwam. "Ik eh... Nou ja ik heb zelf een beetje zitten te denken over de mogelijkheden en... Dat was het beste idee waarmee ik kon komen, nadat ik er achter kwam dat ik werkelijk niets weet van aerodynamica of andere vlieggerelateerde wetenschap. Het is een soort pak, waarmee ik dacht dat je in theorie zou kunnen vliegen." Maar de tekening was haast kinderlijk en Moyra wist ook wel dat het nergens op sloeg, maar ze had het er toch tussen gestopt.