We find our own way

[Ravief]

"Ik weet niet of je me beter leert kennen door mijn ouders te ontmoeten." Nish pakte een mes en begon rustig maar vaardig de groenten te snijden. "Maar ze zullen morgen wel weer terugkomen en misschien kunnen we dan een maaltijd delen, dat is denk ik de makkelijkste optie."
Hij vond het een beetje een vreemde situatie, maar het was misschien wel een goede. Al had hij niet per se het idee dat hij Moyra veel beter kende nadat hij haar ouders had gezien. Als Catha er nog was geweest, dan had ze heel wat meer kunnen leren, bedacht hij zich. Het was vreemd hoeveel Catha ineens in zijn gedachten was. Op een goede manier realiseerde hij zich, vlak daarna. "Al zul je voor gênante verhalen over vroeger, toch echt bij mijn vrienden moeten zijn." Nish glimlachte naar haar en ging rustig aan de slag met het eten. "Wat is iets wat je over me wilt weten, maar wat je nog niet hebt gevraagd?"

[varden]

"Ooh, jij dacht dat Gennat na dit weekend nog naar huis ging voordat ik die allemaal gehoord had?" Ze grijnsde naar Nish, maar wist ook dat de jongen mogelijk al weg was tegen de tijd dat zij thuis zou komen. Ondertussen stal ze een stukje wortel terwijl ze nadacht over een vraag over wat ze van hem wilde weten. "Wat was je favoriete vak toen je op school zat?" Het was zo'n stompzinnige, haast kinderlijke vraag, maar tegelijk was Moyra wel benieuwd naar het antwoord.

[Ravief]

"Jij denkt dat je hem nog te pakken krijgt vandaag?" plaagde hij terug. Zijn zilveren ogen schitterden toen hij haar aankeek, maar richtte zich daarna weer op het eten. Het voelde zo normaal en goed dit. Zij op het aanrecht en hij aan het koken. Nish ontspande totaal en zou het waarschijnlijk over alles met haar kunnen hebben op dit moment.
Hij schoot hartelijk in de lach om haar vraag. Het was zo basaal, dat hij het totaal niet had zien aankomen. "Die had ik eerst niet. Ik had een hekel aan school. Ik wilde buiten zijn, klimmen, rennen, vies worden, de wereld verkennen... Dus in de eerste jaren was de pauze mijn favoriete tijd, daarna werd het tekenen en in de laatste jaren kregen we een kleine cursus over verzorging en medische kennis. Verband aanleggen bij elkaar en weten wat je moest doen bij wat voor soort ongeval, dat trok mijn interesse ook wel. Al bleef het tekenen. Als je het leuk vindt.. er staan wat dozen vol schetsboeken op de logeerkamer."

[varden]

Tekenen was een antwoord dat ze had moeten verwachten. Voor zijn werk ontwierp hij ook, tekende hij modellen uit, hij had haar een keer wat laten zien en het verbaasde haar dan ook niet. Maar toch... "Wat moet ik me daarbij voorstellen? Pagina's vol bouwtekeningen? Zelfportretten? Natuurstudies?" Vragend keek ze hem aan. Wat had dat tekenonderwijs ingehouden? Klassieke kunstgeschiedenis, vrije momenten, architectuur? Wat zou ze aantreffen als ze door die doos ging neuzen?

[Ravief]

"Je zult het wel zien," reageerde Nish alleen maar, niet bereid om wat uit de doeken te doen en vroeg haar uit over hoe haar opleiding was geweest. Hadden ze vaste klassen? Wat voor vakken waren er? Wanneer begon haar interesse in de sterren? En hoe was het eigenlijk gekomen dat ze nu naar de universiteit kon? Toen hij begon over de GU kreeg hij een nieuwe blik en uitstraling en eventjes keek hij naar haar. Nish was ongelooflijk trots op haar en zo blij dat het haar gelukt was. Hij gunde haar dit uit alle macht.
Zo vertelden ze elkaar wat over de systemen van scholen en lessen tot het eten klaar was en gewoontegetrouw nam hij alles mee richting het balkon. Het was nog warm genoeg om buiten te zitten en het was iets waar ze beiden op gesteld waren, dus dacht hij er eigenlijk niet eens over na.
"Dit is mijn favoriete tijd van de dag eigenlijk," zei hij plots en keek even naar Moyra. "Het is het moment tussen dag en nacht. Het heeft iets bijzonders.." Het was nog niet echt donker te noemen, maar er was wel wat veranderd. De geluiden werden anders, de sfeer werd anders. Het voelde alsof alles mogelijk was. Dit was het moment van vrijheid.

[varden]

Moyra vertelde over haar school in Ramal, hoe klassen werden opgedeeld naar leeftijd en niet naar kunde en hoe ze in de eerste jaren alle lessen samen hadden gehad. Tot de laatste twee jaar, waarna pakketten waren voor de jongens en meisjes en hoe ze dat altijd oneerlijk had gevonden. Haar interesse in de sterren was gekomen nadat ze een avond op hun dak had gespendeerd. Het was voor een project voor school geweest, over de woestijn en hoe verraderlijk die kon zijn. Vanaf het dak had ze een karavaan aan zien komen, een hele rits kamelen die zich ondanks het donker moeiteloos voort leken te bewegen. Moyra had alleen de lichtjes gezien, maar zelfs zo had ze gezien dat de menners geen enkele seconde extra nodig hadden om te zien hoe ze moesten lopen ook al zag je geen hand voor ogen door het ontbreken van maanlicht. Toen ze hen later had gevraagd hoe ze dat hadden gedaan hadden ze haar verteld dat ze navigeerden op de sterren. En vanaf dat moment was ze eigenlijk "verloren" geweest. Moyra was altijd een goede student geweest, iets waar haar ouders trots op waren maar wat tegelijk een redelijke doorn in het oog was geweest van sommige vastgeroeste geesten in de stad. Een meisje dat wilde doorstuderen, dat vragen bleef stellen, en dat duidelijk niet meeging in de opgelegde verdelingen in de samenleving moest wel een lastpost worden. Als je haar uiterlijk er ook nog eens bij optelde was het niet vreemd dat ze argwanend werd nagekeken door sommigen. Ze was deel van een nieuwe generatie, een generatie die brak met oude tradities en die de wereld wilde verkennen, een generatie "weglopers".

Moyra glimlachte terwijl ze een hap nam. "Dit is het aangenaamste moment van de dag in Ramal. De hitte is weg, maar het is nog niet zo koud. En het laatste zonlicht doet prachtige dingen met het zand." Dus ze snapte wel dat Nish er dol op was, ze kende het gevoel. Het was ook het moment dat geen dier zich roerde, vlak voordat ze actief werden om gedurende de nacht te jagen. Moyra vond het prettig, ze kon over straat zonder bang te hoeven zijn voor schorpioenen (slangen lieten haar altijd met rust) of andere beesten die nog wel eens een voet als doelwit zagen. Ze zuchtte. "En ja, de universiteit. Ik vind het nog steeds zo raar dat ik daar binnenkort ga beginnen. Alleen maar door een essay dat ik had ingeleverd voor een beurs, en voor ik het wist zat er een dame voor m'n neus met de vraag wat ik wilde gaan doen als ik een diploma bij hen zou halen." Het was zo snel gegaan. Van het ene op het andere moment had ze geen avondlessen meer, vertelde ze aan Nish, en zat ze in plaats daarvan te blokken op voorbereidende vakken en tentamens om haar klaar te stomen voor de colleges die in september begonnen. "Ik weet echt niet of ik er klaar voor ben," zei ze met een ietwat onzekere glimlach om haar lippen.

[Ravief]

Kijk nou, ze hadden iets gemeenschappelijk. Nu was dat niet per se heel vreemd, maar het was fijn om iets nieuws te ontdekken. Dat ze beiden een favoriet deel van de dag hadden, vond Nish een goed teken. Goed, ze hadden beiden aangegeven dat ze rustig aan wilden doen en wilden kijken wat er tussen hen kon zijn, dat betekende niet dat hij geen hoop kon hebben toch? Hij zou voor haar vechten, als dat nodig was om ervoor te zorgen dat ze weer samen konden zijn. Dus Nish glimlachte warm om haar uitleg en hoestte toen zijn volgende hap bleef haperen. Stomverbaasd keek hij haar aan, zag haar twijfel en zette zijn bord weg. Hij reikte naar haar en kneep kort in haar hand voor hij haar weer losliet, ineens wat onzeker over welk contact wel kon en wat niet. "Onzin, Moyra. Je gaat het er geweldig naar je zin hebben. En je werkt nu al harder dan de meesten en je moet nog beginnen." Zijn blik verzachtte. "In elk geval is je droom dichterbij dan ooit. Je gaat eraan beginnen en het bekijken. Mocht het dan toch niet zijn wat je ervan verwachtte, of wat je wilde, dan kun je zeggen dat je het hebt geprobeerd. Dat is belangrijker dan doorzetten tegen je zin, mocht het helemaal vreemd uitpakken. Maar volgens mij ga je gewoon een geweldige tijd tegemoet."

[varden]

Even keek Moyra naar hun handen samen, maar toen hij de zijne net wegtrok keek ze hem glimlachend aan. Het was geen slecht gebaar, sterker nog, ze vond het fijn. Het voelde als vanouds, hoewel ze het soms nog steeds moeilijk vond om te beseffen dat hij echt tegenover haar zat en dat dit geen droom was. Want ze had veel over dergelijke taferelen gedroomd toen ze hem net kwijt was geweest. "Het voelt nog zo... vreemd.. Ons project voelt veel meer als een eerste stap naar mijn droom." Als zo'n constructie waarmee je zelf zou kunnen vliegen zou lukken, dan waren er weer eindeloze nieuwe mogelijkheden op het gebied van reizen, van navigeren, van alles. Samen aan een project werken voelde een stuk echter dan al die boeken tot nu toe deden, hoewel ze door die boeken had kunnen berekenen waar de komeet het beste te zien was, en daardoor had ze het samenwerken bedacht. Dus misschien was het toch weer allemaal terug te kunnen koppelen aan de universiteit. "Maar jij dan? Waar ben jij nu allemaal mee bezig?" Ze had geen idee wat hem zoal bezig had gehouden de laatste tijd, en dat was een vreemde gedachte.

[Ravief]

Hij grijnsde. "Dan zie je dat toch gewoon als opstapje?" Waarna zijn blik uitermate plagerig werd. "Pas op hoor, de echte opleiding moet nog beginnen en je gaat nu al mogelijk mij achterna." Als ze nu al de praktische uitwerking miste, dan wilde Nish niet weten hoe het ging worden met een paar maanden. Maar hij maakte zich er niet heel veel zorgen om. Waarschijnlijk zou ze genoeg opdrachten krijgen om al haar kennis in de praktijk te laten zien en hij stelde zich zo voor dat ze behoorlijk indruk zou maken op alle duffe professoren.
Hij at zijn bord leeg en keek wat naar de steeds donkerder wordende lucht, tot hij haar vraag hoorde. Ja, wat was hij aan het doen? Moest hij nu direct beginnen over zijn helingsproces? Nish wist het niet zo goed. "Sinds twee maanden ben ik weer wat opdrachten aan het doen. Het gaat vooral om wat technische tekeningen en verder kleine reparaties en klusjes. Niet heel spannend, maar wel genoeg om bezig te blijven." En om alle rekeningen te betalen... Hij was pas net weer een beetje aan het verdienen, in plaats van zijn geld aan het weggeven. Zo voelde het in elk geval.

[varden]

Moyra knikte. Sinds twee maanden was hij weer bezig... En het klonk niet alsof dat hele grote klussen waren. Was hij de andere maanden dan nog zo ziek geweest? Even keek ze naar hem, zag opnieuw weer dat hij er nog altijd niet uitzag zoals hij eruit had gezien toen ze hem leerde kennen. En in de korte tijd dat ze samen waren geweest had Moyra wel geleerd dat Nish graag aan het werk was, het liefst aan grotere en creatievere projecten. Het was dus echt lang niet goed met hem gegaan... Daar werd ze nu weer mee geconfronteerd.

De rest van de avond hielden ze het rustig, ze spraken heel kort over de afgelopen maanden toen Moyra vertelde wat ze in die tijd precies had gedaan en voorzichtig vroeg naar zijn herstel, maar ergens werd onuitgesproken besloten dat ze er nog niet te diep in wilden duiken. Ook omdat Moyra emotioneel een beetje uitgeput was. Ze had zichzelf tijdens de gehele reis hierheen op zitten vreten, doodsbang dat alles wat er tussen hen was geweest verdwenen zou zijn. Die avond bewees echter wel dat het misschien anders was nu, maar dat haar gevoelens voor Nish er zeker nog wel waren en dat ze die gewoon weer naar boven moest laten komen, moest laten groeien als ze daar de kans toe gaf.

Die avond kroop ze in ieder geval in het logeerbed, en ze was vergeten hoe heerlijk ze hier sliep. In het zachte bed, met het wiegende huis hoog boven in de bomen. Ze sliep in ieder geval beter dan in lange tijd, waardoor ze pas laat in de ochtend wakker werd. Met een verwarde bos krullen, maar wel fris gedoucht verscheen Moyra in de keuken voor ontbijt.