We find our own way

[Ravief]

Eigenlijk was het ook precies zoals ze dacht. Het frustreerde hem mateloos, maar tegelijk had hij ook wel ontdekt dat je sommige dingen niet moest haasten. Te vroeg dingen gaan doen, kon ook voor nog meer vertraging zorgen. Nish zag haar blik wel, maar hij wilde er niet heel veel over vertellen.
Voor vanavond was het allemaal inspannend genoeg geweest en hoewel hij kort aangaf dat de artsen tevreden waren, wilde hij het daarbij laten. Ze hoefde niet per se te weten van elke week fysio om zijn kracht terug te krijgen en dan was er nog Mira… Vroeg of laat moest hij naar haar terug en daar keek hij niet per se naar uit.

Nish was niet helemaal uitgerust. Hij had weer van alles gedroomd en had elke keer dat hij wakker was geworden, even nodig gehad om weer rustig te worden. De gedachte dat Moyra hier was en ze samen het weekend hadden en hij haar met niemand hoefde te delen, was genoeg om uiteindelijk toch wat slaap te krijgen.
Hij was dan ook vroeg uit bed en deed zachtjes om verder niemand wakker te maken. Toen ze verscheen, glimlachte hij warm en voelde zich een beetje beter. Er waren pannenkoeken voor ontbijt en vers geperst sap. “Wat dacht je ervan om vandaag naar de werkplaats te gaan en daar een deel van de tekeningen en plannen op te hangen?”

[varden]

Moyra keek even verbaasd op bij het zien van al dat ontbijt, al maanden ontbeet ze immers met een halve boterham terwijl ze boven haar boeken hing. Maar ze glimlachte naar Nish, warm en vriendelijk en ging zitten terwijl ze zichzelf inschonk. "Klinkt goed," gaf ze aan, maar eerst was het tijd voor zo'n pannenkoek. Pas toen die op was grinnikte ze zacht. "Het is zo raar om hier te zitten," zei ze zacht terwijl ze om zich heen keek. Haar uitstraling was ontspannen, niet meer zo op haar hoede als toen ze hem voor het eerst weer had gezien vorige week. "Ik.. De afgelopen maanden begon ik elke ochtend met mezelf eraan te herinneren dat je.. nou ja, dat je er niet meer was. Dat ik niet naar je moest zoeken op straat. En nu... nu sta je voor mijn neus en maak je pannenkoeken!" Dat was nogal een verschil tussen die twee momenten! Hoewel dat niet zei dat ze daarna geen aanval op een tweede pannenkoek begon. Nish was het koken duidelijk niet verleerd in die maanden dat ze elkaar niet hadden gezien. Toch bleef ze het vreemd vinden en er bleef nog altijd één vraag hangen, een vraag die nog steeds niet echt beantwoord was: hoe en waarom was de vloek verbroken? Ondanks dat die vraag zo dringend was, stelde Moyra hem echter niet. Dat was allemaal voor later. Voor nu was er zo nu en dan iets dat eruit kwam, zoals de gedachtegang van een paar seconden eerder, en dat was alles wat Moyra nu aan dat verwerken wilde doen. Het moest mondjesmaat komen, dan kon ze het behappen, zo leek het.

[Ravief]

Haar ontspannen houding deed hem goed, hoewel hij even opkeek bij haar grinnik. Om vervolgens weer helemaal niet te weten wat hij moest. Moest hij hier wat op zeggen? En zo ja, wat dan? Was het zelfs maar een optie om te zwijgen bij deze 'bekentenis'? Stilletjes bleef Nish een poosje naar haar kijken. Het moest bizar voor haar zijn inderdaad. Misschien wel te bizar om echt opluchting te kunnen voelen. Misschien was het daarom zo ongemakkelijk tussen hen geweest... "Het voelt goed om weer voor je te koken," mompelde hij uiteindelijk alleen maar, zachtjes.

Nadat ze allebei vol zaten en hun spullen hadden verzamelend, gingen ze op weg. Ze kwamen langs delen van Vexgarde waar Moyra nog niet eerder was geweest en Nish wees af en toe dingen aan of groette wat mensen. Uiteindelijk kwamen ze bij de werkplaats, wat op een loods leek als je niet beter wist. Het was een grote, rechthoekige ruimte. Overal hingen tekeningen, half afgemaakte ontwerpen, mockups in verschillende grootte en er was uiteraard een bureau en een grote werkbank. Hier zouden ze flink wat werk kunnen verzetten, want daar was alles op gericht hier.

[varden]

Moest hij erop reageren? Moyra zou het niet goed weten als iemand haar dat zou vragen. Het was eruit geweest voor ze het had gerealiseerd, en tegelijk voelde het goed om soms uiting te geven aan hoe vreemd dit nog voor haar voelde. Tegelijk voelde het vreemd hoe makkelijk dit kon wennen, hoe snel ze ze er weer mee om kon gaan dat hij toch niet dood was, dat hij voor haar neus stond, dat ze hem kon aanraken, met hem praten, met hem... Snel drukte ze de rest van haar gedachten weg. Ze had zelf gevraagd om het rustig opbouwen met z'n tweeën, dan moest ze niet te hard van stapel gaan lopen.

Dus ontspande ze weer, en begaven ze zich de stad weer in. Er was iets aan Vexgarde dat Moyra nog altijd beviel. Als ze in Grimmere over straat begaf was er altijd de drukte, de viezigheid, het gebrek aan licht door de hoge gebouwen. De stad voelde benauwd, alsof er nauwelijks genoeg energie in zat om iedereen in leven te houden. Ramal daarentegen was klein, bekrompen, met als gevolg dat Moyra altijd het idee had dat mensen naar haar keken en haar beoordeelden. Deze stad had geen van beiden, net zoals Skalavir was het open maar tegelijk groot. Mensen lieten je met rust zonder dat je je er eenzaam door ging voelen, maar feit was dat ondanks dat alles Moyra steeds dicht bij Nish bleef. Ze pakte zijn hand niet vast, maar ze liep wel dicht genoeg naast hem dat het anderen mogelijk zou opvallen. De jonge vrouw mocht het misschien nog een beetje ontkennen, maar alles aan haar toonde dat ze nog steeds hartstikke verliefd was op de jongen.

Met grote ogen keek ze door de werkplaats, alles in zich opnemend, bekijkend, voor ze zich omdraaide en naar hem grijnsde. "Ik hoop dat het groot genoeg is voor wat we allemaal gaan maken." Ze plaagde, maar ze had Nish' blik bij haar voorstel wel gezien en ze had het idee dat hij wel hield van een project groot aanpakken.

[Ravief]

Nish trok een gezicht naar haar, maar zijn ogen twinkelden. Hier had hij heel wat uurtjes doorgebracht toen hij eindelijk een beetje mocht bewegen. "Lach maar. Je gaat zien dat het heerlijk is om de ruimte te hebben." Niet alleen zodat je elkaar niet voor de voeten liep, maar ook om grote berekeningen te kunnen doen en tests te doen met materialen.
Hij liep naar een vrije hoek en hing hier de meeste tekeningen op. Vervolgens kon het echte werk beginnen. Nish sprak haar een beetje door het proces waar hij meestal doorheen ging met een project en welke stappen hij meestal ondernam. Maar in het begin zou het werk langzaam gaan met veel uitdenken en opties opschrijven. Het verbaasde hem dan ook niet dat hij Moyra al snel door de loods zag dwalen en hier en daar naar tekeningen aan het bekijken was en kleine testobjecten in haar handen ronddraaide.

Ze lunchten samen in een tentje in de buurt en deden rustig aan. Na de lunch kwam Nish even bij haar staan toen ze keek naar een ontwerp. "Hmn.. deze heb ik net afgerond." Waaruit duidelijk bleek dat hij nog veel aan het tekenen was en dit project met haar voor hem de eerste klus weer werd. Ze hadden het nog niet veel gehad over wat het met hen beiden had gedaan en Nish vroeg zich af wanneer dat zou komen. Tenslotte was het meer een kwestie van 'wanneer' dan van 'of'.

[varden]

Moyra was gefascineerd door zijn testmodellen, door de tekeningen, door de berekeningen waar ze ongeveer de helft van begreep. Wiskunde en natuurkunde zouden haar sterke punt worden in dit project, niet de praktijkonderdelen waar hij duidelijk een soort roeping of zelfs gave voor had. Maar dat stak haar niet. Als ze elkaar konden aanvullen in dit project zou het perfect zijn en het ging er niet om wie er beter was. Ze bekeek het ontwerp aandachtig en probeerde in haar hoofd een beeld te krijgen van wat de tekening zou worden, hoe het eruit zou zien, en wat het zou doen. Maar er viel haar wel op dat er veel tekeningen waren, en in verhouding weinig projecten die al echt concreet vorm begonnen te krijgen. "Is er.. is er een reden dat ik het idee krijg dat je meer aan het tekenen, dan aan het bouwen bent geweest de laatste tijd? Vragend keek ze hem aan. Ze wist dat Nish beide kanten kon, en graag deed. Was hij dan zo "beschadigd" geweest dat hij geen fysieke arbeid had kunnen uitvoeren?

[Ravief]

Waarschijnlijk zou ze het pas herkennen als ze er met haar neus bovenop stond. Het was een bouwtekening van een binnendeel van een motor en wel twee delen die elkaar overlapten. De rode lijnen waren hoe het was en de blauwe lijnen gaven verbeteringen aan. Het was nogal ingewikkeld, maar Nish vond dat het eruit zag als kunst en had het laten hangen. Bovendien had hij het werk net afgeleverd en afgesteld, het moest nu nog blijken of het echt beter zou werken en zuiniger zou zijn.
Bij haar voorzichtige vraag keek hij haar eventjes aan. Hoe moest hij hier precies op antwoorden? Hij kon niet liegen, zoveel was duidelijk. Niet dat hij wilde liegen, maar het was lastig om de waarheid te vertellen. "Hmmn," deed hij zachtjes. "Ik heb je verteld over het in en uit coma gaan.." Nish keek even opzij, het was tenslotte een weekend geleden en het was heftig geweest voor haar. Hij wist niet precies of ze zich alles nog haarfijn kon herinneren. "Maar te vroeg reizen heeft mijn herstel nogal in de war geschopt. Ik ga naar fysiotherapie om te zorgen dat alles goed heelt en ik mijn kracht weer kan opbouwen. De artsen zijn nogal streng over wat mag en wat niet." Reizen naar Grimmere om Moyra te zien had hem terug naar nul gebracht en daarom waren ze nu extra streng. Ondanks dat zijn postuur voor een heel groot gedeelte weer terug was, zat Nish nog steeds onder het gewicht wat ze wilden zien en waren sommige simpele bewegingen -het opendraaien van een potje jam- soms een hel. Alles had tijd nodig en geduldig zijn was niet zijn sterkste kant. Daarnaast zat hij -net als Moyra vermoedelijk- nog met het mentale gedeelte waardoor het allemaal nog langzamer ging.

[varden]

Moyra herinnerde zich het meeste, hoewel niet van alles de ernst. De emoties waren soms een beetje wazig geworden in de week die ze had gehad om erover na te denken. Maar ze knikte, ze herinnerde dat hij haar het had verteld.
Nu waren potjes jam sowieso een hel waar ze flink op kon vloeken, maar ze besefte wel dat het ernstig was dat hij ze niet meer open kreeg. En dat hij naar fysiotherapie ging. Het klonk alsof ze had gedacht dat hij veel verder was dan hij was, puur op hoe hij eruit had gezien. Moyra beet kort op haar lip terwijl ze luisterde. "Hoe lang denken ze dat je nog te gaan hebt?" Hadden zijn therapeuten een plan voor hem uitgelegd, dat hij wist waar hij aan toe was? En dan wist ze nog niets over de mentale klap en zijn gesprekken, of afgekapte sessies, met Mira.

[Ravief]

Hier kwam dan het gedeelte waar hij het niet over wilde hebben. Of nou ja, wat hij liever niet hardop erkende. Nish wist ook heus wel dat hij er niets mee op schoot om het anders voor te doen dan het was, maar dat betekende nog niet dat het makkelijk was. Hij wist ook heel goed dat hij echt wel weer een keertje naar Mira moest gaan, als een hond met de staart tussen de pootjes, maar voor nu wilde hij daar niet aan denken. Hij wilde het gewoon goed hebben met Moyra, ook door de moeilijke en misschien ongemakkelijke gesprekken en periodes door. Na het weekend kon hij wel weer bekijken wat hij wilde en of hij klaar was voor nog een sessie met Mira.
"Voor ik weer helemaal op het niveau zat als voor dit alles, bedoel je?" Goh Nish, natuurlijk bedoelt ze dat. Niet uitstellen, man. Hij haalde lichtjes één schouder op en keek haar niet aan. "Ze willen niet echt een einddatum geven, maar ze hebben het over maanden, niet over weken." en dan ging het over simpele bewegingen die met genoeg training en rust en training en rust geen pijn meer zouden doen. Nish gokte dat het zeker wel een half jaar ging duren voor hij weer net zo fit was als toen ze elkaar net kenden. Tegen die tijd zat Moyra al lang op de GU en had ze misschien haar eerste week aan tentamens al gehad.

[varden]

Waarschijnlijk wel... Ondoordacht gingen Moyra's handen naast elkaar, kraakte en strekte ze zachtjes haar vingers. Ze kende de pijn die hem plaagde, ook al wist ze niet dat hij het daarover had. Sinds de zalf van Anann op was, kwam de pijn in haar handen weer terug zodra de temperatuur ook maar ietsjes naar beneden ging. Dat was lastig, en ook confronterend geweest in Skalavir. Dat ze ergens altijd iets over zou lijken te houden van die rampzalige nacht in de woestijn, de nacht die uiteindelijk de reden was dat Nish niet met haar mee terug was gegaan naar Ramal waardoor hij er nu zo aan toe was. Ze knikte. "Jou kennende doe je zeker hard je best om hen ongelijk te bewijzen?" plaagde ze hem voorzichtig. Ze kende Nish inmiddels een klein beetje, en ze wist dat hij graag bewees dat iets sneller of beter kon dan anderen dachten. Haar blik was echter peilend, ergens ook een beetje hoopvol om dat stukje van hem te zien, die koppigheid die ze stiekem zo leuk was gaan vinden. Dat karaktertrekje dat hem zo.. hem maakte.