Belevenissen van Destan en Aya

[Ravief]

Ze stak haar tong uit naar hem, maar glimlachte. "Vooruit dan maar." Ze nam de leiding en ze moest zeggen dat hij het redelijk wist vol te houden. Volgen zat niet echt in de aard van een man, in elk geval niet op de dansvloer, maar er zat iets moois in. Het ging best een poosje goed, tot hij het over wilde nemen, een draai niet lukte en zij tegen zijn borst belandde en op zijn voet had gestaan. Lachend bleef ze even tegen hem aanleunen. "Oké, oké.. ik geef het op. Ik ga je later wel dansles geven, dan geven we de rest het nakijken." Maar daarna stelde ze voor om nu alvast naar buiten te glippen. Het was halverwege het nummer, maar dat maakte Nova niets uit. Het was warm binnen, haast benauwd en ze wilde er even tussenuit. Iets meer rust en stilte en minder gedoe.

[varden]

Toen ze met haar voet op de zijne belandde, iets dat nauwelijks pijn deed. moest hij lachen. "Dansles en warme choco, een deal is een deal." Waarna ze er tussen uit glipten, hoewel zat mensen dat zagen gebeuren. Buiten sneeuwde het lichtjes, iets dat Collin nog altijd fascinerend vond. De tuin was versierd met ijs- en sneeuwsculpturen, en kerstbomen en lichtjes, het gaf het geheel in ieder geval een bijna magische aanblik en hij glimlachte terwijl hij om zich heen keek. Waarna hij zijn aandacht weer op Nova richtte. "Hou je het nog vol?" Het was aardig koud immers!

[Ravief]

Nova was niet anders gewend, maar ook zij genoot. Het bleef een magisch gezicht. Alle lichtjes en de sneeuw en de witte omgeving waren fantastisch en ze begreep maar al te goed dat dit het moment was geweest waarop Aya en Destan jaren geleden voor het eerst aan elkaar hadden toegegeven. De gedachte deed haar glimlachen en ze ademde een wolkje uit, maar keek met een stralende blik op naar Collin. Ze moest zich aan hem staande houden, want hakken en sneeuw was geen goede combinatie, maar daar had ze totaal geen moeite mee. "Mijn voeten schreeuwen om bevrijding en de rest wil je niet weten, maar ik heb het fijn." Nova kneep lichtjes in zijn arm. "Dit was precies wat ik nodig had. Dank je wel.. voor me meevragen."

[varden]

Nee, die schoenen leken hem helemaal niet comfortabel... "Ik draag je wel naar huis straks," bood hij dan ook aan. Desnoods transformeerde hij en kon ze op zijn rug, maar hij wist niet eens meer hoe ze de heenweg door het bos had gedaan in die jurk en met die schoenen. Hij glimlachte warm naar haar. "Hé, het was het minste wat ik kon doen nadat jullie me zo hebben opgenomen in jullie huis. Klein-Eldon zou niet hetzelfde zijn geweest zonder jou en die koters van je." Even gleden zijn gedachten weer weg, en hij besloot het haar te vertellen. Ze deelden immers eigenlijk het meeste al wel met elkaar. "Sterker nog... Ik ehm... ik zit te overwegen om te blijven, op Eldon." Hij keek haar aan, haar reactie peilend. Zou zij willen dat hij bleef?

[Ravief]

Waarop Nova zacht moest lachen en zich even tegen hem aan drukte. "Pas op met wat je allemaal zegt, Coin, want hier ga ik je absoluut aan houden!" Maar ondanks dat haar woorden plagerig waren, was haar uitdrukking tevreden. Ze zou dat aanbod dankbaar aannemen, of ze moest gaan lopen met haar schoenen in de hand straks.
"Het landhuis is niet echt mijn huis," wees ze hem terecht, "maar het is mooi om te horen dat je het zo ziet. Je past er goed bij." Het was niet hetzelfde zonder haar en de kinderen? Nova zou daar anders niet over nadenken, maar door het kleine gesprekje met Aya bleef dit zeker wel hangen. Bij zijn volgende woorden stond ze echter abrupt stil en keek hem met grote ogen aan. Even sprong haar hart over. "Je.. je wilt blijven?" herhaalde ze wat ademloos. Had ze dat goed verstaan? "Is dat waarom je de laatste tijd wat afwezig bent? Ben je voors en tegens aan het afwegen?" De kou voelde ze even niet meer. Wat had hem zo aan het denken gezet? Zou hij echt blijven?

[varden]

Collin knikte. Zag hij nou een soort schok op haar gezicht? En was dat dan goed, of niet? "Ja, ik heb al met Kaspar gesproken over wat er mogelijk is qua werk en hij heeft me een paar opties gegeven. Ik laat hem na de feestdagen weten wat ik van plan ben." Waarop hij weer stil viel. Ja, dat was waarom hij was afwezig was geweest, hij kwam er niet echt uit. "Het.. het is nogal een proces waar ik door moet. Ik bedoel.. Alles wat ik ken is in Griekenland, en ik zou hier alleen maar komen om Des te helpen. En nu ben ik hier al veel langer dan ik had bedacht en... nou ja, het bevalt me hier eigenlijk wel. Bij de roedel, het werk dat ik hier kan doen, het... nou ja... klein-Eldon, de kinderen daar, Destan en zijn gezin, en nou ja.. zoals ik al zei.. Ik vind het ook fijn met jou en je kinderen. Dus.. Ik weet het gewoon niet meer zo goed." Even keek hij naar zijn voeten, terwijl hij een stukje ijs weg schopte. "Ik weet niet wat me in Griekenland zou houden, maar ik weet ook niet zo goed of ik zomaar een brief kan schrijven dat ik nooit meer terug kom." En dat was verwarrend. Het was niet alsof Griekenland nou om de hoek lag. Op dit moment liep Collin met het idee te spelen om terug te gaan naar Griekenland, daar in een paar weken zijn zaken op orde te brengen, te kijken of er nog iets was waarom hij echt daar zou moeten blijven, en als er niet zo'n reden was kwam hij terug naar Eldon. Maar dat zou wel betekenen dat hij een tijdje weg zou zijn, en hij wist ook niet zo goed of hij dat zo makkelijk zou kunnen. Of dat wel kon in zijn afspraak met Kaspar, die vast wel een beetje zekerheid wilde.

[Ravief]

Verbijsterd luisterde ze naar zijn woordenwaterval en liet hem los om over haar armen te wrijven. Hij zou het zeggen als het ernstig was! Dit klonk wel alsof het heel serieus was. En hij echt in een spagaat zat. Nova wist niet zo goed wat ze voelde. Kon ze hem zeggen dat ze wilde dat hij bleef? Kon ze van hem vragen om alles in Griekenland op te geven voor iets waarvan hij nog niet eens zeker wist hoe het ging lopen? Haar ademhaling werd wat onregelmatiger terwijl ze zich probeerde te richten op wat Collin allemaal vertelde en probeerde neutraal te blijven en iets te zeggen waar hij wat aan had. "Dat is... nogal wat.." stamelde ze uiteindelijk. Hij had al nagedacht over een baan? Hij gaf aan dat hij het goed had hier? Waarom voelde ze paniek bij het idee dat hij weg zou gaan? "Het klinkt.. nogal zwaar en ingewikkeld.. Zou je terug willen? Naar... naar Griekenland, bedoel ik, om te zien wat je daar houdt?" Zeg nee, zeg nee, zeg nee, schreeuwde het in haar. Nova kon hem niet eens aankijken op dit moment. Ze zou zich goed moeten voelen bij het idee dat hij zo serieus aan het overwegen was om hier te blijven en iets op te bouwen, maar het voelde meer alsof hij haar in de steek liet. Een gevoel wat ze haatte en waar ze veel te bekend mee was. En een gevoel wat haar verwarde, want mocht ze wel zo over hem denken? "Als het.. als het hier goed voelt.. wat houdt je tegen om het te proberen?" Bij de goden, wat werd ze hier onzeker van!

[varden]

Hij zag de beweging dat ze over haar armen wreef, waarop hij zijn jasje uittrok en dat over haar schouders sloeg zodat ze warm zou blijven. Maar daarna haalde hij wat onhandig zijn schouders op. "Ik... Ik denk het? Ik weet het niet zo goed," zei hij eerlijk. "Ik bedoel.. Er was daar niet zoveel toen ik wegging, daarom kon ik zo makkelijk hierheen komen. Maar alles wat ik bezit is daar, en.. en ik heb van niemand afscheid genomen. En ik weet het gewoon niet meer. Daarom was ik zo afwezig de laatste tijd." Met een diepe zucht streek hij door zijn haar, keek naar haar met een wat onzekere glimlach, wat ze niet zag omdat ze hem niet aankeek. "Ik besluit nog niets tot na oudjaar, en wat ik ook besluit, ik zal het met je komen overleggen. Ik.. ik zou het niemand aandoen dat ik zomaar iets doe zonder het erover te hebben. Niet nu ik... nou ja.." 'Nu ik in zoveel levens een beetje betrokken ben geraakt.' Mocht hij dat wel zeggen, of zelfs maar denken? Wie weet zag Nova het niet zo, zag ze hem niet als deel van haar leven of dat van haar kinderen. Wie was hij eigenlijk om er vanuit te gaan dat hij dat was? "Ik zal je niet zomaar in de steek laten," zei hij dan ook zacht, terwijl hij naar zijn voeten keek. Want zo voelde het wel elke keer als hij dacht over weer naar Griekenland gaan. Alsof hij Nova in de steek liet, haar liet vallen, en dat kon hij haar niet aandoen maar ook zichzelf niet. En hij kon niet van haar vragen of ze met hem mee ging. Dat was wel een hele grote factor in zijn besluitvorming.

[Ravief]

Het was duidelijk dat hij het echt niet meer wist. Tegelijk; als er zo weinig was om te blijven, waarom zou hij dan terug gaan? Wat als hij wat vond in Griekenland wat de moeite was om te blijven? nova kon het wel uitschreeuwen van frustratie. Ze wilde met dingen smijten, stukmaken, gillen en huilen. Waarom ging het zo? Waarom was het zo dat elke keer als het goed ging en ze zich weer durfde toe te vertrouwen aan iemand, dat dit soort dingen gebeurden?
Nova haalde een paar keer heel diep adem. Ze dwong zichzelf om niet op de zaken vooruit te lopen. Hij had nog niet besloten. Hij ging misschien niet terug naar zijn huis. En als hij ging, wie zei dat het voor altijd was? Maar waarom klonk het dan zo? Alsof het of het een of het ander was? Het duurde best een tijdje voor ze gekalmeerd was. Of in elk geval zichzelf net genoeg onder controle had om hem aan te kijken en weer wat te zeggen. "Ik.. ik snap het. Het is nogal wat om te besluiten ergens anders te beginnen." Nova keek weer weg. Ze wilde niet dat hij ging. En ze wilde al helemaal niet horen dat hij haar niet zomaar in de steek zou laten. "Niet doen," fluisterde ze. "Alsjeblieft niet doen. Ga geen dingen beloven. Je weet niet hoe het loopt. Wat als je wel terug gaat naar Griekenland en je vindt iets.. iemand.. wat dan ook om te blijven..." Ze kon die zin niet eens afmaken. Wat als die vervloekte Claire er was en het toch nog eens wilde proberen? Wat als hij een droombaan aangeboden kreeg? Nova kneep haar ogen dicht en wreef over haar voorhoofd. Ze wilde het liefste dit ontvluchten, maar wat schoot ze daar mee op? Vroeg of laat kwam ze Collin toch weer onder ogen. Wat wilde hij dat ze hierop zei? Dat ze stond te springen om zijn mogelijke keuze? Hem aanmoedigde om terug te gaan naar Griekenland? Moeizaam, trillerig, haalde ze adem. "Collin.. ik..-" ze wist niet eens wat ze hem moest zeggen en zweeg dan ook.

[varden]

Haar gefluisterde woorden waren een soort dolksteek, ook al zou ze dat zelf niet beseffen. Wat was dit? Was ze boos op hem? Boos omdat hij het niet meer wist? Omdat hij zo graag hier wilde blijven dat hij ergens zijn broers wilde schrijven dat ze zijn spullen voor zijn part op de vuilnisbelt konden gooien, omdat hij nooit meer terug kwam. Maar dat tegelijk niet zomaar kon. Collin had tot een paar maanden geen enkel ander thuis dan Griekenland gekend, en het was eng hoe snel hij gehecht was geraakt aan Eldon en iedereen hier. Hij had nooit gedacht dat hij een man was die zomaar alles op zou geven voor... ja, voor wat eigenlijk?
Hij reikte met zijn hand naar haar gezicht, wilde haar aanraken maar verstarde halverwege in die beweging, niet wetende of ze het hem toe zou staan. Collin was een rustige man, ging doordacht te werk. Destan had hem de rots van de familie genoemd, en ineens was die rots niet meer zo standvastig. "Nova.. ik..." stamelde hij. Hij voelde ongeveer hoe diep hij haar kwetste, en het maakte hem bang. Bang dat ze boos op hem zou worden, hem zou vertellen dat hij net zo goed nu al kon ophoepelen, dat ze hem niet meer in haar leven wilde. "Ik zal daar niemand anders vinden," zei hij zacht, terwijl hij zijn hand weer liet zakken, daarmee zacht aangevend dat hij hier iemand had gevonden. Iemand op Eldon aan wie hij zijn hart had verloren. Vier "iemanden" eigenlijk. "Als.. als ik naar.. naar.." Als hij naar Griekenland terug zou gaan zou dat waarschijnlijk enkel zijn om zijn leven daar in te pakken en af te sluiten, en dat had hij nodig. De tijd om een groot deel van zijn leven te beeindigen. Kon ze dat begrijpen? Kon ze begrijpen wat hij hier probeerde te doen? Probeerde te zeggen? Hoe kon hij naar haar overbrengen dat hij zijn hele leven op z'n kop zette, niet voor zijn broertje maar voor haar? Natuurlijk kon hij die woorden niet uitspreken, dat zou veel te veel druk leggen op iets waarvan hij niet zeker wist dat dat er was. Collin streek weer door zijn haar. Hij wist het wel, hij had dit niet op moeten brengen vanavond, hij had haar gewoon plezier moeten laten hebben... Maar hij had het niet langer stil kunnen houden, ze had zich zo'n zorgen gemaakt elke keer dat hij wegdreef in zijn gedachten dat het inmiddels voelde als liegen als hij haar niet vertelde waar het over ging.