Belevenissen van Destan en Aya

[Ravief]

In elk geval had hij het fatsoen haar aan te kijken. Maar zij kreeg ook een schok te verduren. Senna had hem geschreven? Ze keek hem verbaasd aan zowaar, alsof hij iets zei wat ze niet begreep. Nova ging met beide handen door haar haar en wist niet eens waar ze moest beginnen. "Bij de goden, Collin," verzuchtte ze. "Dacht je nou werkelijk dat het oké zou zijn als je zou gaan? Senna heeft nachten achter elkaar zichzelf in slaap gehuild en driftbuien gehad omdat ze niet begreep waar je was en of je terug zou komen." Het venijn was weg nu uit haar stem. "Nyah noemt je 'papa'... Letterlijk.. ze vroeg me waar papa was.." Haar ogen liepen vol nu. Shit, ze was zo moe... dit was echt niet iets wat ze nu kon gebruiken. "Je hebt haar heel veel pijn bezorgd..." en niet alleen Senna..

[varden]

De schok op zijn gezicht was groot toen hij dat allemaal hoorde. Senna, dat kleine, stralende meisje, had zichzelf in slaap gehuild vanwege zijn vertrek? Dat deed nog veel meer pijn dan hij had verwacht, gaf hem een schuldgevoel dat hij niet dacht ooit te kunnen verteren. Dat Nyah hem bovendien 'papa' had genoemd was iets dat hij niet had verwacht. Hij had hen altijd herinnerd dat hij oom Collin was, geen papa... Hij slikte toen hij Nova's beginnende tranen zag en deed een stap naar voren om haar in zijn armen te nemen, maar stoke ook weer in die beweging omdat hij niet wist of ze het zou accepteren. "Het spijt me zo Nova," zei hij zacht, met verstikte stem. "Hier.. hier weggaan is het zwaarste, en stomste, dat ik ooit heb gedaan en.. en het enige waar ik aan kon denken in Griekenland was dat ik zo snel mogelijk alles kon afhandelen en terug kon. Maar toen ik Senna's brief kreeg besefte ik me dat dat te lang zou duren, dus ben ik zo snel als ik kon teruggekomen. Ik.. ik begrijp dat ik een idioot ben geweest, dat ik misschien wel te laat ben," ook zijn stem was niet meer zo stevig meer als normaal, "maar ik ga het goedmaken. Met je meisjes, met jou. Dat zweer ik." Terwijl hij dat zei, die belofte deed bleef hij Nova aankijken. Ze kon nog zo kwaad op hem zijn, hij zou zich niet laten wegjagen. Hij zou zijn belofte om haar gezin te beschermen houden.

[Ravief]

Ze kon zichzelf nog zo voorhouden dat ze nooit weer zou huilen om een man, maar Nova wist prima dat dat een onbegonnen strijd was nu ze Collin tegenover zich had. Ze beet op haar lip en een ingehouden snik liet haar hele lichaam schokken. De helft van zijn woorden drongen niet eens door. Ze zouden hier later zeker eens over moeten praten, wanneer zij niet zo gestoord moe was en kon nadenken. Voor nu overbrugde ze gewoon maar de afstand tussen hun en drukte haar gezicht in zijn shirt en hield hem stevig vast, al zat Avès nu tussen hen in geklemd. Hete tranen glipten tussen haar wimpers door en maakten zijn shirt en haar wangen nat. Dit betekende niet direct dat het goed tussen hen zat, maar Nova wilde gewoon vastgehouden worden en als hij dan toch hier was...

[varden]

Stevig, maar voorzichtig vanwege de kleine Aves tussen hen in, sloot hij Nova in zijn armen terwijl er ook tranen over zijn wangen liepen. "Het spijt me zo Nova," klonk er schor uit zijn keel. "Het spijt me zo." Hij ging dit goed maken, hij wist nog niet hoe maar hij moest dit op een of andere manier goedmaken met haar en met haar kinderen. Lange tijd hield hij haar gewoon stevig vast, liet haar uithuilen, tot Aves een geluidje begon te maken. Zacht streek Collin over haar rug, probeerde haar iets te kalmeren maar hij zag aan haar bleke gezicht dat ze moe was. "Kom op lieverd, ga wat slapen. Ik kan op je kinderen letten, dan kun jij even op adem komen." Bezorgd keek hij naar haar.

[Ravief]

Ze hing meer tegen zijn borst dan dat ze zelf nog overeind stond tegen de tijd dat ze uitgehuild was. Bleek keek ze naar hem op en wreef in haar ogen en knikte tenslotte. "Oké.." Nova liet hem met tegenzin los en liet zich naar bed sturen, maar eerst zorgde ze dat Avès een voeding kreeg en legde hem daarna in de box. De andere volwassenen zouden wel om hem denken. Ze nam niet eens de moeite om zich uit te kleden en kroop gewoon in bed en viel in slaap zodra ze de deken lekker om zich heen had getrokken. Gedachten over haar kinderen en Collin en haar relatie met hem en wat hij met hen allemaal deed, dat kon wel wachten. Voor nu was ze gewoon een uitgeputte moeder die amper had geslapen in anderhalve dag.

[varden]

Een moeder waar ook wel eens voor gezorgd mocht worden. Collin ving Senna dan ook op toen de lessen afgelopen waren, en tegen de tijd dat het tijd was voor het avondeten klopte hij pas rustig op Nova's deur. Hij had Aves zonet van een schone luier voorzien, zodat zij dat niet meteen weer hoefde te doen. Collin stak zijn hoofd om de deur. "Nova? Kom je eten?" Senna en Nyah begonnen ook naar haar te vragen. En hij had het idee dat naast slaap ze ook wel gewoon wat stevigs te eten kon gebruiken. Ook al had hij geen idee wat er allemaal was gebeurd in anderhalve dag tijd. Hij stapte de kamer in. Was ze al wakker, of hoorde ze hem helemaal niet omdat ze nog diep in slaap was?

[Ravief]

Nova was nog diep in slaap. De afgelopen uren hadden haar uitgeput, en de zorgen om het kleine wolfje en om Themis hielpen daar niet bij. Pas toen Collin echt haar voorzichtig schudde, kreeg ze het voor elkaar om haar ogen te openen. Wat daas keek ze naar de man vlakbij haar. Zijn bruine ogen, zijn baard, zijn rossige haar, zijn... Hij was hier. Dit was echt. Het duurde even voor dat doordrong en alles van de voorgaande tijd weer tot haar kwam. Ze wist niet goed wat ze moest voelen. Was ze boos, verdrietig nog, of alleen maar opgelucht dat hij zijn woorden dan toch had gemeend en terug was gekomen?
Nova liet haar hand op zijn arm rusten en hees zichzelf overeind. Oef, man... wat was ze ver weg geweest.. "Etenstijd?" mompelde ze slaperig en deed een halfslachtige poging om zich wat te fatsoeneren. Ze aarzelde wat. Moesten ze nu praten? Was het beter om dat uit te stellen? Haar blik gleed over Collin's gezicht, op zoek naar... ze wist niet wat.

[varden]

Collin was nooit van plan geweest die belofte te breken, ook al was het makkelijk geweest om zijn leven in Griekenland weer op te pakken en dat bekende en veilige te behouden. Maar soms was het risico het gewoon waard, en Nova was dat zeker. Hij glimlachte naar haar en ging op de rand van het bed zitten. "Etenstijd," bevestigde hij. Wat zag ze er ongelofelijk schattig uit als ze net wakker was... Daarom baalde Collin zo dat hij deze woorden toch wel moest zeggen. "En.. als je wilt.. kunnen we daarna praten?" Hij wist niet wat ze wilde, maar hij had niet het idee dat ze het eeuwig uit moesten gaan stellen. Daar werd niemand gelukkiger van, uiteindelijk. Maar toch vond hij het belangrijker dat ze nu eerst even at, en dat ze daarna rustig met z'n tweeen zouden gaan zitten. Rustig liet hij haar wakker worden en hielp haar een beetje overeind.

[Ravief]

Ah.. hij keek ook niet echt uit naar het gesprek merkte ze. Zij ook niet, want ze wist eerlijk niet wat ze nu van hem wilde. Behalve dat hij zou blijven en nooit weer uit haar leven zou verdwijnen en die gedachte en wens was eigenlijk al eng genoeg. Maar Nova knikte lichtjes. "Dat is denk ik wel verstandig." Uitstellen maakte het niet beter. Ze friste zich even op, maar kwam toen achter Collin aan. Uiteraard moest ze eerst even bij Avès kijken, maar daarna kregen haar meisjes alle aandacht en knuffels die ze wilden en vertelde ze dat ze soms eventjes weg moest om Themis te helpen met de baby, maar dat ze elke dag naar ze toe zou komen.
Af en toe gleed haar blik naar Collin toe. Bekeek ze hem stilletjes terwijl hij met de kinderen interactie had en hoe makkelijk hij weer in de groep viel en door iedereen geaccepteerd werd en deel van de Eldon-familie was.

Uiteindelijk kregen ze pas samen tijd toen Senna en Nyah in bed lagen. Nova zou met Avès -die gewoon zijn moeder nodig had in zoveel dingen- terug gaan naar de Armell's voor het geval dat. Maar Kaspar en Boaz hadden wel door dat die twee een momentje nodig hadden en toen Nova thee had gezet, verdween het mannelijke koppel dan ook naar een andere kamer.
Ze zaten vlak voor de haard en Nova had haar handen om de kop en probeerde te bedenken wat ze wilde zeggen. Wat ze moest zeggen. Hoe ze zich voelde. Maar ze raakte nogal verstrikt in dat alles en begreep het niet meer.

[varden]

Ook Collin wist niet goed waar hij moest beginnen met dit gesprek en hij staarde dan ook maar een beetje in het vuur. Hier weer zijn had zo heerlijk gevoeld, zo normaal. Er waren leerlingen die al vroegen of hij echt gymlessen kwam geven, kinderen die vroegen of hij hen wilde leren te timmeren, het voelde heerlijk om zo nuttig te kunnen zijn voor deze mensen. Maar daarnaast was er Nova...
Collin zuchtte diep. "Nova," begon hij toen maar. Als zij het niet deed moest hij deze stap maar wagen, hoewel het voelde alsof hij zijn hoofd op het schavot legde... "Ik kan nooit genoeg laten merken hoe erg het me spijt, wat ik jou en Senna en Nyah heb door laten maken door weg te gaan. Ik denk dat ik niet eens volledig begrijp wat voor ongelofelijke stomkop ik ben," hij probeerde er nog een grapje tussen te gooien, maar had dan weer niet genoeg lef om naar haar te grijnzen. "Maar ik had beloofd om terug te komen, en nu heb ik Senna beloofd dat ik nooit meer weg zal gaan. En beloof ik jou dat ik het goed zal maken." En meer dan dat kon hij niet doen, en kon hij ook niet echt zeggen.