Belevenissen van Destan en Aya

[Ravief]

Met wat moeite wist Edmond Rissa uit haar armen te plukken en gaf haar aan Aelia. Hij nam Themis in zijn armen en streelde zachtjes over haar rug. "Themis, lieverd, wat is er aan de hand? Is er iets mis?" Want waarom was ze anders zo geschokt en waren ze in Amiels kantoor? Het was de enige logische verklaring en hoewel zijn hart even een paar slagen miste, deed Edmond zijn best om kalm te blijven.

Nova dook direct weg in zijn knuffel en sloot haar ogen in de hoop dat de opkomende hoofdpijn nog weg te drukken was. Ze was niet van plan om hem snel los te laten, al was het misschien handiger om Avès even in de box te leggen. "Hmnr... Het lijkt erop dat Rissa doof is en dat nieuws moest ik net brengen." Er viel prima mee te leven, maar het was een behoorlijke klap en het zou van heel veel omstanders medewerking en aanpassingen vragen.

[varden]

Het duurde even voor Themis genoeg was gekalmeerd om antwoord te geven op zijn vragen. "Rissa..." snikte ze. "Rissa is doof." En hoewel dat niet het einde van de wereld was, was het een behoorlijke klap om mee te dealen. Het meisje was net vrolijk aan het kraaien tegen haar grote zus, zich totaal niet bewust van de pijn van haar moeder.

Oef... Collin begeleidde Nova naar de bank en liet haar daar plaatsnemen waarna hij Aves in de box legde en naast haar kwam zitten zodat ze weer tegen hem aan kon kruipen. Senna en Nyah vermaakten zich een kort momentje wel zelf. "Het komt goed met ze lieverd. Het is een wolfje, dus ze heeft altijd de band nog." Het was niet dat ze nooit met anderen zou kunnen communiceren. Het zou alleen wat meer tijd en moeite en geduld vragen.

[Ravief]

Edmond keek wat verbijsterd naar het kleine bundeltjes lachend plezier in Aelia's armen. Rissa was doof? Huh? Het drong niet echt tot hem door, maar gezien zijn huilende vrouw, was dit toch echt wel serieus. Hij trok Themis weer stevig tegen zich aan en wreef zacht over haar rug. "Het komt wel goed, liefje. We vinden er wel wat op." En het zou niets veranderen aan hun liefde voor het kind, al zou het wel hun hele leven gaan bepalen op den duur. Nee, niet bepalen. Beïnvloeden. Ze zouden heel wat meer moeten leren en ook Rissa zou behoorlijk snel moeten leren schakelen.


Ze knikte en kroop half tegen hem aan. Hmrrr... dit waren knuffels die ze altijd wel wilde. "Het komt ook wel goed. Maar soms zou ik willen dat mijn voorgevoelens gewoon niet waar zijn, weet je?" Haar hand rustte op zijn borst en streelde hem lichtjes door zijn shirt heen. Ze draaide een beetje bij, waardoor ze nog altijd tegen hem aanleunde, maar naar haar twee meisjes kon kijken die zo fijn aan het kleuren en kletsen waren.

[varden]

Het duurde lange tijd voor Themis ook maar een beetje gekalmeerd was, en tegen die tijd was ze lichamelijk uitgeput door het huilen en de stress die dit allemaal losmaakte. Vermoeid hing ze tegen haar man uit. Hij had gelijk, ze zouden er iets op vinden en of Rissa doof was of niet deed niets af van hoeveel ze van haar hielden en hoe groot deel ze was van hun gezin. Bovendien leek het hummeltje er zelf absoluut niet door gehinderd te worden. Die keek met vrolijke ogen naar haar grote zus en ouders. Maar het schuldgevoel bleef aan Themis knagen. Wat als ze zelf jonger was geweest...?

Collin knikte. "Maar zonder je voorgevoelens zouden sommige dingen pas veel later aan het licht komen? Nu kunnen Themis en Edmond zorgen dat ze gebarentaal leren en het aan hun kleintje leren?" Er zaten ook positieve dingen aan dat natuurlijke voorgevoel van de Nimf? Maar zo voelde het waarschijnlijk niet altijd.
Die meisjes die ook af en toe naar hen keken. Het deed hen duidelijk goed om hun moeder weer ontspannen, en misschien zelfs wel gelukkig te zien. Collin drukte een kus op Nova's kruin. "Wat dacht je ervan om vanavond gewoon met z'n vijven te eten?" Aan de tafel in de keuken, in plaats van aan de grote tafel met alle andere kinderen erbij. Even een momentje als een soort gezinnetje.

[Ravief]

"Kom lieverd, we gaan naar huis." Resoluut hielp hij Themis overeind en eenmaal in hun huisje stopte hij haar in bad, liet Aelia met Rissa alleen en kwam bij haar zitten om haar te masseren en wat in te zepen. Streng, maar liefdevol, keek hij haar aan. "Niet gaan "wat-als-en". We kenden beiden de risico's en dat Rissa doof is, maakt nog niet dat het onze schuld is. Bovendien veranderd dit niets. We houden net zoveel van haar als hiervoor en als we dit van te voren hadden geweten, had ik nog steeds gezegd dat ze welkom is. Niet jezelf de schuld geven."


Ze glimlachte dankbaar naar hem. Collin wist precies wat hij moest zeggen. Ja, nu ze het wisten konden ze alles aanpassen en tegen de tijd dat Rissa zelf zou gaan communiceren -op welke manier dan ook- dan wisten ze niet beter dan dat het meisje hen niet hoorde. Het gezinsmomentje was ook precies wat ze nodig had. Voor een keer wist zelfs Nyah zich te gedragen en haar eten naar binnen te werken zoals het hoorde. Daarna was het nog even tijd voor verhaaltjes en brachten ze samen de meisjes naar bed en tegen die tijd lag Avès allang in zijn ledikantje te slapen.
Nova en Collin zochten een plekje op waar ze met z'n tweeën konden zitten en ze glimlachte warm. "Dat was fijn. Precies wat ik even nodig had."

[varden]

Themis kreeg zowaar een, ietwat moeizaam, glimlachje rond haar lippen door Edmond's woorden. Hij kende haar veel te goed. Dus genoot ze maar gewoon van de massage en het hete bad en knikte braaf. Hij had gelijk. Wat er ook was, ze hielden van hun kleintje of ze nou doof was of niet. En hoe dat zo gekomen was, daar was geen zekerheid van. Hoewel het nog wel even zou blijven knagen...
Gekleed in een pluizige badjas kwam Themis uiteindelijk de woonkamer weer in en nam het hummeltje weer over. Maar met één arm trok ze haar oudste tegen zich aan en knuffelde haar half maar stevig. Met een zucht keek ze naar Aelia en toen Edmond. "Wat zou ik toch zonder jullie moeten?" En zonder Nova, natuurlijk.

Het was een heerlijke avond, zo met z'n vijven. Collin luisterde naar de verhalen van de meisjes, bekeek hun tekeningen, hielp ze samen met Nova naar bed te brengen. Maar uiteindelijk met hun moeder op de bank eindigen was iets waar hij wel naar uitkeek. Warm glimlachte hij terug en streek met zijn vingers langs haar gezicht. "Ik ben blij dat te horen," zei hij zacht. Het was een goed teken voor hem dat hij kon inschatten wat ze nodig had, om te horen en met haar gezin. Maar toen gleden zijn vingers haar lokken in. "Want er is nog één ander ding wat ik heel graag wil doen." Het was iets dat hij niet meteen had gedaan toen hij haar zag ook al was de drang er wel geweest. Rustig bracht Collin zijn gezicht dichter naar het hare toe, tot hun lippen elkaar raakten. Er was nog zoveel waar ze het over moesten hebben, waar ze over zouden moeten nadenken samen, maar dat kon allemaal wachten. Hij wilde deze vrouw al zolang weer kussen!

[Ravief]

Aelia kroop tegen haar moeder aan en zo zat Themis tussen haar beide wolven ingeklemd op de bank. "Geen idee, mam, maar daar hoef je ook niet over na te denken." Ze knuffelde haar terug en glimlachte warm. Rissa lag na een flesvoeding en een schone luier al in haar bedje. Aelia begreep wel dat het nogal een dingetje was dat haar zusje doof was, tegelijk maakte zij zich er niet zo druk om. Ze was verder gezond toch? Het zou echt wel goed komen.


Haar adem stokte even bij het voelen van zijn vingers in haar haar en heel kort keek ze hem nog aan. Maar toen raakten zijn lippen die van haar en kon ze niet anders dan haar ogen sluiten. Gewillig leunde ze naar hem toe, gleed haar hand over zijn borst naar zijn zij kuste ze hem warm terug. Het werd rustig in haar hoofd en Nova was opgelucht dat hij de eerste stap had gezet. Tegelijk wilde ze ook niet echt meer stoppen, nu ze hem (eindelijk) weer kuste. Ze zette dan ook al snel een nieuwe kus in en liet haar andere hand naar zijn nek glijden en al snel Collin's haar in.

[varden]

Ja, ze was de enige van het gezin die niet kon transformeren, maar dat vond Themis niet zo erg. Ze wist dat ze net zo goed bij hen hoorde ook al had zij geen wolf en ze genoot van hun warmte tegen haar aan. Haar mooie dochters, haar man, Themis had het doodeng gevonden om uit haar dorp te vertrekken maar ze kon zich geen dag heugen dat ze er spijt van had gehad. Als ze dat niet had gedaan, had ze dit allemaal niet gehad.

Een wolfachtige brom kwam uit zijn keel bij haar hand zo in zijn haar en Collin trok Nova nog iets dichter tegen zich aan door zijn andere arm om haar middel te slaan. Niet veel later trok hij haar bij zich op schoot en opende zijn lippen iets. Zacht streek zijn tong langs de hare, tot ook die van elkaar gingen en hij zijn tong kennis liet maken met die van de Nimf. Een zucht sloeg tegen Nova's lippen aan terwijl Collin genoot van haar in zijn armen en dit intieme moment.

[Ravief]

Hij hoefde niet veel moeite te doen om haar op schoot te trekken. Ze kroop gewillig, gretig haast, nog wat meer tegen hem aan. Haar handen gleden verkennend over zijn lichaam en woelden plagend door zijn haar. Het werd alleen maar beter en ze zoende hem terug. Rustig eerst, maar vervolgens met wat meer passie en daarna weer terug naar intiem en teder. Om vervolgens tevreden en blij zich op te krullen tegen zijn borst. Nova kon zich niet herinneren wat de laatste keer was dat ze zich zo veilig en geliefd had gevoeld. Haar leven was in een stroomversnelling gekomen en het was alsof ze nu weer kon ademhalen. Alsof ze de kant had bereikt en met haar voeten in het water zat te genieten van de zon. Wat misschien een vreemde vergelijking was, zo met alle sneeuw nog ook al liep het tegen de lente, maar het was wel wat ze voelde.

Na een tijd stond ze op. Het was een dikke dag geweest en ze was moe. Halverwege de ruimte, al bijna bij de deur, merkte ze dat Collin niet meekwam. Half verbaasd keek ze over haar schouder. "Kom je nog?"

[varden]

Warm hield hij haar in zijn armen, ook toen ze op adem kwamen, en even ging hij met zijn neus door haar blonde lokken. Weer klonk een warme, zware brom uit zijn borst en kort kleurden Collin's ogen geel. De wolf was nieuwsgierig naar dit wezen dat rook naar gras, madeliefjes, en kaneel.

Verbaasd keek Collin op. Ze.. ze wilde dat hij meer ging? Naar bed? Wacht.. wat? Ietwat overdonderd krabbelde hij snel op van de bank en volgde haar. Ze had hem nog niet eerder haar slaapkamer in uitgenodigd, hoewel hij er wel al een keer geweest was. "Weet je dit zeker?" Ging dit niet te snel? Maar haar verbazing voelde oprecht. Ze wilde hem mee, ook al wist hij niet zeker wat ze daarmee precies bedoelde.