Taloc&Gaëlla

[varden]

Nog voor hij iets kon zeggen viel zijn blik op het harnas in haar handen. Hij was sinds zijn terugkomst niet meer in de barakken geweest, had eigenlijk nauwelijks getraind behalve wat hij in zijn eentje kon doen. Dat harnas kwam voor hem uit een ander leven, een leven dat bijna uit hem geslagen was en dat hem bijna afgenomen was, maar ook een leven waar hij niet zomaar naar terug leek te kunnen vanwege de nachtmerries of zijn emotionele onvoorspelbaarheid. Bovendien was dat leven iets dat op dit moment ook zou moeten wachten. Er waren andere prioriteiten.
Taloc's blik ging omhoog, terug naar Gaëlla waardoor hij de hare ontmoette toen ze eindelijk weer wat zei. Zijn blik, waarbij één oog voor altijd wazig zou staan terwijl het andere nog altijd donkerbruin met gouden vlekjes was. Het litteken langs zijn oog was mooi genezen, maar zou net zo goed altijd zichtbaar blijven. Hij leunde tegen de deurpost aan. "Natuurlijk lieverd," zei hij met een zachte glimlach op zijn gezicht. "Met spek." Zoals zij ze lekker vond. Het was een tijdje geleden dat ze lang samen in een huis hadden gewoond, maar hij zou altijd weten wat ze wel en niet lekker vond.

[Ravief]

Ze gingen samen naar beneden en Gaëlla hielp zowaar mee met het klaar zetten van borden en thee maken. Ze was alweer een poosje thuis en hoewel elke dag wisselend was, deed ze meestal niet veel overdag. Wat een verschil met Taloc. Ze herinnerde zich nog goed hoe ze hem moest afremmen in dingen doen vanwege zijn herstel. Nadenkend peuzelde ze haar eerste broodje op. Misschien was dat wel wat ze nodig had? Een ritme? Een doel? Iets wat haar houvast gaf overdag. Maar eerst... "Taloc?" Ze wachtte tot ze zijn blik vond. "Ik wil.. ik wil weer proberen samen in een bed te slapen. Ik weet niet hoe het zal gaan, maar.. maar dit is ook niet goed. Ik wil je vertrouwen en op mijn gemak zijn bij je en misschien dat de normale gang van zaken erbij helpen?"

[varden]

Haar vraag, of eerder verzoek, deed Taloc zowaar even verbaasd opkijken. Natuurlijk wilde hij weer met haar in hun echtelijk bed slapen. Hij miste haar, en de bank sliep niet al te best, maar wist ze het zeker? Want Gaëlla had een gemene rechtse hoek en Taloc had weinig zin in wakker worden met een gebroken neus of iets dergelijks. Maar dat zou hij natuurlijk allemaal niet uitspreken, het was immers nergens voor nodig om Gaëlla te ontmoedigen en dat ze aangaf weer in één bed met hem te willen slapen moest hij wel zien als iets positiefs. Dus knikte hij. "Oke," zei hij, zijn blik neutraal. "Ik bedoel... Ik zou niets liever willen lieverd, dus als jij denkt dat je dat kan dan wil ik graag weer proberen samen te slapen." En als ze tegen de avond, of midden in de nacht, doorkreeg dat het niet ging dan zou hij weer op de bank gaan liggen. Hij glimlachte en streek zacht met zijn vingers over de rug van haar hand. "Ik ben er voor je." Hij hoopte maar dat hij die belofte kon houden. Waarna hij zijn hand terugtrok en zijn eigen ontbijt rustig op at. Terwijl hij de borden in de gootsteen zette keek hij naar haar om. "Ik moet een aantal stukken behandelen, en mijn vader zou langskomen voor overleg maar ik kan hem een bericht sturen dat ik wel naar hem ga als je dat liever hebt?" Baraz en Taloc in dezelfde kamer was altijd een bron voor ongemakkelijke spanning, het soort dat alleen familie lijkt op te kunnen roepen en hij kon het zich voorstellen dat Gaëlla daar absoluut geen behoefte aan had. Hij had dat al eigenlijk niet, maar hij moest wel.

[Ravief]

Eventjes greep ze zijn hand vast en kneep erin, voor hij zich terug kon trekken. Ze glimlachte net zo zacht terug. Goed, ze vond het spannend en het was maar afwachten hoe het zou gaan, maar ze wilde het proberen. Als ze het nooit zouden proberen, hoe zouden ze dan weer elkaar vinden? Dit was de makkelijkste weg en Gaëlla miste hun oude gang van zaken. Hoezeer ze op elkaar ingespeeld waren en aan een blik of halve zin genoeg hadden om te weten wat de ander bedoelde of nodig had.
Ze kwam achter hem aan de keuken in en leunde tegen het aanrecht terwijl haar blik zijn handelingen volgde. "Nee, dat is goed. Ik zat erover te denken om even uit te waaien en naar het strand te gaan, dus dan kan dat terwijl jij bezig bent." Ze nam een nat bord aan om af te drogen, al bleef ze zich behoorlijk bewust van zijn aanwezigheid en waren haar slangen erg alert. "Hoe gaat het tussen jou en Baraz? Dwingt hij je nog steeds om op een bepaalde manier naar dingen te kijken?" Zolang het maar niet teveel over haar ging, dan was het goed. Ze kon er niet over praten, al wist ze dat het eens zou moeten. Gaëlla wist dat ze hulp nodig had, maar was dat behoorlijk aan het uitstellen. Dus dit soort dingetjes.. dingen van 'voor', die hielpen haar om niet teveel na te denken.

[varden]

En eigenlijk wilde Taloc er ook niet over praten, want dit contact met Baraz was alleen maar begonnen omdat hij geen Generaal meer kon zijn omdat hij te beschadigd was maar omdat iemand dacht dat hij wel een goede leider kon zijn... Waarom was Taloc op sommige dagen een volslagen raadsel. Hij zuchtte terwijl hij doorging met afwassen. "Het gaat," zei hij uiteindelijk eerlijk. Hij had nooit geheimen gehad voor Gaëlla en als hij daar nu mee zou beginnen dan zou het misschien het einde van hun huwelijk betekenen. "Maar mijn vader heeft duidelijke verwachtingen, en ik kan lang niet aan alle voldoen. Zo wil hij al weken dat ik de ceremonie voor de gevallen soldaten ga leiden, maar elke keer dat ik er zelfs maar aan denk om voor de manschappen te staan... Nou ja, laten we zeggen dat het dankzij je zeer strenge moeder is dat ons huis nog staat." Aarde en vuurmagie was een slechte combinatie voor iemand die licht ontvlambaar kon zijn. Isild had hem meerdere keren tot de orde geroepen, zoals Myra hem uiteindelijk uit de kroeg had gehouden. De ceremonie was echter wel een van de belangrijkste evenementen van de stam, een officiële dag waarop de gevallenen van dat jaar werden herdacht. Het begon met een toespraak van de leider, of de Generaal, en een herdenkingsdienst en eindigde altijd in feest om het leven van de gevallenen en hun offer te vieren in plaats van enkel te rouwen. Maar Taloc voelde zich al een tijdje niet erg feestelijk, en hij had niet het idee om nu al voor zoveel mensen te kunnen staan. Het was een van de bronnen van irritatie tussen vader en zoon. "Als je naar het strand staat moet je denk ik wel een jas aan, ze verwachten storm vannacht en de komende dagen." Taloc zou Taloc niet zijn als hij zich niet zorgen zou maken dat Gaëlla kou zou vatten door de wind.

[Ravief]

De ceremonie... Gaëlla viel stil bij die woorden. Eigenlijk was dat haar taak. Of meer hún taak. Het zou hun eerste ding zijn wat ze samen konden doen als toekomstige leiders van hun stam. Ondertussen was het ook wel echt haar stam, al dacht ze nooit meer terug aan hoe dat zo was gekomen. Op sommige dagen was het gemis van haar vader teveel om aan te denken en op de meeste dagen was het iets waar ze zich niet bewust van was.
"Ja.. mijn moeder en haar manieren.." niet iets om altijd maar gelukkig mee te zijn, maar Gaëlla had vernieuwd respect voor haar gekregen nu ze voor een deel wist wat ze had meegemaakt. In veel dingen waren ze zo erg hetzelfde dat het daardoor botste. Maar Gaëlla had, net als haar moeder, haar man verloren -zij het voor anderhalf jaar ongeveer. En ze had, net als haar moeder, de gruwel meegemaakt wat er met vrouwen gebeurde als ze gevangen werden genomen. "Misschien kunnen we haar op je vader afsturen?" grapte ze voorzichtig. Ze zette de borden weg. "Ik denk dat het goed blijft om je eigen visie te houden. Baraz heeft natuurlijk veel gedaan voor de stam, maar jij bent niet te vader en.. nou ja, wanneer we allebei weer een beetje op de been zijn, zal het ook gewoon anders gaan. We hebben andere ideeën die goed zijn voor de stam, al gaat verandering altijd moeilijk erdoor met die oude grijze lullen van de Raad.." Gaëlla trok een gezicht. Stomme zeikerds. "Bovendien zal ik je niet kunnen uitstaan als je teveel op je vader gaat lijken, dus wees maar lekker koppig." Weer een voorzichtig grapje. Misschien kwam ze dan toch een heel eind, puur op wilskracht?

[varden]

Dat voorzichtige grapje wist zowaar een grinnik bij Taloc te ontlokken, waarna hij een beetje met zijn bekende speelse blik naar Gaëlla keek. "Lieverd, als ik was zoals mijn vader dan was ik je nu nog aan het versieren en verleiden in de hoop dat je met wilde trouwen." Goed, hun huwelijk was niet erg "vrijwillig" geweest maar Taloc had toch wel het idee dat ze uiteindelijk echt voor elkaar waren gevallen. En hij hoopte ook dat hun relatie sterk genoeg was om alle huidige trials die ze hadden gehad de laatste tijd te overkomen. "Maar ik zal koppig blijven. En misschien moeten we, als we zover zijn, maar eens kijken of we de Raad kunnen vernieuwen." Als ze beiden echt in hun posities zouden zitten, dan zouden ze dat in theorie kunnen. Het zou niet makkelijk worden, maar het was het proberen waard? Vernieuwing zou zeker geen kwaad kunnen, met mensen in de Raad die meer naar de toekomst keken en minder naar zelfbehoud.

[Ravief]

Waarop zij zachtjes terug lachte. Het geluid klonk haar behoorlijk vreemd in de oren, maar dit voorzichtige tussen hen en zijn geplaag en die blik.. het deed haar goed. Het deed haar denken aan hoe ze met elkaar leerden omgaan -omdat ze geen andere keus hadden en Taloc zoveel eer had voor een tiener dat het bijna ongeloofwaardig was. Ja, hun begin was moeizaam geweest, maar ze was absoluut voor hem gevallen. Ze kreeg een zachte blik in haar ogen. "Ik heb maar behoorlijk geboft met jou," kwam er over haar lippen, zonder dat Gaëlla echt van plan was geweest iets te zeggen over haar gevoelens.
Ze bleef even stil, ging verder met afdrogen en dingen opbergen, al vonden haar ribben dat nog lang niet oké. "Ik zat te denken aan andere regels ook. En als we toch gaan vernieuwen.. ik vind Sigrid een goede voor in de raad. Net als mijn moeder, al weet ik niet of we dat erdoor krijgen. Isild heeft een bizarre gave om dingen rustig te bekijken van alle kanten zonder direct te oordelen. Daarom was ze zo'n goed stel met mijn vader, die was namelijk wat sneller van mening en ontzettend koppig. Wat ik natuurlijk van hem heb.." ze kreeg een glimlachje om haar lippen. Sinds wanneer deed het geen pijn meer om aan haar vader te denken? "Maar een mengeling van vrouwen en mannen zou goed zijn. En dan niet alleen mensen met een bepaalde rang in het leger, maar ook 'gewone' burgers moeten een inspraak krijgen. Iets wat dan per zoveel jaar kan rouleren, wie er in de Raad zit van de stam. Maar bovenal wil ik van de regel af dat gevangenen voor zo'n trial moeten staan. Het lijkt me beter dat een arts gaat kijken naar het functioneren en wat er nodig is voor het herstel en dat dat verslag besproken wordt. Elke soldaat moet welkom zijn om terug te komen, zelfs als ze onder martelingen zijn bezweken en informatie hebben gegeven." Het was een plan waar ze mee had rond gelopen sinds hij was thuisgekomen. Het had steeds meer vorm gekregen en nu pas sprak ze haar gedachten uit. Vragend keek ze naar haar man om te zien hoe het werd ontvangen.

[varden]

Taloc had nog iets terug willen zeggen op haar eerste woorden, waarschijnlijk iets klefs dat hij degene was die geboft had, maar hij wachtte er te lang mee waardoor Gaëlla eerder was dan hij. Af en toe knikte hij, ten teken dat hij luisterde, nadacht, en het met sommige dingen met haar eens was. Zijn eigen opvoeding kwam natuurlijk meteen naar boven met dat hij het vreemd zou vinden als burgers zonder militaire ervaring en training in de Raad zouden komen, maar de namen die ze noemde waren geen gekke suggesties. Sigrid en Isild waren burgers, maar ze hadden inderdaad verstand van zaken, dus humde hij. "Het klinkt niet gek," zei hij dan ook. "Maar we zullen strenge eisen moeten stellen, anders komt iedereen zomaar in de Raad en voor je het weet heb je jaren aan chaos en kom je nooit verder." De mensen die leidden moesten verstand van zaken hebben, en dat ook op een manier kunnen bewijzen voor ze werden benoemd.
Toen de ze trial's opbracht verstijfde Taloc. De spanning die in zijn kaak en schouders toonde volgde een seconde later terwijl hij even moest slikken om zichzelf weer onder controle te krijgen. Niet uitbarsten... Niet afglijden... Niet doen... Het duurde slechts drie seconden maar voor hem voelden die als een eeuwigheid. De trial was vernederend geweest voor hem, pijnlijk, nog altijd had hij Gaëlla niet alles over zijn gevangenschap verteld en hij dacht niet dat ooit met iemand te gaan delen. Dat de Raad echter had geëist dat hij dat wel zou doen was pijnlijk voor hem geweest, en had hem bijna weer een flink aantal stappen teruggezet in zijn herstel. Maar dat zou hij vast niet hoeven zeggen, Gaëlla had immers zelf meegemaakt hoe zo'n kruisverhoor was om mee te maken. "Dat.. dat lijkt me.. een heel goed idee," wist hij uit te brengen. Hij was in werkelijkheid enthousiaster dan het er nu uit kwam. "We.. we zullen er wel artsen voor.. voor moeten laten opleiden." Psychologie en psychiatrie of traumaverwerking werd nu immers niet echt behandeld in de opleidingen. Ze zouden specialisten uit andere gebieden over moeten laten komen om het de eerste artsen te leren. Ondertussen liet Taloc met moeite zijn grip op de afwasborstel wat verminderen.

[Ravief]

Daar knikte zij dan weer op. "Ja natuurlijk. Niet elke bakker of visser moet maar in de Raad komen. Maar op die manier heeft de stam het idee inspraak te hebben in belangrijke beslissingen en het lijkt me goed om na te denken over betrokkenheid."
Waar er anders alarmbellen zouden gaan rinkelen bij zijn houding en manier van doen, gebeurde dat nu niet. Gaëlla bleef stil en wachtte af en liet hem met rust tot hij zichzelf kalmeerde. Het was een indrukwekkend proces, wat inderdaad heel snel ging. Ook zij had haar trial niet goed doorstaan en hij had haar middenin een paniekaanval naar buiten moeten sleuren.
Pas toen ze er meer dan honderd procent zeker van was dat er niets meer zou gebeuren, stapte ze wat dichter naar hem toe. Haar hand gleed even over zijn bovenarm en toen langzaam het sop in om zijn vingers te strekken. "Dat was wat.. onnadenkend van me. Ik loop al een tijd rond met het idee en.. ik weet niet.. zolang we praten en het over andere dingen gaat dan over mezelf, dan weet ik me staande te houden." Voorzichtig verstrengelde ze hun vingers in het inmiddels niet heel erg hete water. "Die verhoren hadden niet zo mogen lopen, voor ons beiden niet. Maar.. maar we kunnen nu voorkomen dat iemand anders dat hoeft te doorstaan. Ik weet zeker dat Torec met ons mee wil denken en ons zal steunen in dit plan."
Onzeker keek ze hem aan. "We.. we komen er samen wel... toch?" Nu had Gaëlla het niet meer over hun plannen en wat ze graag wilden doorvoeren. Ze had het over hun relatie, over hoe gebroken ze beiden waren, over hun persoonlijke herstel..