Bij die stevige knuffel kon Cyra het niet helpen dat een zachte snik over haar lippen ontsnapte, maar daarna zette ze haar boventanden in haar onderlip om de rest te onderdrukken. Ze sloeg haar armen ook om hem heen, haar schouders schokten kort. Dit was niet angst om wat er ging komen, dit was nog angst om wat er gebeurd was en hoe ze hem had aangetroffen. Ze was echt bang geweest dat hij het niet zou redden, ervan overtuigd dat geen mens zoveel bloedverlies zou overleven. Als hij geen vampier was geweest zou ze zijn levenloze lichaam daar tegen zijn gekomen. En ook al was hij wel een vampier, dit leek ook behoorlijk op het randje te zijn.
Maar toen ze eindelijk wat wist te ontspannen bewoog ze haar hoofd weer een klein beetje zodat hij alle ruimte zou hebben die hij nodig had. Ze was dankbaar dat hij even wachtte, als hij haar zou hebben gebeten met zoveel spanning in haar spieren zou ze het uit hebben gegild van de pijn. Nu kon ze zich er tenminste mentaal op voorbereiden.
Ze kon het niet helpen, hoe zacht hij ook beet als iets je huid brak deed dat toch even pijn mijn maar zodra de andere stofjes die hun hoektanden meedroegen loskwamen klonk een hele zachte kreun toch over haar lippen. De pijn was direct vergeten terwijl haar ogen kort glazig werden, haar gedachten daas terwijl dat gevoel zich kort van haar meester maakte. Het was een gevoel dat nog het beste te vergelijken was met een soort high gecombineerd met gewilligheid en een vreemd soort liefde. Cyra had verhalen gelezen van mensen die er geil van werden, een trekje dat vampieren vroeger graag misbruikten om iemand als vaste bloeddonor te ronselen. Verslaafd aan alles wat er geboden kon worden, tot ze meestal als oud vuil op straat werden gezet om dat de vampier in kwestie zijn/haar interesse in de mens had verloren. Als je de verhalen zo las waren ze eigenlijk allemaal behoorlijke eikels...
Toen hij haar liet gaan duurde het dan ook nog een minuutje voor Cyra weer in staat was een gedachte of woord te vormen. Het liefst zou ze even gaan liggen, tot haar hoofd in ieder geval stopte met draaien en haar benen wat steviger voelden. En dit was precies waarom ze geen zuster had gehaald. Als zij al zo verdraaid langzaam herstelde hiervan, hoe ging een mens dat dan doen? Ze stribbelde dan ook niet tegen toen hij haar tegen zich aantrok, liet haar hoofd tegen zijn borst rustten en sloot kort haar ogen. Haar hand lag op zijn buik, vaag doorhebbend hoe hard ook die spieren waren. Hoe getraind was hij wel niet?
"Geef... geef me nog een.. minuutje," stamelde ze op zachte toon. Het ging wel, maar ze had nog even nodig om helemaal terug te komen op aarde. En dan wilde ze weten hoe hij zich voelde, of dit echt ging werken met zijn herstel. Ze moest niet vergeten om erachter te komen welk gif die mannen hadden gebruikt! Dat was nog eens iets interessants voor haar onderzoek...
When children of the night roam the day
Re: When children of the night roam the day
De snik was niet iets wat Sevas zomaar zou laten gaan. Ze was de afgelopen paar uur door een hel gegaan en het kon niet anders of ze had gedacht dat hij elk moment kon sterven onder haar handen die hem zo wanhopig hadden onderzocht.
Dus toen 'de daad' gedaan was, hield hij haar tegen zich aan, niet van plan om haar snel te laten gaan. "Ik heb je, ik ga nergens heen." waarop Sevas het zich iets gemakkelijker maakte, maar haar inderdaad niet liet gaan. Zijn hand kwam langzaam weer in beweging en wreef over haar rug. Zacht fluisterde hij haar kleine niksjes toe. Dat het goed was. Dat ze het goed had gedaan en hem had gered. Dat het over was nu.
Dus toen 'de daad' gedaan was, hield hij haar tegen zich aan, niet van plan om haar snel te laten gaan. "Ik heb je, ik ga nergens heen." waarop Sevas het zich iets gemakkelijker maakte, maar haar inderdaad niet liet gaan. Zijn hand kwam langzaam weer in beweging en wreef over haar rug. Zacht fluisterde hij haar kleine niksjes toe. Dat het goed was. Dat ze het goed had gedaan en hem had gered. Dat het over was nu.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: When children of the night roam the day
En toen kwamen eindelijk echt de tranen. Angst, spanning, vermoeidheid, verwarring, emoties losgemaakt door de high veroorzaakt door zijn tanden. Alles raasde tegelijk door haar hoofd. Eerder had hij haar gezien als een sterke, zelfverzekerde, jonge vrouw maar nu waren die muren even helemaal ingestort. Met schokkende schouders klampte ze zich aan hem vast, verstopte haar gezicht in zijn shirt, was niet van plan of zelfs maar in staat nu op haar benen te staan.
Toen de ochtenddienst begon kwam er weer een zuster de kamer binnen, die even verbaasd naar het tafereel stond te kijken. Cyra was alleen ter controle opgenomen, dus over haar was geen papierwerk beschikbaar, toch was het wel heel duidelijk dat van de twee mensen die samen in het bed lagen één ervan haar moest zijn. Die witte haren waren opvallend genoeg immers. De zuster controleerde zo zacht mogelijk alles en vertrok toen stilletjes, om de twee niet wakker te maken. Cyra was uiteindelijk door vermoeidheid toch een beetje weggezakt, samen met dat ze toch echt wel een behoorlijke slok bloed op had of Sevas nou van haar had gedronken of niet. Sevas was om dezelfde redenen uiteindelijk ook weggezakt. Maar de slaap was licht, en door het geluid van weglopende voetstappen begonnen de twee toch langzaam te ontwaken. Verdwaasd en gedesoriënteerd tilde Cyra haar hoofd op. Waar was ze? Waarom.. lag ze nou in een ziekenhuisbed? Nee, toch niet echt, en toch ook wel... Toen ze opkeek en Sevas zag kwam alles pas langzaam weer terug. De avond, hoe ze hem had aangetroffen, dat ze iemand had leeggedronken (of in ieder geval zo leeg dat zijn hart ermee was gestopt), dat Sevas ook een vampier was en van haar had gedronken... De schok werd weer zichtbaar in haar ogen. Hij was... Sevas was ook een... Het was nog steeds vrij veel voor haar hoofd om te verwerken terwijl ze overeind schoot. Zich ook wel beseffend dat ze de halve nacht heel dicht tegen hem aan had liggen slapen. Een lichte blos, nog mogelijk door de restanten van haar maaltijden van de nacht ervoor, kroop om voor haar onbekende redenen naar haar kaken.
Toen de ochtenddienst begon kwam er weer een zuster de kamer binnen, die even verbaasd naar het tafereel stond te kijken. Cyra was alleen ter controle opgenomen, dus over haar was geen papierwerk beschikbaar, toch was het wel heel duidelijk dat van de twee mensen die samen in het bed lagen één ervan haar moest zijn. Die witte haren waren opvallend genoeg immers. De zuster controleerde zo zacht mogelijk alles en vertrok toen stilletjes, om de twee niet wakker te maken. Cyra was uiteindelijk door vermoeidheid toch een beetje weggezakt, samen met dat ze toch echt wel een behoorlijke slok bloed op had of Sevas nou van haar had gedronken of niet. Sevas was om dezelfde redenen uiteindelijk ook weggezakt. Maar de slaap was licht, en door het geluid van weglopende voetstappen begonnen de twee toch langzaam te ontwaken. Verdwaasd en gedesoriënteerd tilde Cyra haar hoofd op. Waar was ze? Waarom.. lag ze nou in een ziekenhuisbed? Nee, toch niet echt, en toch ook wel... Toen ze opkeek en Sevas zag kwam alles pas langzaam weer terug. De avond, hoe ze hem had aangetroffen, dat ze iemand had leeggedronken (of in ieder geval zo leeg dat zijn hart ermee was gestopt), dat Sevas ook een vampier was en van haar had gedronken... De schok werd weer zichtbaar in haar ogen. Hij was... Sevas was ook een... Het was nog steeds vrij veel voor haar hoofd om te verwerken terwijl ze overeind schoot. Zich ook wel beseffend dat ze de halve nacht heel dicht tegen hem aan had liggen slapen. Een lichte blos, nog mogelijk door de restanten van haar maaltijden van de nacht ervoor, kroop om voor haar onbekende redenen naar haar kaken.
Re: When children of the night roam the day
Troostend had Sevas haar vastgehouden, door haar lokken gestreeld en haar ervan verzekerd dat het over was nu een dat ze zich kon laten gaan en dat het goed kwam. Uiteindelijk waren ze niet meer aan praten toegekomen. Allebei waren ze uitgeput en Sevas had haar gewoon in zijn omarming gehouden toen hij weer ging liggen. De slaap kwam makkelijk.
Hij kreunde van pijn toen ze zo bij hem vandaan schoot en toen nog eens omdat hij in elkaar dook, wat niet perse het meest verstandige was wat je kon doen met gebroken ribben. Sevas deed zijn best om weer te ontspannen en werd maar langzaam wakker. Waar was hij? Wat was..? Oh ja.. hij was in elkaar getrapt door twee Jagers. Dat verklaarde waarom alles pijn deed. Hij vervloekte het gif en dat hij niks kon doen om alles te bespoedigen.
Zijn blik gleed over Cyra heen. Ze was er nog. En blijkbaar hadden ze samen geslapen. Ah, dat verklaarde de blos en hij glimlachte een beetje verlegen naar haar. "Waarom ga je niet terug naar de campus, Cyra? Een hete douche en even in vertrouwde omgeving zijn, zal je goed doen." Alles wat ze hem wilde vragen en waar ze het over konden hebben, zou moeten wachten. "Niet dat ik je weg wil hebben, maar je ziet eruit alsof je het kan gebruiken. Samen met een kop goede koffie en het gezelschap van Charlie?" Want Sevas verwachtte dat hij hier nog wel het hele weekend was. Met was mazzel kon hij maandag ontslag tekenen, zelfs als dat tegen medisch advies was. Daarnaast moest hij heel erg nodig naar de wc en hij had geen idee of ze hem van bed gingen laten. Zo niet, dan was dat niet iets waar Cyra bij hoefde te zijn.
Maar hij hield zijn vragen open en vriendelijk. Zijn blik drukte hopelijk uit dat hij later al haar vragen zou beantwoorden als ze zou willen.
Hij kreunde van pijn toen ze zo bij hem vandaan schoot en toen nog eens omdat hij in elkaar dook, wat niet perse het meest verstandige was wat je kon doen met gebroken ribben. Sevas deed zijn best om weer te ontspannen en werd maar langzaam wakker. Waar was hij? Wat was..? Oh ja.. hij was in elkaar getrapt door twee Jagers. Dat verklaarde waarom alles pijn deed. Hij vervloekte het gif en dat hij niks kon doen om alles te bespoedigen.
Zijn blik gleed over Cyra heen. Ze was er nog. En blijkbaar hadden ze samen geslapen. Ah, dat verklaarde de blos en hij glimlachte een beetje verlegen naar haar. "Waarom ga je niet terug naar de campus, Cyra? Een hete douche en even in vertrouwde omgeving zijn, zal je goed doen." Alles wat ze hem wilde vragen en waar ze het over konden hebben, zou moeten wachten. "Niet dat ik je weg wil hebben, maar je ziet eruit alsof je het kan gebruiken. Samen met een kop goede koffie en het gezelschap van Charlie?" Want Sevas verwachtte dat hij hier nog wel het hele weekend was. Met was mazzel kon hij maandag ontslag tekenen, zelfs als dat tegen medisch advies was. Daarnaast moest hij heel erg nodig naar de wc en hij had geen idee of ze hem van bed gingen laten. Zo niet, dan was dat niet iets waar Cyra bij hoefde te zijn.
Maar hij hield zijn vragen open en vriendelijk. Zijn blik drukte hopelijk uit dat hij later al haar vragen zou beantwoorden als ze zou willen.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: When children of the night roam the day
Ze wist niet wat ze moest doen, wat ze moest zeggen, wat ze zelfs maar moest denken, en dus knikte ze alleen maar beverig. Toch vertrok ze pas toen er een zuster binnenliep omdat er van alles piepte omdat Sevas wakker was geworden.
Natuurlijk gonsde de campus om wat er gebeurd was. De koffiezaak was de hele zaterdag afgezet geweest met politietape. Werknemers waren ondervraagd, sporen waren afgenomen, en daarna was er schoongemaakt en waren ze nu bezig met de verbouwing. Sevas kwam als de held uit het verhaal want de politie had verklaard dat er twee overvallers binnen waren gekomen, zwaar bewapend en met de bedoeling om de boel te overvallen. Als Sevas er niet was geweest hadden ze Cyra er in haar eentje aangetroffen en wie weet wat er dan was gebeurd?
Het hele weekend vermeed Cyra zo veel mogelijk iedereen, inclusief de drie medestudenten waarmee ze het appartement van de campus deelde. Alleen Charlie zocht ze even op, na een douche die zo heet was dat hij nare rode strepen op haar huid had achtergelaten. Keer op keer waren haar vingers afgedwaald naar de twee kleine littekentjes die haar schouder nu rijker was. Hortend en stotend vertelde ze haar vriendin wat er gebeurd was, wat er daarna gebeurd was in het ziekenhuis - hoewel ze een aantal zeer belangrijke dingen en momenten weg liet uit dat verhaal natuurlijk - en hoe ze daar wakker geworden was. Ze had getwijfeld of ze het aan iemand had willen vertellen, zelfs als die iemand Charlie was, maar ze moest het kwijt voor het haar opvrat. Want voor het eerst was ze blij dat niet zo makkelijk sliep, de afgelopen nacht ging geheid nog een paar nachtmerries veroorzaken...
Als ze al over campus liep, voor boodschappen bijvoorbeeld, voelde ze hoe ze nagekeken werd. Er kwamen mensen op haar af om te vragen naar details waar ze het niet over wilde hebben, vroegen of ze wist wie de overvallers waren, of hoe Sevas hen had afgeslagen, wilden weten hoe het met de held van de campus was. Natuurlijk vroeg iemand of er iets gaande was tussen Sevas en haar, maar die vraag kwam maar één keer en Cyra's aura was toen zo ontploft dat diegene het haast in zijn broek deed. Daar moest ze voorzichtig mee zijn, dat was geen fout die ze zich kon veroorloven nu ze wist dat Jagers niet alleen in enge verhalen bestonden.
Sevas werd dat weekend alleen maar onderworpen aan het ene na het andere onderzoek. Toen werd geconstateerd dat zijn lichaam moeite leek te hebben met het aanmaken van nieuwe rode bloedcellen werd hij aan een extra zak O- bloed gehangen. Dat was niet bepaald gewoon, maar misschien zou het hem helpen. Ze hadden geen tijd om te onderzoeken of hij een bloedziekte had, dat hij daarom zo slecht zelf zijn bloed aanvulde, omdat er al zoveel onderzoeken in de wacht stonden voor andere patiënten. Dat was dan Sevas' enige voordeel.
Op maandagmiddag werd hij ontslagen uit het ziekenhuis, simpelweg omdat zijn bed voor een ander nodig was. Hij had een gebroken arm en drie gebroken ribben. Die zouden gewoon moeten gaan genezen, en voor zijn knie had hij fysiotherapie nodig. Daarvoor hoefde hij hier ook niet te blijven liggen. Wel werd hem gezegd voorzichtig en rustig aan te doen, en het nummer van een goede therapeut gegeven voor het geval hij met PTSD te kampen kreeg. De universiteit gaf hem alle ruimte om nog vrij te nemen, maar dat wees Sevas af. Dinsdagochtend stond hij weer voor de klas.
____
Cyra, nog steeds bleek en duidelijk moe, kwam samen met Charlie de klas in. Haar blik schoot even naar Sevas, haar gezicht vertoonde intense opluchting om hem te zien, maar tegelijk sprak ze hem niet aan en schoot ze meteen naar de achterkant van de college zaal. De rest van de studenten schoten natuurlijk wel op hem af, om honderdduizend vragen te stellen over wat er was gebeurd. Af en toe gingen er ook blikken naar de vrouw met de witte haren achterin de zaal, die niets zei en niemand meer aankeek.
Natuurlijk gonsde de campus om wat er gebeurd was. De koffiezaak was de hele zaterdag afgezet geweest met politietape. Werknemers waren ondervraagd, sporen waren afgenomen, en daarna was er schoongemaakt en waren ze nu bezig met de verbouwing. Sevas kwam als de held uit het verhaal want de politie had verklaard dat er twee overvallers binnen waren gekomen, zwaar bewapend en met de bedoeling om de boel te overvallen. Als Sevas er niet was geweest hadden ze Cyra er in haar eentje aangetroffen en wie weet wat er dan was gebeurd?
Het hele weekend vermeed Cyra zo veel mogelijk iedereen, inclusief de drie medestudenten waarmee ze het appartement van de campus deelde. Alleen Charlie zocht ze even op, na een douche die zo heet was dat hij nare rode strepen op haar huid had achtergelaten. Keer op keer waren haar vingers afgedwaald naar de twee kleine littekentjes die haar schouder nu rijker was. Hortend en stotend vertelde ze haar vriendin wat er gebeurd was, wat er daarna gebeurd was in het ziekenhuis - hoewel ze een aantal zeer belangrijke dingen en momenten weg liet uit dat verhaal natuurlijk - en hoe ze daar wakker geworden was. Ze had getwijfeld of ze het aan iemand had willen vertellen, zelfs als die iemand Charlie was, maar ze moest het kwijt voor het haar opvrat. Want voor het eerst was ze blij dat niet zo makkelijk sliep, de afgelopen nacht ging geheid nog een paar nachtmerries veroorzaken...
Als ze al over campus liep, voor boodschappen bijvoorbeeld, voelde ze hoe ze nagekeken werd. Er kwamen mensen op haar af om te vragen naar details waar ze het niet over wilde hebben, vroegen of ze wist wie de overvallers waren, of hoe Sevas hen had afgeslagen, wilden weten hoe het met de held van de campus was. Natuurlijk vroeg iemand of er iets gaande was tussen Sevas en haar, maar die vraag kwam maar één keer en Cyra's aura was toen zo ontploft dat diegene het haast in zijn broek deed. Daar moest ze voorzichtig mee zijn, dat was geen fout die ze zich kon veroorloven nu ze wist dat Jagers niet alleen in enge verhalen bestonden.
Sevas werd dat weekend alleen maar onderworpen aan het ene na het andere onderzoek. Toen werd geconstateerd dat zijn lichaam moeite leek te hebben met het aanmaken van nieuwe rode bloedcellen werd hij aan een extra zak O- bloed gehangen. Dat was niet bepaald gewoon, maar misschien zou het hem helpen. Ze hadden geen tijd om te onderzoeken of hij een bloedziekte had, dat hij daarom zo slecht zelf zijn bloed aanvulde, omdat er al zoveel onderzoeken in de wacht stonden voor andere patiënten. Dat was dan Sevas' enige voordeel.
Op maandagmiddag werd hij ontslagen uit het ziekenhuis, simpelweg omdat zijn bed voor een ander nodig was. Hij had een gebroken arm en drie gebroken ribben. Die zouden gewoon moeten gaan genezen, en voor zijn knie had hij fysiotherapie nodig. Daarvoor hoefde hij hier ook niet te blijven liggen. Wel werd hem gezegd voorzichtig en rustig aan te doen, en het nummer van een goede therapeut gegeven voor het geval hij met PTSD te kampen kreeg. De universiteit gaf hem alle ruimte om nog vrij te nemen, maar dat wees Sevas af. Dinsdagochtend stond hij weer voor de klas.
____
Cyra, nog steeds bleek en duidelijk moe, kwam samen met Charlie de klas in. Haar blik schoot even naar Sevas, haar gezicht vertoonde intense opluchting om hem te zien, maar tegelijk sprak ze hem niet aan en schoot ze meteen naar de achterkant van de college zaal. De rest van de studenten schoten natuurlijk wel op hem af, om honderdduizend vragen te stellen over wat er was gebeurd. Af en toe gingen er ook blikken naar de vrouw met de witte haren achterin de zaal, die niets zei en niemand meer aankeek.
Re: When children of the night roam the day
Charlie had haar opgevangen zoals een beste vriendin zou doen. Met knuffels, een luisterend oor, daarna vragen en vervolgens afleiding en de opdracht dat ze maar mooi hier bleef slapen. Charlie oordeelde niet en stelde geen vervelende vragen over wat ze nu voor Sevas voelde, want daar ging het niet om. Het ging haar erom hoe haar vriendin zich voelde en wat ze nodig had. Cyra leek namelijk niet heel stabiel, wat ook niet gek was na wat er was gebeurd, maar Charlie had haar nog nooit zo gezien en dat was toch wel een beetje zorgelijk.
Dus bleef ze bij haar en steunde haar waar ze kon. Charlie blafte zelfs een paar nieuwsgierige klootzakken af zodat ze niet lastig gevallen werden.
--------
Het was een geluk dat ze hem niet verder onderzochten. Sevas kwam er goed vanaf, al had hij natuurlijk nog steeds de pech dat hij niet zomaar zonder verwondingen kon verschijnen. Toen hij door een taxi werd afgezet op de campus, kwamen er al snel genoeg heel wat nieuwsgierige aagjes op hem af. Tenslotte gingen er de meest wilde verhalen rond en nu was de hippe -en knappe!- docent weer terug met zijn arm in het gips en lopend met een stok! Die stok vond hij een verschrikking, maar hij moest ook toegeven dat het het verhaal goed deed.
De rest van de maandag deed hij niks behalve eten, drinken en slapen.
Dinsdag stond hij weer voor de klas. Hoewel, stond. Er stond ook een stoel klaar voor hem en hoewel Sevas er een stuk beter uitzag dan vrijdagnacht, was hij duidelijk nog niet fit. Rustig nam hij plaats om zijn knie wat te sparen. "Oké, oké.. allemaal gaan zitten!"
Pas toen iedereen zat en het stil was en hij zijn knie had gemasseerd, sprak hij weer. "Er gaan vast heel wat verhalen rond, maar de waarheid is dat ik gewoon ontzettend veel geluk heb gehad dat het niet erger was. Daar wil ik het graag bij houden." Waarop zijn blik echt streng werd. "Goed. Vandaag had ik een toets gepland om te zien welke kennis ondertussen is doorgedrongen in jullie brein. Ik zal deze verschuiven naar vrijdag vanwege het afgelopen weekend. Vandaag gaan we het hebben over..." er volgende een interessant college over een zaak van drie jaar terug en er werd flink gediscussieerd. Sevas gaf daarin geen sturing, maar liet ze los gaan en greep alleen in als het dreigde te ontsporen. Af en toe gleed zijn blik naar Cyra. Hij had haar antwoorden beloofd, maar hij wist niet hoe hij haar die kon geven. Hoewel hij geloofde dat de dreiging was uitgeschakeld en ze nu veilig waren, was het verstandig om voor nu een poosje afstand van haar te nemen. Je kon niet voorzichtig genoeg zijn.
Dus bleef ze bij haar en steunde haar waar ze kon. Charlie blafte zelfs een paar nieuwsgierige klootzakken af zodat ze niet lastig gevallen werden.
--------
Het was een geluk dat ze hem niet verder onderzochten. Sevas kwam er goed vanaf, al had hij natuurlijk nog steeds de pech dat hij niet zomaar zonder verwondingen kon verschijnen. Toen hij door een taxi werd afgezet op de campus, kwamen er al snel genoeg heel wat nieuwsgierige aagjes op hem af. Tenslotte gingen er de meest wilde verhalen rond en nu was de hippe -en knappe!- docent weer terug met zijn arm in het gips en lopend met een stok! Die stok vond hij een verschrikking, maar hij moest ook toegeven dat het het verhaal goed deed.
De rest van de maandag deed hij niks behalve eten, drinken en slapen.
Dinsdag stond hij weer voor de klas. Hoewel, stond. Er stond ook een stoel klaar voor hem en hoewel Sevas er een stuk beter uitzag dan vrijdagnacht, was hij duidelijk nog niet fit. Rustig nam hij plaats om zijn knie wat te sparen. "Oké, oké.. allemaal gaan zitten!"
Pas toen iedereen zat en het stil was en hij zijn knie had gemasseerd, sprak hij weer. "Er gaan vast heel wat verhalen rond, maar de waarheid is dat ik gewoon ontzettend veel geluk heb gehad dat het niet erger was. Daar wil ik het graag bij houden." Waarop zijn blik echt streng werd. "Goed. Vandaag had ik een toets gepland om te zien welke kennis ondertussen is doorgedrongen in jullie brein. Ik zal deze verschuiven naar vrijdag vanwege het afgelopen weekend. Vandaag gaan we het hebben over..." er volgende een interessant college over een zaak van drie jaar terug en er werd flink gediscussieerd. Sevas gaf daarin geen sturing, maar liet ze los gaan en greep alleen in als het dreigde te ontsporen. Af en toe gleed zijn blik naar Cyra. Hij had haar antwoorden beloofd, maar hij wist niet hoe hij haar die kon geven. Hoewel hij geloofde dat de dreiging was uitgeschakeld en ze nu veilig waren, was het verstandig om voor nu een poosje afstand van haar te nemen. Je kon niet voorzichtig genoeg zijn.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: When children of the night roam the day
Cyra lette zo goed op als ze kon, en naarmate het college voortzette lukte dat steeds beter waardoor ze aan het einde ervan ietsjes meer uit haar ogen keek zoals ze hoorde te doen. Iets meer als vrouw die wist wat voor kracht er in haar schuilde, en iets minder als bang konijn. Ze groette Sevas nog bij het vertrekken uit het lokaal, en stond er even van te kijken dat ze nauwelijks reactie terugkreeg.
En de volgende dag gebeurde dag weer. En de dag erna ook, toen ze op hem af kwam om een afspraak in te plannen voor de extra opdracht. Hij keek haar nauwelijks aan, en als hij het deed kreeg ze een blik die net zo afstandelijk was als wanneer hij met Elizabeth stond te praten. Dit was... Dit was vreemd... Waarom deed hij zo? Was er nog steeds een dreiging waar ze iets over moest weten? Was dat waarom hij afstand bewaarde? Of... of was ze haar boekje te buiten gegaan door hem van haar te laten drinken, door tegen zijn borst in slaap te vallen? Had ze een grens overschreden daarmee?
Het duurde twee weken voor de koffiezaak weer open ging, en Cyra was de komende tijd altijd samen met Charlie ingeroosterd. Nooit meer alleen. Ze keek op toen ze de bel hoorde gaan, een glimlach brak op haar gezicht door toen ze Sevas binnen zag komen. Ze had hem niet buiten de collegezaal gezien sinds de aanval. En hoewel hij nog steeds met de stok en het gips liep zag hij er beter uit inmiddels en ook Cyra voelde zich een stuk stabieler. Hoewel ze natuurlijk heel veel niet kon bespreken, met niemand behalve dus met hem, had ze veel al een beetje kunnen verwerken door met Charlie te praten. Ze had niet meer geslapen, maar deed goed alsof als ze op de kamer van haar beste vriendin sliep zodat die een oogje in het zeil kon houden. Of dat gevoel kon hebben. Toen hij aan de balie verscheen wilde ze hem plagen met dat de stok hem wel stond, een beetje aristocratisch, maar voor ze de kans kreeg bestelde hij al. Ten eerste was het vreemd dat hij bij de balie kwam bestellen, normaal bracht ze zijn koffie gewoon bij zijn vaste plekje omdat ze toch wel wist wat hij wilde. Ten tweede groette hij haar nauwelijks, en wat hij zei eindigde met "miss Adams". De eerdere warme glimlach bevroor op haar gezicht. Met duidelijk onbegrip in haar ogen keek ze naar hem. Hij was hier, op de plek waar hij was aangevallen. Hij had haar niet gezegd weg te blijven uit de zaak. Zij had daaruit opgemaakt dat de dreiging weg was. Als hij dan nog zo deed, dan moest het wel persoonlijk zijn. En dat deed pijn... Veel meer pijn dan ze had verwacht. Waarom zou ze niet kunnen uitleggen. "Ik eh... Ik kom het zo bij u brengen," stamelde ze, waarna ze zich snel omdraaide en tot de machine wendde, om te voorkomen dat hij iets aan haar ogen zou zien. Ze moest alle technieken van hun eerste gesprekken weer toepassen om haar uiterlijke reacties te onderdrukken.
En de volgende dag gebeurde dag weer. En de dag erna ook, toen ze op hem af kwam om een afspraak in te plannen voor de extra opdracht. Hij keek haar nauwelijks aan, en als hij het deed kreeg ze een blik die net zo afstandelijk was als wanneer hij met Elizabeth stond te praten. Dit was... Dit was vreemd... Waarom deed hij zo? Was er nog steeds een dreiging waar ze iets over moest weten? Was dat waarom hij afstand bewaarde? Of... of was ze haar boekje te buiten gegaan door hem van haar te laten drinken, door tegen zijn borst in slaap te vallen? Had ze een grens overschreden daarmee?
Het duurde twee weken voor de koffiezaak weer open ging, en Cyra was de komende tijd altijd samen met Charlie ingeroosterd. Nooit meer alleen. Ze keek op toen ze de bel hoorde gaan, een glimlach brak op haar gezicht door toen ze Sevas binnen zag komen. Ze had hem niet buiten de collegezaal gezien sinds de aanval. En hoewel hij nog steeds met de stok en het gips liep zag hij er beter uit inmiddels en ook Cyra voelde zich een stuk stabieler. Hoewel ze natuurlijk heel veel niet kon bespreken, met niemand behalve dus met hem, had ze veel al een beetje kunnen verwerken door met Charlie te praten. Ze had niet meer geslapen, maar deed goed alsof als ze op de kamer van haar beste vriendin sliep zodat die een oogje in het zeil kon houden. Of dat gevoel kon hebben. Toen hij aan de balie verscheen wilde ze hem plagen met dat de stok hem wel stond, een beetje aristocratisch, maar voor ze de kans kreeg bestelde hij al. Ten eerste was het vreemd dat hij bij de balie kwam bestellen, normaal bracht ze zijn koffie gewoon bij zijn vaste plekje omdat ze toch wel wist wat hij wilde. Ten tweede groette hij haar nauwelijks, en wat hij zei eindigde met "miss Adams". De eerdere warme glimlach bevroor op haar gezicht. Met duidelijk onbegrip in haar ogen keek ze naar hem. Hij was hier, op de plek waar hij was aangevallen. Hij had haar niet gezegd weg te blijven uit de zaak. Zij had daaruit opgemaakt dat de dreiging weg was. Als hij dan nog zo deed, dan moest het wel persoonlijk zijn. En dat deed pijn... Veel meer pijn dan ze had verwacht. Waarom zou ze niet kunnen uitleggen. "Ik eh... Ik kom het zo bij u brengen," stamelde ze, waarna ze zich snel omdraaide en tot de machine wendde, om te voorkomen dat hij iets aan haar ogen zou zien. Ze moest alle technieken van hun eerste gesprekken weer toepassen om haar uiterlijke reacties te onderdrukken.
Re: When children of the night roam the day
Het koste hem belachelijk veel moeite om Cyra te behandelen als elke andere student. Zijn blik dwaalde net iets te vaak naar haar af, hij moest zich inhouden om niet elke keer enthousiast naar haar te gaan glimlachen als ze juiste vragen stelde over de materie en dat niet alleen. 's Avonds dook ze maar al te vaak op in zijn gedachten. Het was frustrerend en hoewel hij na twee weken bijna weer in gewoonten was gevallen, moest hij het zo nodig ook weer verpesten.
In gedachten verzonken was hij gewoon op de automatische piloot naar The Kettle gelopen. Even was Sevas verstijfd voor de deur, maar hij kon nu niet meer terug. Hij wilde hier niet zijn. Wilde niet terugdenken aan het gevecht van zijn leven en wat hij Cyra had laten doormaken. Twee lijken vinden en hem in een plas bloed? Ondanks dat ze technisch gezien niet echt meer leefden, deed zo'n ervaring genoeg met je gestel om je een doodgewoon mens te laten voelen.
Zittend aan zijn gebruikelijke tafel bij een raam en zijn gezicht naar de deur, besefte hij ineens hoe Cyra naar hem had gekeken. Schok en.. pijn? Fuck. Kon hij dingen nog erger verkloten dan hij al had gedaan? Vermoeid liet hij zijn hoofd in zijn hand steunen en besefte zich maar al te goed dat hij wat goed te maken had. Haar afspraak stond voor morgen, in het kantoor dat eerder van Miller was geweest. Sevas plande de rest van de dag vrij en zocht op zijn tablet naar mogelijke communicatie met Abby. Hij liet haar twee dingen weten. Als eerste dat hij veilig was. Ten tweede dat hij weer de boel aan het verkloten was door zijn gevoelens.
Hij merkte niet eens dat de koffie op tafel werd gezet.
--------------
Charlie keek haar verbaasd aan. "What the fuck was dat?" Sevas deed nooit zo stijf en al helemaal niet buiten lessen om. En al helemaal niet naar Cyra toe!
______________
Hij was nerveus. Zijn afspraak met Cyra zou zo beginnen en hij wist dat hij fout zat. Zijn gedrag moest onverklaarbaar zijn geweest voor haar en Sevas kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Wat hij overigens ook een aantal keren had gedaan. Hij moest zijn excuses aanbieden. Het goed maken met haar.
In gedachten verzonken was hij gewoon op de automatische piloot naar The Kettle gelopen. Even was Sevas verstijfd voor de deur, maar hij kon nu niet meer terug. Hij wilde hier niet zijn. Wilde niet terugdenken aan het gevecht van zijn leven en wat hij Cyra had laten doormaken. Twee lijken vinden en hem in een plas bloed? Ondanks dat ze technisch gezien niet echt meer leefden, deed zo'n ervaring genoeg met je gestel om je een doodgewoon mens te laten voelen.
Zittend aan zijn gebruikelijke tafel bij een raam en zijn gezicht naar de deur, besefte hij ineens hoe Cyra naar hem had gekeken. Schok en.. pijn? Fuck. Kon hij dingen nog erger verkloten dan hij al had gedaan? Vermoeid liet hij zijn hoofd in zijn hand steunen en besefte zich maar al te goed dat hij wat goed te maken had. Haar afspraak stond voor morgen, in het kantoor dat eerder van Miller was geweest. Sevas plande de rest van de dag vrij en zocht op zijn tablet naar mogelijke communicatie met Abby. Hij liet haar twee dingen weten. Als eerste dat hij veilig was. Ten tweede dat hij weer de boel aan het verkloten was door zijn gevoelens.
Hij merkte niet eens dat de koffie op tafel werd gezet.
--------------
Charlie keek haar verbaasd aan. "What the fuck was dat?" Sevas deed nooit zo stijf en al helemaal niet buiten lessen om. En al helemaal niet naar Cyra toe!
______________
Hij was nerveus. Zijn afspraak met Cyra zou zo beginnen en hij wist dat hij fout zat. Zijn gedrag moest onverklaarbaar zijn geweest voor haar en Sevas kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Wat hij overigens ook een aantal keren had gedaan. Hij moest zijn excuses aanbieden. Het goed maken met haar.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: When children of the night roam the day
Cyra haalde haar schouders op. "Ik denk dat ik mn boekje buiten ben gegaan," zei ze met een zo emotieloze stem als ze op kon zetten, hij slaagde niet volledig. "Wil jij hem zijn koffie brengen?" Dat ze het niet zelf deed was op zijn minst opmerkelijk te noemen.
Abby las zijn berichten wel, maar was niet in staat ze nu te beantwoordden. En dat was ongelofelijk frustrerend voor de vrouw op het moment want het ging duidelijk niet goed met Sevas, zoveel kreeg ze ook wel door door de codes die in het korte berichtje zaten.
______________
Ook Cyra was nerveus, en stond al een tijdje voor de deur te dralen voor ze aanklopte en binnenkwam. "Goeiemiddag," klonk er wat afstandelijk toen ze binnenstapte. Ze sloot de deur achter zich. In het ding zat een groot raam, dus een letterlijk open deur beleidt was niet nodig. Toch gaf het in ieder geval wel wat privacy doordat je wel echt je oor tegen het glas moest leggen wilde je meeluisteren. Ze ging op de stoel aan de andere kant van zijn bureau zitten en keek naar hem. Haar houding was te vergelijken met toen ze elkaar net hadden ontmoet. Afstandelijk, beheersd, gesloten, haar hartslag onmenselijk regelmatig. Haar grijsblauwepaarse ogen vertoonden niets. Ze had lang moeten zoeken naar deze houding, hoe ze die ook alweer opzette tegenover hem nadat ze inmiddels toch waren overgegaan op stiekem plagen. En heowel ze hem nu best weer een beetje onder de knie had, voelde hij vreselijk ongemakkelijk voor haar. Ze wilde namelijk eigenlijk tegen hem schreeuwen op het moment.
Abby las zijn berichten wel, maar was niet in staat ze nu te beantwoordden. En dat was ongelofelijk frustrerend voor de vrouw op het moment want het ging duidelijk niet goed met Sevas, zoveel kreeg ze ook wel door door de codes die in het korte berichtje zaten.
______________
Ook Cyra was nerveus, en stond al een tijdje voor de deur te dralen voor ze aanklopte en binnenkwam. "Goeiemiddag," klonk er wat afstandelijk toen ze binnenstapte. Ze sloot de deur achter zich. In het ding zat een groot raam, dus een letterlijk open deur beleidt was niet nodig. Toch gaf het in ieder geval wel wat privacy doordat je wel echt je oor tegen het glas moest leggen wilde je meeluisteren. Ze ging op de stoel aan de andere kant van zijn bureau zitten en keek naar hem. Haar houding was te vergelijken met toen ze elkaar net hadden ontmoet. Afstandelijk, beheersd, gesloten, haar hartslag onmenselijk regelmatig. Haar grijsblauwepaarse ogen vertoonden niets. Ze had lang moeten zoeken naar deze houding, hoe ze die ook alweer opzette tegenover hem nadat ze inmiddels toch waren overgegaan op stiekem plagen. En heowel ze hem nu best weer een beetje onder de knie had, voelde hij vreselijk ongemakkelijk voor haar. Ze wilde namelijk eigenlijk tegen hem schreeuwen op het moment.
Re: When children of the night roam the day
Daar stond tegenover dat Sevas geen enkele poging ondernam om zichzelf voor haar te verbergen. Hij hield zijn gezicht niet in bedwang en gaf haar vrij toegang tot alles wat ze maar zou willen aflezen van haar. Het meest opvallende verandering was misschien wel hoe hij naar haar keek. Zijn scherpe grijze ogen namen haar intens op, volgden haar bewegingen, lazen haar lichaamstaal en vertaalde die naar 'you fucking dipshit'.
Onzeker haalde hij een hand door zijn haar, maar bleef staan waar hij stond: tegen de vensterbank geleund. "Ik heb nogal wat goed te maken," zei hij zacht, maar duidelijk bedoeld voor haar. Hij beende even heen en weer voor de boekenkast en bleef tenslotte weer staan om naar haar te kijken. "Cyra, het.. ik.." Jemig. Get a grip, Konstantin! "Het spijt me dat ik afstand van je heb genomen in de afgelopen weken.. Ik dacht.. Ik dacht dat als ik je net als ieder ander zou behandelen dat.." Dat wat, Sevas? "Dat het makkelijker zou zijn om verder te gaan," mompelde hij. Wat uiteraard ook waar was, maar het was niet de hele waarheid.
Onzeker haalde hij een hand door zijn haar, maar bleef staan waar hij stond: tegen de vensterbank geleund. "Ik heb nogal wat goed te maken," zei hij zacht, maar duidelijk bedoeld voor haar. Hij beende even heen en weer voor de boekenkast en bleef tenslotte weer staan om naar haar te kijken. "Cyra, het.. ik.." Jemig. Get a grip, Konstantin! "Het spijt me dat ik afstand van je heb genomen in de afgelopen weken.. Ik dacht.. Ik dacht dat als ik je net als ieder ander zou behandelen dat.." Dat wat, Sevas? "Dat het makkelijker zou zijn om verder te gaan," mompelde hij. Wat uiteraard ook waar was, maar het was niet de hele waarheid.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 7 gasten