When children of the night roam the day

[varden]

Een lichte frons was het gevolg van zijn gedrag en woorden, die zij net zo goed analyseerde zoals hij dat bij haar deed schijnbaar. Hij leek.. verward. Alsof hij niet wist wat hij moest zeggen, denken, of doen. Alsof hij niet wist wat voor houding hij tegenover haar aan moest nemen. En dat was niet iets dat ze eerder van hem af had gelezen. Nu had ze hem ook nog nooit zo open gezien, de paar keer dat hun blikken elkaar kruisten leken zijn ogen haar haast uit te dagen om in zijn hoofd te kijken zo intens was zijn blik.
"Om verder te gaan van wat, precies?" kwam er iets bitser uit haar mond dan de bedoeling eigenlijk was geweest. "Van het feit dat ik er achterkom dat Jagers bestaan? Of van het feit dat ik er achter kom dat er echt nog anderen van onze soort zijn, behalve de vrouw die ik Sire moet noemen en mijzelf?" Waarmee Cyra duidelijk aangaf dat daar een heel groot punt van verschil tussen hen zat. Hij kende anderen. Zij niet. Hij was voor haar het eerste bewijs ooit geweest dat er anderen waren. Dat ze niet alleen was. En in dezelfde 24 uur dat ze zou kunnen janken van geluk omdat ze eindelijk eens niet alleen was, was ze weer net zo hard die wereld uitgesmeten en was ze weer alleen.

[Ravief]

Hij deinsde naar achteren bij haar woordelijke aanval. Die had hij verdiend en Sevas nam niet de moeite om zijn rug te rechten, maar liet haar woorden gewoon over zich heen komen. Met grote ogen nam hij haar op. "Verder gaan van het feit dat ik je in gevaar bracht!" Weer die wanhopige beweging van zijn hand door zijn haar. "Ze zaten achter mij aan en ik had nooit gedacht dat ze me daar zouden vinden, anders was ik nooit..- dan had ik niet..-" Dit ging mis. Hij zuchtte en probeerde rustig te worden en nam tenslotte plaats op de leren bureaustoel die hem al de hele dag riep om te gaan zitten. Het ging beter met zijn knie, maar het was nog niet over.
Een moment kauwde hij op zijn woorden. "Ik wist niet goed hoe ik contact met je moest leggen zonder er extreem de aandacht op te leggen. Naar mijn weten zijn de Jagers.. nou ja.. afgehandeld nu, maar ik weet het niet. Ik kan het niet met zekerheid zeggen en ik wilde je niet weer in gevaar brengen. Ik dacht dat als ze mij in de gaten hielden, dat ze zouden zien hoeveel we met elkaar omgingen en.. en dat was niet een spoor waar ik ze op wilde zetten." Ernstig nam hij Cyra op. "Het spijt me, Cyra. Ik had.. ik had hier langer over moeten nadenken. Een manier moeten vinden om wel te communiceren, of op z'n minst je dit voor te leggen." Moeizaam slikte hij. "Het spijt me echt. Kan ik het.. is er een manier om het goed te maken?"

[varden]

Een hele lange tijd bleef het oorverdovend stil. Gedurende die tijd, en dan hebben we het echt over minuten en niet een paar seconden, zat Cyra hem met haast smeulende ogen aan te kijken. Op te nemen. Te analyseren.
"En welke hersencel vertelde je dat het verstandig was om in jouw conditie in je eentje met mogelijk nog een Jager op de vuist te gaan?" Haar wenkbrauw werd langzaam opgetrokken, haar spottende blik verscheen. Deze look kende hij van haar, van toen ze "even een gesprek" gingen voeren en vier uur later pas de koffiezaak uitkwamen. Het was voorzichtig, hij had nog heel erg veel goed te maken met haar. Maar ze stopte tenminste met snauwen en ze had iets minder de neiging hem met vlakke hand een klap in zijn gezicht te geven.
"Wist je.. wist je dat ik ook...? Ik bedoel.. voordat je..." Had hij dat geweten voordat ze hem daar aantrof met de Jagers, en hij haar hoektanden had gezien?

[Ravief]

Sevas bood haar alle ruimte. Zelfs in hun eerdere gesprekken, die al best vrij waren geweest, had hij zich niet zo opengesteld. Maar nu liet hij haar alles zien en hield niks geheim. Oprechte spijt, twijfel, nervositeit, dankbaarheid, hoop... Het was er allemaal. Het enige wat hij een beetje afschermde waren zijn gevoelens voor haar. Die waren te ingewikkeld voor nu en wilde Sevas eerst eens rustig zelf bekijken.

Voorzichtig durfde hij de hoop toe te laten. Hij zuchtte even en schonk haar een kleine glimlach. "Geen enkele. Ik ben niet zo arrogant om te denken dat ik een Jager aan kan in deze conditie. Ik dacht niet aan mijn welzijn." nee, hij had gehoopt haar veilig te houden en ook de rest van de universiteit. Sevas had zelfs nog even gedacht over plotseling vertrekken, in de hoop ze mee te lokken. Hij had het laten zitten omdat Abby het over drie Jagers had gehad en die waren nu niet meer in leven.

Bij haar heel voorzichtig geformuleerde vraag, nam hij Cyra op. "Niet met zekerheid. Er waren kleine dingen die ik niet kon plaatsen, maar het was te weinig om je in vertrouwen te nemen. Als ik ernaast had gezeten..." Sevas schudde zijn hoofd. Waarschijnlijk had hij het hele voorval van uit haar hoofd moeten wissen. "Pas op die avond dacht ik je tanden te zien. Maar mijn herinneringen waren aardig wazig in het ziekenhuis, dus voor mij voelde het alsnog als een gok."

"Ik heb het je nog niet echt gezegd, maar daarom zeg ik het nu: als je vragen hebt of.. of dan ook.. je kunt bij mij terecht. Je mag vragen wat je wil, Cyra."

[varden]

Het was niet goed te verklaren, maar doordat ze hem hoorde zeggen dat hij het zodanig niet had geweten kalmeerde Cyra iets. Het klonk vreemd, maar als hij nu had gezegd het al een tijd zeker te weten en ondertussen had hij haar over zichzelf in the dark gehouden dan was ze waarschijnlijk meteen vertrokken. Tja, als hij ernaast had gezeten en zij had dat verteld, dan had hij zijn carriere wel op zijn buik kunnen schrijven. Wie dacht er nou dat vampieren bestond? De halve stad was in rep en roer geweest toen er een tiener was vermoord omdat een paar gekken dachten dat hij een heks was. Hij bleek een Elf te zijn, maar dat snapten de meesten ook niet.
"De geur van zoveel bloed," herinnerde ze zich mompelend terwijl ze door haar haar streek, haar blik ineens wat meer teruggetrokken en haar gezicht een tikje misselijk. "Ik kon ze niet tegenhouden, het was... Ik blijf normaal weg bij dat soort dingen, ik heb nog steeds moeite met me in te houden dan." De geur van vers bloed was altijd een zwakke plek geweest voor haar, een bloedbank inlopen zat er niet in en het was de reden dat ze in haar studie ver weg bleef bij bloedonderzoek. Ook al lagen daar misschien wel veel meer kansen voor haar eigen onderzoek...

Zijn aanbod dat ze kon vragen wat ze wil was wat haar hem weer deed aankijken. "Ik.. ik heb zo lang gedacht dat ik alleen was Sevas..." zei ze zacht. "Ik bedoel niet dat ik dacht dat ik de enige was. Er is mijn Sire, en ik weet heus wel dat er anderen zijn maar... maar ik heb naast mijn pleegmoeder nog nooit iemand ontmoet van onze soort. En toen bleek jij er ook één te zijn, bleken Jagers ook echt te zijn, en ineens sloot je me buiten..." Haar stem bevatte geen verwijt, nu hij zichzelf had uitgelegd snapte ze wel een beetje waarom hij het had gedaan, maar tegelijk deed het nog steeds pijn dat hij dat had gedaan. Maar hij had zijn handelen uitgelegd, dan vond Cyra dat hij ook recht had om te weten waarom zij zich nog steeds enigszins op afstand hield. Waarom ze hem niet zo binnenliet in haar emoties als hij deed jegens haar. Hij had haar pijn gedaan, een heel stuk meer dan ze had verwacht en ze vermoedde dat ze daar nog wel het een en ander over uit te leggen had aan Charlie als ze die niet wist te ontlopen. Voor nu had ze vooral één vraag.
"Hoe oud ben je echt?" Hij leek rond de 30, maar dat zei niets wist ze nu.

[Ravief]

Hij stond op en schonk wat drinken voor haar in en schoof dat naar haar toe. Het vertelde hem meer over haar dan ze waarschijnlijk wilde aangeven. Hoewel hij er ook last van had gehad, had hij door training het veel beter weten te weerstaan. Bovendien had hij andere dingen aan zijn hoofd gehad toen hij op de koude vloer, glibberig door het vele bloed, had gelegen.
"Het wordt beter met de jaren.. Maar het wordt nooit makkelijk." Waar het kon, ging ook Sevas dit soort dingen uit de weg. Maar ja, niemand verwacht dan ook om Jagers tegen te komen.

Stilletjes luisterde hij naar haar en nam haar op. Cyra's woorden en intonatie vertelden een heel verhaal. Hij begreep nu hoe erg hij haar had gekwetst door haar buiten te sluiten. Dit was altijd gevaarlijk terrein. Het was onmogelijk om je in te denken hoe fijn het voelde om iemand te hebben die precies al je moeilijkheden kende. Die wist wat je doormaakte. Het was.. Het was alsof je een stukje van jezelf vond in iemand anders. En dat stukje wilde je het liefste altijd in je leven houden, en dat was precies waarom het gevaarlijk was. Soms was het beter om elkaar een poos te laten gaan. Ondanks dat ze niet opvielen, was er altijd iets aan hen wat de aandacht trok.
Daarnaast had Sevas een contract voor een jaar getekend en hij had nog geen idee of hij wilde blijven plakken voor nog een jaar.
"Het is zeldzaam om andere Shanea te vinden," stemde hij zachtjes in. "Wanneer het veilig is en ze terugkomt, zal ik je officieel voorstellen aan Abby." er waren vast dingen die vrouwen met elkaar wilden bespreken.

Hij snoof om de vraag, maar glimlachte haar toe. Altijd de leeftijd. "Komende donderdag word ik 83."

[varden]

Ze zag zijn gedachten verschillende kanten opgaan, zag iets van bedenkelijkheid toen ze vertelde dat ze had gedacht alleen te zijn, zag twijfel in zijn ogen. Ze wist niet wat het betekende, als ze in zijn hoofd inbrak zou ze zijn gedachten kunnen lezen, maar dat wilde ze niet doen. Het was zo'n enorme inbreuk op iemands privacy, op iemands wezen om dat te doen... Dus wendde Cyra haar blik enkel af, om het niet meer te zien, om voor nu heel even niet te hoeven zien dat er twijfel was. Dat hij misschien geen medestander zou zijn in het vampier-zijn. Voor nu wilde ze heel even in de waan blijven dat ze niet alleen was hierin, of in ieder geval niet alleen hierin op Columbia. Als hij haar die gedachte in ieder geval iets langer kon geven was ze al dankbaar. Voor de zoveelste keer in twee weken tijd voelde Cyra iets van tranen prikken. Het was vreemd... Deze man zou haar meer zien huilen dan wie dan ook in de afgelopen vijftien jaar, meer zien huilen dan wie dan ook sinds ze gestopt was te rouwen om haar verloren menselijkheid.

Pas bij zijn leeftijd keek ze hem weer recht aan. 83... Hij was bijna veertig jaar ouder dan zij, bijna veertig jaar meer ervaren... En Cyra wist heus wel hoe belangrijker ervaring was op het gebied van hun soort. Zijzelf was in hun maatstaven op alle fronten nog een jonkie. "Ik zou Abby graag ontmoeten," zei ze zacht. "Hoe... hoe ben je hier terecht gekomen? In New York." Ze ging ervan uit dat wat hij haar had verteld over Turkije en Macedonië, dat dat waar was. Hoewel ze misschien nog wel wat vragen had bij al die andere landen. Maar hoe was hij aan deze kant van de oceaan verzeild geraakt?

[Ravief]

Het was niet de bedoeling dat ze het zo zou zien. Uiteraard was hij een medestander en zou hij haar steunen en met haar praten en discussiëren over wat ze maar wilde en nodig had. Tegelijk was hij hier terughoudend in. Zijn laatste ervaring met een andere vampier had iets teveel politie-aandacht getrokken. Wellicht zou het hier anders zijn, maar Sevas wist dat hij moest oppassen. Door alle technologie was het zoveel makkelijker geworden om anderen op te sporen. Hoewel dankzij de technologie ook iedereen makkelijker was afgeleid en minder oog had voor elkaar en wat er om je heen gebeurde.

"Ik heb veel van Abby geleerd, ze is.. een beetje vreemd, maar staat altijd voor je klaar." Waarop Sevas vertelde dat dat de reden was waarom hij hun gesprek had afgekapt. Hij had een berichtje van haar gekregen en hun codewoord hadden ze slechts één keer eerder gebruikt, dus hij wist dat het hommeles was. Doordat hij op tijd was geweest, leefde ze nog, vermoedde hij, maar daar had hij het niet over. Sevas was niet iemand die de aandacht zocht en graag erkenning wilde voor wat hij deed.
Bij haar vraag trok er even een spiertje bij zijn kaak. "Mijn achtergrond in Psychologie is niet gelogen. Het heeft me altijd al geïnteresseerd en ik probeer er zoveel mogelijk over te leren. Ik was nog niet eerder in The States geweest en dit leek me een mooie kans. Ik heb in Melbourne me ingezet als TA en mijn opleiding tot professor afgerond en wilde ervaring opdoen. Vandaar dat ik de hoogste universiteiten aanschreef voor gastcolleges en wie weet kon ik af en toe ergens blijven plakken." Hij leunde achterover in zijn stoel. "Hiervoor heb ik een jaar lesgegeven aan Melbourne, maar ik was toe aan iets nieuws en het begon een beetje op te vallen dat ik niet verouderde. Twee dagen nadat ik hier kwam, werd ik op het matje geroepen of ik niet een jaar kon blijven gezien meneer Miller een kogel door zijn hoofd had gejaagd." Het was niet de hele waarheid. Hij was Melbourne uit gevlucht.

[varden]

Dat spiertje zag ze wel en ze had het idee dat het woord "Melbourne" een tikje bitter werd uitgesproken. Hij had haar goed opgeleid tot nu toe, dat moest gezegd worden. Maar Cyra besloot niet meteen door te vragen, tenminste, niet zonder zelf ook in ieder geval een beetje open kaart te spelen. Hij deelde tot nu toe open en eerlijk zijn antwoorden, zijn houding was vriendelijk en open. Dit was meer vriendschappelijk dan alleen maar een excuses voor zijn gedrag. En zij zat hier als een soort ijskonijn... Bovendien kon ze zich vinden in het idee van iets studeren dat je interesseerde.
"Weet je nog dat je me vroeg of ik mijn studie deed om een persoonlijke reden? Nou, je had dus wel door dat dat zo was maar... maar ik kon je de reden niet vertellen." Uit automatisme, zoals ze altijd deed als ze nadacht over haar studie en waarom ze het ook alweer deed, ging haar rechterhand naar haar linkerborst, klauwde ze kort in haar shirt voor ze zichzelf in de gaten kreeg en snel weer haar hand terugbracht naar haar schoot. "Ik probeer te ontdekken of er... of er een manier is om onze harten weer te herstarten." Ze werden in leven gehouden door het gif dat hun systeem, hun brein en zenuwstelsel had gecorrumpeerd. Had gefopt om te werken ook al was er niets meer in het lichaam dat in staat was zelf rode bloedcellen aan te maken. Als ze dat maakproces kon dwingen te herstarten, dan in theorie zouden ze kunnen "genezen". Het was een onmogelijke opgave, dat wist Cyra ook wel, maar ze had ergens haar intelligentie en tijd in willen stoppen. Misschien was het voor haar te laat, was ze al de lang wat ze was, maar heel misschien konden er nieuwe vampieren mee worden voorkomen. Als ze snel genoeg bij een pas getransformeerd persoon was, was het misschien nog om te draaien zonder iemand meteen te vermoorden.
"Ik was niet zo blij dat je de boel overnam, ik wilde dit vak volgen specifiek om de zaken die Miller zei te gaan behandelen," gaf ze eerlijk toe, licht glimlachend naar hem. "Maar... maar ik ben wel blij dat je er bent, en dat je in ieder geval een tijdje hier blijft." Tja, ze waren tot nu toe bijna altijd eerlijk tegen elkaar geweest, dus hier kon ze ook wel eerlijk over zijn. Cyra's gedachten bij deze man waren nogal verward en ze wist niet zo goed wat ze precies moest denken, wat ze precies moest voelen. Maar ze kon ook niet ontkennen dat ze het fijn vond om tijd met hem door te brengen, of dat het echt pijn had gedaan toen hij haar had genegeerd. En er waren maar weinig mensen in haar leven waarbij ze dat voelde of dacht.

[Ravief]

Verbijsterd staarde Sevas haar aan. Totaal geschokt door haar antwoord. Maar niet zo geschokt dat de beweging van haar hand hem niet opviel. Alsnog duurde het een hele tijd voordat het hem lukte om iets te zeggen en tegen die tijd had Cyra het alweer over andere dingen.
"Sorry.. even terug. Je probeert iets te vinden om harten te herstarten?" Dit had hij niet goed gehoord toch? "Je bedoelt.. een genezing te vinden? Om ons.. om ons weer menselijk te maken? Te laten verouderen en een doodgewoon leven te laten leven?" Daar had hij al heel lang niet meer op gehoopt. Sterker nog, hij had het heel hard uit zijn gedachten verbannen en zich gestort op zijn eigen onderzoek. Sevas geloofde niet in een geneesmiddel. Het was te laat en hij was wat hij was. Die acceptatie was er ook dankzij Abby gekomen en de vrouw had hem uit een extreem diepe depressie gehaald.
Verslagen zakte hij naar achteren in zijn stoel. "Ik weet niet of dit me beangstigd of dat ik je diep ga bewonderen," gaf Sevas stilletjes aan. Zijn grijze ogen gleden over Cyra heen. Er ging heel veel meer in haar schuil dan hij ooit had gehad of had kunnen vermoeden.
"Ik snap nu ook je keuze voor het vak. Miller heeft een bijzondere werkwijze. Ik kan wel een paar van zijn plannen voor colleges en zaken naar je doorsturen." Hoewel het haar waarschijnlijk niet heel veel verder ging helpen.
Sevas schudde nog eens zijn hoofd. Het was onvoorstelbaar. Was er ooit iemand op het idee gekomen om onderzoek te doen naar een geneesmiddel? Hij had het allang opgegeven. "En ik dacht dat ik hoge eisen aan mezelf had gesteld." Die opmerking leverde natuurlijk een blik op van Cyra en hij haalde zijn schouders op. "Behalve dat het criminele brein interessant is, is het een goed excuus voor heel veel onderzoek. Ik probeer uit te vinden waar de connectie tussen Sire en childe vandaan komt en of er een manier is om die band te breken."