When children of the night roam the day

[varden]

Cyra haalde haar schouders op. "Misschien is het te laat voor mij maar... maar misschien niet voor anderen, die jonger zijn dan ik. En als dat zo is, dan doe ik het voor hen." En niet voor zichzelf. Cyra had geaccepteerd wat ze was, hoewel het op sommige dagen wel nog lastig ging, zeker als ze een dag last had van erge bloeddorst. Maar meestal ging het goed. "Maar ik moet zeggen dat het onderzoek lastig is. Ik kan niet echt onderzoek doen op dieren die net zijn overleden of iets dergelijks. Ik bedoel... Wij zijn wel anders. Het is niet alsof een goede stroomstoot in ons hart alles oplost." Daarvoor zat het toch echt een beetje te gecompliceerd. En ze kon ook niet haar eigen bloed keer op keer analyseren, want als die resultaten in de verkeerde handen vielen begonnen de problemen pas echt. Maar dat wist Sevas natuurlijk, na zijn recente ziekenhuis opname, en daarom vond Cyra het niet nodig om dat hardop te zeggen.
"Je wilt de band met je Sire verbreken?" Want waarom zou je dat anders onderzoeken. Het was ingewikkelde materie, de macht van de Sire over degenen die door die persoon getransformeerd was was ongekend groot en sterk. Cyra kende verhalen van childe's die zich hadden proberen te verzetten met de dood tot gevolg, hoewel ze altijd vermoedde dat haar eigen Sire het allemaal een beetje had aangedikt om haar in het gareel te houden. "Wat is er echt gebeurd dat je van huis bent vertrokken?" Hij had het over de kostscholen gehad, en nu was er dit verhaal van Melbourne. Maar wat was er echt gebeurd? Ze wist dat ze hier mogelijk in hele gevoelige en pijnlijke materie groef, hij zou dat net zo goed bij haar kunnen doen en uiteindelijk zouden ze beiden tegen muren aanlopen van dingen waar ze niet over wilden praten. Maar ze had het idee dat Sevas haar wel recht voor z'n raap zou vertellen wanneer ze te ver ging of te dichtbij kwam.

[Ravief]

Bewonderenswaardig beangstigend. Dat was het. Het was een gevaarlijk onderwerp om je in vast te bijten en hoewel hij vermoedde dat Cyra over een hele sterke wil beschikte, wist hij niet hoe lang ze dit ging volhouden.
"Het is dapper en prachtig, maar het klinkt als gekkenwerk." Sevas glimlachte om aan te geven dat hij het goed bedoelde. "Al is mijn doel dat natuurlijk net zo goed." Hij wilde niet graven. Hij wilde niet horen dat ze terug wilde naar het mens-zijn, dat ze het moeilijk had met wat ze was. Niet vandaag. Misschien een andere keer, als ze echt een slechte dag had. Niet nu ze elkaar probeerden te vinden in gesprek en niet nu Sevas wilde laten merken dat hij verkeerd had gehandeld en haar niet weer zou buitensluiten zonder iets te zeggen.

"Hmmmm," deed hij instemmend. "De macht wordt minder over me als ik verder bij hem weg ben, maar het is iets waar ik niet aan verbonden wil zijn." Hij mocht hem niet. Al wist Sevas dat het erger had gekund. De man was eenzaam geweest, ze waren goede vrienden geworden in korte tijd en voor hij het wist was hij ineens veranderd. Het was geen goede basis voor vriendschap en hij was gedwongen geweest om vele jaren bij zijn Sire te blijven om alles te leren en zichzelf te beheersen. Het was een ingewikkelde relatie. Zeker sinds Melbourne...
"Welk huis bedoel je?" vragend nam hij haar op. Hij had zoveel van zijn geschiedenis verteld, dat hij geen idee had op welk stuk Cyra doelde.

[varden]

"Macedonië, Debar." Hij had verteld dat dat was waar hij naar terug was gegaan na Turkije. Was hij toen nog bij zijn biologische ouders geweest? Of was hem hetzelfde overkomen als haar? Cyra hoopte het niet voor hem. Nieuwsgierig maar vriendelijk nam ze hem op. Het voelde goed om weer zo met elkaar te praten, om elkaar vragen over elkaar te stellen. Het voelde zoals het hiervoor ook had gedaan tussen hen en het werd makkelijk om te vergeten wat er twee weken geleden was gebeurd. Cyra wist dat ze dat niet zomaar kon wissen, weg kon vegen alsof het nooit gebeurd was. Niet de doden in de koffiezaak, net Sevas die bijna het loodje had gelegd, en voor nu ook nog even niet hoe hij haar had buitengesloten. Maar het voelde toch fijn om dat voor nu even allemaal te vergeten. Om gewoon te zitten praten met de man die ze inmiddels toch voorzichtig wel als vriend begon te zien. "En waarom ben je bij je Sire weggegaan?" Alle vampieren trokken uiteindelijk wel op eigen houtje de wereld in, om zelf slachtoffers te maken vaak, maar toch bleven de meesten wel binnen de reikwijdte van de controle van hun Sire hangen. En hier was hij, de halve wereld over gevlogen om eraan te ontkomen.

[Ravief]

"Debar was toen nog groter dan nu. Rijk. Ik loog niet over mijn ouders. Ze waren rijk en ik had het goed voor elkaar." Maar het waren rumoerige tijden. Onrustig. "Er waren alleen altijd wel oorlogen. Debar is grensgebied en interessant genoeg om te bezitten. Als er niet wereldwijd een oorlog gaande is, dan is het wel de landen met elkaar. Burgeroorlog en een aardbeving zorgde dat ik van het ene op het andere moment wees was. Toen had je gewoon pech en alles wat mijn ouders hadden opgebouwd werd ingenomen door de eerste de beste."
Sevas vertelde dat hij had rondgereisd en vrij vlot iemand tegen was gekomen die hem een baantje had gegeven. Daar was hij blijven plakken en de man had hem van de ene dure school naar de andere gestuurd tot hij volwassen werd. Waarschijnlijk werd elke keer bewust zijn geheugen een beetje aangepast omdat deze vriend niet veranderde. Voordat deze man hem kon veranderen werd die gast afgemaakt door een andere vampier en Sevas raakte bevriend met hem. Waarschijnlijk eerst ook door manipulatie, maar later oprecht. De man veranderde hem op zijn 31e verjaardag. Zijn paspoort zei dan wel iets anders, dat was vooral om sommige beroepen een beetje makkelijker te kunnen uitvoeren.
"Het werd verstikkend. Ik wilde de wereld zien en bedenken wat ik wilde." Zijn Sire had een jaloerse kant die het leven behoorlijk ingewikkeld maakte. Maar dat vertelde Sevas er niet bij.
"Hoe zit het met jou en je pleegouders? Wil je daar wat over kwijt?"

[varden]

"En weet je dat nu? Wat je wilt?" Maar hij kwam sneller met een tegenvraag dan zij hem bezig had kunnen houden met de zijne. Met een zucht streek ze door haar witte haren. "Liever niet, maar het is niet meer dan eerlijk nadat jij jouw leven hebt gedeeld met me," zei ze met een ietwat wrange glimlach. Nu stond ze op om heen en weer te lopen. Het was gedrag om zichzelf een houding te geven, en een beetje onder controle.

"Ik heb meer gelogen dan ik liever toe zou geven," gaf ze nu wel eerlijk toe. "Ik ben echt geadopteerd toen ik twee jaar oud was. Het verhaal dat ik ken is dat mijn biologische moeder zwanger was en ongetrouwd, en overleed in het kraambed. Maar om eerlijk te zijn heb ik altijd een beetje twijfels gehad bij dat verhaal want er was alleen mijn pleegmoeder en het was niet mogelijk voor alleenstaande vrouwen om kinderen te adopteren in die tijd. Niet in Schotland tenminste." Even bleef ze bij het raam staan, leunde ertegen terwijl ze naar buiten keek, naar de zon die eindelijk door de wolken heenbrak. "Ik ben bij haar opgegroeid, en in het begin viel het me helemaal niet op dat ze niet ouder werd. Ik was klein, het was zoals het was. Vanaf het moment dat het me wel op begon te vallen mocht ik geen vriendinnetjes meer mee naar huis nemen en moest vaak direct na school naar huis. Het was niet moeilijk voor haar om me te controleren, we woonden op het platteland, er was niet zoveel om ons heen. Terugkijkend besef ik me nu dat ze me al die jaren heeft voorbereid op wat ze wilde dat ik ook werd." Cyra had altijd geweten wat haar pleegmoeder was geweest. Ze draaide zich om en half zittend op de vensterbank keek ze Sevas weer aan, haar ogen droef. "Ze is altijd open en eerlijk geweest over wat ze was, hoe dat was, wat het betekende en welke mogelijkheden zo'n lang leven en zoveel macht je gaf. Tot ik 26 werd en ze me veranderde. Daarna heeft ze nog 15 jaar lang mijn leven gecontroleerd." Het enige wat Cyra niet vertelde, wat ze uit pure schaamte niet over haar lippen kreeg was hoe haar Sire al die tijd had overleefd zonder betrapt te worden in zo'n kleine gemeenschap. Namelijk door haar pleegdochter te gebruiken als vaste bloeddonor. Ook toen Cyra getransformeerd was veranderde dat niet. Zij ging jagen, en kwam zo vol terug dat de oudere vrouw van haar had kunnen drinken. Het was iets waardoor de vrouw jarenlang haar controle over Cyra had gehad. "Over de jaren heen begon het steeds beklemmender te worden. Ik gebruikte nieuwe leerwetten om haar te dwingen me mijn middelbare school af te laten maken," iets dat niet per se gewoon was toen ze op natuurlijke wijze haar tienerjaren had doorgebracht. "En vijf jaar geleden ben ik gevlucht. Ik denk... ik weet vrij zeker dat ze me zoekt." Daarom woonde ze in een stad zo groot als New York. Adams was ook absoluut niet de naam waaronder ze geboren was, of geadopteerd.

[Ravief]

"Niet per se, maar mijn onderzoek houdt me goed bezig en ik heb het naar mijn zin," antwoordde Sevas eerlijk. Zijn blik werd zorgelijk toen ze aangaf dat ze hier liever niet over vertelde. Maar voordat hij haar nog een keer gerust kon stellen en dat ze echt niets tegen haar zin hoefde te doen, was ze al aan het ijsberen en begonnen met haar relaas.

Hij luisterde zwijgend, sloeg de informatie op en probeerde vooral haar emoties te ontwarren en tussen de regels door te lezen. Haar eerlijkheid verraste hem, vooral omdat het geen vrolijk verhaal was. Hij kon zich niet voorstellen hoe het was om van klein af aan al op te groeien met en vampier. Hij was dankbaar voor de jaren die hij met zijn ouders had gehad en had er goede herinneringen aan en wist wat het was om mens te zijn. Had onbezorgd geleefd voordat narigheid zijn leven inkwam.
"Het lijkt me vreemd om zo op te groeien. Zo open over wat ze was. Maar misschien kon het ook door waar je opgroeide.." mijmerde Sevas met een lichte frons. "Dus je bent je hele leven voorbereid op de beet?" hij trok een gezicht dat dit overduidelijk afkeurde. Gestoord. Het was gewoon gestoord. "Maar heeft ze dan nooit wat verteld over Shanea? Over hoeveel er nog zijn?" bijna iedereen was aan het schuilen en dat kon ook niet anders. Magie was niet iets wat kon bestaan in deze wereld. Lang leven en zo goed als niet verouderen was nog lastiger dan magie hebben.
Zorgelijk keek hij haar aan. "Wat gebeurt er als ze je vindt?" Sire's hadden ongekende macht over hun childe. Maar hoe meer childe's, hoe minder de macht en dat was misschien ook wel waarom er zo weinig van hen over waren. Hij haatte het idee dat er een vrouw was die op zoek was naar Cyra en haar kon dwingen om alles achter te laten en met haar mee te gaan.

[varden]

"Ik weet het niet," klonk er zacht, breekbaar, bang. Cyra was als de dood voor als de vrouw haar vond, ze was ervan overtuigd dat ze haar op z'n minst zou bevelen weer met haar mee terug te gaan. Terug naar een leven van isolatie en dienstbaarheid aan een ander. "Ze heeft me altijd horrorverhalen verteld over Jagers, over het gevaar van andere rassen en hoe die ten onder zijn gegaan en verdwenen, over anderen van onze soort en hoe die aan hun einde kwamen. Over childe's die zich afzetten tegen hun Sire's tot het punt dat het hun dood werd. Andere kinderen groeiden op met Sneeuwwitje en de Grote Boze Wolf. Nou, dit waren mijn verhaaltjes voor het slapen gaan. Op school had ik geduldige leraren, die wel doorhadden dat mijn moeder niet helemaal spoorde. Ik kreeg vaak na school nog les om zogenaamde achterstanden in te halen, wat in werkelijkheid niet om school ging maar om persoonlijke groei. Leren hoe ik met andere kinderen om moest gaan, met andere mensen. Hoe je empathisch kan zijn, of wat dat zelfs maar was." Dat was een voordeel van haar opvoeding geweest, in zo'n kleine gemeenschap. Men lette op elkaar, en ook al was ze dan een vreemd kind uit een vreemd huis van buiten de dorpjes, de juffen en meesters hadden haar niet helemaal afgeschreven. Daarom was ze ook zo dol op instanties als scholen en universiteiten, omdat het altijd haar veilige haven was geweest. "Jij... jij bent de tweede Shanea die ik in mijn leven heb ontmoet."

[Ravief]

Hij kreeg grote ogen om haar verhalen en was duidelijk geschokt. Ze kwamen nogal uit een ander milieu. Zijn Sire was juist altijd nieuwsgierig geweest naar anderen vinden. Kijken of ze er nog waren, of er een gemeenschap gebouwd kon worden. Maar hij had geen goede intenties gehad en Sevas vermoedde dat er genoeg waren geweest die dat hadden aangevoeld en waren weggebleven.
"Ik denk dat het wel goed zit met je empathisch vermogen," plaagde Sevas heel voorzichtig. Wat Cyra hem allemaal vertelde was niet niets en hij wilde ook niet overkomen alsof hij het luchtig opnam.
"Ik heb een keer een Nimf ontmoet, totaal per ongeluk. Wil je dat verhaal eens horen?" Het was vrij hilarisch want ze hadden van elkaar niet willen geloven dat ze Shanea waren en vervolgens had de Nimf geprobeerd hem te genezen met kruidendrankjes en wat al niet meer. Hij had die week de beste slaap gehad in jaren, maar verder had het niets uitgehaald.
Maar voor hij daaraan begon, pakte Sevas een stukje papier en gaf haar zijn privénummer. "Hierop kun je me altijd bereiken. Voor wat en wanneer je maar wil." Het was niet alleen voor als ze bang was of in gevaar. Ook als ze vragen had, of gewoon wilde kletsen of wat dan ook.

[varden]

"Heel graag," nam ze zijn aanbod tot het verhaal dankbaar aan. Vooral ook omdat het het onderwerp veranderde, want toen ze het papiertje met het telefoonnummer aannam zou hij kunnen zien dat haar handen trilden. Het hebben over haar Sire, haar maker, was niet iets dat haar in de koude kleren ging zitten. Zeker niet omdat ze wist dat ze een belangrijk aspect uit haar relatie tot de vrouw wegliet uit het verhaal. Maar hoe kon ze dat Sevas vertellen nadat ze hem vrijwillig had aangeboden van haar te drinken? De schaamte daarover zat diep bij de witharige vrouw, wetende hoe er naar bloeddonoren werd gekeken door sommige vampieren. En Sevas had duidelijk meer ervaring met hun soort dan zij, ook al wilde ze er niet zomaar vanuit gaan dat hij net zo dacht als de rest. Hij had zich immers tot nu toe bewezen als ongeveer het tegenovergestelde, ook al wist Cyra dat niet echt zeker omdat ze nooit een andere vampier had ontmoet. Toch kreeg ze weer iets van haar plagende blik terug. "Als iemand te horen krijg dat ik je privé nummer heb krijg ik nog jaloerse vrouwen achter me aan." Ze keek hem even met glimmende ogen aan. Had deze man wel door hoe populair hij was onder de vrouwelijke studenten?

[Ravief]

Eventjes hield hij haar hand vast en keek haar warm aan. Geen woorden en geen lege beloften over dat het goed zou komen, alleen stilzwijgend dat hij er voor haar was. Hij wist hoe het was om te leven onder een Sire. Om niet volkomen vrijheid te hebben over je keuzes en wat je wilde en wat vooral ook niet. Zijn Sire was een klassieker voor in de verhalen, maar dat maakte het niet makkelijker.
Hij lachte hartelijk om haar grapje. "Daarom hoop ik van harte dat het tussen ons blijft, anders heb ik wat uit te leggen aan HR en moet ik misschien maar verzinnen dat ik gay ben en daar zit ik al helemaal niet op te wachten, want ik heb drie mannen in de klas gezien die ik niet vertrouw als ze dat horen." Hij had het door als ze het opzichtig in zijn gezicht duwden. Meestal zat er een filter op en kreeg hij weinig mee van smachtende blikken en verlegen flirten en uitdagende knipogen. Elizabeth en Nathalie waren zo duidelijk geweest met hun intenties dat zelfs een blinde het zou hebben begrepen.
Sevas schonk voor hen beiden wat drinken in en verhuisde ook naar de vensterbank om zijn been goed te kunnen strekken en haar beter aan te kunnen kijken. Met gebaren en sprankelende ogen deed hij zijn verhaal over 'De Vampier en de Nimf'.