Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

"Ik heb het fijn daar, Seff, ook al mis ik je gigantisch." Ook Lea klonk wat stilletjes. Ze was ontzettend op haar plek daar en tegelijk ook weer niet. Het voelde vaak alsof ze tussen twee werelden in zat, maar ze had het wel echt goed daar.
"Ik wil terug en verder studeren. Ik weet nog niet of ik daar blijf na de universiteit." In elk geval was dat de waarheid. Ze hield hem zacht staande en hief zijn kin. Een lange tijd keek ze in zijn donkere ogen en zette toen de tassen neer om hem te omhelzen.
"Het komt wel goed Seff. Je vindt je weg wel en of je nou bij Cerise blijft of niet, ik zal er altijd voor je zijn."

[varden]

Meteen sloeg hij zijn armen ook om haar heen, niet onwennig, meer alsof het een hele natuurlijke houding was die hij gewoon een tijdje niet had aangenomen. "En ik ben er altijd voor jou," zei hij zacht. "Waar je ook bent." En wanneer ze zijn hulp ook nodig had. Ja, hij moest met Cerise gaan praten, en het werd mogelijk geen makkelijk gesprek maar hij moest het doen. Want als hij het niet deed, verraadde hij haar op een manier waardoor hij zichzelf niet in de spiegel aan zou kunnen kijken.

[Ravief]

Een poos bleef Lea van de omhelzing genieten, maar uiteindelijk gingen ze toch samen terug. Ze glimlachte nog even naar hem maar ging toen bijkletsen met Von, iets wat de wolf in haar vooral nodig had. Oké, ze had het goed in Wenen maar ze was wel eenzaam, merkte Lea nu ze weer bij de roedel was.

Eigenlijk vloog de vakantie voorbij. Voor ze het wist was het oudjaarsdag en zou ze met een dikke week alweer naar huis gaan.

Ook Von vond het niet leuk dat de tijd zo snel ging. Ze had Seff net terug en dan zou hij straks alweer gaan! Ondertussen had ze helemaal niet door dat Emil en Avyanna af en toe afspraken.

[varden]

Afspraken die soms wat moeizaam verliepen vanwege Emils beperkte manier van praten en omdat hij ongeveer zo romantisch als een deurknop was. Hij wist niet hoe hij zijn mate moest vragen wat hij wilde vragen, maar hij wilde het graag wel doen voordat zijn zoon weer weg was. Bovendien, een mating-ritueel was misschien niet helemaal voor hen hoewel dat element zeker een deel zou gaan spelen. Emil kende die van zijn stam nauwelijks, bovendien was hij daar al zolang weg dat het niet juist zou voelen (dat, en Liechtenstein had niet echt de uitgestrekte steppes van Mongolië die bij de Izanagi's overal een rol speelden). Moest hij Von dan ten huwelijk vragen? Zou zij dat willen? En hoe moest hij dat dan doen?!

Seff genoot van de tijd thuis en merkte dat een heel groot deel van hem het wel prima zou vinden om hier te blijven, maar hij wist dat als hij dat deed hij nooit een vakman zou worden en nooit zijn eigen broek op zou kunnen houden. Het was tijd om volwassen te worden. En dus stippelde hij met Cerise uit hoe ze zouden reizen, en wat voor werk ze zouden gaan zoeken als ze eenmaal in München waren.

[Ravief]

Daarin had Emil waarschijnlijk zijn tegenovergestelde uiterste gevonden. Avyanna was zo romantisch als een persoon maar kon zijn en uiteindelijk hielp ze hem behoorlijk uit de brand. Ze hielp hem met het kiezen van ringen (ze kende Von goed genoeg om te weten wat de vrouw mooi vond) en hoorde hem uit over zijn relatie met Von. Toen bleek dat ze samen een bijzondere plek hadden -een vijvertje waar ze heel wat hoogtepunten en een dieptepunt hadden beleefd- glimlachte ze breed.
"Dat is de plek. Neem haar mee voor een wandeling en vraag haar daar. Er kan niets mis gaan."

Cerise vond het ook fijn in de roedel en hoe snel ze werd opgenomen. Ze kreeg al snel een klik met Edmond en Themis en het was even alsof ze in Aelia een nieuw zusje had gevonden, maar ze hield zich in. Ze was niet zo stil als Lea en haar vrolijke aanwezigheid zorgde ervoor dat ze heel wat roedelleden voor zich won in een mum van tijd.
Maar met z'n tweeën verder, klonk haar ook wel goed in de oren. Ze wist immers dat ze hier weer zouden terugkomen. Ze glimlachte om zijn plannen en gaf aan dat zij het huishouden wel op zich wilde nemen en misschien een paar dagen werken. Cerise wilde kijken of ze iets kon vinden om beter te leren naaien. De paar dagen bij Von in de winkel hadden haar geleerd dat ze het werk leuk vond en er handiger in was dan gedacht.

[varden]

Emil werd er wat nerveus door, maar luisterde, knikte ten teken dat hij oplette en uiteindelijk kwam er de dag dat hij Von wist los te weken van werk en huis voor een potje ravotten als wolven. Maar waar zijn wolf normaal niet te houden was en Emil meestal zodra het kon zou transformeren, deed hij dat dit keer niet. Ze wandelden weinig samen als mensen, en dit keer wilde hij dat wel (gedeeltelijk door Avy's advies). Hij had een arm om Von heengeslagen en genoot van haar naast zich, van haar geur in zijn neus. Hij glimlachte naar haar, maar voelde ook haar knagende onvrede over Seff's naderende vertrek. Zacht streek hij over haar arm.
"Snel weer terug," bromde hij zacht, geruststellend. Seff zou nu niet zo lang wegblijven, bovendien wisten ze waar hij heenging en als hij een vast plekje had konden ze tenminste schrijven en hem zelfs wel bezoeken.

Seff vond het heerlijk dat ze zo goed bij de roedel paste, en dat ze vrienden begon te krijgen tussen de wolven. Zijn wolf was dan ook heerlijk ontspannen en uitbundig tijdens de dagen op Eldon. De roedel om hem heen, zijn wolfmaatje terug, zijn vriendinnetje bij hem. Wat kon een wolf nog meer verlangen? Het dier was dan ook niet zo blij met het plan van de mens om dit straks weer allemaal de rug toe te keren.

[Ravief]

Von knikte. Ze was opgelucht dat hun plan om Seff uit 'logeren' te sturen voor een groot deel had gewerkt. Hij had dingen meegemaakt, wat van de wereld gezien, ontdekt waar zijn passie lag, had een nieuwe vriendin en was gegroeid. Al zou het verschil met Lea vanaf nu waarschijnlijk schrijnend blijven, hoe oud hij ook mocht worden. Lea werd echt een dame van een zekere klasse en Seff was Seff, wat Von heerlijk vond. "Als ze een plekje hebben gevonden, kunnen we een keer samen op bezoek," verwoordde ze Emil's gedachten.
Maar daarna porde ze hem plagend en keek hem tegelijk een beetje vragend aan. "Wat ben je allemaal van plan?" Von kon voelen dat hij ergens nerveus over was en dat hij dingen voor haar achterhield.

[varden]

Emil, al jaren een waardeloze acteur, keek zo onschuldig mogelijk.
"Niets?" bromde hij, zogenaamd verbaasd. Het was maar goed dat 'drama' geen verplicht vak was geweest op Eldon, dan had de man zijn diploma nooit gehad. En zelfs nu vroegen er wel eens roedelleden zich stilletjes af hoe Emil dat papiertje uberhaupt ooit gekregen had met zijn gemankeerde manier van praten, en zijn gebrek aan goede sociale vaardigheden.
"Gewoon lekker samen zijn," zei Emil er snel achteraan. Hij wist nog steeds niet helemaal hoe hij dit ging aanpakken, hoewel er wel degelijk een ring in zijn zak zat die daar praktisch een gat in brandde. Hij had hem zelf gemaakt. Niet van metaal of iets dergelijks, dat vond hij niets voor Von en hem. Metaal vond hij een koud, naar materiaal dat hem deed denken aan kooien en halsbanden. Hij had de ring gemaakt van het gewei van een hert. Een zacht materiaal dat bovendien heel erg een connectie had met hun wolven die vaak genoeg samen joegen, en een object dat bovendien een enorme band had met de vrije natuur. Hij hoopte maar dat Von de goede bedoelingen erachter zag, en het niet maar raar (of zelfs naar) vond dat hij voor dat materiaal had gekozen. Toen ze hun meertje bereikte, na al die jaren nog goed verstopt door bosjes en bomen, voelde hij hoe de zenuwen zijn keel een beetje dicht schroefden. Er stond al een uitgebreide picknickmand met van alles lekkers op hen te wachten, hij had dat die middag al hierheen gesmokkeld en had ervoor gezorgd dat al Von's favoriete hapjes erin zaten. En een heerlijke fles wijn, die Wystan aan hem gegeven had toen hij erom had gevraagd. De Gargoyle had niet gevraagd waarvoor het was, dat waren zijn zaken niet.

Emil maakte een uitnodigend gebaar naar het kleed en de mand. Het was alweer een tijd geleden dat hij iets romantisch voor Von had gedaan, maar net als altijd was hij ergens een beetje zenuwachtig of ze hem niet recht in zijn gezicht uit zou lachen om wat hij deed. Hij was hier gewoon niet zo ontzettend goed in.

[Ravief]

Ze schudde haar hoofd en leunde even tegen hem aan. Wat het ook was, het zou er vanzelf wel uitkomen, al vond ze dit allemaal behoorlijk verdacht. Tuurlijk namen ze vaak tijd voor elkaar, maar ze hadden ook allebei gewoon hun werk. Ze konden niet elke avond romantisch doen en dat was ook niet echt voor hen weggelegd.
Von trok dan ook haar wenkbrauwen op toen ze bij hun plekje aankwamen en hoewel ze ging zitten, keek ze nu ronduit fronsend naar Emil. Voor zover ze wist had hij niets om goed te maken, of er ging straks iets vervelends komen. Ze werd er zowaar onrustig van en de geur die van Emil afkwam hielp daar niet bij. Evenals het feit dat ze haar favoriete hapje kon ruiken..
"Oké, meneer. Vertel op, wat is er aan de hand? Ben ik zo gestrest dat je dit nodig vindt, of is er wat anders?" Emil kreeg een befaamde Von-blik toegeworpen. Zo eentje die Seff ook weleens kreeg als hij wat probeerde te verzwijgen voor haar of Emil.

[varden]

Vader en zoon hadden daar ook behoorlijk dezelfde reactie op. Beiden hadden een pesthekel aan die blik, die altijd alles uit ze kreeg ook al waren ze het niet van plan geweest te zeggen. Emil voelde zijn nekharen dan ook rechtop gaan staan en wat nerveus streek hij door zijn haar, dat voor zijn doen behoorlijk lang was geworden de laatste tijd.
"Wat anders," zei hij, niet helemaal zeker of hij het nu al moest vragen of dat hij nog even moest wachten. Avyanna had hem opdracht gegeven te wachten tot 'het juiste moment', maar hoe moest hij dat in vredesnaam herkennen als hij er geen verstand van had? Bovendien, die blik van Von zou hij niet lang kunnen weerstaan. Dat zijn onrust ook effect had op haar, was iets dat hij even over het hoofd had gezien.

Uiteindelijk zuchtte hij en begon te zoeken naar de juiste woorden, iets dat misschien nog wel de grootste opgave was voor hem. Maar hij wilde dit zo goed mogelijk doen, met zo juist mogelijk geformuleerde zinnen. "Ik.. eh.. Ik.." Nee, dat was het niet. Opnieuw schraapte Emil zijn keel. "Ik had niet ge.. gedacht ooit mate te vinden," zei hij, Von niet echt aankijkend op het moment. Dit moest van heel diep worden opgegraven. "Ik dacht niet dat.. dat er ooit ie.. ie.. iemand voor mij zou zijn," hakkelde hij verder. "Maar... maar zijn nu.. hee.. hee.. lang samen, en ik.. dacht dat.. dat.." Af en toe vergat hij woorden, maar waarschijnlijk was dit het langste verhaal dat iemand Emil ooit in één stuk had horen vertellen. "Andere mates in roedel hebben ri.. ritueel gedaan.. en jij en.. en ik.. In het dorp.." Dit ging nergens heen! Hij raakte de draad kwijt in zijn eigen gedachten en zijn zenuwen werden er ook niet minder om. Dus voordat hij nog meer kon verpesten, en voordat Von hem zou willen gaan helpen, haalde hij ietwat beverig de ring tevoorschijn en keek haar bloednerveus aan. "Wil.. wil je.. Trouwen?" Het laatste woord kwam er als nogal nerveus gepiep uit zijn keel. Hij wist niet of Von wilde trouwen, ze hadden het er nooit over gehad. Maar een ritueel van zijn familie voelde niet goed, en haar familie was mogelijk nog gecompliceerder, dus leek hem dit het beste. En er zou heus wel een wolf-element in zitten.