Taloc&Gaëlla

[varden]

Taloc slikte en keek haar ietwat wanhopig na. Ze was maar een meter of twee bij hem verwijderd, maar tegelijk voelde dat als kilometers voor hem. Op de vraag knikte hij echter en hij begon, in verhouding nog best rustig, te vertellen. Ze hadden moeten zien welke bandieten hun handelsroutes, die in verhouding nieuw waren door een nieuw beleid en verdrag tussen de stam van de Laureth's en Quetzalcoatl's, aanvielen. Maar het waren geen bandieten geweest, maar de Raèll's die hen uit de tent hadden willen lokken. Ze hadden hen in een hinderlaag gelokt en overmeesterd. Drie van zijn mannen hadden daarbij de dood gevonden, hij was gevangengenomen. Van de laatste twee had hij het lot pas gehoord toen hij hier weer terug was.
Dit verhaal vertellen ging Taloc nog goed af. Gaëlla en hij hadden het vaak geoefend, en zijn blik bleef inderdaad op haar gefocust. Zelfs zijn broer en vader keek hij niet aan.

[Ravief]

Gaëlla knikte hem toe en wenste dat ze de kunst van telepathie had ontwikkeld. Dan kon ze hem stilletjes toespreken en hem helpen.
Maar hierna begonnen de vervelende vragen. Hoe wist hij dat het de Raèlls waren? Hoe kwam het dat ze hem niet hadden gedood? Wat was er precies gebeurd dat de mannen zo snel de dood hadden gevonden? Hoe werd hij behandeld? Waar werd hij naartoe genomen?
Haar handen waren tot vuisten gebald. Zelf bemoeide ze zich niet met het gesprek, maar zou.. als het haar te gortig werd wel een vraag stellen die de boel wat zou afleiden en tot bedaren zou brengen.

[varden]

Het was te zien dat Taloc het, naarmate de vragen doorgingen, moeilijker begon te krijgen om zijn kalmte te bewaren. Dit soort vragen, op dezelfde haast agressieve toon, waren daar immers ook op hem afgevuurd. "Hun leider kwam langs, en zijn zoon. Zijn zoon vaak." Die hadden ze eerder gezien, in de voorhoede tijdens de laatste oorlog tussen de stammen. "Ze.. ze hebben een... een cellencomplex in de bergen. Daar sluiten ze iedereen op die hen van informatie zou kunnen voorzien, iedereen die dat niet kan.. die wordt gedood." Vandaar dat de mannen waren gedood, en hij niet. Maar tegelijk zou dit nieuwe vragen opwekken. Rond zijn rechterhand begonnen kleine vlammen te ontstaan. Rustig Quetzalcoatl, rustig... In zijn hoofd ging hij af wat hij met Gaëlla en Isild had geoefend.

[Ravief]

Het kostte haar veel moeite om niet iedereen de mond te snoeren. Dit hadden ze allemaal al kunnen lezen in haar verslagen. Gaëlla richtte haar blik weer op haar man en blikte even naar de vlammen om zijn hand. Ze gebaarde ernaar. "Is dat een middel wat je hebt ingezet om te ontsnappen? Gezien je waarde lijkt het me zeer onwaarschijnlijk dat je hebben laten gaan. Kun je ons vertellen hoe het je is gelukt?" Haar zachte stem was een stuk vriendelijker dan de rest en heel bewust ging ze niet in op het feit dat ze Taloc hadden meegesleept. Hij had een adempauze nodig. Dit stuk hadden ze geoefend, dus hopelijk ging het goed. Ze knipoogde naar hem en glimlachte zacht, bemoedigend.

[varden]

Taloc's gezicht stond tegen dit punt getergd, en zijn ademhaling was gejaagd. Toch lukte het hem om naar haar te glimlachen en hij begon te vertellen over zijn ontsnapping. Het was zeker niet de eerste poging die hij had gewaagd. Ze hadden zijn vingers gebroken na de eerste poging, om te voorkomen dat hij weer het cellencomplex op het punt van instorten kon brengen met aardemagie. Ze hadden hem naar de diepste cellen gebracht daarna, waar geen zonlicht kwam en weinig warmte. Hij had vuur leren gebruiken in de eerste instantie om te overleven, om warm te blijven en wat te kunnen zien. Maar later was hij het 's nachts gaan oefenen, in kracht en in hoeveelheid. Tot hij, na ontsnappingspoging vier, het eindelijk in de vingers kreeg. Hij was ontsnapt toen ze hem naar boven brachten voor een nieuwe martelsessie, ze waren van plan geweest om ook zijn andere oog blind te maken, als straf dat hij niets zei. Ze waren mogelijk wel meer van plan geweest, maar veel daarover deelden ze niet met hem van te voren. Hij had zich los weten te rukken, iedereen in zijn pad verbrand en was er vandoor gegaan, een totale ravage achterlatend. Maar halfblind, gewond, uitgehongerd en zwak, was de reis naar huis nog lang geweest.
Hoewel Taloc zich tijdens het verhaal op Gaëlla focuste, was het niet makkelijk om te vertellen en het kostte hem fysiek moeite om niet door zijn benen te zakken gezien hem geen stoel was aangeboden. Zijn handen en spieren waren verkrampt en zijn blik wanhopig. "En hoe kan het dat je niets hebt gezegd? Wat voor bewijs heb je daarvoor?" Taloc's hoofd schoot omhoog, zijn blik totaal verbijsterd naar Cenek. Hoe kon hij die vraag nou beantwoorden? Hij had geen bewijs dat hij niets had gezegd! Behalve dan dat hij leefde, en de Raèll's nog niet op de stoep stonden. Maar de vraag had weer nieuw geroezemoes opgewekt in de Raad, die dat ook wel wilde weten. Was Taloc een verrader?

[Ravief]

Bemoedigend hield ze haar uitdrukking vriendelijk en maakte ze af en toe de kleine gebaren die ze hadden afgesproken om te laten weten dat hij er bijna was en dat het goed ging. Ze vroeg zich ook af waarom hij geen stoel had gekregen, maar misschien was dat een goed iets gezien zijn vuurmagie.
Nogal geërgerd keek ze naar Cenek en stond half op. "Het feit dat we niet aangevallen zijn, spreekt voor zich, Cenek. Wat voor bewijs wil je zien? Als jij terugkomt na een jaar gevangenschap, hoe zou jij die vraag beantwoorden?!" Haar woorden hadden een scherp randje en haar slangen begonnen fel te sissen en te kronkelen. Iedereen om haar heen, schoof vlot zijn stoel naar achteren, want die krengen waren behoorlijk giftig!

[varden]

Ceneks blik naar Gaëlla was fel. "Dat we niet zijn aangevallen zegt niets! Deze bijeenkomst is om te testen of we hier met een verrader te maken hebben, gezien ons wel duidelijk is dat hij nauwelijks kan functioneren in de samenleving!" Cenek sprak over Taloc alsof hij een vreemde was! Of in ieder geval niet in de kamer stond. Diens aanvallende toon was in ieder geval al niet erg bevordelijk voor se roodharige Gorgoon. Die sloot met een grom zijn ogen en liet voor zijn geest verschijnen wat hij vanavond kon klaarmaken met de kruiden die Isild hem vanochtend had gegeven. Hij moest zichzelf afleiden! Hij kon hier niet door het lint slaan. "Dus, Taloc. Wat heb je ze allemaal verteld? Of ga je ons ook proberen wijs te maken dat het je gelukt is langer dan een jaar gemarteld te worden zonder iets te zeggen?" Laatdunkend keek Cenek naar zijn broertje, of was het misschien gewoon jaloezie dat hem tot dit gedrag dreef? Het maakte niet erg veel uit, want toen Taloc zijn ogen weer opende spogen die vuur. "Ik ben geen verrader!" Maar de grom die in zijn stem zat gaf wel aan dat de volgende woedeaanval opborrelde.

[Ravief]

Gaëlla sprong op en sloeg hard met haar vuist op tafel. Daarmee trok ze redelijk de aandacht want meestal waren de bijeenkomsten aardig rustig. "GENOEG!" bulderde ze. "Zo is het genoeg! Deze hele vergadering is belachelijk. Taloc is deel van ons. Hij is een Quetzalcoatl, hij hóórt hier." Haar zilveren ogen vlamden woest. "Ik geloof dat hij niets heeft gezegd. Als je dat niet kan geloven is dat jouw probleem. Wat maakt het verdorie uit?!" Haar stem sloeg over en ze hoorde verschillende leden naar adem happen. Met haar felle blik keek ze iedereen aan. "Ja, je hoorde het goed. Wat maakt het uit? Wordt het niet eens tijd om een geheel te vormen als stam? Hoe komt het in jullie stomme hoofden op om iemand, die al veel heeft doorgemaakt, ook nog eens weg te sturen als dat verblijf elders heeft gezorgd dat een andere stam info over ons heeft?" Ze snapte er niets van en stond behoorlijk op het punt om door te slaan. "Ons leger is een zooitje bijeengeraapte mannen die niet kunnen luisteren. We hebben bewijs dat de Raèlls ons weer willen aanvallen en jullie verdoen tijd met dít. Laat hem in de vrede gewoon met rust. Laat hem met rust en laten we ons eerder buigen over hoe we hem kunnen steunen en kunnen helpen te helen zodat de geweldige man die hij is, die jullie kennen, weer naar het oppervlak mag komen." Waar haar stem aan het begin hiervan nog fel en woest was geweest, klonk ze nu pleitend en zacht. Ze trok het niet meer dat hij hier zowat terecht stond en dat nota bene zijn eigen broer hem aanviel.
Gekwetst keek ze Cenek aan. "Hij is je broer, Cenek. Hoe durf je?" hoewel Gaëlla zacht sprak, en zichtbaar aangedaan was, was het heel duidelijk te horen in een doodstille zaal.

[varden]

Waar eerst nog geschokte reacties klonken om haar uitbarsting, was het tegen het einde van Gaëlla's speech doodstil. Enkele raadsleden keken zelfs een beetje beschaamd! Zowel naar haar, als naar Taloc, als naar elkaar. Maar Cenek sprong op bij het verwijt. "Hij is mijn broer maar hij is, nee was, ook generaal! Hij hoort te weten hoe onze wetten zijn, net als jij! En iedereen heeft zich te verantwoorden voor zijn daden! Als Taloc ons heeft verraden, hoort hij daarvoor gestraft te worden!" Voor steun keek hij de andere raadsleden aan. Sommige knikten nog, anderen bleven na Gaëlla's uitbarsting stil, Baraz' blik was op z'n minst broedend te noemen en die toonde verder niets. Taloc stond nog altijd te trillen van woede, het was niet helemaal duidelijk of dat nog steeds dezelfde of een nieuwe woedeaanval was. Zijn blik was puur gevestigd op Gaëlla en de vlammen bij zijn handen maakten de meest ingewikkelde patronen en vormpjes. Dat was sinds kort een teken geworden dat hij op het punt stond van uitbarsten en zichzelf probeerde uit te putten om dat te voorkomen.

[Ravief]

Zonder verder nog na te denken, haalde Gaëlla uit. Haar vuist kwam hard in aanraking met Ceneks kaak en de klap klonk belachelijk luid in de ruimte. Zwoegend ging haar borst op en neer om zich verder in te houden dan dit. "Hij is genoeg gestraft." Haar stem was schor. Het was van de zotte dat Taloc gestraft moest worden. Hij was door een hel gegaan en dan zou hij niet meer thuis kunnen komen?! Welke gek had dat bedacht?