Taloc&Gaëlla

[varden]

Een man die zich inmiddels van zijn harnas had ontdaan. Gaëlla's slangen had hij, uit voorzorg, bij elkaar gebonden zodat ze hem daar niet mee zou kunnen bijten. Met een grijns keek hij naar zijn gevangene. Het beviel hem duidelijk wel om haar zo hulpeloos te zien.
"Denk maar niet dat je vrij komt," klonk er vals. "Je bent nu van ons." En dat beloofde heel erg weinig goeds, want het volgende moment sloeg hij haar weer met de rug van zijn hand in haar gezicht, zodat ze met een klap weer op de grond terecht kwam. Het volgende moment drukte hij haar met zijn volle gewicht stevig vast op de grond.

[Ravief]

Gaëlla gilde het uit toen ze op haar gebonden handen terecht kwam. Een gil waar abrupt een einde aan kwam toen hij bovenop haar kwam liggen. Nee. Nee! NEE! Ze kon wel raden wat er nu aan zat te komen en in paniek vergat ze alle training die ze had gehad. Wild begon ze tegen te spartelen en deed een poging om bij hem weg te komen. Wat natuurlijk niet wilde gezien ze vast zat, gewicht haar plat drukte en ze amper kon ademhalen omdat ze totaal in paniek raakte.

[varden]

Maar dat kon deze man duidelijk niets schelen en terwijl zij tegenstribbelde wist hij zijn broek open te krijgen en haar daarna zo tegen de grond te drukken dat hij precies kon nemen waar hij zin in had. Azel had gezegd dat hij haar levend wilde, maar hij had niet gezegd dat zijn mannen niet eerst wat 'plezier' aan haar mochten beleven.

Het was maar goed dat Taloc hier geen weet van had. Die zat thuis te peinzen over hoe ze de troepenmachten zo konden bewegen dat ze de Raélls voor eens en voor altijd zouden weten te overmeesteren.

[Ravief]

Het drong amper tot Gaëlla door dat ze zichzelf alleen maar meer pijn deed door te blijven vechten. Ze bleef tegen stribbelen tot hij twee keer zijn zin met haar had gehad en haar gezicht en uniform onder zijn zaad zaten. Toen hij haar los liet, krulde ze zich trillend op, huiverig ademend en een tikje versuft. Ze was te leeg om te huilen, maar hoe langer ze op de grond lag, hoe meer ze bij haar positieven kwam. Ze hoorde rumoer buiten en rolde zich instinctief nog meer tot een balletje. Haar zilveren ogen vulden zich met haat en woede.

[varden]

De man knoopte rustig zijn broek dicht en vertrok toen uit de tent. Zo, dat was zijn plezier geweest nu moest hij weer aan het werk. Hij liet een boodschap naar generaal Elias en Azel sturen, dat hij een belangrijke gevangene had over te dragen, en daarna kon het hem eigenlijk niet meer zoveel schelen wat er met Gaëlla werd gebeurd. En zo moest ze dus door zijn tent heen horen dat de rest van de mannen haar mochten hebben, als ze haar maar in leven lieten.

[Ravief]

Tegen de tijd dat Elias het bericht had ontvangen en op zoek ging naar de vrouw die al meerdere malen zijn leven had gespaard, was het Gaëlla niet goed vergaan. Uiteraard had ze eerst heel wat schoppen gekregen, vervolgens hadden ze bedacht dat het niet eerlijk was dat er een wachtrij zou komen (al had één persoon haar in de tussentijd nog als de zijne geclaimd) en hadden ze haar van haar kleren ontdaan. Met haar handen op haar rug gebonden kon iedereen van haar genieten en tegen de tijd dat Elias zijn cape afdeed en die om haar lichaam sloeg, plakte haar huid en voelde ze zich viezer dan ze kon indenken.
Ze kromp in elkaar toen de man haar bij haar arm pakte en haar door het kamp heen trok, richting zijn eigen tent. Maar niet om een pleziertje met haar te beleven, anders dan ze dacht. Ze trilde over haar hele lichaam toen hij haar losliet en zakte door haar benen op de grond.

[varden]

Elias walgde van wat de mannen hadden gedaan, walgde van hoe ze eraan toe was. En in zijn tent liet hij eerst een flink heet bad voor de jonge vrouw klaarmaken, ook al zei hij dat het voor hemzelf was. Toen het bad klaarstond maakte hij haar voorzichtig los en keek haar aan. "Gaëlla, je bent veilig. Kom, ga eerst even rustig in bad, dan staat er daarna eten voor je klaar." Als Azel erachter kwam hoe Elias Gaëlla behandelde zou zijn leven niet meer zeker zijn, maar in tegenstelling tot de andere Raélls had Elias respect voor zijn vijanden en zeker voor Gaëlla en Taloc. Wat zij hadden doorstaan en voor elkaar hadden gekregen was iets waar hij tegenop keek.

[Ravief]

Ze geloofde geen zak van zijn woorden, maar het feit dat ze los werd gemaakt en de knevel weg ging, nam een deel van haar zorgen weg. Het kon haar ook niet zoveel meer schelen. Ze zou haar galgenmaal wel eten en hopelijk wist ze een deal eruit te krijgen van generaal tot generaal dat haar dood snel mocht komen.
Een poos trillend in bad zitten bracht haar wat meer bij haar positieven. Er was nog een kans. Gaëlla schrobde zich schoon, droogde zich af en trok de kleren aan die klaar lagen voor haar. Iets wakkerder wreef ze over haar polsen, maar ze keek argwanend naar Elias. Ze herkende hem nog wel. "Waarom doe je dit?" Dacht hij dat ze hiervan meer gewillig werd? Dat ze zowaar hem zou willen? Dat ze haar verzet zou opgeven? Want dan moest hij zich nog maar eens achter de oren krabben, ook al zat er geen kracht in haar uitstraling en was haar stem schor van het schreeuwen.

[varden]

"Omdat je hier niet hoort te zijn," zei hij op simpele toon. "De oorlog die de Raélls nu beginnen is tegen de verdragen in. En zelfs dan nog horen krijgsgevangenen niet zo behandeld te worden." Elias was ook geen liefhebber van martelen, maar dat had in zijn ogen soms nog een nut. Wat ze Gaëlla nu aandeden, en wat haar wachtte in de stam zelf was niets minder dan vernederen om het vernederen. Martelen puur en alleen om iemand kwaad te doen. Daar deed Elias niet aan mee, dat had hij nooit gedaan en het maakte hem misselijk dat het water dat Gaëlla in de kuip achterliet troebel zag van de ranzigheid van de mannen die zich op haar uit hadden geleefd.
"Kom op, dan zorgen we dat je hier wegkomt. Terug naar je eigen stam." Hij had geluk zo laat aangekomen te zijn. De nacht begon te vallen en hopelijk zou het hen lukken om Gaëlla in het donker zo ver mogelijk weg te smokkelen.

[Ravief]

Ze leek nu pas goed wakker te worden. Hij.. wat? Stomverbaasd bleef ze een poos zitten en naar hem staren, maar daarna nam ze het eten aan wat hij aanbod. "Wat vertel je de rest? Je weet dat mij vrijlaten gelijk staat aan jouw dood.." Goed, ze had geen restje liefde meer in haar lichaam over op dit moment, maar ze kon het niet laten een beetje bezorgd te zijn. De man zou eraan gaan. Zo simpel was het wel, dit was hoogverraad.
Ze wist eveneens dat ze hem niet mee kon nemen. Niemand zou hem ooit vertrouwen. Tenzij de Laureth's hem op zouden nemen. Ze hadden een vredesverdrag met de stam gesloten en als hij zijn best deed zou hij daar een rustig leven kunnen leiden. Gaëlla fronste lichtjes terwijl haar brein alle mogelijkheden uitzocht, maar bleef toch alert. Toen ze een tentflap hoorde wapperen schoot ze naar achteren, haar ogen groot en haar spieren gespannen tot in het uiterste.
Deze soldaten zouden eraan gaan, zweerde ze stilletjes.