We find our own way

[Ravief]

Iriza vond het geen probleem en ging met haar mee naar de bank. Ze ging zitten en liet Moyra liggen, met haar benen als kussentje voor de Palomer. Zacht streelde ze door diens krullen en nam haar op. "Hoe voel je je?" vroeg ze voorzichtig, niet wetende of haar vriendin het er al over wilde hebben.

Ja, hij nam het serieus. Zeker na de heftige paniekaanvallen en nachtenlang niet slapen. Dit hielp hem voldoende om staande te blijven en hij hoopte maar dat het steeds meer ging werken voor hem. Hij was nog steeds verbijsterd door de laatste uren (was het zo lang?) en haalde een hand door zijn haar. "Moyra is hier." Drie woordjes die zijn hele wezen en bestaan op de kop zetten. Moyra.. hij had maanden naar haar verlangd, toen zijn hersens weer genoeg werkten om naar haar te verlangen. Nu was ze hier en was alles anders. Hij wist niet wat hij kon doen om haar pijn weg te nemen, om er voor haar te zijn, of ze wel wilde dat hij er voor haar was.

[varden]

"Alsof er een trein over me heen is gereden," zei Moyra terwijl ze vermoeid haar ogen sloot. Alles deed fysiek pijn en eigenlijk wilde ze het er nog niet over hebben, maar ze wist ook wel dat dat moest. Nish zou immers snel genoeg weer hier zijn. "Ik dacht dat hij dood was," zei ze zacht, met opnieuw verstikte stem. "Ik dacht dat ik hem voor altijd kwijt was en nu staat hij ineens voor mijn neus. Wat moet ik daarmee?" Hoe moest ze daarmee omgaan? Moyra wist het allemaal niet meer.

Terwijl hij ging zitten had Mira de notities van hun vorige sessie erbij gehaald, iets waar ze direct van opkeek bij drie woorden. Moyra, dat was een naam die ze vaak genoeg gehoord had. "Heb je haar geschreven?" Hij had verteld dat vorige pogingen daartoe mislukt waren, maar had niet gezegd dat hij het nog een keer had geprobeerd? De therapeut legde haar papieren naast zich neer en nam de jongen op. Hij zag er nogal... overdonderd uit. "Hoe reageerde ze toen ze je weer zag?" Moyra had immers wel moeten denken dat hij dood was, dacht Mira in stilte.

[Ravief]

Ze bleef een beetje stil onder die woorden. "Je tijd nemen om uit te zoeken wat je ermee wil, maar voor nu in elk geval een beetje opgelucht zijn?" Iriza stelde het voorzichtig voor. Zij was al behoorlijk van haar stuk gebracht, maar voor Moyra moest dat ongeveer keer duizend zijn, bedacht ze. "Maar ga nu gewoon maar even ontspannen en een power-nap doen en dan hebben we het straks wel over de rest van de avond." Ze trok de deken die naast de bank lag, over haar vriendin heen en maakte het zich gemakkelijk.

"Ik.. heb het geprobeerd. Na.. na het bezoek aan Grimmere heb ik het denk ik wel honderd keer geprobeerd.." Hij had geen juiste woorden gevonden. De brieven verschilden van 'Moyra, ik leef nog en ik mis je' tot diverse velletjes met uitleg over alles en waarom hij dacht dat dit de enige manier was geweest. Allen waren niet afgeschreven en eveneens niet verzonden. "Het was meer voor mezelf dan voor haar. Ik wilde haar gewoon zien, zelf het nieuws vertellen omdat ze er met twee weken weer zou zijn en nu..." Nu had Gennat hem erin geluisd en had hij zich helemaal niet kunnen voorbereiden. Nish keek wat verdwaasd de kamer rond. "Verschillend. Ze werd bleek, verstijfde, wist niets te zeggen, ging huilen en schreeuwen.." haar boos zien worden, hem niet toelaten en haar zien huilen was vreselijk geweest. "Ik heb.. ik heb haar zo ontzettend gekwetst.."

[varden]

Moyra draaide iets, zodat ze grotendeels tegen Iriza aanlag, en verder helemaal opgekruld onder de deken, en sloot met een zucht haar ogen. Haar hoofd deed pijn, haar lichaam voelde haast beurs, en haar mentale vermogen had al helemaal een opdonder gehad. Slaap klonk nog niet zo gek, hoewel Moyra niet dacht die te kunnen vatten.
Uiteraard was dat onzin, een minuut later was ze al diep onder zeil. Gennat kwam aanlopen en gaf Iriza een kop hete thee. "Hoe gaat het met d'r?" vroeg hij zachtjes.

Aah, dus dit was een 'verrassing' geweest, voor beiden? Dat veranderde de situatie wel een beetje... Mira was ervan overtuigd geweest dat het goed voor Nish zou zijn om Moyra weer te zien, maar had zijn argument ook begrepen dat hij dat pas wilde doen als hij wat meer hersteld was en het goed had voorbereid. Daar had hij dus de kans niet toe gekregen. "De klap zal groot zijn voor haar Nish, maar naar wat je me verteld hebt, hoe ze reageerde toen ze op dat vlot stond, zal ze jou ook gemist hebben." Als die gevoelens er nog waren, dan zou dit toch nog wel iets aan mogelijkheden hebben om hersteld te worden. "De vraag is nu,
wat wil jij? Wat wil je eigenlijk van haar, wat wil je van jezelf, en zie je iets met jullie samen?" Want een half jaar was een lange tijd, genoeg tijd voor Moyra om een beetje een nieuw leven te hebben opgebouwd. Misschien wel iemand anders ontmoet te hebben. Had Nish daarover nagedacht?

[Ravief]

Ze keek eventjes op maar haar aandacht lag duidelijk bij haar vriendin. Ze schudde lichtjes haar hoofd. "Ik weet het niet. Ze geeft ontzettend veel om hem, maar dit was als een paar klappen in haar gezicht. En ze heeft eigenlijk nooit echt zijn 'dood' verwerkt, dus dit is eigenlijk allemaal teveel, denk ik." Iriza zweeg even. "Maar het is dus vaak genoeg onduidelijk geweest of Nish het wel zou halen?"

Hij ademde even een paar keer diep in en zocht nu pas haar blik. Wat onzeker hoorde hij haar aan, maar Nish knikte op haar woorden. Ja, ze had bij hem willen blijven, dat was hem duidelijk. Zelfs de vloek was beter geweest dan hoe het was gelopen en hij maakte zich ernstig zorgen over wat er nu tussen hen zat en of Moyra hem ooit weer in haar leven wilde hebben. "Ik..." Wat wilde hij van haar? Met grote ogen keek hij naar Mira. Dat was wel een goede vraag. "Ik.. weet niet wat ze heeft gedaan in de afgelopen maanden.. Maar ik zou haar plannen niet willen dwarsbomen, maar ik.. ik wil niet zonder haar verder." Die woorden kwamen heel zacht. Het was nogal iets. Wat als zij een ander had? Als ze verder was gegaan? Als er geen ruimte meer voor hem was? Hij wilde... "Ik zou willen kijken wat er tussen ons is, zonder de vloek. Daten, samen zijn..." Nee. Hij wilde niet zonder haar verder. "Haar weer zien.. het was.. het deed pijn, maar... maar het voelde ook alsof er eindelijk ruimte was om te ademen." Het benauwde gevoel was heel even van zijn borst gehaald, simpel door haar weer te zien.

[varden]

Gennat knikte en zuchtte tegelijk. Zo, de hele situatie was dus nog honderd keer ingewikkelder geworden? Misschien was dit niet zo'n goed idee geweest... "Hij heeft heel lang op het randje gebalanceerd, en daarna nog een paar keer een terugval gehad. Eigenlijk gaat het kort pas weer wat beter met hem." Iets dat wel meer doorgezet zou zijn als hij niet naar Grimmere was geweest om Moyra op te zoeken... "Zijn veren zijn weer terug, maar ze zitten niet allemaal even goed vast." Hij verloor ze nog steeds wel eens een keertje, hoewel niet meer allemaal zoals na de woestijn.
Iriza sloeg de spijker behoorlijk op z'n kop. Hoewel Moyra diep en rustig sliep, was haar hoofd bezig met heel wat dingen te verwerken.

Mira knikte. "En hoe zie je dat voor je Nish?" Zou hij naar Grimmere gaan? Zou hij Moyra vragen naar Vexgarde te komen? Zouden ze een lange-afstands-relatie proberen, waarbij ze elkaar in het weekend zagen? Hoe zag Nish hun relatie verlopen, mocht Moyra hem ook terug willen? Vragend, rustig keek ze de jongeman voor haar aan. Het feit dat Nish zei dat hij eindelijk weer fatsoenlijk kon ademhalen was nogal wat. De paniekaanvallen deden hem meer kwaad dan goed, en daar zat hij hier ook voor: zodat hij zijn rust terug kon vinden. En Mira zag nu al dat een gedeelte van die rust er weer was puur door Moyra enkel te zien, haar stem te horen, ook al was er nu weer genoeg onrust vanwege de vraag hoe die twee met elkaar om zouden kunnen gaan.

[Ravief]

Ze fronste lichtjes. Zijn veren bepaalden zijn gezondheid? Dat was ook wel eng. En vreemd. Wat was dat precies met die veren en Nish? "Dat klinkt niet best. Wat hebben ze gezegd over zijn gezondheid en zo? Of laat hij niets los daarover?" want ook dat kon Iriza zich goed voorstellen. Nish had iets over zich waardoor je gewoon wist dat je niet moest porren en hij niet uit zichzelf dingen zou gaan vertellen.

Hoe zag hij dat voor zich? Goede vraag.. "Ik.. ik weet het niet. Ik kan dan nog wel een relatie willen, dat moet van twee kanten komen." Met een zucht leunde hij achterover in de stoel. Shit, dit was allemaal een heel stuk ingewikkelder dan hij wilde en had voorzien. Maar hij had dan ook gedacht dat hij zich hierop had kunnen voorbereiden. "Het.. ik denk dat ze nu eerst tijd nodig heeft om te accepteren dat ik nog leef en wat er is gebeurd. En wat ik dan ook aan romantische gevoelens heb, dat zal moeten wachten, tot er ruimte voor is om dat te bespreken." Vragend keek hij naar Mira. Zag hij dat goed? Had zij tips? Wat was wijs hierin? Fronsend bedacht hij zich nog wat nieuws. "En.. al wil ik het haar vertellen wat ik voor haar voel... tegelijk is dat.. eng."

[varden]

"Hij laat lang niet alles los, maar ik weet dat hij naar een therapeut gaat om te zorgen dat hij geen paniekaanvallen meer heeft. Die zijn zwaarder voor hem dan al het lichamelijke gedoe. Ik had eigenlijk gehoopt dat het zien van Moyra hem goed zou doen. Toen hij naar Grimmere was gegaan en jullie daar niet waren, zakte hij echt weer een stuk terug in zijn herstel." Die teleurstelling was zwaar voor Nish geweest. Moyra bromde zacht in haar slaap.

Mira dacht na en schreef een paar dingen op terwijl Nish praatte. "Ik denk dat zij nog diep in het verwerkingsproces van jouw 'dood' zat, en om je dan ineens weer springlevend terug te vinden dat is nogal wat Nish. Daar zullen jullie het over moeten hebben samen." En dat het eng was om Moyra dat te vertellen kon Mira wel inzien, maar tegelijk had ze daar geen tips voor want dat as iets dat toch vanuit Nish zelf moest komen. "Naar wat je me allemaal over Moyra hebt verteld tijdens onze sessies kan ze enigszins gecompliceerd op dergelijke situaties reageren. Vertel haar hoe je herstel is gegaan, en geef haar dan de mogelijkheid te vertellen over hoe ze heeft geprobeerd haar eigen verdriet te verwerken." Moyra moest nog uit die 'rouwmodus' komen, pas dan zou ze kunnen accepteren dat Nish er weer was.

[Ravief]

"Paniekaanvallen?" Met grote ogen keek ze naar Gennat. Gek genoeg kon ze dat helemaal niet voorstellen bij Nish. Nish en paniekaanvallen? Dat was wel echt heel wat anders dan de sterke man die ze had leren kennen toen hij bij hen in huis woonde. "Jeetje... Ik had gehoopt dat hij de vloek had verbroken, maar als ik het zo hoor, zit er een behoorlijke nasleep aan." Met meer gevolgen dan wie dan ook had kunnen voorzien.

"Dus ik moet kijken of ze klaar is om te vertellen over alles wat zij heeft meegemaakt en dan vanuit daar verder gaan?" En ja, Moyra had zo haar manieren om ergens op te reageren. Maar het was maar de vraag hoe ze hier mee om zou gaan en dat was alleen uit te vinden door nog een poosje bij elkaar in de buurt te blijven. Hij werd een tikje verscheurd vanbinnen. Hij had haar nodig voor zijn herstel en tegelijk wilde hij niet zo egoïstisch zijn door haar dat te zeggen. Maar ergens was hij bang dat ze van hem zou weg vluchten om zelf te rouwen en dat hij geen kans zou krijgen voor wat dan ook. Was er een kans voor hen (of voor hem) als hij haar mee uit zou vragen? Een kans om een gewone relatie op te bouwen?

[varden]

Egoistisch, ook omdat Moyra een leven had in Grimmere. Een leven dat ze eerder nog wel overhoop had gegooid voor hem, maar nu was dat toch wat anders. De universiteit was iets waar ze al zo lang voor werkte, zo hard voor knokte, en nu leek het eindelijk eens te gaan lukken... Mira schreef snel iets op. "Dat zou een begin kunnen zijn. Jullie zullen uiteindelijk samen moeten gaan zoeken naar de manier om weer met elkaar om te gaan, om hierover heen te komen." Als dat zou lukken, dan kwam de rest ook wel goed. De vraag was echter of Moyra eraan toe zou gaan geven. Mira stelde nog wat algemene vragen over zijn gezondheid, hoe hij zich voelde, maar wat ze vooral in stilte constateerde was dat Nish geen enkele paniekaanval had gekregen toen hij Moyra zag. Geen angst, alleen maar heel erg blij haar weer te zien en haar weer te kunnen omhelzen, ook al had Moyra de hele tijd zitten huilen terwijl hij dat had gedaan. "Goed Nish, dan zie ik je over drie dagen weer. En ik wil dat je goed voor me onthoudt wat je reacties zijn rond Moyra, en wat haar aanwezigheid met je doet." Dat kon best wel eens belangrijke informatie voor zijn herstel zijn.

Moyra bleef lang slapen, zich niet bewust van het gesprek dat Gennat en Iriza hadden over Nish en diens herstel.