We find our own way

[Ravief]

Dwaas knipperend keek hij Mira recht aan. Half verbijsterd, half in schok. Verantwoordelijk voor zoveel dingen? Dat viel wel mee toch? Er verscheen een minieme frons en hij wist eventjes oprecht niet wat hij moest antwoorden. "Ik weet niet goed wat je bedoelt," gaf hij tenslotte zacht aan. "Ik voel me verantwoordelijk voor Moyra, omdat ik haar pijn heb veroorzaakt. Is het niet logisch dat ik dat wel zou willen nemen? Dat ik hoop dat we samen iets kunnen opbouwen waardoor ze die pijn kan laten gaan en het uiteindelijk iets van vroeger is?" Nish voelde zich het domme kind van de klas die blijkbaar iets essentieels had gemist.
"Ik heb niet het idee dat ik veel verantwoordelijkheid op me neem," voegde hij er bedachtzaam aan toe. "Catha was mijn zusje.. Grote broer zijn was een rol die me lag.. waar ik geen moeite mee had." Hij fronste boos nu en zijn ogen werden hard. "Wat zeg je nou eigenlijk? Dat ik me dingen aantrek die onzin zijn?"
___________

Ondertussen hielden Iriza en Peros een oogje op haar, maar het leek erop dat het misschien een klein beetje beter met haar ging.

[varden]

Mira bleef rustig zitten en keek toe. Kennelijk had ze iets verkeerd geformuleerd, of hij begreep haar niet goed, maar wat het ook was, het triggerde een reactie die ze niet verwacht had. Hoewel Nish wel eens eerder in een sessie boos was geworden had ze hem nog nooit zo fel zien reageren. "Nee Nish, dat zeg ik niet. Ik vraag me alleen af waarom jij je verantwoordelijk lijkt te voelen voor het ongeluk van anderen. Je zusje, Moyra, er was meer aan de hand en het was niet jouw schuld. Catha's ongeluk was tragisch, maar jij als grote broer had daar geen enkele schuld aan. Toch blijft dat aan je vreten. En nu is er Moyra, die inderdaad pijn heeft maar die dat ook had gehad als ze haar broertje verloren was. Maar ook daar voel je zulke heftige emoties over dat je paniekaanvallen krijgt. Waarom voel je je over die feiten zo ontzettend schuldig?" Wat speelde er in zijn hoofd als hij terugdacht aan die pijnlijke gebeurtenissen? Waar zag hij zichzelf in het gehele verhaal dat hij het zich zo ontzettend heftig aantrok. Want als ze die angel te pakken kon krijgen, dan kon ze hem misschien helpen diepere problemen op te lossen.
___________

Hoewel ze nog steeds te weinig sliep, maar daar had Moyra vaker een handje in als er deadlines aankwamen, en de eerste was komend weekend (zo voelde het tenminste voor haar) en de tweede niet lang daarna.

[Ravief]

Het was niet zijn schuld. Hij wenste die woorden te horen, elke keer weer als hij aan Catha dacht, maar hij kon niet anders dan zich schuldig voelen. Wat wist Mira ervan?! Bovendien wilde hij die woorden niet van haar horen, maar van zijn ouders. Hij wilde boos worden, naar haar schreeuwen dat ze niet wist waar ze het over had, kwaad weglopen en niet meer terug komen. Nish zakte verslagen in de stoel. "Het was geen ongeluk. Catha's dood was geen ongeluk," fluisterde hij en zijn gezicht vertrok in een wanhopige poging om niet hierover door te gaan. Om maar niet te huilen. "Ik had beter moeten opletten en dan was ze nooit gevallen bij het track. Ik had.. God.. ik had haar kunnen stoppen.." Zijn ademhaling ging huiverig, nog altijd was Nish aan het strijden tegen de tranen en toen zijn adem korter werd, piepend zelfs, kon Mira zelf zien dat hij haar tips in de praktijk bracht. Het koste hem moeite om weer rustiger te worden, maar hij kreeg weer een soort van controle over zichzelf. "Mè leor ag denahm."* Nish schakelde over naar de taal die nog wel geleerd werd voor de Vexgardianen, maar die amper meer echt werd gesproken. Voor hem voelde het echter natuurlijk.


*= Ik heb niet genoeg gedaan

[varden]

Het was een taal die Mira slecht verstond, die ze niet meer had gehoord sinds de lessen op school jaren geleden en daarom besloot ze niet in te gaan op die woorden omdat ze vreesde ze verkeerd te verstaan of interpreteren. Bovendien had ze genoeg aan de rest van wat hij had gezegd. Rustig schonk ze wat te drinken voor hem in. "Je hebt opgelet Nish, je hebt op haar gepast, je bent haar grote broer geweest. Maar dat was jouw rol, de grote broer, de kameraad. Niet de hoeder, of de verzorger, die rol was voor anderen weggelegd. Jij hebt jouw rol gespeeld, gediend, doet dat nu nog steeds door haar herinnering in leven te houden door met je vrienden over haar te praten. Maar het is niet jouw taak om je schuldig te voelen." Ze keek hem met een doordringende blik aan. Het was eigenlijk Mira's taak niet om haar patiënten dit soort woorden toe te spreken. Ze was er om vragen te stellen, om herstelplannen met ze te bedenken, maar ze had ook door dat Nish soms iemand nodig had die hem dingen hard zei. En dus waren de volgende woorden dat. "Jij bent niet degene die zich schuldig moet voel Nish, niet over Catha en niet over Moyra. Als iemand die schuld moet dragen, weet je wie dat zijn." Zijn ouders, die Catha hadden opgezadeld met een vloek (hoewel Mira dat niet wist), en Moyra net zo goed (dat wist de therapeute dan weer wel). "Maar wat jij wel moet doen is een manier vinden om dat knagende gevoel te verwerken, want dit staat je herstel in de weg. Sinds je Moyra hebt gezien gaat het beter met je, dat zei je zelf al, maar waarom blijft die pijn dan aan je vreten? Waarom ben je zo bang om haar tranen te zien te krijgen?" Niet bang omdat hij daarvoor wilde vluchten, maar bang omdat hij het zichzelf zo heftig aantrok.

[Ravief]

Hij had het moeten zeggen. Had hij het gezegd? Had hij zijn ouders gewaarschuwd? Had hij Catha's woorden doorgespeeld of voor zichzelf gehouden? Er waren bijna drie jaren voorbij en Nish wist het niet meer met zekerheid. Hij had lang met haar gekletst, elke avond, omdat hij bang was dat ze niet wakker zou worden in de ochtend en hij geen tijd wilde missen. Hij had naar haar geluisterd toen ze het over de wind had gehad en dat deze tegen haar sprak. Had haar als allereerste toevertrouwd dat hij daar ook last van had en dat ze niet moest toegeven. Had hij het doorgegeven toen ze zei dat de stemmen luider werden? Had hij zijn ouders verteld dat Catha niet door wilde zetten? Nish wist het niet meer, maar wat hem nog wel voor ogen stond was de grauwe ochtend waarop hij veel te vroeg wakker was geworden en dat Catha niet in bed lag. Dat hij haar sporen had gevolgd en haar lichaam had zien drijven, ver beneden in de zee en..
Hij trok zijn knieën op en dook in elkaar terwijl tranen over zijn wangen gleden als regendruppels over de herfstbladeren. Schokkerig haalde Nish adem en reageerde pas weer op Mira, bij haar laatste vraag. Zijn ogen waren donkerder van alles wat door hem heen raasde. "Dat ben ik niet. Ik ben niet bang voor haar tranen." Ondanks alles klonk zijn stem stevig, vastberaden. Driftig veegde hij zijn gezicht schoon en schudde zijn hoofd. "Je snapt er niets van. Je weet niet hoe mijn leven is! Je weet niet hoe het is om te leven met gaven, waar duur voor betaald is, maar waardoor iedereen naar je omkijkt. Je weet niet hoe het is om de volwassene in huis te zijn en dat je ouders compleet koekoek zijn." Zijn woede kwam weer boven. Boos over de onmacht, over wat hij allemaal wel niet deed om een normaal leven te leiden en dat dat nooit genoeg was en het elke keer verpest werd. "Dat je ontvoerde meisjes terug naar huis moet brengen en je niet normaal uit kunt gaan. Dat je niet in staat bent om één stomme belofte in te lossen. En dat je dan iemand ontmoet die alles op de kop zet, maar dat je haar leven verkloot en net als alles een beetje oké lijkt te gaan dat er weer wat gebeurt waardoor je niet de stappen kunt ondernemen die je wilt zetten." Nish stond op. "Ik ben niet bang voor Moyra's tranen. Die heb ik verdient. Ik ben bang om in haar leven te zijn. Dat ik alles ga verkloten en tegelijk wil ik niet zonder haar. Laat daar maar eens een theorie op los." Waarna hij Mira liet zitten en wegliep zonder om te kijken.

[varden]

Geheid dat Mira er een theorie voor had, of hem advies kon en wilde geven, maar ze wist beter dan achter hem aan te gaan. Van zijn uitbarsting maakte ze echter geen enkele notitie, simpelweg om dat de vrouw het idee had dat Nish dingen had gezegd die maar beter niet bekend konden worden. Als therapeute mocht ze er niet over praten, maar iets op papier zetten kon altijd per ongeluk onder iemand anders neus eindigen en in dat opzicht roddelde met in Vexgarde al net zo graag. Zeker als het om Ciar Nishant ging, de jongen met de gaven. "Duur voor betaald." Dat klonk als het werk van Anann...

Ze stuurde ook geen afspraakherinnering naar zijn huis, voor een volgende sessie. Als Nish weer wilde praten wist hij haar te vinden en konden ze dat tegen die tijd inplannen. Voor nu hoopte Mira dat hij verstandig zou zijn en een vriend op zou zoeken. Na zo'n uitbarsting kon je meestal beter niet alleen zijn. Maar ook daar had ze geen zeggenschap over.

[Ravief]

In elk geval was Nish zo slim om niet naar de fles te grijpen. Hij liep uren doelloos rond tot hij zijn kwaadheid een beetje kwijt was. Er was maar één plek waar hij nu wilde zijn en ook al zou hij buiten adem zijn als hij zich niet zou sparen -wat hij uiteraard niet deed op dit moment- kon dat hem even niets schelen. De tocht naar boven was sneller afgelegd dan gedacht en uiteindelijk ging hij maar languit op het plateau liggen.
Boven hem strekte de sterrenhemel zich uit. Hij herkende sterrenbeelden die Moyra hem had geleerd en hier was het dan ook dat hij pas echt kalm werd. Moyra... Nish was echt niet gelukkig geweest met de situatie, maar de vrouw had hem gefascineerd. Haar zelfbeeld, haar verborgen dromen, haar onverwachtse scherpheid en de twinkeling in haar veel te groene ogen als hij haar wist te verrassen of haar aan het lachen kreeg. Deze vrouw, die juist weer zo verbijsterd was over de vrijheid die hij had, had hem houvast gegeven. Hij had zijn leven en ritme voor haar omgegooid, had in een huis gewoon met drie vrouwen en was door een hel van een reis gegaan omdat ze naar huis wilde/moest... Hij was om haar gaan geven voor hij het door had gehad. Bij Morrigan, wat deed het pijn om haar nu niet in zijn leven te hebben.

Hij kwam niet terug voor een vervolgafspraak die week. Nish ontweek Mira ook niet, maar ging niet naar haar toe. Hij deed zijn werk en probeerde te bedenken wat hij Moyra kon zeggen, en probeerde zich voor te bereiden op het feit dat ze misschien niets met hem wilde. Maar tegen de tijd dat hij naar de vlotten ging om naar Grimmere te varen om Moyra op te halen, was hij geen stap dichterbij.

[varden]

Maar Moyra wel. Ze stond op het plateau te wachten, met een kleine tas over haar schouder. Het was geen groot ding maar het zei genoeg: ze was van plan het weekend te blijven. Simpelweg omdat ze niet het idee had dat ze na één dag alles al uitgesproken zouden hebben. Ze kon het niet helpen een lichte glimlach te krijgen toen ze niet Gennat, maar Nish op het vlot zag staan dat richting haar voer. Zo hoorde hij eruit te zien. Rechte rug, op een vlot, met een haardos vol met veren. Moyra voelde haar keel vernauwen en de tranen opkomen. Ze had dit beeld zo ontzettend vaak in haar hoofd gezien toen ze ervan overtuigd was geweest dat hij dood was, ondanks dat ze hem nooit zo had gezien gezien zij altijd op dat vlot had gezeten vanwege hun vloek, dat het moeilijk te geloven was dat het nu werkelijkheid was. Toen Nish aanmeerde haalde ze snel haar mouw langs haar ogen, om de tranen die daarin te zien waren nog iets te verbergen. Ze vloog hem niet om de hals, om twee redenen: 1. Ze was hier nog altijd van te boven aan het komen, en 2. Hij stond op een vlot en ze wist vrij zeker dat hij niet kon vliegen als ze ervan af zouden flikkeren... Maar ze stapte wel aan boord. "Hey," zei ze zacht, nog niet helemaal op haar stem vertrouwend en ook ineens niet meer zo zeker hoe ze hem moest begroeten. Het voelde zo vreemd tussen hen op het moment...

[Ravief]

Ondanks dat hij Mira niet had benaderd, had Nish heus wel over alles nagedacht. Hij moest Gennat er eens een keer naar vragen had hij besloten. Het was tijd om een keertje wat opener over zichzelf te zijn en misschien kon degene die hem al het langste -en misschien daardoor het beste- kende, een beetje licht op de situatie werpen.

Zijn ogen lichtten op en hij glimlachte warm naar haar. "Hé. Kom erbij.. Heeft Iriza je laten gaan?" Hij plaagde haar lichtjes, maar wachtte tot ze goed stond of zat en boomde toen weer af. De reis naar Grimmere, een halve maand terug, had hem inderdaad geen goed gedaan. Maar het zien van Moyra vorige week wel en hij kon dan wel niet echt vliegen, hij voelde zich licht en goed. Zijn spieren spanden zich, maar uiteindelijk trok hij de lange staaf op het vlot, knutselde wat aan de instellingen en ging ook zitten. Het was halverwege april, wat betekende dat het weer wisselvallig was, maar vandaag was het goed te doen. Nish wist niet zo goed wat hij moest zeggen, maar hield behalve de vrouw voor hem ook de koers in de gaten en stuurde af en toe een beetje bij.
Hij moest een beetje grinniken en schudde zijn hoofd terwijl hij Moyra met een schuine blik aankeek. "En dan te bedenken dat ik het begin van je leren kennen ongemakkelijk vond. Man.. ik weet me hier echt geen raad mee." Waarna hij wat serieuzer werd en zijn uitdrukking verzachtte. "Maar ik ben blij je weer te zien."

[varden]

"Met veel te veel gemak... Ik maak me zorgen," grapte Moyra zowaar terug, waarna ze het zich comfortabel maakte. Staan op de vlotten gaf haar een beter uitzicht, maar ze vond het niet zo prettig. Ze waren zo ontzettend hoog, staande op een voertuig dat ze eigenlijk niet begreep, het gaf haar toch lichte hoogtevrees en dat wilde je niet hebben op deze hoogte, dus ging ze maar zitten, met haar tas op haar schoot.
Enige tijd bleef het stil tussen hen, tot Nish weer sprak en Moyra zowaar zacht moest grinniken. "Mooi, dan ben ik niet de enige die dat heeft." Ze glimlachte naar hem en zuchtte toen. "Ik ben ook blij om jou te zien Nish maar... maar we moeten praten als we in Vexgarde zijn." Haar blik was serieus. Misschien moest ze het hem nu al vertellen, want als hij haar na haar voorstel niet meer wilde zien kon hij nu tenminste nog makkelijk omkeren en haar weer afzetten zodat ze kon vertrekken. Die kans was immers mogelijk...