We find our own way

[Ravief]

Hij glimlachte voorzichtig naar haar. "Ik werk tussen de regels door, maar dat moet je hen maar niet vertellen." Eigenlijk had de terugkomst hem een gigantische klap gegeven. Die teleurstelling en de pijn waren zo heftig geweest dat hij hem nu nog amper te boven was en hoezeer hij ook sneller wilde, hij had nu ook wel door dat ze niet overdreven en hij echt voorzichtig moest zijn met zichzelf. Maar de beweging van haar handen merkte hij zeker wel op. Hij fronste lichtjes. Had ze daar nog steeds last van?

Maar de rest van de middag was gezelliger en minder voorzichtig. Hij hoorde Moyra uit over de dingen die hen beiden niet teveel pijn deden en vertelde het een en ander aan verhalen van zijn vrienden. Ze gingen op tijd terug richting huis om twee redenen. Nish zou koken en hij kon haasten niet aan. Zijn conditie was absoluut niet wat het was geweest en waar hij altijd met haar racete of liet zien hoe snel hij wel niet kon, was dat nu -nog- nergens te bekennen. Het andere deel van het huis had Moyra mogelijk nog niet eens gezien en in de keuken keek hij wat bedenkelijk naar haar, terwijl hij haar opdracht gaf om wat groenten te snijden zodat ze samen konden werken. "Weet je zeker dat je mijn ouders wilt ontmoeten?" het duo was waarschijnlijk nogal... uitgelaten.. gezien ze terug zouden komen van hun gebruikelijke avond en dag bij Gennat's ouders.

[varden]

Alleen als het koud was, in Ramal zou ze er alleen 's avonds last van hebben, maar in Skalavir was alleen de spa een verlichting geweest van de stijve gewrichten die klaagden bij elke beweging. Moyra was er inmiddels haast aan gewend geraakt, hoewel dat het niet makkelijker maakte soms.

Ze hoorde Nish' twijfel in zijn stem maar knikte alsnog. Hoewel haar nervositeit te merken was in hoe snel ze de groenten sneed, en dat ze twee keer bijna een stukje vinger meenam... "Ja, ik denk dat het... interessant zal zijn om je moeder eens te ontmoeten zonder dat ik haar naar de keel wil vliegen." Ze had Iria immers één keer eerder gezien en Moyra had toen niet het beste humeur gehad. Bovendien voelde het als iets dat ze moest doen als ze wilde kijken of ze haar relatie met Nish weer op zou kunnen pakken. Moyra had geen idee van Iria's en Rheyon's leefwijze, ondanks dat Nish haar genoeg over stellen in Vexgarde had verteld, of dat ze een vaste avond in de week hadden met Gennat's ouders. En eigenlijk zou ze het prima vinden om dat niet te weten.

[Ravief]

Na zijn vertelsels over de club van Vexgarde en wat zijn vader deed met een vast meisje, ging hij ook echt niet uitweiden over het seksleven van zijn ouders. Hij wilde het allemaal ook niet weten, maar die avond was zijn pa er geweest om voorbeelden te geven en dat was ook genoeg geweest om ervoor te zorgen dat hij na een half uurtje de zaal uit was gevlucht ongeveer.
"Nou, ze is nog altijd even dol op je... dus kijk niet verbaasd als blijkt dat ze dit als een voorteken ziet van een huwelijk en drie kleinkinderen." Nish rolde zijn ogen en keek haar met een plagende grijns aan. Ze konden hier over grappen toch?

Inderdaad waren Iria en Rheyon hoog verrast om die twee in de keuken te zien en Iria begon direct te glimlachen en ging de tafel dekken en mompelde een paar keer hoe leuk ze het wel niet vond dat ze met z'n allen zouden eten. Rheyon was een stuk rustiger. Hij was een beetje realistischer ingesteld dan zijn vrouw, maar tegelijk had Nish een goed punt aangeboord toen hij het een keer over zijn ouders had gehad. Die twee hadden waarschijnlijk een stuk nuchter nadenken moeten inleveren voor alles wat ze hadden geofferd voor hun kinderen en daar werd het contact maken niet direct makkelijker op. Maar de man stelde zich rustig voor aan Moyra, gezien ze elkaar nog niet echt hadden ontmoet en aan tafel zei hij een dankgebedje aan Morrigan.

[varden]

En daar ging weer bijna Moyra's vinger, toen ze hem verbaasd aankeek. Drie kleinkinderen? Huwelijk? Wat? Hoe kon Iria zo dol op haar zijn? Ze hadden elkaar één keer gesproken, twee keer als je het minuutje in de bar voor de ontvoering meetelde, hoe kon ze dol op haar zijn? "Laat mijn ouders je maar niet horen, dan beginnen ze eerst met een lang ritueel om die pluimage van je teniet te doen," waarop ze met het mes richting zijn veren wuifde alsof die nog steeds vreemd waren. In werkelijkheid deed het haar behoorlijk goed om ze weer te zien, dat zijn veren terug waren was immers een goed teken over zijn mentale gesteldheid had ze inmiddels door.

Moyra legde het mes neer voor ze Rheyon de hand schudde en zichzelf netjes voorstelde als Moyra Palomer. Ze had zelf Nish haar tweede en derde naam nooit verteld, of uitgelegd hoe het zat met namen in Ryuu-clans. De Palomers gingen daar nog iets verder in dan sommige anderen. Tijdens het gebed hield ze beleefd haar mond dicht, ze kende de gewoonte van haar moeder ook al bad die richting een andere godheid maar het was niet iets waar ze actief aan meedeed. Hoewel ze in Nish' aanwezigheid vaker tot Wadjet, en zelfs tot Morrigan had gebeden dan in de lange jaren ervoor. Maar haar leven was in die maanden ook behoorlijk vaak op z'n kop gezet. Ze wist echter niet een onderwerp te bedenken waar ze over kon beginnen, waarin ze zichzelf gemakkelijk zou voelen tenminste. Moest ze het hebben over werk? Hobby's? Nish? Het huis? Wat was er wat ze kon delen met deze mensen?

[Ravief]

"Als ze nog niet van godheid zijn gewisseld mogen ze elk ritueel aanroepen waar ze blij van worden," lachte Nish terug. Maar daarna gleed zijn blik even over haar schubben. Die konden wel een poetsbeurtje gebruiken. Of meer een beetje olie en aandacht. Iets waar hij maar niet over begon, maar hij kreeg een zachte blik terwijl hij haar zo opnam en genoot van het feit dat ze zo achteloos haar haren naar achteren droeg. En misschien vond ze zelf dat ze een kapper kon gebruiken, Nish genoot behoorlijk van haar lange lokken. Dat was wellicht een mannendingetje.

Iria begon al snel over dat het eten lekker was en of hij nieuwe specerijen had gebruikt, waarna een gemoedelijk gesprek ontstond en Nish uit zichzelf wat vertelde over de gerechten die hij had geproefd in Ramal en over de kruiden die ze in Grimmere hadden en hoe ver hij had moeten lopen om verse spullen te kunnen vinden in de stad. Al had hij elke avond met heel veel plezier gekookt.
"Hoe bevalt het jou in Grimmere, Moyra? Wij vrije vogels kunnen het ons maar niet voorstellen dat anderen er vrijwillig vele jaren gaan wonen. Veel te veel gebouwen in te weinig ruimte." Rheyon keek haar vriendelijk aan, de twinkeling in zijn ogen was minder aanwezig dan bij Nish als hij een beetje spotte, maar het was duidelijk van wie hij dat had.

[varden]

Haar schubben konden ook wel wat olie gebruiken, iets dat Moyra in een paar dagen tijd zelf ook zou constateren. Nish terug in haar leven zou net als vorige keer best een beetje uitwerking op haar hebben, hoewel er schubben waren waar ze zelf echt niet bij kon. Maar dat waren gedachten voor later.

Beleefd glimlachte Moyra terug, een beetje terughoudend maar wel vriendelijk. "Hmm... De koudbloedigen hebben er ook een beetje moeite mee dat er zo weinig zonlicht en frisse lucht is," voegde ze er zelf aan toe, voorzichtig terug spottend. "Ik ben laatst in Skalavir geweest en dat was ook een stuk opener en prettiger, maar het is de enige plek waar ik me het op dit moment kan veroorloven te gaan studeren dus ik zit er nog wel even vast vrees ik." En dan nog alleen maar door de beurs die haar toegekend was. Rheyon kwam haar vriendelijk over en ze herkende de twinkeling in zijn ogen als iets dat Nish ook had. Even ging haar blik naar hem, iets dat ze die avond al een paar keer onbewust had gedaan. Ze kon zichzelf toch ergens nog niet helemaal helpen, alsof ze bevestiging zocht dat hij echt naast haar zat.

[Ravief]

Waarop Nish, op behoorlijk trotse toon, aangaf bij zijn ouders dat Moyra een beurs had gekregen door een essay te schrijven en nu toegelaten zou worden tot de universiteit. Waarna het uiteraard uitvoerig besproken moest worden wat voor vakken ze volgde en wat haar plannen waren. Daarna kwam het gesprek op Nish die zijn kans op een opleiding daar had verspeeld en dat ze dat nog steeds zonde vonden. Nish mompelde iets over dat het wel fijn was dat hij veel meer tijd met Catha had door kunnen brengen en toen viel het gesprek op een ongemakkelijke manier stil. Er werd niet gesproken over haar dood. Het was een soort van ongeschreven regel en gezien het nu drie jaar geleden was, had hij dat ook een beetje opgegeven.
Pas tegen het toetje werd er weer een beetje gesproken en Nish liet de afwas voor zijn ouders staan. Rustig nam hij Moyra op. "Wilde je nog steeds door mijn schetsblokken bladeren?" Eens zien of ze dit ongemakkelijke etentje konden uitwissen en gewoon een goede avond konden hebben.

[varden]

Dat Catha gevoelig lag was iets dat Moyra wel had verwacht, maar dat de sfeer zo om kon slaan door haar naam maar te noemen had ze niet kunnen voorzien. Of verwacht. Ze wist niet wat dit gezin had doorgemaakt door de dood van het meisje, maar dat het nog altijd onverwerkt was was duidelijk. De sfeer werd plotseling om te snijden, dus toen Nish haar een vluchtpoging bood greep ze die ook gretig met beide handen aan. Met een glimlach op haar gezicht knikte ze. "Graag," ze was nieuwsgierig naar wat hij allemaal tekende, ontwierp, bedacht, wat dan ook. En ergens had ze na deze dag en avond behoorlijk behoefte aan een biertje, of drie...

[Ravief]

Ze liepen terug naar de logeerkamer en Nish schoof een kast open en pakte wat dozen van de bovenste plank. Hij had niet overdreven: hij had letterlijk heel wat blokken volgeschreven en geschetst. Hij begon met de eerste doos, dus met schetsblokken van zijn tijd op school nog. "Ik tekende eigenlijk alles." Ze gingen op de grond zitten, ruggen tegen het bed en hij liet Moyra naar hartenlust bladeren en zoeken en vragen stellen. Het begon allemaal simpel en het was duidelijk veel oefenen. Een schetsblok van een paar jaar later, liet al zien dat hij veel beter was en veel bezig was met details. Nerven over bladeren, monden, neuzen, handen, waterdruppels... klein detailwerk over van alles. Figuren, mensen, natuur, vreemde schepen, eten (af en toe kwam er een recept voorbij).
Nish zocht even maar trok er uiteindelijk een blok uit die gelabeld was als 'Catha'. Hij had haar geprobeerd vast te leggen door de jaren heen. Door woorden, kleine beelden, gedroogde bloemetjes en portretten. Waarin je zijn tekenkunst vooruit zag gaan en Catha steeds ouder werd. "Ik dacht dat je wel een gezicht wilde hebben bij haar naam." Maar het was niet iets waar ze het per se over hoefden te hebben en hij legde ook wat boeken neer die simpelweg een jaartal en datum hadden en die waren nogal recent. Daar zou Moyra ook heel wat pogingen te zien krijgen van haar eigen gezicht. En karakteruitleg of vragen, toen ze elkaar net leerden kennen en hij niet wist wat hij van haar moest denken. Al hoopte hij dat ze niet alles ging lezen, want hij had ergens redelijk groot op een verder lege pagina geschreven 'Ze is zo mooi en de moeite waard. Waarom verbergt ze zichzelf?'

[varden]

Gefascineerd bladerde Moyra door de tekeningen, zag zijn ontwikkelingen, stelde vragen over waarom hij bepaalde dingen had getekend of waarom hij sommige dingen over had gedaan. Ze zag zijn voortgang en het deed haar glimlachen. Hij oefende echt, wilde beter worden, oefende nog meer. Dat sommige tekeningen meer persoonlijk waren zag je in de hoeveelheid werk die erin gestoken, hoe de details tot leven kwamen. Ze zag het vooral terug in de tekeningen van Catha. Nish' liefde voor zijn zusje straalde van de pennenstreken af, en haast voorzichtig sloeg Moyra de tekeningen om. Ineens werden al zijn verhalen over zijn zusje een stuk echter, zwaarder, werd Catha een persoon waar ze een leven bij kon voorstellen, of andersom natuurlijk.
Uren spendeerden ze met gewoon op de grond zitten, terwijl zij door de boeken heen bladerde, ze praatten over zijn werk en studies, waarin ze hem soms plaagde over een minder geslaagde poging, en waarin ze lachte.
Ze vond het duidelijk vreemd om haar eigen gezicht zo getekend te zien, hoewel ze wel oppaste om er iets negatiefs over te zeggen. Het viel haar op dat hij een redelijke hoeveelheid detail aan haar haar had besteed en ze keek hem met een plagende grijns aan terwijl ze nog een pagina omsloeg. "Val je stiekem op krullen?" Haar ogen glinsterden zowaar toen ze het zei, met een ietwat uitdagende grijns, maar die verstijfde toen ze haar blik weer op het blok richtte en die woorden zag. Haar ogen werden groot en haar mond zakte iets open van verbazing. Wacht... Wann.. Wanneer had hij dit geschreven? Op basis van de tekeningen ervoor had hij dit geschreven voor ze hadden gezoen, voor de rampzalige reis met de trolley, voordat ze met elkaar in bed waren beland. Verbijsterd knipperde ze met haar ogen, wist die los te maken van de pagina en keek hem totaal verbouwereerd aan. Wat bedoelde hij precies met die woorden? Moyra wist niet wat ze moest zeggen, hoewel ze haar hart langzaam sneller voelde gaan slaan.